سلام محمدرضای عزیز
امیدوارم این مطلب من رو بخونی چون واقعا به راهنماییت نیاز دارم .
قبلا یک بار گفتم چندتا از دوستان به من لطف داشتن خواستن با من همدردی بکنن.
قراره چند وقت دیگه در سازمان بزرگی استخدام بشم . از رویاهای منه که اونجا استخدام بشم عاشق اون سازمان بودم تا اینکه چند وقت پیش برای کار تحقیقاتی به اونجا رفتم ( البته بعد از طی مراحل قانونی) من رو به مدیر تحقیق و توسعه معرفی کردند اونجا با من مصاحبه کرد که هدفت از اومدن به این سازمان چی بوده منم به اندازه نیازم برای درسم توضیح دادم و در آخر به من گفت : تو چه جوری جرئت کردی و به این سازمان اومدی ؟! من که همینطوری سرمو ننداختم بیام داخل سازمان از همون حراست سازمان تا داخل سازمان سلسله مراتب قانونی برای این دانشجوی بدبخت طی شده بود.
خیلی بهم برخورد خیلی ناراحت شدم اون لحظه هیچ حرفی برای گفتن نداشتم فقط سکوت کردم و از اونجا اومدم بیرون . هنوز هم وقتی یادش میوفتم دلم میگیره و افسردم میکنه . حتی برای کارکردن در این سازمان در آینده شک دارم .
خواستم بهش بگم استاد من ” محمدرضا” ست خواستم بگم من دانشجوی دانشگاه شریفم ولی نگفتم این چیزها مطرح نبود اون نمیخواست دانشجویی وارد اونجا بشه و من فقط سکوت کردم و با ناراحتی از سازما ن رفتم بیرون و البته با زبون بی زبونی من رو متهم کرد که تو هیچی نمیفهمی و این بیشتر عذابم میداد.
محمدرضا من تو صحبت یا مذاکره با این آدم باختم .
کجای کار اشکال داشت؟
کمکم کن لطفا .

سلام
اینجا دید و بازدید مجازیه دیگه
مگه اینکه اینجا بتونم محمدرضا رو ببینم .
بودن در اینجا واسه من آرامش میاره . من تو این خونه آرومم .
بیرون که میرم فقط دلمو میشکونن . اینجا التیام میده.
دوست دارم همیشه اینجا باشم .
امیدوارم سالی خوش پر از سلامتی و مهربانی داشته باشید .