اولین خبری که امروز صبح شنیدم این بود: شکوه پیرزن ساده وکم حرف ونازیبای همسایه فوت کرده. این خبر کافی بود تا من برم به ماجراهای سالهای دور زندگی شکوه که در موردش شنیده بودم.شروع ماجراشون برمیگرده به حدوداً ۶۰ سال پیش.
میگن شوهر شکوه تو جوونیهاش عاشق یه دختر خیلی زیبا بوده که نمیدونم چرا بهش نمیرسه. بعد خونواده اش یه دختر زیبای دیگه براش در نظر میگیرن. داماد یه بار میبینه و میپسنده و عقد میکنن. نمیدونم این وسط چه اتفاقهایی افتاده اما شب عروسی از زیر شال قرمز عروس یکی دیگه بیرون میاد و داماد بیچاره تازه دوهزاری اش میافته که دختر زیبا رو نشونش دادن و خواهر نازیبا رو فرستادن حجله اش. شکوه.
از رسم ورسوم اون موقع خبر ندارم و شایدم داماد اقتدار لازم رو نداشته و مطمئناً از حرف مردم ترسیدن اما به هر حال اون زندگی شروع میشه. حاصل پیوند جسمهای اونا۵تا پسرو۴تا دختر میشه و الان نوۀ بزرگشون سی وچندساله است اما روحهاشون هیچوقت همدیگر رو نه تنها لمس نمیکنن که با تجمیع شنیده ها ودیده هام احساس میکنم با میلیونها سال نوری فاصله از هم نفس میکشن.
بچه که بودم چو افتاد شوهر شکوه میخواد زن بگیره اما انگار پسراش مانع شده بودن. پیرمرد حدود ۱۰ سال قبل مرد. عروسش میگفت تا آخرین لحظۀ زندگیش عکس دختری که دوستش داشته تو جیبش بوده و گاهی تو خلوت بهش خیره میشده و گاهی هم برا نزدیکاش از اون وعشقش میگفته. همۀ کسایی که شکوه رو میشناسن میدونن که شوهرش هیچوقت اونو دوست نداشت. شکوه رو نمیدونم اما قطعا دوست داشتنش هم فرقی نمیکرده. پیرمرد فقط یه شرط برا ازدواج بچه هاش داشته و اونم زیبا بودن طرف بوده. البته در مورد پسرا موفق نشد اما دامادهاش انصافاً خوش قیافن.
شکوه همیشه ساکت بود. تا چیزی نمیپرسیدی حرف نمیزد. همیشه یه جورایی تسلیم بود و نظر نمیداد و همیشه لبخندهای ماسیده اش یه تلخی داشت. این اواخر تو ساعات اداری از نوه اش پرستاری میکرد و چون یه ذره زبونش شیرین بوده به پسربچه میگفت هایدی به جای هادی.
شوهره و شکوه الان هر دو اونورن اما فکر نمیکنم تمایلی به بدون در کنار هم داشته باشن. شاید شوهره در کنار معشوقۀ دوران جوونیشه اما نمیدونم شکوه هم همچین کسی رو داره یا نه. بعید میدونم شکوه فرصتی برای چشیدن طعم عشق تو این دنیا داشت. هیچ وقت نتونستم شوهر شکوه رو محکوم کنم. به نظرم هر دو ناکام مردن. هر دو قربانی رسم ورسوم غلط و تصمیم اشتباه اطرافیان و نازیبا به دنیا اومدن شکوه و ضعف شخصیت مرد و… شدن. شاید اگه همون شب به هم میزدن و به بستن در دهن مردم فکر نمیکردن الان من اینارو نمی نوشتم و اونا تنها فرصت زندگی زیبا رو از دست نمیدادن.
به قول فرهادی تو دربارۀ الی… یه پایان تلخ بهتر از یه تلخ بی پایانه. زندگی شکوه یه تلخ بی پایان بود.

تصور یه عمر زندگی در کنار کسی که دوستت نداره خیلی درد ناکه. مخصوصاً اگه زن باشی چون زنها بیشتر پذیرای عشقن تا شروع کننده. شکوه امروز یه جورایی زیور کلیدر رو به یادم آورد. دولت ابادی اونجا خیلی زیبا زیور رو تصویر میکنه. شاملو هم بعدا یه شعر میگه در مورد زیور. زنی که شوهرش دوستش نداشت.

هیچوقت نه قهقهۀ شکوه رو دیدم و نه هق هق اش رو. از کسی هم نشنیدم. شاید اصلا شکوه یادش رفته بود که میتونه از ته دل بخنده یا گریه کنه. اصلا شاید یادش نبود که دل داره. شایدم……….

پ ن۱: خنده وگریه (از هر نوعش)نشانۀ شعف و یا به درد اومدن دله، پس بهتره هیچوقت از هیچکدومش پشیمون نشیم چون به یادمون میاره که هنوز دل داریم.

پ ن۲: داشتن دل یه نعمته و شکر نعمت واجب.