سلام باور کنید شوخی نکردم شاید سوالمو اینجا نباید میپرسیدم. ولی منطق فازی یه روش برای پیدا کردن جواب توی شاخه مهندسی هست.مدتی هست که رو این قضیه کار میکنم یکی از مقاله هایی که خوندم از این روش استفاده کرده بود متاسفانه توضیح نداده که توابع فازی استفاده شده چطوری بدست امده . این شده برای من یه چالش کوچیک توی زندگیم. البته چالش های بزرگ تر هم دارم مثلا کار یا… بخوام همشو بگم سردرد میاره. اگه وقت آزاد پیدا کردم یک نگاهی به کتابی که گفتید میکنم نه برای این که جواب سوالمو پیدا کنم برای این که چیز جدیدی شاید توش باشه. در ضمن به نظر من دلیل نمیشه که اگه یه چیز قیمتش بیشتر هست پس کیفیت خوبی هم داره مثلا این تفاوت رو توی دانشگاه های دولتی و آزاد میشه حس کرد که کیفیت آموزشی توی دانشگاه های دولتی بیشتر بوده با این که پول نمیدیم.

محمدرضاجان سلام
راستش از وقتي تراست زون رو برامون گذاشتيد با تمام وجودم تلاش كردم منم مثل شما يه قدم تو اين راه بردارم
هميشه فكر مي كردم اگر كاري كه بلدم به ديگران ياد بدم ممكنه رو دستم بلند شن و نذارن پيشرفت كنم اما شما يادم دادي روزي رسون خداست
ياد دادي تنگ نظر نباشم
ياد دادي اخلاق و شرافت كاري داشته باشم
ياد گرفتم اجتماعي زندگي كردن ايني نيست كه من دارم زندگي ميكنم
محمد رضا خيلي چيزاي ديگه ياد گرفتم اميدوارم خداوند شما رو بيجواب نزاره كه مطمئنم نخواهد گذاشت
اميدوارم خيلي زود اونايي كه تو و تيم پر قدرتت رو مورد انتقاد قرار ميدن خيلي زود شرمنده شن خيلي زود
راستي من بابت دانلود فايل از تراست زون ۳۹۵۰۰ تومن به شما و گروه بابت اجراي بهتر اين پروژه بدهكارم اما خداي من ميدونه هنوز امكان پرداختش رو ندارم اما به محض اينكه بعد از ۴ ماه حقوقم رو بگيرم حتما بخاطر خودمم كه شده پرداخت مي كنم(بخاطر خودم ميگم چون الان ميدونم عزت نفس من با پرداختش افزايش پيدا ميكنه)

متن قابل تاملی بود
برای پاسخ دادن درست این بود که کل دیدگاه ها رو بخونم ولی صادقانه می گم که این کار و نکردم وفقط چند تای اول رو یه نیم نگاهی انداختم و ازین بابت عذرخواهی می کنم 🙂
طبیعیه که هر کسی نظر شخصیش رو می نویسه منم همین کارو می کنم ، نمی دونم تکرار هست یا نه !
وقتی متن رو می خوندم دایم کلمه تفویض اختیار یا اصطلاح شبکه ای ش که فکر می کنم خودت هم باید وارد باشی “deligate ” تو ذهنم تکرار می شد.
ببین تو یک نفری با حجم عظیمی از اطلاعات ، ولی داری خودت و با انجام جزیی ترین کار ها مث پاسخ دادن به ایمیل ها به صورت شخصی مستهلک می کنی . هر چقدرم که انرژی و توان داشته باشی آخر آخرش یک روز ۲۴ ساعته!
یه مطلب دیگه هم اینه که بخشی از مخاطبانت که داری وقت به این با ارزشی خودت رو در اختیارش ون میذاری افرادی نیستن که واقعا با تو هم هدف باشن یعنی یا دنبال پز و ژست قضیه هستن یا براشون سرگرمی و تفریح محسوب میشه و این قسمت از وقتت دقیقا داره پرت میشه !
شاید بهتر باشه به جای انتخاب بین آموزش به همه افراد نفر به نفر شخصا و در همه محیط های مجازی ممکن از فیس بوک تا وبلاگت و یا کلن کنار کشیدن از این حوزه یه گزینه دیگه اضافه کنی : چند نفر رو انتخاب کن که فکر می کنی این قابلیت رو دارن و به جای آموزش کل جامعه ایرانی که معلوم نیست از هر ده آموزش تو چند تا ش رو دقیقا متوجه بشن و چند تاش رو واقعا اجرا کنن برای آموزش همین چند تا وقت بذاری .بعد از یه مدت تو چند تا محمد رضا داری که می تونی مطمین باشی همه حرفات رو درست یاد گرفتن و می تونن جای تو باشن و می تونی به عملکردشون نظارت داشته باشی …

من از زمانی که این پست رو خوندم و بعد هم شماره دو ش رو هی با خودم کلنجار رفتم که نظرمو بنویسم یا نه. به خودم مهلت دادم که برم کمی فکر کنم بعد بیام و کامنت بذارم … اما احساسم هیچ فرقی نکرد و ترجیح میدم بگم، شاید کمی سود داشته باشه که از نگفتنش بهتر باشه:

اول بگم اینکه کسی نیست که توی این سایت از دور ترین نقاط ایران خواننده و مخاطب شما باشه و به شما حس عاطفی نداشته باشه نشون دهنده ی اینه که شما برای همه ی ما بیشتر از معلم و استاد و … هستید و همه ی ما شما رو مثل برادر خودمون دوست داریم.
من توی تمام طول عمر مجازیم به خاطر ندارم چنین رابطه عاطفی عمیقی توی یک سایت دیده باشم. طوری که مخاطب اینقدر از سر دلسوزی توصیه هایی بکنه که: “برادر من! تفریح کن برا یخودت وقت بذار و ….” هر چند من جوابهای شما به این کامنتها رو دیدم و دیدگاهتون رو می دونم.

اما همین نقطه قوت دوست داشتنی نقطه ضعف هم هست. ببینید من چند سال پیش با شما و تفکرتون آشنا شدم (برنامه ماه عسل) همون وقت برام فوق العاده جذاب بود صحبت هاتون. اما متاسفانه من توی دنیای مجازی دنبالتون نگشتم. تا اینکه لینک سایتتون رو دوستی برام ایمیل کرد. من اومدم اینجا و صرفا به خاطر همون یک حس فوق العاده که چند سال قبل به من داده بودید اومدم ازتون تشکر کردم و رفتم. همین. چرا همین؟ چون تصورم این بود که اومدم توی سایت شخصی آدمی که دیدگاهش رو قبول دارم و دوست دارم و اون شخص هم داره یادداشتها و اطلاعاتش رو (مثل همه) منتشر می کنه!
توی سایت نگشتم تراست زون رو ندیدم و اعتراف می کنم مهمترین دغدغه شما (آموزش برای همه) رو درک نکردم.
تا این یکی دو ماهه اخیر که از فیسبوک دوباره به اینجا هدایت شدم! اتفاقی! وقتی ارتباط صمیمانه ی شما رو دیدم!
تازه فایلهای رایگان رو دیدم. تراست زون رو دیدم و ……
اما اینهمه ذوق زدگی من مدت زیادی دووم نداشت. چون احساس کردم این آدم زیادی داره مایه می ذاره و اینطور که میگه چقدر زمان داره برای مخاطب میذاره پس خیلی زود خسته میشه. خالا اگه خسته بشه تکلیف ما چیه؟ ما از طرفی دلمون می خواد تنها معلم خوب زندگیمونو از دست ندیم و از طرفی اونقدر دوستش داریم که نمی خوایم به خاطر ما خسته و کسل بشه. اون حس خوب عاطفی تبدیل شد به یک نگرانی خزنده در من، که من راضی ام اما این حس خوب و رضایت به قیمت
سنگینی برام به دست اومده! به قیمت از دست رفتن همه ی ثانیه های یک آدم دیگه! چه لذت بی کیفیتی!
(یادمه شما در جواب به کامنتی گفته بودید وقتی دوستانتون ازتون می خوان پیاده روی کنین به خاطر اینکه اونا حس خوبی داشته باشن باهاشون میرین وگرنه کار خودتونو می کنین)
ولی هیچ کدوم از ما نمی تونیم تصور کنیم تمام وقت و انرژی مون رو مدام به کار بگیریم و خسته نشیم. پس به شما حق میدیم خسته بشید اما شما خودتون (حداقل در جواب به کامنت خود من) گفتید که آرکتایپ حامی در من خیلی بالا اومده و … داوطلبانه و با میل خودتون دارید وقت میذارید.
ولی اونچه به نظر میاد همه نشون از خستگی شما داره!!
حالا مهندس شعبانعلی داره فکر می کنه همه ی این ها به این استهلاک می ارزه؟
من میگم نه! نمی ارزه!
وقتی شما به این مرحله رسیدید که این پرسش تو ذهنتون مطرح شده و حالا می خواید از همه نظرخواهی کنید تا جوابی براش پیدا کنید خود همین یعنی نمی ارزه!
من مخاطب حس بدی دارم از اینکه ببینم آدمهایی از تخصص وقت انرژی پول حس و …. دارن هزینه می کنن اما ته دلشون خوشی و رضایت صد درصدی که باید وجود داشته باشه نداره! باور کنید من ترجیح میدم اون آموزشو نگیرم اما مجبور نشم به این سوال جواب بدم که آدمهایی که دوستشون دارم تا کی می تونن ادامه بدن و همراه من باشن؟!

ما مدیری داشتیم که برای تمام مسائل غیرتخصصی مون هم ما رو مورد نظرسنجی قرار می داد. وقتی توی حوزه ای که تخصص نداری ازت راهکار خواسته میشه حس دمکراسی و همکاری و دوستی نداری، اول این حسو داری که: من به اندازه کافی کمک کننده نیستم پس چقدر غمگینم که نمی تونم موثر باشم دوم این حسو داری که: مدیر من نمی تونه تصمیم بگیره و من در شرایطی نیستم که بهش کمک کنم و اونهم ظاهرا کاری از دستش بر نمیاد.
پس علاوه بر غمگینی، نگرانی و استرس اینکه نتیجه ی این تصمصیم چی میشه هم اضافه خواهد شد.

من میگم شما که تیمی دارید که به قول خودتون متشکل از بهترین ها هستن و برای طرح ریزی این آموزشها از هم کمک گرفتید چرا باز هم از همدیگه کمک نمی گیرید؟ مگه نباید به شما هم حس خوب بده؟ مگه نباید انرژی شما رو هدر نده؟ مگه نباشد شما رو بی انگیزه نکنه؟ پس خودتون بهترین تصمیم گیرنده هستید قاعدتا.
منی که ۲۰۰۰ کیلومتر اونوطرف تر دارم خروجی کار شما رو می بینم اونقدرها که شما فکر می کنید نمی تونم کمک کننده باشم! می تونم؟
راه حل بدم؟
راه حل منی که شما و تیم تلاشگرتون رو نمی بینم اما از خروجیش می فهمم چقدر داره زحمت کشیده میشه و چقدر انرژی داره خرج میشه و باور کنید همش هم حس خوبی نیس و یک حس عذاب وجدان هم تهش داره که لذت آموزشم رو هم کمرنگ میکنه میگم کاری کنید و تصمیمی بگیرد که نتیجه ش هر چی هست باشه اما من مخاطب دیگه نبینم مهندس شعبانعلی می پرسه آیا ادامه بده یا نه؟
من ترجیح می دادم شما بیاید بنویسید: بچه ها! بنا به دلایلی که برای همه ی تیم منطقی و لازم بود ما تصمیم گرفتیم اصن دیگه آموزش ندیم!
(می دونم که اولویتتون آموزشه و برای ادامه دادنش دچار تردید نیستید و صرفا دنبال مدل مناسبی هستید)
ولی حالا واقعا حس بدی دارم.
شاید به این راه هم بشه فکر کرد که شما حجم آموزشو کم کنید. آهسته و پیوسته رفتن استهلاک نداره آقای مهندس. تیم شما اگه می تونه کوچیکتر بشه اگه می تونه وقت و انرژی کمتری بذاره…خب کمتر بذاره … آموزشها با بازه های زمانی دیرتر روی سایت قرار بگیرن. حجم آموزش کمتر باشه.
هیچ وقت به این اهمیت ندادین که همه چقدر نگران حجم کاری شما و کمبود وقتتون هستن. همه نگران این روز بودن.
شما خودتونو وقف مخاطب کردین و این اصلا کار قابل ستایشی نیست.
شما قصدتون کمک و آموزشه ولی وقتی مخاطب ایییینقدر وارد زندگی شخصی شما میشه دغدغه ها و حستگی هاشم براتون میاره ولی شما نمی خواید اینو قبول کنید که زیادی به مخاطب اهمیت میدید. و لزومی هم نداره مخاطب توی همه ی تصمیم ها مشارکت داشته باشه چون تقریبا همه ی ما بیرون گود هستیم.

من مطمئنم همه ی بچه ها قبل از هرچیز دلشون می خواد شما و تیمتون از همه چی راضی و آسوده باشین نه اینکه مدام نگرانی تولید بشه و نگرانی ها رو به هم منتقل کنیم.

و باز مطمئنم تصمیم شما هر چی باشه برای همه قابل احترامه.

می دونم که در واقع هدفتون همفکری بوده تا به مدل بهتری برسیم ولی من فکر می کنم این از اون مدلاس که اونای که داخل گودن بهتر می تونن تصمیم بگیرن.
پیشنهاد من که همون آهسته رفتنه ولی من هرگز دوست ندارم محمدرضا شعبانعلی عزیز و تیم فوق العاده رو خسته و بی انگیزه ببینم. به هیچ قیمتی.

ببخشید اینقدر حرف زدم.

راستش من وقتي اين پستت رو ميخوندم “محمدرضاي كمال گرا” رو زير بار انبوهي از آرزوها و افكار و برنامه ها ديدم كه به پشتش فشار مياره و ميخواد خمش كنه اما نميتونه
منم اينطوري فكر ميكنم كه من و امثال من چون هميشه چيزاي خوب رو ميخونيم و لذت ميبريم ولي تشكر نميكنيم اما به محض اينكه كوچكترين چيزي كه ناخوشايندمونه رو ميبينيم ابراز ميكنيم همين مساله باعث شده تو فكر كني ناراضي ها زيادن درحاليكه اصلا اينطوري نيست به نظر من با اين فشار عظيم كاري كه روي تو و دوستان و همكارانت هست دريافت تنها انتقادات شما را به شدت تحليل برده و من بهتون حق ميدم اما اينو بدونيد كه خيلي دوستتون دارم و فقط با خوندن گوشه اي از حجم عظيم فعاليتاتون كه خودت اينجا مينويسي سرم گيج ميره

خدا بهتون قوت روزافزون بده

محمدرضا يعني ميشه گاهي برات جك بفرستيم؟وقتت گرفته نميشه؟

سلام. من نمی خواستم چیزی بنویسم چون گفتم وقتتون رو می گیرم. اما چون در جواب به محسن رضایی از برکت “خسته نباشید” گفتید، واقعا به شما تبریک میگم و از ته دل برای شما آرزوی سعادت و لذت در زندگی رو دارم؛ سعادت و لذت، هر چه که باشد.
من تجربه ی کارهای شما رو ندارم و طبعا بی نظرم. بنابراین این چند جمله ی بعد رو به مثابه ی کامنت حمایتی و نه مشورتی بخونید:
دغدغه های شما:
۱- نگرانی از آینده ی کار، بخاطر احتمال معتنابه کم انگیزه شدن همکاران
۲- فرصت کمتر برای رشد شخصی، بر اثر محدودیت زمانِ ناشی از محدودیت اقتصادی
۳- فدا شدن کیفیت بخاطر قیمت (گاهی)
۴- نارضایتی مخاطبان زیادی از بی توجهی
میشه به اینها فکر کرد:

۱-کار یک بنیاد خیریه، که یکی از معدود بنیادهای خیریه موفق و مستقل در تهران است، برای من جالب بود. این بنیاد چند وقت یک بار جلساتی را برگزار می کنه، این جلسات فرهنگی هستند، یکی دو تا سخنران خوب و خوش زبون میارند و مباحثی رو مطرح می کنن که مردمی که تقریبا میشه گفت از قشر نواندیش هستن مخاطب این جلسات میشن. در بعضی از این جلسات، یک کلیپ چند دقیقه ای پخش می شه که گزارش -مثلا- فصل پاییز فعالیت های ینیاده، در انتهای این کلیپ نیازهای بنیاد مطرح میشه. فکر می کنید چه نیازهایی؟ دو ست لوازم التحریر. چهار پتو. خرید فلان دارو برای یک بیمار.
می خوام بگم اون بنیاد با اون کلاس و مخاطبان ال و بل، برای کوچکترین نیازهاش از طرفدارانش کمک میخواد. شما الان طرفدارن زیادی دارید که توان همکاری طولانی مدت با شما رو ندارن، اما کمک های ظاهرا ریز رو با کمال میل انجام میدن. جنس این کمک ها جوریه که افراد داوطلب نیاز به آموزش خاصی دیدن و هماهنگی های هزینه بر ندارند. میشه به یک قسمت جداگانه در سایت شما فکر کرد که مخاطبان داوطلبانه و با دیدن لیست نیازهای شما اینگونه همکاری ها رو انجام بدن؟ من نمیدونم شما چه نیازهایی دارید اما مثلا سازماندهی یا اصلاح فلان فایل ها. نوشتن خلاصه یک کتاب. شناسایی به روزترین دوره های آموزشی در فلان مبحث. سازمان دادن فلان قسمت از سایت. خوتون مصادیقش رو بهتر می دونید.
فکر می کنم در این صورت شما و همکارانتون بتونید با صرف انرژی، وقت و پول کمتر، کارهای متمرکزتری انجام بدهید.

۲- شاید بشه مخاطبانتون رو وابسته به توجه نکنید. این قضیه احتمالا وابسته به روحیات شماست، اما مثل بعضی سایت های آدم های پرمشغله، شما هم می تونید در صفحه ی نخست روزنوشته ها یا سایت های دیگه، متذکر بشید که پاسخ ندادن به یک کامنت به معنی بی اهمیت دونستن اون نیست و -مثلا- به زمانی که دارید و حال و هوای شما بستگی داره. شاید این مورد بتونه از نارضایتی ها کمی کم کنه. (همونطور که گفتم این کاملا به روحیه شما بستگی داره، حتما دلیلی دارید که مثلا جواب های مفصلی به کسانی که درباره نماز خواندن شما اظهار نظر می کنند می دهید). می تونید یک سیستم خودکار برای ایمیلتون داشته باشید که برای هر ایمیل دهنده ای ایمیلی از شما فرستاده بشه با مضمون اینکه من به دلیل مشغله ممکنه مثلا تا یک ماه دیگه پاسخ شما رو ندم. من فکر می کنم این آمادگی روحی دیر پاسخ شنیدن یا نشنیدن -در کامنت و ایمیل- ، از نقدها کم می کنه.

۳- جذب کمک های مالی:میشه یک قسمت از سایت به کمک های نقدی کسانی که به شما و گروهتون اعتماد دارند اختصاص داده بشه:
-اعلام شماره حساب
-طرح هایی مثل ماهی هزار تومان یا شماره گیری فلان عدد با سیم کارت فلان اپراتور و…
-بعضی کارهای آموزشی حامیان خاص خودشون رو دارند. مثلا شما قصد دارید درباره عزت نفس زنان محصولی رایگان بسازید. در همان قسمت کمک های مالی، شماره حسابی جداگانه به این محصول اختصاص می دهید و از مزیت های اون محصول و ضرورت وجودش صحبت می کنید. قطعا امثالِ من انگیزه ای دوچندان برای کمک کردن پیدا می کنند و قلبشون برای کمک برای اون محصول میتپه!

۴-حمایت معنوی همکاران:همونطور که شما از کامنت های حمایتی و مثبت لذت می برید و تاثیر مثبتتون بر دیگران به زندگیتون رنگ می بخشد، اجازه بدید همکارانتون هم از این انرژی مثبت بهره مند شوند. در تراست زون و متمم، اسم گروهتون رو بیارید. حتی می تونید به جای اینکه اسم خودتون رو برند کنید، اسم گروهتون رو برند کنید، طبعا محبوبیت فعلی شما هم می تونه در خدمت محبوبیت برند گروه قرار بگیره و به باد نخواهد رفت. اگر این کار رو نمی کنید، می تونید اسم و تصویر همکارنتون رو همراه با توضیح مختصری از جانب شما یا خودشون و احیانا همراه با ذکر آدرس هایی که مخاطبان شما می تونن باهاشون ارتباط برقرار کنند (وبلاگ، آدرس ایمیل و…) در سایت ها قرار بدید. این قبیل کارها غیر از انرژی بخشیدن به همکارانتون مزیت های دیگه ای هم داره از جمله تبلیغ برای ثمر بخش بودن کارهای گروهی، قهرمان سازی نکردن و جلوگیری نسبی از حسادت ها و بغض های شخصی.
دوست دارم بگم که ای کاش ان جی اویی وجود داشت، تا هم همکارانتون دیده می شدند، هم نیروهای علاقه مند که پراکنده اند انرژی شون رو منسجم می کردند و احساس می کردند که فقط در پشت صحنه نیستند و می تونند نقش واقعی ایفا کنند. خیلی خیلی خوب میشد اما ممکنه کمی هم دردسر زا باشه. به هر حال “جمعیت” است و حساسیت های بعضی ها.