سالها پیش جمله ای از مارکس خواندم با این مضمون که: «من مارکسیست نیستم».
سالهای بعد جمله ای از سارتر خواندم که میگفت: «من اگزیستانسیالیست نیستم».
سالهای بعد از آن جمله ای از یونگ که میگفت: «من یونگین نیستم».
هیچوقت عمق این جمله ها را نفهمیده بودم تا امروز که مینویسم: «من وطن پرست نیستم…»
مخاطب این نوشته شما نیستید.
شما که من را به تازگی شناخته اید،
شما که من را از نزدیک ندیده اید،
شما که فرصت های زندگی من را در غرب و خانه کوچک اجاره ای من را در تهران ندیده اید،
شما که گذشتن من از صدها میلیون پول اما ایستادن کنار مردم فقیر و ضعیف این کشور را ندیده اید،
شما که انبوه داروهایی را که برای پنهان کردن افسردگی و ماندن در این خراب آباد میخورم، ندیده اید،
شما که پانزده سال شب بیداری و هزاران کتاب جامعه شناسی و روانشناسی و ادبیات و فلسفه و مدیریت که تنها دارایی من از مال دنیاست را، ندیده اید.
این نوشته برای شما نیست.
اگر اینها را که گفته ام ندیده اید، یا باور نکرده اید، این نوشته برای شما نیست.سمت راست بالای صفحه علامت قرمز رنگی برای شما گذاشته ام، که با کلیک بر روی آن، میتوانیم از گفتگو با یکدیگر صرف نظر کنیم…
اما اگر اینها را از نزدیک دیده اید یا از نزدیکان من شنیده اید یا لااقل این سبک زندگی من را – خواه عاقلانه بدانید خواه دیوانه وار – می پذیرید، روی دکمه ادامه مطلب کلیک کنید…
چرا وقتی جمله ای راجع به وطنمان حرف میزنیم یا انتقاد میکنیم، چنین آماج حمله میشویم؟
چرا مجبور شده ایم همچون باستان شناسان، از لا به لای خرابه های تاریخ، کتیبه کوروش را به عنوان «آخرین نماد»، تکرار میکنم «آخرین نمادی» که ظاهراً در تمدن خود مشاهده کرده ایم، به رخ جهانیان بکشیم؟
چرا باید در جامعه ای که زنانش از حداقل حقوق معقول اجتماعی خود محرومند، افتخار کنیم که قرنها پیش زنان در این کشور فرمانده سپاه بوده اند؟
چرا در کشوری که تأمین اجتماعی حداقلی نیز در آن به زحمت وجود دارد، از بیمه بودن کارگران در ساخت تخت جمشید حرف میزنیم؟
چرا وقتی در گرمایش مدرسه هایمان مشکل داریم، به حمامی می نازیم که گفته اند آب آن با شمعی گرم میمانده است؟
چرا وقتی همین ملت وطن پرست، به مسافرت ترکیه میرود، به آژانس مسافرتی خود میگوید: «لطفاً هتلی به ما بدهید که ایرانی در آن کمتر باشد؟».
چرا وقتی ما مسلمانها میخواهیم آدرس تعمیرگاه به کسی بدهیم، با افتخار تأکید میکنیم که: تعمیرکار خوبی است. ارمنی است!
میگوییم اعراب تمدن نداشتند. ما چه داشتیم یا بهتر بگویم، چه نداشتیم که هزار سال پیش درها را به سادگی به روی آنها باز کردیم؟
چرا با دنیای «واقعیت» قطع ارتباط کرده ایم؟
چرا دچار غرور ملی شده ایم وقتی شرمندگی ملی، نیاز امروز ماست؟
چرا ما که مانده ایم به جای «شعور»، شور وطن پرستی را ترویج کرده ایم؟
چرا چشم ها و گوشها را بسته ایم و دهان باز کرده ایم و فقط از وطن پرستی میگوییم؟
این است که ترجیح میدهم بگویم: من وطن پرست نیستم.
ترجیح میدهم دهان و گوشهایم را بر روی شعارهای وطن پرستانه ببندم و فکر و دست و پایم را راه بیندازم که امروز، بزرگترین خدمت به جامعه جهانی، تلاش برای توسعه کشورهایی است که مسیر توسعه را به هر دلیل، نتوانسته اند به سرعت دیگران طی کنند.
آخرین بار که کوه پیمایی رفتید کی بود؟ دقت کرده اید؟ برخی چشم بر پشت سر می بندند و آن جلو، به سرعت به پیش میروند. برخی به هر دلیل، وزن زیاد، تمرین کم، کوله بار سنگین، عقب تر میمانند.
هستند کسانی که میتوانند سریع تر بروند. اما می مانند. در انتهای کاروان. کمک میکنند. کوله باری را بر دوش میگیرند و کمک میکنند تا دیگران سبک بارتر بروند. اینجا جایی نیست که بپرسی چرا وزنت زیاد است، یا اینکه چرا کوله بارت سنگین است یا اینکه چرا تمرین نداری. اینجا جای کمک کردن است، وقتی به منزلگاه بعدی رسیدیم، در آرامش با یکدیگر بحث خواهیم کرد.
بیایید یک قرار بگذاریم. هر کدام زیر این پست بنویسیم که برای وطنمان چه کرده ایم و هر هفته یک بار به آن سر بزنیم و کارهای دیگری به آن اضافه کنیم.
قرارمان این باشد که «کاری» کار است که اگر انجام ندهیم، هیچ اتفاق بدی در کوتاه مدت برای ما و منافعمان روی نمیدهد، و اگر انجام دهیم هیچ اتفاق خوبی در کوتاه مدت برای ما و منافعمان روی نخواهد داد. یا حتی برعکس. کاری است که با انجامش، منافع جامعه را به منافع خود ترجیح داده باشیم.
قرار دیگرمان اینکه اندازه کار هم مهم نیست. مهم این است که کاری بکنیم. کسی که یک کتاب خوب را به دیگران معرفی میکند، کاری ملی کرده. کاری که میتوانست انجام ندهد و حالا که انجام داد، در کوتاه مدت منافعی برایش نخواهد داشت.
من از خودم شروع میکنم:
نخستین کاری که با این ایده شروع کردم، ایجاد فایلهای رادیو مذاکره بود. با این کار، تقاضا برای کلاسهای من کم شد و احتمالاً کمتر هم خواهد شد، اما دسترسی بسیاری از هموطنان که در تهران نیستند، یا درآمد کافی برای شرکت در کلاس ندارند فراهم شد.
بیایید هر کاری میکنیم، هر چند کوچک اینجا بنویسیم. شاید وادار شدیم به فکر کردن. یا ایده هایی یافتیم که بتوانند بزرگتر و موثرتر باشند…
سالها به بهانه اینکه «ریا» نشود، هیچ از کارهایمان برای هم نگفتیم و فضا را باز کردیم تا عده زیادی، در سکوت و آرامش، «هیچ کاری نکنند».
بیایید کارهای خوب بکنیم و ریاکارانه بگوییم تا فضا را برای تنفس آنها که هیچ نمیکنند، تنگ تر کنیم.
سالها تواضع و دوری از ریا، کاری به نفعمان نکرد، شاید ریاکاری چاره ما باشد…
وطن پرستی رو مردم آمریکا دارند که روز استقلال رو جشن میگیرند و هنوزم به بازماندگان وستنام ادای احترام میکنند ما اسم شهدامون که میاد انگار جن زده میشیم وطن پرستی رو ژاپنی ها دارند که هنوزم به بازماندگان هیروشیما امداد میدهند و هرساله اون روز رو ادای دین به کشته شدگان میکنند ما چه میکنیم به بازماندگان شلمچه با خاطه تلخ خوزستان چه میدهیم پس از ماست که برماست
کوروش کبیر در جواب نامه گفت شمابرای شرف خود میجنگید مابرای پول هرکدام از ما برای آن چه که نداریم
ماهم چون وطن پرست نداریم مدام ادعایش را میکنیم باید هم به تاریخ خود بمازیم مردمی که چیزی برایشان نمانده به آنچه که داشتند غرور میکنند
من بقیه رو نمی دونم ولی همیشه سه خرداد برام یک روز غرورآفرین بوده. همیشه یاد شهدا و رزمنده ها رو گرامی داشتم. شاید چون بیشتر از جوون ها با نسل جنگ زندگی کردم. وقتی مدرسه می رفتم (سال ۶۵ و ۶۶) ما رو از طرف مدرسه می بردن تشیع جنازه شهدا . هیچ وقت حال پدر و مادرهای شهدا رو در اون مراسم نمی تونم فراموش کنم. و نمی تونم فراموش کنم که اگه اون آدمهای از جان گذشته نبودن، الان در چه مملکتی زندگی می کردیم. آبادان و اهواز و خرمشهر رو درست بعد از جنگ دیدم و جنگ برام خیلی ملموس شد.خیلی وقتها هم به مناسبت سه خرداد سعی کردم مطلبی بنویسم.
این نوشته شما بهم تلنگر زد. سال دیگه امیدوارم یادم بمونه توی شرکت به مناسبت یادآوری این روز شیرینی بدم تا خاطره این شهدا در ذهن نسل جوان تر از من بمونه و یاد بگیرن این روزهای ملی جزو هویت مملکت ماست.
با سلام
من به لطفِ کامنتِ امیدِ عزیز ، به این پُستِ متفاوت ، هدایت شدم و سعی می کنم از این به بعد ، همینطور که گفتید ، عمل کنم :
” بیایید کارهای خوب بکنیم و ریاکارانه بگوییم تا فضا را برای تنفس آنها که هیچ نمیکنند، تنگ تر کنیم.
سالها تواضع و دوری از ریا، کاری به نفعمان نکرد، شاید ریاکاری چاره ما باشد… ”
به امیدِ روزهایِ خوب برایِ همۀ انسانها
درود بر همگی دوستان
سالهاست که بزرگان، با منبر، کتاب، مقاله و… مردم را متوجه حقایق و باید و نبایدها می کنند. مردم هم این سخنان بزرگان را می شنوند، می خوانند و برای همدیگر تعریف می کنند ولی با این وجود تغییر محسوسی در جهان مشاهده نمی کنیم چرا؟
چون مردم هنوز به روشن بینی (دیدن صددرصدحقیقت بدون هیچ شک و تردید و لاجرم پذیرش صددرصد حقیقت) و خودآگاهی (شناخت حقیقی خود) نرسیده اند. در صورتی می توان منتظر تغییر مثبت در جهان بود که مردم، آن کلام زیبای بزرگان را خود بازکشف کنند. این کشف چون با روشن بینی انجام شده برای کاشف اثرگذار است. اگر بخواهیم کاری انجام دهیم باید روش کشف کردن و راز و رمز کاشف شدن را به مردم آموزش دهیم. و این تنها به لطف خرد ورزی و اصالت داشتن عقل امکان پذیر است.
زباله نميريزم
اگه نميتونم مثل شما زبون خوبى براى گفتن و حرف هاى تاثير گذارى براى زدن داشته باشم اما ميتونم گوش خوبى براى شنيدن باشم…باور دارم درد ها با گفتن نصف و شادى ها با گفتن دو برابر ميشن
تشكر ميكنم,براى هر كار ارزشمند حتا كوچك…
لبخند ميزنم…و به ديگران اعتماد ميكنم
اين كار ها آينده كشور من رو عوض نخواهد كرد,اما من به سهم خودم تا جايى كه تونستم جورى بودم كه انتظار دارم جامعم باشه
ببینید دوستان وطن دوستی و وطن پرستی به (من) نیست با( ما) است.متوجه میششین
ما همه باید برای وطنمون کاری کنیم.در هر جای که هستیم.اونی که حاکمه.اونی که رییس جمهوره.اونی که مسول است
اونی که دکتره اونی که مهندسه اونی که کارگره وخلاصه هر کسی که در هر جا وهر کجای مملکته باید خوب و درست کارشو انجام بده تا همه مون حس واقعی وطن پرستی و وطن دوستی رو حس کنیم وازش لذت ببریم.
حرف شما درسته شاید وضعیت کنونی کشور اون حسو در بین ما ایجاد کرده که وطن پرستی معنایی نداره اما چه میشه کردبه جز همونی که گفتم.باید( ما) باشیم نه (من) تا وقتی که من و برای من باشه همینه بهتر نمیشه هیچ بدترم میشه
اما وقتی ما وبرای ما باشه همه چی درست میشه (درد مملکت امروز ما اینکه همه میگن (من) نمیگن( ما)
سلام استاد
من هم تمام فایل های رادیو مذاکره شما رو به هر کس که احساس می کردم به دردش میخوره دادم شاید حداقل با کمک فایل های رادیو مذاکره شما روند بهتری در زندگی داشته باشند.
اجازه دارم که نظر بدهم؟ شکسته بنویسم؟ احتمالا این متن شکسته است چون باید همین الان اینترنت را قطع کنم پس عذرخواهی مجدد
من برای کشورم چه کردم؟ برای شهر خودم، برای استان خودم و در نهایت کشور خودم نزدیک به ۷ سال رایگان تدریس کردم، افتخار دارم که نزدیک به ۴۰۰ نفر عزیز رو آموزش بدم. نزدیک به پانصد سمینار همایش سخنرانی و… در همین هفت سال گذشته …
این که گفتم برای اینکه یادآوری کنم به خودم این ها کم است، ولی به نظرم می رسد که جامعه ما الان بیشتر از همه به آموزش نیاز داره و برای همین من ترجیح دادم که یک معلم خوب باشم الان هم راضی هستم 🙂
سلام محمدرضای عزیز
کارای زیادی هست که می خوام انجام بدم ولی هنوز عملی نشده، کاری که تا حالا تونستم انجام بدم دادن انرژی مثبت به اطرافیانمه، عادتمه که از هر نکته مثبتی که در ظاهر، لباس و یا رفتارشون هست تعریف کنم ،بهشون میگم دوستشون دارم و دلم واسشون تنگ شده، تو دانشگاه به همه اطرافیانم لبخند می زنم و به همه سلام می کنم از خدماتی تا استاد. بعد از قبولی تو دکترا به همه ایمیلایی که ازم راهنمایی خواسته بودن بطور کامل جواب دادم یه جوری که انگار صمیمی ترین دوستم هستن. با مادرم که بیماری سخت و لاعلاجی داره و همه جوره بهم محتاجه همش از امید و کارایی که میشه کرد حرف می زنم و بهش امید می دم.
سلام استاد عزیز و پر تلاش
تقریبا سالی یکبار نوبتمان می شود که پذیرای دوستان کلاس خودشناسی ام شوم. امسال تصمیم گرفتم تا خلاق تر باشم، به خاطر همین کتابهای مناسب کتابخانه ام را در آن جلسه روی میز چیدم تا دوستانم آنها را به امانت ببرند و مطالعه کنند.
“این کار برایم خیلی لذت بخش بود.”
به واسطه تنوع شغلی ام با افراد بسیاری در ارتباطم.در کلاسهایم به والدین،حتی مشاوران،کتابهای مناسبی را معرفی می کنم.و از هر فرصتی برای آموختن استفاده می کنم. “به امید روزهای روشن.”
“پایدار و برقرار باشید.”
سلام و خداقوت خدمت استاد عزیز
بله قبول دارم ومن حداقل از سال ۸۳ ک بزرگترین تصمیمات فردی رو گرفتم دیگه وطن پرستی به این شکلش ندارمو خیلی کم شده
سال ۸۳ سال بزرگیه برای من سال تصمیم ب تغییر سال ترسیدن از همه چیز و جلو رفتن سال مبارزه سال همه جور تحقیر شدن تو محیطی که ۲۰ نفر ( خونه قدیمی بودیم پر از اتاق )مستقیم رفتار و تغییرات منو میدیدن و الببته خیلی هاشون از اقوام بودن
سید خجالتی که به خاطر رایط روحی روانی خانوادگی جسمی اونقدر گوشه گیر بودم ک حتی با پسر هم نمیتونستم راحت حرف بزنم اونقدر تغییر کردم و خواندم وخواندم و خودم رو باور کردم ک الان از ۱۰۰ نمره ۸۰ رو میتونم به خودم بدم
اونقدرر تو محیط از ۲۰ نفر مسخره شدم و مصمم تر ادامه دادم که الان خوشحالم خیلی ازون ۲۰ نفر راه منو دارن میرن تا به پیشرفت و تعالی برسن
شاید تو این سی سال ۳۰ قسم حتی به راست هم نخورده ام و البته از دیگران هم قسم نخواسته ام و ناراحت میشم وقتی قسم میخورن
رشد جلوه های مختلف اخلاقی در خودم و پررنگ کردن نقاط قوتم تا اونها خودشون یاد بگیرن و لازم نباشه من امر به معروف کنم
و عدم قضاوت در مورد ادمها
و کمک بی چشمداشت
به قول ابوالحسن خرقانی:
هرکس درین سرا درامد نانش دهید و از ایمانش مپرسید چ آنکس که در خوان بوتعالی به جانی ارزد بر سفره بوالحسن به نانی ارزد
شروع کردم به معرفی کتاب وابایی نداشتم ک از تجربیات شخصیم بگم تا اطرافیانم دو خیلی از بچه های دانشگاه باور کنند چون تغییرات منو در کمتر از شش ماه می دیدند
شروع کردم کتاب هدیه دادن به مناسب عید نوروز و عید غدیر و تولد و این بهونه ها
از لباس و خوراک و تفریحات مختلفم زدم تا بتونم تاثیر بذارم رو بقیه تلاش کنن و رشد کنن اونقدر جملات کلیدی م رو میگفتم که بعد ۴ سال اتفاقی ی هم خوابگاهی رو دیدم ک فقط ۳۰ شب با هم بودیم ک جملات منو یادش مونده بود در حالی ک اسمم رو فراموش کرده بود
تشویق اطرافیانم که واق بین باشن و رویاهاشون رو به راحتی کنار نذازن یکبار بیشتر زندگانی نمیکنیم
کلی کتاب صوتی با وقت و هزینه خودم در حالی حتی برای خیلی چیزهایم محتاج بودم دانلود و رایت میکردم و درقالب دی وی دی هدیه میدادم برای همه نوع سلیقه ها تا دوستانم آگاهی و بینش شون بیشتر بشه
وقتی هم ک اومدم سرکار و به درامد رسیدم کمک هزینه های مالی و روحی و کتاب و سی دی و ارسال اس ام اس های با معنای یکدست رشذ عشق دوشت داشتن خداااااااا و زمینه های مثبت دیگه تا حدی ک دیگه خودشون میگفتن ی کم کمتر بفرست تا هزینه هات مدیریت بشه
تا درمان بیمار سرطانی با بمباران تبلیغاتی مثبت اندیشی
درمان بیمار تومور وخیم در ستون فقرات و البته خیلی از مریضی های روحی عادی که خیلی هامون درگیرشیم
تا سنگ صبور بودن خیلی ها بدون ذره ای قضاوت در موردشون
و البته الانم خیلی ها مسخره میکنن ک اگه این هزینه هارو نمیکردی الان کلی جلو بودی و البته باوجود از لحاظ مالی داغون ماندن ولی بارها گفتم حتی با وجودی ک کاری نکردم حتی الان هم بمیرم پشیمون نیستم و نگرانی ندارم ک ا اا ا هنوز کار دارم
و در اخر خدمت مادرررررررررم که از بیماری رنج میبره خدا همه بیمارهارو شفا بده
این همه گفتیم لیک اندر بسیچ
بی عنایات خدا هیچیم هیچ
من نمی فهمم چه ربطی به وطن پرستی دارد؟ این کارها چه تضادی دارد با وطن پرستی؟ چرا فقط ما ایرانی ها به این نتیجه رسیده ایم که وطن پرستی بد است؟
درود به دکتر شعبانعلی عزیز . من نسبت به نظرات شما علاقه خاصی پیدا کرده ام . بحث معرفی کتابی را که مطرح کردید و از آن به عنوان یک کار ملی نام برده اید بسیار مثبت و نیک اندیشی است . من تا الان کتاب اقتدارگرایی و فرهنگ سیاسی دکتر سریع القلم را به دوازده نفر معرفی و پنج جلد از آنرا هدیه داده ام . امیدوارم حرفهای بی پرده ایشان در کتاب منشاء تفکر و تعقل و تربیت هر کتابخوانی باشد .
حسین جان. من هم خیلی از آراء دکتر سریع‌القلم را دوست دارم.
طبیعی است که ایشان هم مثل من و دیگران، نظراتی دارند که ممکن است از دیدگاه برخی درست یا نا درست باشد.
اما به نظر من، ویژگی یک دیدگاه، اساساً در درست بودن یا نادرست بودن آن نیست.
در برانگیختن انسان به فکر کردن است.
دیدگاه‌های دکتر سریع‌القلم لااقل برای من این ویژگی را داشته و خوشحالم که برای شما هم داشته.
طی این یکی دو روز، خلاصه‌ای از صحبت‌های ایشان را در جمع فارغ‌التحصیلان مکانیک دانشگاه شریف اینجا مینویسم.
من اومدم سرکار که ثابت کنم بیکاری خیلی هم مشکل پیچیده ای نیست
اگر سعی کنیم مهارت های خودمون رو بهتر کنیم و به مدرک خشک و بی روح دانشگاهی اکتفا نکنیم ، خیلی ها (تاکید می کنم ، خیلی ها) هنوز هستند که به نیروی نسبتا خوبی که بتونن روش سرمایه گذاری کنن احتیاج دارن.
من دیگه دروغ نمی گم .شاید اینطوری اطرافیان یاد بگیرند و دروغ نگن.
عبارت “شاید ریاکاری چاره ما باشد” به دلم نشست.
یاد فیلم wall street افتادم، وقتی میگه “طمع خوبه” :
Greed, for lack of a better word, is good. Greed is right. Greed works. Greed clarifies, cuts through, and captures, the essence of the evolutionary spirit. Greed, in all of its forms; greed for life, for money, for love, knowledge, has marked the upward surge of mankind and greed, you mark my words, will not only save Teldar Paper, but that other malfunctioning corporation called the U.S.A.
——————————————————————-
باشه ریاکاری می کنیم :-))))
تو خاطراتم که میگردم، به عنوان یه کارآفرین کوچیک، تأثیر گذارترین کاری که بی چشم داشت (یا منافع کوتاه مدت) انجام دادم و انجام میدم: آموزش و تربیت افرادی هست که با من همکاری کردند
ممنون
این کار رو سیستمی خواهم کرد
الآن که دارم این پیام رو میذارم، مدل اولیهء این سیستم رو روی وایت برد اتاقم کشیدم
چقدر قشنگه که بیای توی یه پست و از نیکی و عشق انسان ها به یکدیگر بخونی. واقعاً لذتبخشه … دنیای تب دار ِما ، به محمدرضا ها، به نیلوفرها، به میثم ها، به آناهیتا ها و و و … نیاز داره تا حالش خوب باشه … !
منم فعلاً سهم کوچکی رو تو این دنیای بزرگ به دست گرفتم و از طریق یه وبلاگ کوچیک، می خوام تا جایی که از دستم برمیاد، الهام بخش دیگران باشم و بهشون یادآوری کنم تا زندگی رو همونجور که از ذات خداوند نشأت می گیره و در ذات و طبیعتش کامل و بی نقصه، قشنگ و شگفت انگیز ببینن و فوق العاده و زیبا زندگیش کنن …
شهرزاد جان سلام. خوبی دوست من؟ شهرزاد جان دوست دارم به خونه مجازیت بیام. آدرس میدی با گل بیام؟ 🙂
دوست نازنین و مهربووون من. آزاده عزیزم. دلم برات تنگ شده بود و با این پیام پرمهرت هم خیلی خوشحالم کردی. من خووووبم عزیزم و امیدوارم تو هم همیشه خوب باشی. هروقت اسم قشنگت رو توی لیست دیدگاهها میبینم شاد میشم.
عزیزم… افتخار میدی و خیلی خوشحالم میکنی که به کلبه ی حقیرانه ی من سر بزنی، کافیه “یک روز جدید” رو گوگل کنی. منتظر قدمهای مهربونت هستم.
درضمن خودت گلی ی ی، گل همیشه بهار. 🙂
سلام
ممنون به خاطر اینکه مسائل کوچیک و بزرگی که توذهنما ایجاد میکنی تا در موردش فکر کنیم
سلام استاد گرامی … تازگی ها این کلبه رو هم شناختم و من بعد انشااله بیشتر سر می زنم. دغدغه تون خیلی بزرگ و نوشته تون هم عالی بود …
وقتی که خواهرم درسن جوانی به بیماری سرطان مبتلا شد، از خودم که در رشته مدیریت ارشد می خوندم و در فضای نه چندان عالی باید دنبال کار می گشتم پرسیدم یعنی واقعا نمی شد تو راهی مفید تر از این تلاش کنم برای وطنم و مردمشون؟؟ ولی واقعا راهی پیدا نکردم …و هنوز هم نمی تونم خودم رو آروم کنم هر چند دیگه مثل اون روزهای طوفانی نیستم … احساس می کنم برخی ها خیلی بهتر تو این مسیر مفید بودن قرار می گیرند ولی خیلی ها تا مدت ها سنگینی پیدا کردن راه رو روی دوش خودشون می کشند .
به هر حال یکی از کارهایی که می تونم بگم تدریس بوده که همیشه سعی کردم به جون هایی که بهشون درس می دم چیزی بیشتر از موفقیت تو امتحان رو بدم …
من خیلی دلم میخواد برای کم شدن قلیونی ها کاری کنم!
ولی هیچ راه کم هزینه ای به ذهنم نمیرسه…
فقط یه پیج فیسبوک ساختم، با عکس های مقایسه ای ضد قلیون… اونم نمیدونم اثری میتونه بذاره یا نه…
https://www.facebook.com/az.ghelyoon.motenaferam
من، آنم که رستم پهلوان بود.
ولی من به کشورم عشق می ورزم با تمام وجود شاید من هنوز به مرتبه شما نرسیده ام
من فقط میتوانم بگویم مدام به این مساله فکر می کنم ،اما متاسفانه الان که نگاه می کنم کار مهمی نکرده ام بجز حرف زدن وساکت نبودن در موارد لازم و یاداوری اما حالا مصمم شدم هر روز کاری بکنم هر چند کوچک ،امروز همین نوشته را شیر می کنم ،درود بر شما وهدف والایتان
https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-prn2/1508203_779279995421325_56035156_n.jpg
مانا نیستانی
منم یه جایی هست که هرچند وقت یه بار یه کمکی می کنم – یه جایی نزدیک دانشگاه علم و صنعت هست که خیلی اتفاقی پیداش کردم خیلی بی نام و نشون و تنهاس – دلم می خواد بتونم بیشترش کنم و با دست باز تر بتونم کمک کنم
یه کاری هم هست که فعلا در حد آرزوه دوس دارم کتابخونه یا اتاق فکر یا یه چیزی تو این مایه ها بسازم با امکانات خوب – چون خودم همیشه مشکل دارم برای یه جایی که با خودم تنها باشم و به خودم و فکرم رسیدگی کنم به نظرم جز کارای خوبیه که می خوام تو زندگیم بکنم
سلام
نمیدونم این کاری که انجام میدم بزرگ هست یا نه! راستش زیاد هم هم سایزش برام مهم نیست فقط اینو میدونم که با نهایت یقین و عشق انجامش میدم.
سرنوشت و آینده ی ۴ تا دختر نوجوون از آشنا ها ذهن منو درگیر میکرد. دخترایی که برای کنترل کردن بلند پروازی هاشون و خواسته هاشون والدین شون همه جوره تحقیرشون میکردن هم روحی و هم فیزیکی و مهم نبود که توی جمع باشه یا نه. دلم به درد میومد از این همه جهل و کوته فکری. تصمیم گرفتم با رضایت پدر و مادرشون جلساتی رو در هفته با اونها باشم و بماند که قانع کردنشون برای صدور اجازه چه انرژیی از من گرفت. توی این جلسات با همفکری دوستان روانشناس و جامعه شناسم روی مهارت هایی مثل عزت نفس، مهار خشم، اعتماد به نفس و ابراز وجود کار کردیم. اوایل اصلا خبری از انگیزه نبود و حرفهای کلیشه ای مثل اینکه ” سرنوشت ما این بوده” زیاد ازشون میشنیدم ولی از حدود جلسات سوم که تمرینات کارگاهی دادم بهشون قصه شکل دیگری گرفت و الان در کنار تمام اون چیزایی که کار میشه دوست دارم بهشون مهارت ” چرا؟” گفتن رو باهاشون کار کنم. برای توانمند سازی پدر مادرهاشون هم دارم برنامه می ریزم که چطور میشه به اونها هم کمک کرد. اگرچه شاید نفرات و دایره نفوذم کوچیک باشه ولی همین که میبینم این دخترای جوون الان سرشون رو بالا میگیرن موقع حرف زدن و من خانم معلم!!! رو سوال پیچ میکنن خستگی از تنم در میره. روزی که سه مفهوم ” داشتن، بودن، شدن” رو باهشون مطرح کردم سکوتشون بسیاررررررررررررررر معنادار و لذتبخش بود. امیدوارم روزی بتونم به تعداد بیشتری جوون کمک کنم. چون رشد خودم رو در رشد اطرافیانم میدونم.
نیلوفر عزیز. خوندن گزارش این تصمیم و کار تو، چقدر انسان رو آروم می‌کنه. چقدر خوبه که هستی…
درود بر شرفت نیلوفر. راهی رو که داری میری وکاری رو که تو داری انجام میدی ،بزرگترین ارزش زندگی منه. امیدوارم منم بتونم راه تو رو گسترده تر ادامه بدم، یعنی میشه ؟ اخه ذهنم و قلبم پر از درد و خاطره و داستان هایی که فقط مینویسم ومیسوزنم .
نیلوفر عزیز.خیلی خیلی بهتر از من از علوم انسانی می دونی. من فکر می کنم هر انسان برای خودش یک دنیاست. تو کل دنیارو با نجات هر شخص نجات می دی. یه زندگ که کل دنیا داره از نگاه اون معنی پیدا می کنه! روح بزرگی داری
درود
لذت بردم از کارت.
پاینده و ثابت قدم باشی.
تلاش برای داشتن شهری زیباتر و بهتر و نمایندگی مطالبات مردم ورساندن این صدا به مسئولین
بیشتر خواندن و آگاه شدن و گسترش آگاهی در بین تمام اطرافیانم با ارتباط برقرار کردن با آنها
به قول شما آری اصلاحات پشتوانه می خواهد
من هر چقدر بزرگتر شدم، وطنم نيز بزرگتر شد. دوران ابتدايي را در روستا سپري کردم در آنهنگام تمام آرزویم اين بود که آينده ميني بوسي داشته باشم تا مردم روستايم (طُرُسک،)- که تمام جهان من بود- مجبور نباشند هر صبح و شام پنجاه تا هفتاد نفر سوار بر يک ميني بوس به شهر بروند و بيايند. راهنمايي را به شهر آمدم و پايان ديپلم به اين مي انديشيدم که حق و حقوق شهرم فراتر از اين است که هست و من بايد براي آن کاري بکنم. با ورود به دانشگاه فهميدم که جهانم چقدر حقير بوده است، شهر من پاره اي از اين کشور است و تمام داشته ها و نداشته هايش و خاطرات تلخ و شيرينش را با ايران شريک است، چگونه مي توانم آن را جداي از ايران تصور کنم. در پايان کارشناسي ديدم ايران در جهان بزرگتري واقع است و من نبايد آن را کوچکتر از آن تصور کنم، و اساساً سعادت ایران نمی تواند از توسعه و اصلاح آنان جدا باشد. جهاني را که با همسايگانش و فراتر از آن با کشورهايي که با آنان فرهنگ مشترک دارد (جهان اسلام)، شريک است. جهاني را که قرنها انديشه ايراني بر آن سروري داشت، هرچند زبان و حکومت از آن ديگران بود. جهاني که در آن ناسيوناليست چندان جايگاهي نداشت، جهاني را که در آن فردوسي آفريد و ابن سينا، بيروني، غزالي، خواجه نصير و….. . ولي اينک که مراحل آخر تحصيل رسمي را مي گذرانم. مي انديشم که من اگر هم بخواهم کاري برای هر يک از محور هاي جهان هاي پيش گفته انجام دهم، بيش از همه بايد انديشه انساني داشته باشم، انديشه انسان مدارانه، وراي رنگ و پوست ،دين و مليت و….. چون معتقدم اگر کوروش يا مولوي، ابن سينا و يا حتي فردوسي! توانسته اند کاري سترگ انجام دهند، بيش از همه انديشه جهاني داشته اند؛ پس من نیز باید وطنم را وسعت بخشم، جهان وطنی بیاندیشم.
به هرحال، من تا اينک نتوانسته ام ميني بوسي داشته باشم و يا فکري براي حق پايمال شده شهرم کرده باشم و يا…. . روزگار مرا به مسيري ديگر انداخت، در تاريخ اين مرز و بوم غوطه¬ورم کرد… .
در آغاز راه مقالاتي در تاريخ شهرم نوشتم. مطالبي نيز در مورد پيدايي و علل تغيير و تحولات روستايی گردآوردم که از آن پای به جهان گذاشته بودم،و امید دارم بتوانم آن را تکمیل کنم تا روزي کتابي شود در شناختن گوشه اي از اين جهان. مقالات تاريخي ديگري نيز در مورد گوشه و کنار اين مملکت نوشته ام. آنچه به من اميد مي دهد اين است که در تمام مدت نگاشتن نه براي ثروت و يا ارتقا بلکه بيش از همه خالصانه و عاشقانه تحقيق کردم و نوشتم و خواهم نوشت. هر چند خرده مايه اي و خرده شهرت کاذبي نيز براي من به همراه داشت. این خرده کاری بوده است که من تا اینک برای ایران زمین انجام داده ام.
همچنان که روزگارم سپري مي شود و بر سن وسالم افزوده مي شود، مي پندارم که هنوز نتوانسته ام عقل و احساس خود را چنان وسعت بخشم که فراتر از ایران، جهانی باشند. این درحالی است که معتقدم تعالی واقعی در گرو جهانی اندیشیدن است. برانم شهرت واقعی ایران را کسانی ایجاد کردند که در گرو حد و مرز جغرافیایی آن نبودند…
سلام به همه دوستان و دشمنان و بیطرفها
من خیلی فکر کردم ببینم چه کار ملی یا خیری تا حالا تونستم انجام بدم که قابل ذکر یا دفاع باشه
نشد . چیزی به ذهنم نرسید. نظراتو خوندم و فهمیدم که منم کار خیر کردم
مثلا سال۹۰ ماه رمضان سرپرستی یه بنده خدایی رو قبول کردم ( سرپرستی : ماهی یه خرده پول ریختن به
حساب فرد نیازمند)
خوشحال شدم. بازم فکر میکنم به ذهنم رسید چیزی ، خبرتون میکنم.
راستی از اون موقع با خودم قرار گذاشتم سالی یکی اضافه کنم . نشد . یا از تنبلی خودم یا از خسیسی خودم بود.
اگه میتونید کمک کنید من به تعهدی که به خودم داغدم عمل کنم
اگه نمیتونید دعا کنید.
دعا بهتره و اپربخش تر.
اگر هم کمکی میخواین بگید . خدا بزرگه ، شاید بتونم کگاری کنم ( حداقل دعا کردن)
iiemaf@yahoo.com
تصحیح
داغدم = دادم
کگاری = کاری
با تشکر از مطلب خوبتون
من یک لینک معرفی میکنم،لینک دانلود فایهای صوتی و تلویزیونی برنامه رازها و نیازها مشاوره دکتر فرهنگ هولاکویی
http://www.razhavaniazha.com
شنوندگان و بیینندگان تماس میگیرند و مشکلات روحی و مسایل خود را طرح میکنند و دکتر هولاکویی دکترای روانشناسی و جامعه شناسی و مشاور خانواده ÷اسخ میدهد و راهنمایی میکند از آنجا که به سوالات در غالب کلی هم پاسخ میدهد برای بقیه شنوندگان هم مفید خواهد بود
سلام
خوشحالم كه دغدغه هاي مشتركي با شما استاد دارم.
چندي است به واسطه تدريس درس فرهنگ و تكنولوژي از بچه ها خواسته ام به اين فكر كنند كه تا كي قرار است براي افتخار همچنان از كوروش و داريوشي كه درست نمي شناسيم حرف بزنيم و از استاد حسابي و پروفسور سميعي و..
از شون خواستم به اين فكر كنند كه آيا نمي شود آيندگان ما براي افتخار از ما نام ببرند و از همديگر ياد كنند؟
من چند وقت به شكل جدي مقالاتي در زمينه هاي مديريتي در نشريات با گريدهاي مختلف چاپ كردم ومطمئن هستم مقالات مفيدي بوده اند.
حالا به طور جدي به پاس همه آنهايي كه به من آموخته اند و براي اداي دين به آنان و بقيه افراد جامعه، تدريس را پيش گرفته ام.
اميدوارم مفيد باشم.
چقدر حس خوبیه علیرضا. کاش این حرف‌ها و آموزه‌های تو دغدغه‌ی همه‌ی ما بشه.
سلام
خيلي زود نام مرا جزو افراد مطرح در زمينه مديريت خواهيد ديد.
من شايد دير شروع كرده ام ولي تلاش بيشتري خواهم كرد كه در رشته خودم اثر بخش باشم.
ضمناً، اينكه بعداز چند روزي قطعي ارتباط با دنيا، صبح را با ايميل استادت شروع كني خيلي حس خوبيه.
ممنونم
من یا خیلی دل نازکم یا خیلی لوسم یا خیلی خلم یا شایدم سالم باشم نمی دونم. ولی هر چی کامنتا رو خوندم اومدم پایین بغضم گرفت … بعد اشک تو چشمام جمع شد…. بعد هی به خودم فشار آوردم که نچکه.
محمدرضا شعبانعلی! با همه ی وجودم دعا می کنم سلامت باشی و انشاالله که هر چی از خدا می خوای بهت بده!