محمدرضا چی شد که تو در اون سن و سالها انقدر مشتاق یادگیری بودی؟

سلام به همۀ دوستای عزیزم به خصوص شادی عزیز
این رو قلباً میگم ، در کنار محمدرضای عزیز بودن و کارهای ایشون رو هماهنگ کردن ، کار سخت و در عین حال لذت بخشی هست و میتونه اوج تواناییِ یک فرد رو نشون بده و این رو به جرات می گم که بسیار بسیار برای هممون عزیز هشتین شادی جان . امیدوارم همیشه و در کنار همۀ عزیزانتون ، سلامت ، آرام ، شاد و سربلند باشید و بهترین های روزگار ، در انتظارتون باشه
ارادتمند – هومن کلبادی

سلام استاد
وقتی از این پستها میذارید خیلی لذت میبرم نمیدونستم چرا. تا امروز پست “روحهای کوچک روحهای بزرگ” رو خوندم.خیلی خوشحالم که شما به اینجا رسیدید.
میدونم قرار به لایک بود ولی… .
موفق تر از قبل باشی

تبریک بخاطر داشتن چنین خانواده ای
تبریک به شادی و خودت بخاطر اینکه دوستای خوبی برا هم هستین
و البته تبریک به شادی جان برای هدیه ارزشمندی که گرفت

بالاخره ما همديگرو ميبينيم ديگه ، اونوقت ….

استاد ی چیز خیلی جالب تو این متن دیدم که بیشتر از قبل بهت افتخار می کنم:)

“یاد پدرم افتادم که در پنج سالگی، کنار دستش نشستم و به من یاد داد که بنویسم: «پدر سبزی خوردن پاک میکند». مهم نیست که به عنوان نخستین جمله در نوشتن فارسی، پدرم شاید گزینه ی سخت و نامناسبی را انتخاب کرد. مهم این است که امروز خوشحالم که اگر چه پدرم کم سواد بود، اما نخستین معلمم بود و هر آنچه از خواندن و نوشتن می دانست را در همان سالهای قبل از مدرسه به من آموخت.”

این پاراگراف رو با کمی تفاوت تو زندگی استیو جابز دو سال پیش خوندم… قبلاً هم در مورد پدرتون تو ماه عسل پارسال مطالبی گفتید که واقعاً عالی بود…

امشب حتما سری به کتاب جابز می زنم و صفحه و نشر می نویسم تا بقیه هم متوجه بشند! عالی بود…

سلام؛
ای بابا؛
منم یکی از این کتابا زیاد دارم.
یکی دارم که الانم از همینجا تو کتابخونم معلومه، واژه های مترادف و کاربردهای آن مال انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی هستش، چاپ سال ۷۲، اون موقع من ۵ سالم بود، ولی کلاس سوم ابتدایی بودم که اینو تو یه خرابه پیدا کردم، وقتی پیداش کردم انقدر آب و بارون خورده بود که کاغذ از فرم در اومده بود، هنوزم لکه های اون سالها رو کاغذش هست.
پول کتاب نو خریدن که نداشتیم، کلاً از تو خیابون کتاب جمع میکردیم، یادش بخیر، یه بار یه کارتن جلوی یه خونه دیدم که توش پر از کتاب بود، کارتنه از بالا تنه خودم بزرگتر بود، از ترس اینکه مبادا ماشین شهرداری بیاد برش داره ببره، کل کارتون رو به زور بغل کردم و با شوق میدویدم سمت خونه و همش ترس اینو داشتم که نکنه یکی وسط راه اینا رو ازم بگیره.
کلاً تا اواخر نوجوانی یا با کتابای گوشه خیابون افتاده مطالعه کردیم، یا کتابای تیکه تیکه شده ای که از فروشگاه های کتاب کهنه و دست دوم میخریدیم، تازه اونم میرفتیم کتاب های حسابی ملخ و موریانه خورده رو برمیداشتیم که ارزون تر باشه ( کلاً چه علاقه ای به کتب متلاشی شده داشتیم!)
تفریحمون هم این بود که لاستیک مستهلک اتومبیل و موتور سیکلت پیدا کنیم، و با یه تیکه چوب تو کوچه ها شالاپ شولوپ بکوبیم بهش تا قل بخوره و ما هم با دمپایی پاره ای پامونه بیوفتیم دنبالش، البته بعدها یه دوچرخه داغون ۱۶ هم خریدم که وضع بهتر شد، ظرف بستنی لیوانی میذاشتیم بین لاستیک و گلگیرش و رکاب میزدیم و قرقر صدا میداد و ما هم حس موتور سواری بهمون دست میداد، این موتور ترمز هم که نداشت، اگر مانعی جلومون سبز میشد محکم پاهامون رو رو زمین میکشیدیم تا موتورمون بایسته ( چندبار هم پاهام زخم شد!)
از ۹ سالگی هم که تو خیابون گاری هل دادیم و با اون صدای ظریف کودکانه تو کوچه ها داد و هوار کردیم یا کنار خیابون بساط آدامس و لواشک پهن کردیم و زیر بارون بجای کلاه نایلون میوه کشیدیم رو سرمون و روی جوراب مشمع فریزر کشیدیم که وقتی آب از کفش سوراخمون به داخل نفوذ کرد پاهامون خیس نشه.
بعدها وضعمون بهتر شد، خونه بزرگ حیاط بزرگ، خورد و خوراک بهتر، رفاه بیشتر، ولی دیری نگذشت که سرمایه پدری رو دزدیدن و بالا کشیدند و ورشکستی و بازهم آوارگی و بعد مدتی ریختن اساب اثاثیه خونه تو خیابون توسط صاحب خونه و فروش یخچال و تلویزیون و فرش زیر پا برای فراهم کردن یه آلونک موریانه زده و سوسکی دیگه و باز هم جون کندن.
خدا رو شکر، الان مجدداً زندگی خوبه، و تو این زندگی افتخارم پدرمه که از ۵ سالگی کار کرد و زندگی رو ساخت و تو جوانیش زندگی ساخته شده رو رها کرد و رفت تفنگ دستش گرفت و تو جبهه جنگید و بعد جنگ از صفر شروع کرد، ساخت و زمین خورد و بازهم ساخت و زمین خورد و الان ۵۰ ساله که داره کار میکنه و روزانه ۲-۳ ساعت میخوابه، و با اینکه میتونه آروم تر زندگی کنه ولی هنوز انتخابش تلاش کردن بیشتره.
خدا خیرت بده محمدرضا این پست رو نوشتی تا ما هم یادی از گذشته کنیم و ناخودآگاه دستمون بره رو کیبورد.
ولی بنظرم این سختی ها رو آدم مجبوره درون خودش نگه داره و چیزی نگه. اکثراً فکر میکنن یا آدم داره دروغ میگه، یا فکر میکنن اینا رو آدم میگه که براش دل بسوزونن!
یه نظر شخصی هم دارم، بنظرم سختی کشیدن خوبه، ولی زیادش نه، آدمی که زیاد سختی بکشه، خیلی عقب میمونه، و بیراهه زیاد میره.
من اگر پاش بیوفته باز هم اون آدامس رو کنار خیابون میفروشم، ولی بعضی وقتا پیش خودم میگم اگر انقدر زندگی سخت نبود، الان خییییییلی کارای بهتری میتونستم انجام بدم و از اینی که هستم بهتر باشم.
خیلی وقتا پیش میاد پای صحبت با هم سن و سالان که میشه، طرف میپرسه به چه زبونی مسلطی؟ میگم کم و بیش انگلیسی، طرف با کنایه میگه فقط انگلیسی؟ من انگلیسی رو تو ۱۱ سالگی یاد گرفتم، الان ۶ تا زبون بلدم،
اینطور مواقع هم آدم مجبوره لبخند بزنه و بگه “واقعاً؟ آفرین آفرین” و تو دل خودش بگه “شات آپ بابا”.
اینطور مواقع آدم میبینه که بله، درونش خودشو میسوزنه، بیرونش بقیه رو.