تنها واحه زندگی من اینجا و نوشته های زیبای شماست!
عجب آرامشی دارد اینجا!

سلام چقدر برام خوندن مطالبتون جذابه.دیدگاه های بقیه دوستان هم جذاب ترش می کنه.از این که این همه همدل و هم فکر رو اینجا می بینم لذت می برم.کاش میشد از واحه بودن در حضور عزیزان نه فقط تو نت بلکه حضوری سرمست شد.کاش میشد برنامه ایی برای دور هم بودن دوستان چه در سفر و تور چه در جلسات ماهانه ترتیب بدید تا هم از احساس تنهایی مون کم کنیم و هم در کنار هم چگونه زیستن رو یاد بگیریم.مطمئنم که ازش استقبال میشه…

واحه ی من وبلاگ شماست. از وقتی که برای فراموش کردن درد چشم شب هابه رادیو پناه می بردم.و در اخر اینجا رو پیدا کردم.

من واحه شنیده بودم ولی تابحال به معنیش دقیق نشده بودم. به نظرم همون طور که خدا تو اون بیابون بی آب و علف وحشی اون واحه های زیبا و مفرح رو خلق کرده برای ما آدمها که توی شرایط سختی هستیم خدا انسانهای نازنینی رو سر راه زندگیمون قرار میده که برای دقایقی روحمون با اونا آروم بشه و ….
دوست عزیزم وحیده منو به اینجا راهنمایی کرد. همون کسی که خیلی وقتها نیازی نیست که حرفی بزینم، با یه نگاه به من یا با یه نگاه من به اون همه چی رو متوجه میشیم …انگار که دلهامون به هم وصله. گاهی حتی از این هم فراتر میره و از راه دور هم متوجه میشیم که داریم به هم فکر میکنیم!! واحه های دیگری هم هست مادر نازنینم ،همسرم بهزاد، لیلا و بعضی از کسایی که حتی نمیتونم اسم ببرم ولی برام واحه های بینظیری هستن.
خدایا به خاطر این واحه های بینظیری که توی بیابون زندگیم خلق کردی سپاسگزارم.

سلام استاد گرامی…
عجب اتفاقی! این وقت شب که پاسی از نیمه شب گذشته دنبال واحه های زندگی بودم که به اینجا رسیدم بر حسب اتفاق دیدم چقدر آشنایید و چقدر خوشحالم این روزها به وبلاگهایی می رسم که نوشته هایشان به دلم می نشیند هنوز برنامه ماه عسل را به یاد دارم چه شور و هیجان مضاعفی را ایجاد کردید من واقعا در آن برنامه که حضور داشتید از آن همه شور و حال و موفقیت لذت بردم
گهگاه واقعه ها و انسانهایی در مسیر زندگی پیش می آید که انسان را، به طور کامل عوض می کند و مانند یک اخگر آتش بر روح پر تلاطم آدمی همواره اثر می گذارد مانند یک همسایه همیشه میهمان اندیشه آدمی می شود… ای کاش آگاهانه بتوانیم واحه های زندگی مان را پیدا کنیم جناب شعبانعلی عزیز و بزرگوار شما هم از آن دست واحه های زندگی و آشنای غریبی هستید که همه چیز را می شود یاد گرفت … همیشه برقرار باشید…

لطفا جواب بدید.برام مهمه!

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود/ زنهار از این بیابان، وین راه بی نهایت

گاهی واحه ها لحظاتی محدودند که تا عمر داریم در ذهنمان می مانند. واحه های من افرادی هستند که شاید برخوردمان رسمی است اما لذتی سرشار در هر برخورد وجود دارد. شاید استادی که خیلی بیشتر از آنچه رسما درس داده از او آموختم و یا همسفری که یکبار کنارم بوده اما نکات فراموش نشدنی یاد گرفتم و به کار بستم. برخی لحظات و اتفاقات ساده که من می گویم نقاط عطف. یکی از نقاط عطف و واحه های فراموش نشدنی من چند دقیقه ای بود که بعد از کلاس مذاکره در بهار با شما صحبت کردم 🙂

چقدر شما جسورید من حتی نمی تونم اینجا بنویسمشون.

اعتقاد دارم لذت در خود مسير است نه واحه ها .
اعتقاد دارم ديدن سختي مسير پشت سر گذاشته و اعتقاد به توانمندي خود، لذت بخش تر از واحه ايست که سرجاي خودش مي مونه و واسه ادامه مسير دو دل ميکنه آدم رو

و بسيار وقتا به اميد واحه به سراب مي رسيم.