این انصار نیست که به ما احتیاج داره ما هستیم که به انصار احتیاج داریم.
علی معصومی (رییس ۴ دوره ی پیش انصار)

چه کار قشنگی
چقدر حال آدم خوب میشه وقتی این جور کارا رو میبینه

salam
man daneshjooye daneshkade nafte ahwaz boodam
ansare daneshkade roo bayad did
che lotfhaii khoda be bachehaye ansar karde!!!
yeki az lotfyash bachhe masjedihaye ziad va bahae ke eshghan

چه فکر خوبی . من همیشه از اسراف توی سلف دانشگاهمون ناراحت می شدم.

سلام
من یکی از قدیمی های دانشگا نفتم.
شاید باورتون نشه ولی الان که دارم اینو می نویسم نمیتونم جلوی اشکامو بگیرم.
شماها موقعی این متن دو می خونید فقط یه تصویر تو ذهنتون میاد اما برای من تداعی کننده ی خاطرات تلخ و شیرین انصاره که به جرات میتونم بگم مسیر زندگیمو عوض کرد.
نمیدونید چه حس و حالی داره وقتی کیسه غذا رو میدی دست یه بچه کوچولو که منتظره تا شما بیای.
.
.
.
.
جدای از این ها دلم تنگ شده برا یکی از اون روزایی که تو اتاق انصار کنار بچه ها مینشستیم و غذا بسته بندی می کردیم. بعید میدونم جای دیگه بتونم اون جور اخلاصی رو تجربه کنم.
مردم ما واقعا خوبن. امیدوارم یه روزی بیاد که مسولا با یه برنام ریزی درست فقر رو از این کشور اسلامی دیشه کن کنن.

کار بسیار پسندیده است…
یاد دانشگاهمون افتادم ۲ روز هفته غذا نداشت چون دانشجوها به حد کافی نبودند و برای دانشگاه صرف نمی کرد! بقیه ی روزها هم اینقدری بهت میداد که یاد فیلم پاپیون می افتادم!
جالب اینجاست که اعتراض دانشجوها باعث میشد ترم بعد گروه آشپز بدتر از ترم قبل بیاید و این طور شد که گفتیم—بیــــی خیال!
توی بعضی دانشگاهها دانشجو اندازه ژتون ارزش نداره!(کاش مسئله خوراک بود ما که محروم غذای روح شدیم این درد را چه کنیم)

كاش ديگي بسازيم و پرش كنيم از لبخند، از مهرباني، از احساس خوب و هديه دهيم به كسانيكه دنياشان چراغاني ميشود با ديدن يك لبخند
بيا دنيا را چراغاني كنيم ….

چقدر خوب ای کاش این بشه یه فرهنگ عمومی واسه مردم

سلام چه فکر جالبی، آفرین، دم دانشجویان دانشگاه اهواز گرم

خیلی ممنون به خاطر این پست و حال و هوای دوست داشتنیه دوست داشتن ها
هیچ کلمه ایی نمیتونم به کار ببرم، ازکارهای بزرگ نمیشه با کلمات کوچک قدردانی کرد

سلام محمدرضای عزیز.افرین به دستان دانشجویان صنعت نفت وافرین به چشمان تو.یاعلی

خداخیرشون بده
من لیسانس باهنرکرمان بودم،کانونی داشتن به اسم امام حسن مجتبی،که اوناهم ازین کارا میکردن
و همیشه تو خاطرم میمونه
وقتی بچه هارو از منطقه محروم برده بودن مرکز شهر،انگارکه همه دنیارو بهشون داده بودند.

یادمه یکبار برای درس دادن رفتیم اونجا،یکیشون لپ منو کشید و گفت حتما تو همش کباب میخوری؟منم میخوام درس بخونم برم دانشگاه تابتونم کباب بخورم!!

ولی انجام همیچن کارایی باعث میشه اون بچه ها آرزوهاشون بیش از خوردن یه غذای خوب باشه و استعدادشون حروم نشه.

الهی! حال منم با خواندن این پست خوب شد.مرسی.