سیاست بی تفـــاوتی….و نــه* گفتن هایی که این روزها.. بی تفکر…و بیحاصل…و مدام گفته می شه…بیتفاوتی نسبت به آدمها، حرفها، نوشته ها،دلتنگی ها…..!!!
زمانی آدمی به این حالت می رسه که… آنچه عرضه می شه… مشکلی از اونو حل نمی کنه…و شاید بر مشکلات وی هم اضافه کنه…و با انتخابی آگاهانه … ازسر تکرارتجربه های روزمره چون: نخواستن ها…نداشتن ها…ندیدن ها…نشنیدن ها…نگفتن ها…نفهمیدن ها و …از پذیرش آنچه به او عرضه می شه سر باز می زنه..خودآگاهانه یاناخود آگاهانه…تمام کلمات زیر سوال میره…و بی تفاوتی حکم انتخاب می شه…

فرزانه عزیز!میفهممت!برای همه ما پیش اومده این لحظات دلتنگی، این لحظات تنهایی! برای من هم پیش اومده که گاهی دلتنگ حرف زدن هستم اما وقتی از بین انبوه شماره هایی که پیش رومه نمیدونم الان باید با کی حرف بزنم که منو بفهمه.حس بدیه که با دوستی صمیمی نتونی حرف بزنی…نگرانی که مباداهیچ چیز مشترکی بینتون نباشه ، یا هزاران فکر دیگه …اما همیشه یه راه یواشکی وجود داره یه راه یواشکی که برای خوده آدمه و میشه تو اون لحظه به خودت آرامش بدی ،گوش دادن به یه موسیقیه لذت بخش دیدن یه فیلم ،خوندن یه کتاب یا پیاده رویه بدون مقصد از حاشیه یه خیابون…!و حتی گاهی گریه کردن!گریه کردن باعث میشه سبک بشی نه سبک! اونوقت اروم میشی و خودت تونستی خودتو آروم کنی و اونوقت یه لبخند مهمون لبات میشه!چرا که کسی که می تونه خوب بخنده خوب گریسته و ما به معجزه گریه نیازمندیم … گاهی برای خودت هم شده بزن زیر گریه …
گاهی اوقات هرکس نیازداره یک دوره، زندگی در پیله رو تجربه کنه…این پیله تنهایی اگر به سمت درست هدایت بشه قطعا سازنده ست…پیله ای که فقط و فقط به تنهایی باز بشه باعث رشد میشه باعث میشه تقلا کنی و در نهایت قوی شوی…!
(چه کسی میداند که تو در پیله تنهائی خود تنهائی…چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردائی….پیله ات را بگشای…تو به اندازه پروانه شدن زیبائی…)
ما اینجا یه دلیل مشترک داریم اون هم در کنار محمدرضای عزیز و گرامی بودنه…..بدونه اینکه فکر کنی کسی چی میخواد درباره حرفات قضاوت کنه و فکر کنه در کنار همه دوستان باش که باعث میشه حس خوب و همدلانه پیدا کنی .مخصوصا برای تو عزیزکه اهل شنیدن دردودل ادمها هستی پس خودت هم بدون هیچگونه مصلحت اندیشی میتونی اینجا کنار همه باشی….مهمونی اینجا منو یاد صحنه ای میندازه از یه سالن بزرگ که مهمونها همه جمعند همه دارن حرف خودشونو میزنن و صاحبخونه از شلوغی ،صندلیه خودشو هم داده به مهموناش خودش یه گوشه ایستاده با یه لبخند روی لب و مثل تک تک مهمونها از دیدن این ضیافت خوشحاله .دوست داره حرف همهرو بشنوه . مهمونها تک تک میان باهاش یه گپ کوچیک میزنن .عقربه های ساعت با سرعتی که دارن میگذرن، حس رو اسکیت برد بودن تو سرازیری را به آدم میدن، کنترل از دستت خارج شده. همه خوشحالن و همه حتی اگه کسی حرفشو نزده از اینجا راضی بیرون میره.چون ازاینکه کنار یکسری دوست با هدفی مشترک بوده انرژی گرفته ….
منم قول میدم از پشت مرز شیشه ای اگه اشکی رو گونت دیدم پاکش کنم:)