شادی قلی پور، همکار خوب من است که هفت روز هفته را با حوصله، جوابگوی صدها نفر افرادی است که به هر دلیل با من کاری دارند و خوب میدانم که این کار، اعصابی از فولاد و صبر و حوصله ای چون ایوب میخواهد. امروز میخواستم برای یادگیری زبان، کتابی به او هدیه دهم. تمام خانه را گشتم و در نهایت کتابی پیدا کردم که هرگز نمیتوانم قیمتی روی آن بگذارم. ساعتی کتاب را پیش رویم گذاشتم و نگاه کردم. کتاب برایم داستانهای زیادی را تداعی کرد. روبرویم روی میز، ساکت و آرام، داستان زندگیم را روایت کرد…
کتاب مربوط به سال ۱۹۸۸ است. دبستان می رفتم. ۱۷ تومان پولش را داده ام. شاید زیاد به نظر نیاید اما خوب یادم هست که برایم گران بود و مدتها فکر میکردم که آیا باید چنین هزینه ی سنگینی برای یادگیری زبان دوم، انجام دهم یا نه. کاغذهایش کاهی و سبک بود و روی آن نوشته بود: «نسخه ی ارزان قیمت!».
این کتاب تنها معلم زبان من بود. هیچوقت نتوانستم به کلاس زبان بروم. نخستین کتابهای انگلیسی را در همان سالهای دبستان خواندم و تقریباً پس از آن بود که جز ادبیات فارسی و کتابهای مدرسه، کتابها را به زبان انگلیسی می خواندم. سخت بود و طول میکشید. اما می ارزید.
کتاب یادم انداخت که کلاً هیچ کاری را از مسیر درست و حسابی و متعارف آن انجام نداده ام.
یاد حرف مادرم که می گفت: وقتی دو ساله بودی، پتو به دورت می پیچیدیم تا بتوانی بنشینی و اخبار گوش بدهی چون اخبار را خیلی بیشتر از برنامه کودک دوست داشتی! (البته هنوز هم که فکر میکنم اخبار در صدا و سیمای ما، برای مخاطب قبل از دبستان پخش می شود).
یاد پدرم افتادم که در پنج سالگی، کنار دستش نشستم و به من یاد داد که بنویسم: «پدر سبزی خوردن پاک میکند». مهم نیست که به عنوان نخستین جمله در نوشتن فارسی، پدرم شاید گزینه ی سخت و نامناسبی را انتخاب کرد. مهم این است که امروز خوشحالم که اگر چه پدرم کم سواد بود، اما نخستین معلمم بود و هر آنچه از خواندن و نوشتن می دانست را در همان سالهای قبل از مدرسه به من آموخت.
یاد سالهای سوم و چهارم دبستان افتادم و اینکه هر وقت معلمی نمیتوانست سر کلاس برود و کاری داشت، من به جای آنها سر کلاس می رفتم و درس میدادم.
یاد «رادیکال» گرفتن که سوم دبستان تازه آن را یاد گرفته بودم و هر وقت سر کلاس، میخواستم دانش آموزان را سرگرم کنم، میپرسیدم که «آیا میدانید کدام عدد را اگر در خودش ضرب کنیم ۱۰ می شود؟». و پس از مدتی سردرگمی دانش آموزان، به سان شعبده بازی که خرگوش از کلاهش بیرون می آورد، با هیجان و علاقه به آنها رادیکال گرفتن را یاد می دادم!
دیکشنری آکسفورد. نسخه ی دانشجویی. کاغذ کاهی رنگ و رو رفته. جلد پوسیده ی پلاستیکی.
همه و همه روایتگر سالهایی است که من و خانواده ام می کوشیدیم، راهی متفاوت و زندگی بهتری را برای من بسازیم. راه دشواری که اگر چه امروز با موفقیت در حال طی شدن است، اما همین کتاب پوسیده، هنوز داستان های زیادی از روزهای سخت و تلخ آن روزها را برایم روایت میکند.
کتاب را به شادی هدیه میدهم، تا همیشه به یادش بماند که پشت روزهای شیرین، سالهای سخت و تلخ زیادی هست. سالهایی که دیگران، اگر آنها را می شنیدند و می دیدند، شاید داشتن روزهای شاد و موفق را آرزو نمیکردند…
آخرین دیدگاه