فکر کنم امروز به خاطر اینکه بخش قابل توجهی از آموخته‌های ما توسط شبکه‌های اجتماعی، تلویزیون و سایت‌های خبری اتفاق می‌افتد ممکن است دغدغه‌های خود را فراموش کنیم و به دنبال دغدغه‌ دیگران برویم. در وبلاگم با اقتباس از عنوان این پست، مطلبی نوشتم با عنوان “دغدغه‌های آموخته شده”، اگر چه طولانی است ولی خواستم بگم استفاده زیاد از بعضی رسانه‌ها ممکن است عواقبی داشته باشد.
cylog.persianblog.ir/post/67

من هم اعتراف می کنم، اسیر حرف های معلم و خانواده و … شدم. حرف هایی که جز مهندس و دکتر و خلبان شدن چیز دیگری گفته نمی شد. دوران بچگی یکی از ۱۰ تا شغلی که ارزو داشتم به ان برسم این بود که : یکی از مسئولان جایگاه پمپ بنزین بشم، به خاطر اینکه واقعاً خیلی پول دستشون بود. 🙂 البته به دلیل اینکه خیلی علاقه مند به غذا و مسافرت داشتم، این شغل را انتخاب کرده بودم در ان دوران که بنزین لیتری ۱۰۰۰ تومان نشده بود. اون موقع دنبال گرفتن ۵۰ تا تک تومان بودند ولی الان به دنبال یه ۵۰ هزار تومان 🙂 به هر کسی که می گفتم، با صدایی بلند به مغز و ذهن من میفهماند که فقط دکتر یا مهندس یا خلبان باید بشی. می گفتم چرا ؟ می گفتن اگه دکتر بشی دیگه ما مریض بشیم، پیش تو میایم و اگر مهندس بشی، میگیم بچمون مهندسهههه، تو فلان شرکت کار می کنه و اگر خلبان بشی که خیلی عالیه چون ما تو خانواده خلبان هم نداریم. معلم و اساتید دانشگاهی که امروز هم من در ان تحصیل می کنم، اکثرا می گویند الان دیگه فوق لیسانس، دیپلم حساب میشه و باید بری دکتری بخونی. و احتمالا زمانی هم که دکتری تمام شود می گویند دیگه این هم به درد نمیخوره و باید بری، دکتری در سه ساعت بخونی، یه مدرک بگیری :))) شبیه این حرف را محمدرضا در فایل صوتی معرفی MBA اگر اشتباه نکنم می گفت.
به هر حال امیدوارم، من که در اینجا در مورد این می نویسم که اسیر این گفته ها و حرف ها شدم، برای فرزندان اینده ام، این نسخه را تجویز نکنم و در واقع گوینده نباشم و عمل کننده به این باشم که ارزوهایم را به فرزندانم نیاموزم و حق انتخاب را به انها بدهم.
پی نوشت : محمدرضا، اگر تمایل داشتی و اگر برایت امکان این بود که از حریم خصوصی خودت صحبت کنی، تمایل داشتم بدانم، ایا محمدرضا شعبانعلی هم که مکانیک خوند و یا رشته MBA خوند، بر اثر ارزو های اموخته شده بود یا تصمیم و ارزوی خودش بود.؟
ممنونم

سلام.جناب استادشما کی مطلب نادرست گفتیدتانقدکنیم.درضمن این دوستمون بایدبه دنبال ارزوهای خودش بره هرهرچندزمان بره ولی ارزششوداره

چقدر دوست داشتم همه آدم ها -حداقل مردم سرزمینم، دوستانم ، همکارانم، همه پدر و مادرها – این نوشته را می خواندند و می فهمیدند…

محمدرضا ی عزیز؛ سلام
صبح بخیر
من به هیچ وجه ، اصلا و ابدا نمیخوام و دوست ندارم بهت فشار بیشتری وارد بشه چه برسه به اینکه این من باشم که این فشار رو وارد کنه
اما خب نظر و اطلاعات تو بسیار می تونه به من کمک کنه
اول ، که خیلی مهمه ، به دلیل اینکه تو اطلاعات و تجربه و درک بسیار بالایی از این تجربه ها داری
دوم ، که برای من خیلی مهمه ، به این دلیل که من فکر می کنم مدل ذهنی من نزدیکی بسیار زیبایی! به مدل ذهنی تو داره و فکر و طرز فکر تو رو خوب درک می کنم
(در انتها باید بگم به زمان تصمیم گیری بسیار* نزدیکم و برای برنامه ریزی ها کمک تو رو نیاز دارم)
مثل همیشه با تمام وجود مرسی
به خاطر همه چیز