بحران‌ها اگر موقت باشن، قابل‌رفع هستند. اگر طولانی بشن، ذی‌نفع پیدا می‌کنن.

و وقتی ذی‌نفع پیدا کردن، دیگه در برابر هر تلاشی برای رفع بحران مقاومت می‌شه.

از تحریم اقتصادی بگیر تا فراگیر شدن یک بیماری تا قرار گرفتن مدیر ضعیف در ردهٔ ارشد یک سازمان.

عصر ایران یه مطلب بدون نویسنده و مترجم منتشر کرده دربارهٔ اثر روزه‌داری بر بازسازی سلولی و تیتر زده «پژوهش MIT: آیا پای راز افزایش طول عمر در میان است؟»

ارجاع هم داده به یه مقاله که گزارشش توی cell.com منتشر شده. پژوهش روی موش‌ها انجام شده و در پاراگراف آخر (که عصر ایران فقط تا پاراگراف قبلیش رو نقل کرده) گفته شده که راه‌کارهای موثرتری از روزه وجود داره.

چه‌جوری بگیم که اذیت‌مون نکنین. ما از بچگی عادت داشتیم ژاپنی‌ها برامون از این تحقیق‌ها بگن. تا MIT دیگه نرید جلو.

صادقانه‌ترین موضع رو در انتخابات اخیر، جهانگیری داشت. گفت رفتم برای صیانت از «صندوق رأی.» این منطقی‌ترین، دقیق‌ترین، صادقانه‌ترین، قابل‌دفاع‌ترین و عمیق‌ترین حرفیه که میشد گفت. وقتی رأی در صندوق رأی می‌ندازی، از «صندوق رأی» صیانت می‌کنی.

تنها مشکلی که وجود داره اینه که انتظار میره دغدغهٔ یه سیاستمدار، صیانت از انتخابات باشه نه صندوق.

میگن به طرف گفته بودن این در رو محکم نگاه دار اسب فرار نکنه. اسب در رو باز کرد و رفت. طرف در رو محکم گرفته بود می‌گفت: حیف که به من گفتن این در رو نگه دار. وگرنه می‌رفتم دنبال اسب.

اغلب آدم‌ها در بازی کلامی استادند و منطقی نیست به حرف‌هایی که در موردت می‌زنن اعتماد کنی. اگر می‌خوای بدونی واقعاً در موردت چی فکر می‌کنن، ببین اطرافیان‌ اون آدم‌ها باهات چه‌جوری برخورد می‌کنن.

چون اون‌ها بر اساس تصویری که در غیاب تو از تو براشون ساخته شده رفتار می‌کنن.

یکی در بی‌معنایی زندگی توییت کرده بود.

یکی دیگه، از اینایی که مثل طوطی یه چیزی رو تکرار می‌کنن، زیرش نوشته بود: «اصلاً این‌طور نیست. فقط به این فکر کن که از بین میلیاردها اسپرم، یکیش موفق شده و به تخمک خورده و ما درست شدیم. این اصلاً چیز کمی نیست. زندگی مقدسه.»

دلم می‌خواست بهش می‌گفتم: برای مقدس و ارزشمند بودن، چیزی بیشتر از این لازمه. وگرنه فضلهٔ کلاغی هم که روی سرت میفته، یه همچین احتمالی داره. نمیشه تا ابد نگهش داری و سرت رو نشوری بگی مقدسه (می‌فهمم که داوکینز هم شبیه همین رو گفته. اما داوکینز اصل پدیدهٔ حیات رو گفته. وگرنه خیلی از ماها، حاصل شکست طبیعت در درست کردن یه محصول آبرومندیم).

این داستانی که از کتاب نادره کاران (ایرج افشار) دست به دست می‌شه و من در عصر ایران خوندم دوست داشتم.

می‌گن اللهیار صالح گفته که مصدق آمریکا بوده که در جلسهٔ‌ شورای امنیت شرکت کنه. می‌خواسته یه نامه مهم بده به یکی از مقامات آمریکایی. مشکلش این بوده که اگر به تایپیست می‌گفته نامه رو تایپ کنه، ممکن بوده خبر درز کنه.

نامه رو سه بار با سه مضمون متفاوت و متناقض می‌نویسه و می‌ده به تایپیست.

تایپیست بعد از تایپ اجازه می‌گیره به مصدق می‌گه: می‌تونم یه سوال بپرسم؟ شما دارید سه تا نامه به یه شخص مشخص در یه تاریخ مشخص می‌زنید، اما این نامه‌ها با هم تناقض دارند.

مصدق می‌گه: بله. چون نمی‌خوام تو بدونی قراره کدومش رو بفرستم.

یکی از کارهایی که هر سال انجام میدم، خوندن متن قطعنامهٔ‌ بیست‌و‌دوم بهمنه (هیچ توضیحی هم برای این کار ندارم. خیلی‌ها کارهایی انجام می‌دن که توضیحی براش ندارن).

طی این چند سال از مدیریت جهان و دستور دادن به این کشور و اون کشور، رسیده به تقاضای مهار گرانی.

جا داشت به تقلید از شاملو بگیم: از بیرون به درون رسیدید، از منظر به نظّاره به ناظر.

جا داشت چیزهای دیگه هم به تقلید از سهراب بگیم که بهتره نگیم.

یه عده می‌گن آزادی عقیده یعنی آزادی توهین به عقیده. به خاطر این‌که اگر توهین رو مجاز نشمرید، بیان هر عقیده‌ای رو می‌شه به بهانهٔ توهین به عقاید دیگه ممنوع کرد.

حالا من این رو معمولاً مستقیم نمی‌گم. اما خب بارها در بحث‌ها لازم شده به طرف مقابل بگم: «کاملاً‌ احتمال داره من حرف احمقانه‌ای بزنم. اما این چیزی از احمقانه بودن حرف تو کم نمی‌کنه. هیچ‌کس نگفته جمع حماقت من و تو ثابته.»

رفتم کروسان بگیرم توی شیرینی‌فروشی.

خانومه اومد گفت: کدوم رو می‌خوای؟ من هی از پشت شیشه نشون دادم. اون هی با دستش – که البته دستکش هم داشت – نون‌ها و شیرینی‌ها رو دست می‌زد و بلند می‌کرد و می‌گفت: این؟ این؟ این؟

خلاصه آخرش دو سه تا کروسان دستمالی شده رو توی بسته گذاشت و وقتی داشت وزن می‌کرد بهم گفت: البته من کارم فروش نیست. اما اصلاً دوست ندارم ببینم مشتری معطل می‌شه.

بعد با همون دستکش برگشت به تمیز کردن کثافت‌های روی زمین ادامه داد.

نگاهم مثل پاندول بین کروسان‌ها و دستکش آبی‌رنگش در نوسان بود. توی دلم گفتم: تمام زندگی ما گره خورده با دست آلودهٔ این‌جور شیفتگان خدمت که اتفاقاً اصلاً هم تشنهٔ قدرت نیستن.

ما با آدم‌هایی که ازشون نفرت داریم و ازمون نفرت دارن تعریف می‌شیم.