پذیرشش سخت است، جمع اضداد !
اما می شود ،
تجربه اش کرده ام. بارها و بارها…
محمدرضای عزیز شاید تو نیز در حال تجربه این تضاد درونی هستی
ننوشتن قلمی که تاب ایستادن نداشت
برای من که یک جایی این دو اینقدر با هم جور می شوند و کنار میایند که فکر میکنم در تشخیص تضادها درمانده ام
شاید همین تضادها و جمع آنها با هم، باعث بلوغ ما می شود…شاید

یکی از مسائلی که همیشه ذهنم درگیرشه همین جمع اضداد در کنار همه. من تقریبا همیشه حسهای متضاد رو با هم دارم. خیلی به این موضوع فکر میکنم و اینکه چرا اینطوریه و چرا بیشتر مواقع در همه چیز و همه جا این تضاد همراه منه. البته حالا میدونم که متضاد اسم خوبی نیست و شاید این چیزهایی که به عنوان متضاد میشناسیم و تعریف میکنیم, مکمل هم باشند و حضورشون در کنار هم عجیب نیست.
محمدرضا ممنونم به خاطر این متن که برای من خیلی به موقع و به جا بود. دوست دارم بیشتر در این مورد فکر کنم و هروقت این حسهای در ظاهر متضاد رو در کنار هم تجربه کردم توی دفترم ازشون بنویسم تا شناخت بیشتری از اونها و خودم به دست بیارم.

سلام
مثل این کارشناسایی که میگن:آفرین سوال بجایی پرسیدید،میخوام بگم:به نکته ی خوبی اشاره کردی.
اتفاقا من یه چند وقتیه که حس میکنم اینجا آروم و سوت و کوره.

سلام محمد رضا
حرف بچها را شنیدی همه میگن مهم توی چون حقیقت داری چون بهت اعتماد داریم چون حرفت حرف دل ماست. روزنوشته های تو برا ما یه کتابه یه کتاب که روزی یه صفحه اش نوشته میشه کتابی که انقد دل نشینه که دوس نداری تموم بشه هی صفحات قبلو ورق میزنی دوباره میخونی .میترسی به شماره صحفه ها نگاه کنی چون نمیخوای تموم بشه. یادمه یه جا نوشته بودی یکی از آرزوهات نویسندگیه.تو برای من یه نویسنده ای که هم رمان مینویسه هم داستان هم علمی هم شعر و تاریخ .شاید تنها دلخوشی روزهای من این که یه صفحه جدید به کتابت اضافه بشه .ممنونم ازت

سلام بر معلم دوست داشتنی
در این چند روز به روز نوشته ها نگاه می انداختم و فایل صوتی رادیو مذاکره بر فراز روز نوشته ها خود نمایی می کرد و انتظار می کشیدم که باز درس جدید را معلم دوست داشتنی با بخشندگی بیاموزد. محمدرضا جان من تحصیلاتم درمورد تعلیم و تربیت و علوم تربیتی ست و ناخودآگاه با آوردن نام تعلیم و تربیت افرادی در ذهنم تداعی می شود که زمانی در سر کلاسشان نشسته ام با وجود اینکه من در تجربه اموختن در فضای چهار دیواری کلاس را با شما معلم عزیز نداشته ام ولی نا خودآگاه نام شما نیز مانند معدود افرادی ذهن مرا به سوی تعلیم و تربیت جهت می دهد. بابت همه حس خوبی که در این کلاس مجازی که از خیلی کلاس های سرد و خشک نطام آموزشی حقیقی تر است ممنون. و از صمیم قلب دوستت دارم. بنویس که مرهمی هستی دراین روزها. اینجا یکی از معدود مکان هایی هست که در آن احساس ارامش می کنم چرا که بوی انسانیت می دهد. پایدار و برقرار باشی محمد رضا جان

محمد رضا سکوت تو و وابستگی ما به اینجا به گونه ای بود که هیجان خواندن این نوشته بعد از چند روز مثل نوشته های قبل نبود.(مغزم نا خوداگاه بیشتر دقت می کرد تا نوشته ات را درک کند)
گاه چه انتظار بی جای از تو داشتم که بیایی و بنویسی و اینجا در اوج باشد …
چه فایده وقتی به بیشتر این متنها کلمات مفاهیم فکر نمی کنم… و فقط می خوانم و می خوانم …
شاید اینکه همیشه می نویسی این توهم را در من به وجود اورد این مطالب همیشه هست و همیشه به روز میشود چرا باید به نوشتهایت فکر کنم ؟ چرا باید این مطالب را عملی کنم؟ زمانی که محمدرضا همیشه برایم می نویسد برایم می فهماند کافی است من پای لبتاب بشینم و سایتت را هر چند روز یک بار باز کنم… و با سیلی از مفاهیم روبه رو شوم…چه نیازی است خودم دنیال مفاهیم بروم؟
همین خلا نبودندنت موجب شد بیشتر فکر کنم… ممنون

سلام محمدرضا
امیدوارم که تو خوب باشی…
محمدرضا میگم انسان بودن خیلی درد داره مگه نه؟
احساس می کنم همه چی خیلی سخته. هیچ چی به اون آسونی نیست که تو ذهنم بود. خیلی درد داره…
ببخشید. ولی واقعا دلم گرفته. احساس کردم با تو حرف زدن حالمو بهتر میکنه….

در مورد خودم، هر وقت زندگی ام آرام و بی دغدغه است، نوشتنم نمیاد
برعکس هر وقت پر از چالش و دغدغه است، یک گوشه نشستن و نوشتن، آرزوم

اگر که شرایط تو هم مثل من باشه، و دغدغه و چالش و نگرانی، هیزم نوشته ات را تامین می کنه،
نمیدونم ابراز خوشحالی کنم که ذهن ات آرام گرفته و این هیزم نیست
و یا صادقانه بگم که ناراحتم. چرا که به نوشته هات اعتیاد دارم، کمتر شدن اش واقعا نگران ام می کنه.