سلام به محمدرضا و همه دوستان
محمدرضا وقتی این جمله رو در جواب به یکی از کامنتام گفتی : “اکثر افرادی که سردرگم هستند، همزمان به دنبال پاسخ بیش از یک سوال می‌گردند!” خیلی باخودم فکر کردم سوالهای ذهن من چیه؟
چندسال پیش که هنوز متمم به دنیا نیومده بود وبلاگی داشتم (تنها وبلاگم که تونستم بیش از تعداد انگشتهام توش پست بذارم و البته اونم نیمه کاره رها کردم) عنوانش بود: من کی ام؟ و همونجا هم نوشتم که این بزرگترین سوال ذهن منه. و بعد از مدتی متوجه شدم که دنبال سبک زندگی خاصی هستم. اما اصلا نمی دونستم سبک زندگی یعنی چی و حتا فکر می کردم یه سبک زندگی خاصی وجود داره و ما باید بگردیم پیداش کنیم و همه طبق اون زندگی کنیم. مثلا چیزایی شنیده بودم شبیه سبک زندگی اسلامی! اما واقعا هیچ درک درست و حسابی ازش نداشتم.
وقتی متمم رو شناختم احساس کردم دارم به هدفم نزدیک می شم و حتما یادته که بارها اونجا نوشتم که اولویت اول من توی متمم پیداکردن سبک زندگی دلخواهمه. اما راستش باز هم اونقدرا برام قضیه شفاف نشده بود تا اینکه اینجا انقدر زیبا و روشن توضیح دادی. ممنونم.
و اما اینکه چرا من که میدونم سوال اصلی ذهنم چیه اما همچنان سردرگم هستم؟
خودم جواب این سوال رو در پاسخی که به کامنت roza توی گام چهارم دادی جستجو می کنم. اونجا که گفتی:
“بخش قابل توجهی از ابهام‌های ما در دنیای مدرن امروز، تلاش برای حفظ نگرش سنتی و در عین حال، عدم توانایی چشم پوشی از دستاوردهای دنیای مدرن است.
این نوع ابهام‌ها، از ضعف دانش و نگرش و بینش ما سرچشمه می‌گیرند و نه از پیچیدگی محیط بیرونی.”
حالا دو تا سوال دارم:
۱٫ دو مفهوم “حفظ اصول و ارزش ها” و “بت شکنی و بازآفرینی” هردو به نظر میاد مهم باشن اما درعین حال ممکنه مقابل هم قرار بگیرن. هرکدوم اینا به چه معناست و در کجا کاربرد داره و کجا از هم تفکیک می شن و کجا در کنار هم میتونن قرار بگیرن؟
۲٫ برای تقویت دانش و نگرش و بینش چه باید کرد؟ فکر کنم احتمالا دانش رو تا حدی می فهمم و مثلا با مطالعه میشه به دانش رسید ولی نگرش و بینش رو خیلی نفهمیدم.

فکر کنم بعد خوندن دوباره این مقاله، چگونه آشتی کردن با ابهام برام روشنتر شد. خیلی راحتره بر اساس جایی که میخواهم باشم سبک زندگیمو عوض کنم. انگار قدم ها کوچیکتر میشن و خلاصه میشه حرکت کرد

محمدرضا ممنونم. نکته ای رو گفتی که سالهای سال هستش دارم مسیر خلافش رو طی میکنم. یعنی هر روز سبک زندگیم رو سخت تر از قبل کردم به امید سطح زندگی بالاتر در آینده و ساختم سبک زندگی بهتر!الان که این رو خوندم میبینم نیاز به یه تجدید نظر روی سبک زندگیم دارم.

استاد عزیز سلام
هر زمان خودم یا کسی به بهونه کمبود وقت، از انجام بعضی از کارها شونه خالی میکنه بیاد کتاب “استاد عشق” دکتر حسابی میفتم که جناب دکتر در اوج کارهای مهم و حیاتی ساعت ۹تا ۱۰شب برای مرور درس با پسر باغبانش وقت میذاشت و ساعت ۱۰تا ۱۱ شب نوبت به کار کردن با بچه های خودش بود. در حالیکه من که شخصی با مسوولیت بسیار ناچیز در زندگی هستم برای وقت گذاشتن با خانواده ام فرصت ندارم، چه برسه به اینکه بخوام برای کارهای بزرگ زندگیم برنامه ریزی کنم.

سلام محمدرضا جان
نمیدانم چی بگم و از کجا بگم. من تا بحال به این صورت نگاه نکرده بودم. من بر اساس اهدافی که تعیین میکنم مسیرم رو طی میکنم. بر اساس آنها تمام تلاشم رو انجام میدم و با تمام وجودم برای رسیدن به آنها دست و پا میزنم ولی مصداق آهسته و پیوسته رو تو زندگی ام سعی کردم اجرا کنم. به آرامی و آهستگی و پیوسته کاری رو انجام بدم. بیشتر وقتها به اهدافم فکر میکنم. به مواردی که دوست دارم بدست بیارم فکر میکنم و به رویاهام فکر میکنم. واقعا برنامه های چندساله تو ذهن داشتم و سعی میکنم برای خودم درست کنم. این هدفها و رسیدن بهشون “حس خوب” بهم میدن. ولی تا بحال به سبک زندگی فکر نکردم. به اینکه به جای “اهداف”، “سبک زندگی” برای خودم درست کنم. این مورد که اشاره کردی موضوع جدیدی برای من هستش. تا جایی که تجربه دارم برای رسیدن به اهدافم مجبور شدم “سبک زندگی ام” رو عوض کنم. مجبور شدم مسیر طی نشده رو طی کنم. مجبور شدم هم اکنون برای رسیدن به اهداف که با تصویرسازی برای خودم ساختم به نواقص خودم پی ببرم و میزان مطالعه ام رو بیشتر و بیشتر کنم. مجبور شدم دیدن تلویزیون رو تا حد چندساعت در هفته کم کنم. اینها باعث شد سبک زندگی من عوض شود ولی “سبک زندگی” هدف من نبود بلکه تصویرهایی که از آینده برای خودم ساخته بودم و حس شیرین رسیدن بهش رو داشتم باعث شد سبک زندگی ام تغییر کنه.
من موافق نظرت نیستم. من با تجربه ای که دارم موافق انتخاب هدف و راه رفتن برای رسیدن به آن و تصویرسازی برای رسیدن بهش و انتخاب اینکه دلیل من باعث تغییر سبک زندگی ام بشود هستم. اینکه سبک زندگی معلول هدفهام هست رو حس کردم و تجربه و حس خوبی بهش دادم.

دوست دارم محمدرضا ☺

محمدرضاي عزيز، دوست خوبم ، پيش از بيان نظرم بخاطر اين قسمت بطور اختصاصي سپاسگزارم.
چند روزي ميشه كه ميام اينجا و اين مطلب رو ميخونم و بدون گذاشتن كامنت اينجا رو ترك ميكنم، اما نه به اين دليل كه نظري نميشه گذاشت بلكه به اين دليل كه حيفم اومد قبل از خوندن چند باره اون نظر بدم. راستش براي من اين قسمت تداعي كننده درس كريس آرگريس در متمم بود با عنوان فاصله دانستن و عمل كردن كه در لينك زير مي شود آنرا ديد و خواند:
http://motamem.org/?p=8420
من با خوندن همه اينها بيشتر دارم به اين نتيجه ميرسم كه تصوير ما از خودمون غير واقعي، تخيلي و سطح بالاست و يا به بيان شيواتر اينكه ” اين نه منم” . توي چند روز گذشته خيلي از ” تئوريهاي مورد استفاده” خودم رو با حداقل تعارف روبه روي خودم گذاشتم و ديدن تفاوت فاحش اون با ” تئوريهاي پذيرفته شده” ي خودم جدا حالم رو بد كرده. مدام دارم مي نويسم و مي نويسم و بيشتر اون تصوير پوشالي گول زننده پيش چشمم خط خطي ميشه و چقدر احساس عقب بودن از ” خود” ي رو دارم كه خودم نيست ولي دوست دارم باشه. فكر ميكنم اين درس رو خوب فهميده باشم يا حداقل اينكه تبر رو دارم جاي درستي ميزنم.

مدت ها بود که هیچ مطلبی نتونست بود ذهنم را باز کنه
اما امروز این اتفاق افتاد
ذهنتان زیبا باد

سلام محمد رضای عزیز و دوسداشتنی
حرفهای بی ربط و در لابلای این حرف ها و سوال کردن های متعدد و به فکر وادار کردن هایت خیلی خوب است اما چگونه میتوان نتیجه خوبی در عمل از حرفهایت گرفت؟
میگویند دانش باید در نتیجه عمل داشته باشد
ممنون می شوم پاسخ سوالم را بدهی که چگونه نتیجه عملگرا داشته باشیم.
در نوشته
پزشکی که سیگار می کشد: ماجرای پرداخت هزینه اجتماعی
گفتی
اگر از قضاوت مردم بترسیم که من دیگر حرفی برای گفتن ندارم. چون مخاطب من، انسانهای “آزاد” و “آزاده” هستند و نه بردگان.
چگونه انسانی ازاد و ازاده باشیم یا چگونه از بند بردگی بیرون بیایم؟
اصلا بردگی به چی داریم که بخواهیم بیرون بیایم و سپس تلاش کنیم به ازادی برسیم؟ چه نوع ازادی باید برسیم
تعریف ازادی چیست؟
حرفهایت سوالهای بسیار زیادی ایجاد می کند ممنون میشوم پاسخش را بدهی محمد رضا عزیز
خوشحالم می کنی پاسخ را بدانم

سلام. موضوع سبک زندگی چند وقتی می شد که ذهن من رو به خودش مشغول کرده بود. یه بار مطلبی می خوندم درباره سبک زندگی مدیران عامل بزرگترین شرکت های دنیا. با دیدن برنامه زندگیشون واقعا حسرت خوردم. تو برنامه همشون صبح زود بیدارشدن، ورزش، صبحانه و مطالعه به چشم می خورد. جوون تر هاشون حتما وقتی رو با خانواده می گذروندن. چیزایی که من همیشه آرزو داشتم. وقتی با زندگی خودم مقایسه کردم که صبح ها به زور از رختخواب بیرون میام، صبحانه رو هول هولی می خورم. همیشه یک ساعت تو ترافیکم که به سر کارم برسم، تا دیر وقت سر کارم هستم، دوباره یک ساعت تو ترافیک برگشتم و وفتی به خونه می رسم دیگه توانی برای ورزش، مطالعه یا وقت گذروندن با بچه هام ندارم. همون موقع تصمیم گرفتم که تو سبک زندگیم تجدید نظر کنم. اینا چند تا از قدمایی هست که برداشتم ولی هنوز خیلی راه دارم:
۱٫ با توجه به اینکه ساعاتی که تو خونه هستم محدوده با خانمم تصمیم گرفتیم تلویزیون شب رو محدود کنیم و وقت بیشتری رو با بچه ها بگذرونیم. اینجوری اونا هم زودتر خوابشون می گیره و صبح رو از دست نمی دیم.
۲٫ من حساب کردم نزدیک دو ساعت تو ترافیک رفت و برگشتم بنابراین ماشینم رو تبدیل به کتابخونه سیار کردم. تعدادی کتاب صوتی تو موضوعاتی که علاقه مند بودم تهیه کردم.( تازه فهمیدم که بازار کتابای صوتی چقدر رونق گرفته تو این سالها) و این زمان رو به گوش دادن به اونها اختصاص دادم. البته قبلا می خواستم پیشنهاد کنم که کتابهای صوتی خوب رو تو متمم معرفی کنید.
۳٫ زبان انگلیسی خوندن همیشه یکی از آرزوهام بود. الان تقریبا سه ماهه که با یکی از همکاران داریم یک روز در هفته زبان می خونیم. البته با کمک معلم زبان.
۴٫ تلگرام ( به جز شبکه هایی که مستقیم به کارم مربوط می شن) و فیسبوک و اینستاگرام رو تعطیل کردم.
۵٫ مشترک هفته نامه ای شدم که همیشه دوست داشتم بخونمش. این مجله اطلاعات خوبی در زمینه شغلی ام به من میده. هر چند تا حالا بیشتر از نصف مجله رو تو هر هفته نرسیدم بخونم.

سلام. و خدا قوت.
الحمدلله. فقط میتونم بگم عالی بود.
ممنون که یادمون دادید از ثروتهایی که داریم با دقت بیشتری استفاده کنیم. پیش از اینکه اونها را از دست بدیم.
خدایا شکرت…

محمدرضاي عزيز بسار سپاسگزارم(هروقت نقدي دارم شما را آقاي شعبانعلي خطاب و وقتي غرق در مسير فكريت قرار مي گيرم مي گويم محمدرضا نميدانم چرا اين را همين الان كشف كردم!) قبل از بيان ديدگاهم در مورد سبك زندگي و سطح زندگي بايد بگويم سبك فكريت خيلي جالب است.در روزگاري كه همه از متن به جملات كوتاه هجرت كردند شما از جمله كوتاه به متن و داستان مي روي و با اين كارت واژه ها را به بهترين شكل ممكن به ذهن مي نشاني .دست مريزاد مصلح بامرام.
به نظر من دليل اينكه اكثر آدمها بجاي سبك زندگي درگير سطح زندگي شدند:
۱- در تغيير سبك زندگي با مقاومت ذهني روبرو مي شويم و ما كه عادت كرديم مقابله با هيچ ناهنجاري نكنيم تسليم مي شويم و ميگذريم.
۲- در كسب دانش و اطلاعات هم آنچه اولويت ماست بالابردن سطح آن است و كمتر به تبديل آن به مهارت تلاش مي كنيم چون راحت طلب و زحمت اين كار را نمي خواهيم تحمل كنيم.
۳- تغيير در سبك زندگي نياز به قدرشناسي از داشته و شكر خداي را بجا آوردن دارد اما ما كه همواره خود را مستحق بيش از آنچه داريم مي دانيم و قدرنشناس شده ايم از زمان حال عبور و در دنياي خيالي آينده در سطحي بالاتر خود را پنهان مي كنيم.
۴- تغيير در سبك زندگي نياز به خودشناسي ،خودياري و تحمل خود و سپس تلاش براي اصلاح خود دارد يعني خود مان خود مان را به قضاوت و تحليل و تغيير وا داريم .مي گويند كسي كه زندان انفرادي را ساخته مي دانسته بزرگترين رنج و سختي براي انسان تحمل خودش مي باشد! اما در تفكر بر سطح زندگي خود واقعي و امروزمان را پنهان و فرد ديگري با همين شماره ملي و شماره شناسنامه را خلق مي كنيم به تعبيري از خود بيخود مي شويم!
۵-تغيير در سبك زندگي نياز به حركت بر روي خط طولي دارد يهني از گذشته پر اشتباه احتمالي خود به سمت بهبود خود .اما در سطح زندگي حركت عرضي كه متاسفانه تعبير به آزادي و اختيار حركت تعبير شده را داريم.يعني همواره خود را با ديگران مقايسه كردن و تلاش براي بالاتر رفتن از آنها و يا ثابت بودن و تلاش براي پايين آوردن ديگران.
۶- تغيير در سبك زندگي نياز به استحكام در فونداسيون ساختمان (تقويت معنوي و به خدا نزديك شدن) دارد اما متاسفانه اكثر ما ها به دكوراسيون و اثاثيه ساختمان (سطح زندگي) مي انديشيم و افسوس با كوچكترين زلزه در زندگي (هر كدام از ما بنوعي از ۱ تا ۱۲ ريشتر را در زندگي تجربه كرده ايم) بدليل ضعف فونداسيون ساختمان آسيب مي بيند و لذا مي شويم انساني كه دمدمي مزاج مي شود هر روز طرحي جديد(سطحي جديد از زندگي) براي خود ايجاد مي كنيم
۷- نهايت اينكه از ائمه چه زيبا گفتيد .اينان انسانهائي بودند كه ابتدا سبك زندگي خود را تغيير دادند و سپس تلاش كردند تا سبك زندگي ديگران را اصلاح كنند و من از اينكه جنابعالي به تبعيت از آنها همين مسير را ادامه مي دهيد و حتي تلاش نكرديد سطح مدرك خود را ارتقا دهيد ولي سطح درك خود (سبك زندگيتان) را تغيير داديد به شما و همه دوستدارانتان تبريك مي گويم

ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻨﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺟﻮﺩﯼ ﺍﺑﻮﺕ
ﺟﻮﺩﯼ! ﮐﺎﻣﻼ‌ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺩﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮﻫﻢ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻂ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ. ﺩﺭﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺩﯾﺮ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺁﺩﻡ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻭ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. …
ﺟﻮﺩﯼ ﻋﺰﯾﺰﻡ! ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ.
ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻼ‌ﻗﻪ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﭘﺲ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﺑﺪﺍﺭﺩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺵ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺛﺒﺖ ﺷﻮﯾﻢ.

یادمه ۴ سال پیش که طرفداری رو شروع کردم، بودجه ماهیانه ام ۵۰ هزارتومن از مامانم بود، برای یک جوان ۲۰ ۲۱ ساله که هم سن و سال هاش اپلای میکنن و توی جامعه اوناست تقریبا برای افکار عموم نردم درد آور بود. تقریبا معادل ۲ پیتزا، یا روزی ۲ نخ سیگار مارلبورو. با خودم گفته بودم، اگر نتونم مدیر لذت بردن از ۵۰ هزارتومنم باشم، قطعا با ۵۰۰ میلیونم نمیتونم لذت ببرم، و اگر نتونم با ماهی ۵۰ هزارتومن احساس کنم شاه کائنات منم با ماهی ۵۰۰ میلیونم نمی تونم، همونو تقسیم کردم به کشیدن سیگاری که ازش لذت میبردم ولی کم، مقداری برای ورزش کردن و برای جبرانش مسیرها رو بدون تاکسی میرفتم. در عین حال استارتاپ طرفداری رو با سرمایه اولیه خرید یه دامنه و یه وی پی اس ماهی ۳۰ هزارتومنی بعدا از پس انداز هام شروع کردم.

نمی دونم چقدر از این متن هایی که نوشتی بعدا و یا قبلا به شکل تئوری های علمی بوده یا حاصل مطالعه دانشمندان (که من از نوشته حس میکنم و لمس می کنم حاصل تجربه محمدرضاست) اما خووندنشون آشفتگی ذهنی منو این ساعت از شبانه روز جمع می کنه، بهم اعتماد به نفس میده، آرامش میده و مثل مواد مخدر قسمت به قسمت منو می کشونه جلو.
مدت ها بود به خاطر مشکلات ریز و درشت سایتمون نمی رسیدم بیام اینجا و هرروز تب بروزرم رفرش میخورد برای اینجا الکسای به درد نخور بیاره :)) ولی بالاخره گفتم اگر نتونم اینجا رو هرروز بخوونم، هیچ اراده ای برای انجام هیچ کار دیگه و هیچ خووندن دیگه ای نخواهم داشت. از همینجا دوباره شروع می کنم.
به منم سر بزن، دلتنگتیم ناجور.

سلام
من کاملا به مطالبی که گفتید اعتقاد دارم و فکر کردم شاید گفتن تجربه ی خودم به مخاطبان این مطلب کمکی کنه:
شدیدا باور دارم تغییر سبک زندگی یعنی تغییر عادات کوچک روزانه که کار سختی هست اما اگر اراده کنیم و برای ۱-۲ ماه تکرار کنیم عادت می شوند و بعد از اون انجام ندادنشان سخت تر از انجام دادن خواهد بود. من اصلا اهل ورزش نبودم در حدی که ۲ واحد تربیت بدنی دانشگاه رو به زور گذراندم! اما با کسی ازدواج کردم که خیلی اهل ورزش بود و اعتقاد داشت برای سلامتی لازمه و با اجبار همسرم یک روز درمیان ورزش رفتم تا جایی بعد از ۳-۴ ماه فهمیدم اگر چند روز پشت هم ورزش نکنم حس ناراحتی و بی حوصلگی دارم و خودم دوست دارم مرتب ورزش کنم. یا مثلا برای یادگیری زبان انگلیسی شروع کردم روزانه کتاب خواندن و الان عادت روزانه م شده که کتاب بخوانم. و همه ی اینها در حالی هست که من در کنار انجام کارهای روزانه ی خانه که همه ی خانم ها انجام میدهند، در دانشگاه مشغول تحقیق و کار علمی هستم و هر روز صبح تا غروب دانشگاه هستم.(این رو گفتم که فکر نکنید برای ورزش و کتاب و تفریح باید کل روز بیکار بود!!)
همه ی این مثال ها برای این بود که بگم اگر خودتان را مجبور به انجام منظم کاری بکنید، بعد از مدتی قسمتی از زندگی روزانه تان می شود.