استاد عزیز، محمدرضا جان سلام
روز معلم را به شما معلم و استاد عزیز تبریک میگویم و سلامتی، آرامش، سربلندی و شادی‌های روز افزون را برایتان آرزو دارم.
گفتم از چه بنویسم که ارزش آن برای گفتن باشد و دیدم حرفی و هنری در نوشتن ندارم؛ جز گفتن حرف دل…
حدس میزنید اولین بار شما را کجا دیدم؟! در ایستگاه اصلی مترو، در حالی که کنجکاوانه و با دقت از پشت شیشه اتاق نظارت من را نگاه میکردید…! آنقدر عکس العمل تان عجیب بود که خوب به خاطرم هست در دلم میگفتم “این چرا اینجوری نگام میکنه…؟؟!!” انگار که برای شما آشنا آمده بودم و یا شباهتی داشتم، یا چیزی شبیه اینها… البته فکر میکنم زمان ورود به سالن مترو هم داشتید ارتباطات بین انسانها رو بررسی میکردید..؟؟! 😉
بعد مدتها اولین جلسه کلاس مذاکره که دیدم‌تون، صادقانه بگم که به خودم گفتم، اِ اِه ه ه این (ببخشید ایشون) بود…؟؟!! و اینگونه بود که فهمیدم استاد بی آلایشی هستید… 🙂
تواضع و فروتنی تان همیشه برایم قابل تحسین هست…؛ مرا ببخشید که هنوز انسان متواضع و فروتنی نشده ام…!
هر زمان به یاد “هواپیمای معراج” می افتم، کلی خنده ام می گیرد… و خدا رو شکر که آخرش هم به خیر گذشت 🙂
آنچه از خاطره به یادم می آید، روز همایش برندینگ هست که از برخی سخنرانی ها بی‌حوصله شده بودم و گفتم که جای سخنرانی استاد شعبانعلی اینجا خالییههه… و آخرین خاطره، “حسین” و “آزادگی” حسین است، که اسارت را سخت تر و تلخ تر از آزادگی حسین آموختم؛ که اسارت آفتی است برای انسان، چه در ذات آفرینش او و چه در ادامه حیات او؛ و اینگونه شد که آزادگی را بهتر میدانم و میفهمم…
من خاطرات زیادی ندارم، اما درس های بزرگی از شما آموختم؛ اینکه تکیه بر استعدادها و پتانسیل هایمان، رشد و موفقیت نمی آورد؛ بلکه با تلاش مستمر هست که بکارگیری استعدادها و توانمندی هایمان را به ثمر می نشاند و منجر به رشد و موفقیت هایمان میشود.
مذاکره و ارتباطات بخش انکارناپذیر و پایان ناپذیر در زندگی ما است و مهارت در این دو، زندگی را برای خود و اطرافیانمان ساده‌تر و راحت تر، همراه با آرامش خواهد کرد…
آنچه ارزش می آفریند، مدرک تحصیلی، جایگاه و موقعیت اجتماعی و سپری نمودن مرحله به مرحله از مراحل زندگی و امثال اینها نیست؛ ارزش آفرینی در نگرش ها، نگاه ما به زندگی و سبک زندگی، عملکرد و رفتار ما و شخصیت و فرهنگ سازی های ما است که به انجام می‌رسد…
اینکه سبک زندگی ما، نه فقط بر زندگی ما، بلکه بر زندگی کسانی که در کنار ما هستند نیز تأثیر میگذارد… پس سبک زندگی مان را درست کنیم و بعد انتخاب کنیم که میخواهیم آن را با چه کسی سهیم شویم.
اثری مفید و هر چند کوچک از من، حتی برای یک انسان در دنیا باقی بماند؛ اینکه دنیا با بودن و نبودن من فرق داشت…
“حسی” که به طرف مقابل می دهیم، نتیجه ی بسیاری از تلاش های ما را مشخص می کند و شاید پرکاربردترین و مناسب ترین راه کار در بسیاری از موارد و مراحل زندگی ما انسان ها، همین ایجاد “احساس خوب” باشد…
گذشته را که مرور میکنم، میبینم که بیشتر مسیر و سرنوشت زندگی ام را معلمین ام تغییر دادند و اگر اکنون رضایتی در دلم نسبت به خودم هست، مرهون و مدیون زحمات معلمین بزرگی از جمله شما بوده و امیدوارم همواره بتوانم قدردان تان باشم…
سر تعظیم فرود می آورم و دستان پر مهرتان را می بوسم معلم عزیز، که همواره انسان‌سازی سرمشق زندگی ام هست…
شاگرد کوچک شما، عظیمه

اسم معلم کلاس اولم را همیشه به خاطر دارم.خانم آموزگار.او به حروف بی معنا در قالب کلمات جان داد و توانستم زندگی و هر آنچه در اوست نه در صحنه زندگی که بر پهنای صفحه کاغذ جاودانه کنم.نام معلمان دیگر را نیز به یاد دارم .دوم ،سوم و…حتی معلم نه چندان مهربان شیمی در دوران راهنمایی. برایم نام معلم پس از آن سالها دیگر مفهومی نداشت.کسی نبود که در مقابل دانشش احساس ناتوانی کنم، کلمه کلمه حرفهایش برایم تازه و شیرین باشد و حضورش را در زندگیم و بهبود کیفی آن حس کنم.هرچه می گذشت جنس سوالاتم عوض می شد.دیگر اعداد و ارقام و فرمولها پاسخگو نبود و هیچ مداری مرا به هدف نمی رساند و راهی پیش پایم روشن نمی کرد.به کتاب پناه بردم. کتابهای دکتر همیشه در خانه بود ولی حالا دیگر حرفهایش برایم ثقیل نبود و میتوانست جواب خیلی از چراها باشد.
پس ازآن محمدرضا تو برایم یک بار دیگر به کلمه معلم مفهومی زیبا و ارزشمند دادی.از قوانین یادگیری گفتی تا قوانین زندگی.در راه موفقیت از نقطه شروع و برنامه ریزی گفتی.از دنیای کسب و کار گفتی، میزهای مذاکره و گفتگوهای دشوار.با ما دلنوشته هایت را خواندی و برایمان از رها گفتی ، شاید آرزویت این است که همه روزی رها شوند.رها از تمامی بندهایی که ما را از هویت انسانیمان دور می کند.محمدرضا تو حتی چرکنویس هایمان را دور نریختی. هر آنچه از تو آموختیم در رفتار و تفکراتمان جاری است و این خانه شرح حالی از رشد و بلوغ شاگردانت .

جناب آقای شعبانعلی سلام
هفته ی گرامیداشت مقام معلم رو خدمت شما تبریک عرض می کنم.
بسیار ممنون که می نویسین، که شیوا می نویسین و با سخاوت مارو هم بهره مند می کنید.
آرزومندم که خداوند همواره یاری رسان شما در این راه ارزشمند باشد.

سلام محمدرضا جان
در ماههای پایانی سال ۹۲ که با شما در همایش گرگان آشنا شدم. تا به امروز ۱۱اردیبهشت۹۴ تفاوتی در شما احساس نکردم
در آن روز شما با تمام داشته هایت در آن همایش شرکت کردی و تمام آنها را بدون کوچکترین فیلتر در اختیار دانشجویان گذاشتی و امروز هم، چنین هستی با سایت متمم و روزنوشته هایت
در آن روز من مانده بودم و این همه اطلاعات که از جانب شما به سمت ما می آمد . به خودم گفتم . این دیگر چیست و کیست؟
از صبح تا غروب صحبت کرد بدون اینکه موضوعی را دو بار تکرار کند! برخلاف همایش های دیگر که شخصی می آید و چیزی نگفته میرود.
با متانت تمام با دوستان عکس یادگاری می انداختی و دست در دستشان می گذاشتی . (استادی چنین برجستگی و این سادگی و بی آلایشی!)آن دو روز را در شوک بودم.
فردای آن روز به سایت روزنوشته هایت مراجعه کردم و آن روز به بعد شد سایت روزانه من . هر روز به سایت شعبانعلی مراجعه می کردم و از آن چشمه زلال و جوشان جرعه ای می نوشیدم.
خداوند را شاکرم واحه ای بنام محمدرضا را در سر راه من قرار داد. http://www.shabanali.com/ms/?p=12
یادم است وقتی مقاله اسب تروا http://www.shabanali.com/ms/?p=2306 را خواندم یکی از سریالهای جذابی که هر شب مرا پای تلویزیون میخکوب می کرد را ترک کردم از همان شب، آن سریال شد برای من مایه انزجار . بجای آن مشغول خواندن ۱۰۰۰لغت انگلیسی شدم.
یادم است وقی مقاله نامه به رها را مطالعه کردم http://www.shabanali.com/ms/?p=4387 شد زمزمه هر روز من
….. که روز قیامت، تو را لایق قیام هم نبینند……. که روز قیامت، تو را لایق قیام هم نبینند.
در اول هر سال اهداف خودم را می نگاشتم . یادگیری زبان انگلیسی …
امسال بعد از ۱۰سال بصورت جدی پیگیر یادگیری زبان انگلیسی هستم. و همه اینها را مدیون تو هستم محمدرضا
و عادات خوب و مفید دیگر که تو با فایلهای مدیریت منابع (فایل اول، فایل دوم، فایل سوم) در اختیارم گذاشتی
محمدرضای عزیز روزت مبارک و روز معلم بر تو و همه معلمان دلسوز گرامی باد.
به قول استاد اخوان ؛ دمت گرم و سرت خوش باد.

۱٫ گاهی به این فکر میکنم که من در تمام دوره تحصیلم حتی یک معلم خاص نداشتم. همیشه هم وقتی حرف معلم میشه، یه خشم مزمن نیمه پنهانی دارم نسبت به کسایی که از ۷ سالگی به بعد، مخصوصاً تا قبل از دانشگاه سر کلاسشون رفتم. تعدادی از اونها که رسماً سایکوپت بودند و بقیه هم فوقش آدمهای nice معمولی کم سوادی بودند که به خاطر سیر کردن شکمشون تدریس میکردند.
شاید برای همینه که همیشه یکی از آرزوهام این بوده که معلم دوره ابتدایی بشم تا برای یکی مثل ۷ سالگی خودم معلم خوبی باشم و اون حس و خاطرات بد رو با این کار پاک کنم.
۲٫ تبریک گفتن تولد و روز های خاص رو واقعاً دوست ندارم. نمیدونم چرا ولی برام بی معنیه. میتونم چندتا دلیل هم بتراشم براش اما دلیل واقعیشو نمیدونم.
در این ۲-۳ سال روزهای خیلی زیادی برام مبارک بوده به خاطر وجود تو و درسهای بزرگی که ازت یاد گرفتم، مستقیم و غیر مستقیم، چیزهایی که جای دیگه نمیشه یادشون گرفت (هرچند شانس حضور در کلاسهاتو نداشتم)
به خاطر تکراری شدن این مدل حرفها و اینکه میدونم از بس از این حرفها شنیدی اشباع شدی، بیشتر از این حرف نمیزنم

فقط به جای تبریک، بهت قول میدم که چند دهه از عمرمو معلمی کنم. شاید این بزرگترین درسیه که باید از تو یاد بگیرم…

نمیدونم استاد صدات کنم ، مهندس ، معلم ، به اسم کوچیک و…..ولی این رو خیلی خیلی خوب میدونم که تا حالا نشده کسی رو که حتی یکبار هم از نزدیک ندیدم و فقط و فقط با نوشته ها و افکارش و صداش تونستم اونقدر رابطه برقرار کنم ، اونقدر حس خوب داشته باشم و اونقدر ردپای فکریش و نگاهش رو توی زندگیم حس کنم که به هیچ وجه برای خودم قابل تصور نیست گاهی داشته های آدم فراتر از بعد مادی و اون چیز هایی تکراری هستش در کنار خودش میبینه تو یکی دیگه از اون داشته های با ارزش ،کمیاب و عزیز من هستی که کمتر میشه توی زندگی ازش پیدا کرد ، امیدوارم این آرامش و حس خوبی رو که بدون چشم داشت نه تنها برای من و دیگر دوستان هدیه میکنی توی تک تک لحظات و ثانیه های زندگی داشته باشی و ازش لذت ببری دوست دارم محمدرضای عزیز
پ.ن ۱: خدا وکیلی نوشتن برات خیلی خیلی سخته
پ.ن ۲ : الان متوجه شدم که بهترین نامی که میتونم صدات کنم و حس خوبی ازش دارم همون محمدرضا هستش