امروز بعد از مدت ها…
خیلی اتفاقی سر زدم به یک فولدر قدیمی تو لپ تاپم به نام M.R.Shabanali
داخلش پر از فولدرهایی بود از جمله، روز نوشته ها، فایل های صوتی، ویدیوها، کتاب ها، و aparat shabanali
دلم یه حال عجیبی شد
خاطره ای محمدرضای عزیز
می درخشی…

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد
و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد…
دردناک است که خیلی دیر با اندیشه شما آشنا شدم…
اعتراف میکنم تا به حال هیچ لذتی را به اندازه لذت فایل صوتی مرگ تجربه نکرده بودم!
ترکیب آهنگ و لحن صوت شما هم عالی بود.
اگرچه تقریبا دو سالی هست که مطالب شما رو در متمم میخوانم، احساس میکنم حرف های شما در این سایت واقعا بر دل می نشیند. (حرفی که از دل برآید لاجرم بر دل نشیند)

این فای حس خوب و آرامشی زیبا داشت ما به نظر من «آموزش برای زیستن» عنوان بهتری برای آن هست
حس امید و خستگی ناپذیری را القا میکند و من بسیار از تو ممنونم.

توی دوران دبیرستان ۲ تا اتفاق برام افتاد ، یکی فوت پدرم و یکی اینکه در لحظه جان سپردن یکی از اقوام من بالای سرش بودم و ایشون در اون لحظه عجیب توی چشمان من زل زد و جان سپرد ، همین ها برای دیوانه شدن یه بچه دبیرستانی کافی بود ، که بیوفته دنبال خوندن درباره مرگ و سالها بعد تازه مفهوم “جاودانگی” را درک کنه .
ولی من همیشه در برابر مرگ یه حالت لَختی و کرختی و بهت و حیرت داشته ام .
امروز با لینک دوست عزیزم سامان عزیزی سر از اینجا درآوردم . و لذت بردم از اینکه شما چقدر عاشقانه با زندگی رودررو میشید و لذت بردم از شنیدن این فایل . دیدم چقدر متفکرانه و چقدر عمل گرایانه این پارادوکس پیچیده ” مرگ و زندگی ” را حل کرده اید
اجازه بده ازت تشکر کنم بخاطر تغییراتی که از زمان آشنایی با تو و متمم توی زندگی ام اتفاق داره می افته ، و به روح بزرگی که در وجودت هست تعظیم کنم .
بهترین آرزویی که برایت میکنم این است :
آرزو می کنم “جاودانه” شوی

سلام استاد
الان براي بار چندم اين فايل و گوش كردم،هر شب قبل خواب؛راستشو بخواين خيلي هم اشك ريختم هر بار.خيلي ناراحتم ازين كه تا حالا تمام توانمو زندگي نكردم،خيلي بيشتر ازون مي ترسم كه به هر دليلي در آينده نتونم تمام توانمو زندگي كنم.اما با اين حال خيلي خوشحالم كه اين چند روز درگير اين مفهوم بودم،اين چند روز در صد بيشتري از توانمو زندگي كردم و اميد وارم بتونم هميشه همين حس و حال و تازه نگه دارم.
سير نميشم از شنيدن اين جمله: “مهلتي بيشتر نخواهم خواست”
سوال ١:واسه تبديل شدن به آدمي كه ظرفيت انساني بالايي داشته باشه،با اولين جرعه ها مست نشه بايد به چه چيزايي فكر كرد؟بايد چه كارايي كرد؟ چه صفتي داشت؟چه صفتي نداشت؟
سوال٢:خيليا با نيت خوب ميخوان به خلق خدا خدمت كنن،اما بعد از مدتي از بيرون ميبينيم فقط خودشون اين توهمو دارن و بقيه يه آدم متوهم و سطحي و گاها چندش آور ميبينن،اصلا خودشون ميشن يه معضل؛يه فرد بايد حواسش به چي باشه كه توهم مفيد بودن نداشته باشه؟واقعا مفيد باشه؟

ارادتمند استاد خوبم

همیشه این سوال رو از شما داشتم که چرا می نویسید ؟ البته با توضیحاتی که داده بودید تا حدودی فهمیده بودم که عاشق آموزش و عاشق کمک به دیگران هستید و میخواهید به سهم خودتان تغییر مثبتی در این سرزمین ایجاد کنید ولی چند روز پیش وقتی اتفاقی با لینکی که “هیوا” داده بود اینجا آمدم و این فایل رو گوش کردم از ته دل فهمیدم که چرا مینویسید و چرا تلاش میکنید !!! شما حرفتون با عملتون یکساننه و کاش همه همینطور باشند امیدوارم من هم مثل شما بتونم حرفم را با عملم یکی کنم ….این فایل رو روی گوشیم ذخیره کردم و خیلی وقتها گوش میدم و هر بار انرژی بیشتری میگیرم و حالم رو بهتر میکنه …امیدوارم همیشه پابرجا و سلامت باشی

داشتم ترکیبی از سه پست آخرت یعنی
مرگ
قوانین زندگی
رابطه
رو در یکی از پستهای ‘آقا معلم’، مربوط به خرداد ۸۷ میخوندم:

چه تجربه عجیبی است لحظات قبل از مرگ…..«مرگ رابطه» را دیدم. مردم و زنده شدم. این نعمت به من داده شد، که در رابطه با تو، بمیرم و به زندگی دوباره برخیزم….. میگفتی: «تو بزرگتر میشی. مشهور میشی……من به شوق توست که کار میکنم. که حرف میزنم. که مینویسم. که میخوانم. بدون تو؟»………

این روزها ،آنقدر از قاعده و قانون و مرگ و زندگی گفتی که میخواهم آرزو کنم
میخواهم آرزو کنم ،خانه ای داشته باشم به وسعت و گستردگی قلب مهربانت ،تا تمام آنانی که تا امروز به خاطرشان تمام لحظه های زندگیت را با تمام توان زیسته ای،دور هم جمع کنی،بنشینی و حاصل تمام دویدن هایت ،حاصل تمام حرف های دلت ،حاصل تمام خستگی و بی رمقی دستها وپاهایت ،و حاصل تمام آنچه پیکرت را فرسوده ،ببینی و لبخند بزنی
راستی.چقدر خودخواهی تو
و چقدر چنین خودخواهی ای آرزو میکنم برای خودم
تو آنقدر خودخواهی که هیچ چیز را برای خودت نخواسته ای،اما هر آنچه نخواسته ای برای توست .
میخواهم تمام قانون های خوب رستگاری را برایم بگویی،برایم بنویسی از هر آنچه میدانی.حتی اگر خودت رعایت نکرده ای و نقض کرده ای قانونی از این قوانین رستگاری را که این همه سال با تمام توان برایشان زندگی کرده ای…
میخواهم حسادت کنم به تمام نداشته هایت ،به تما م آنچه نخواستی باشند تا این چنین باشی وبمانی.
تمام آنچه ناگفته میگذاری،تمام آنچه دراین گفته ها فریاد سر میدهند و کسی را نشانم میدهند که این چنین ایستاده ؛
مرا میترساند از پوچی،مرا میترساند از داشته ها ،مرا میترساند از هر آنچه نگفته ام،مرا میترساند از هر آنچه نرفته ام ،مرا میترساند از هر آنچه نیندیشیده ام.
من طاقت پابه پای دویدن با پاهای تورا ندارم .من دستی به بخشندگی دستان تو ندارم ،من اندیشه ای به وسعت آنچه می اندیشی و آرزویش را داری،ندارم.
من هیچ ندارم .اما دراین میان بودنت را خواسته ام .تا اگر چون تویی برای تو نبوده .تو برای من باشی،تو برای ما باشی.
اما من از همین بودن هم میترسم،
میترسم از آن روز که تنها نظاره گر باشم ،و تنها تو را لایق این همه خوب بودن بدانم !

با سلام و احترام جناب شعبانعلی

“گم کردن چه رهایی بخش است ،اگر بدانیم که همه چیز را گم می کنیم”…

تو با مرگ زندگی کرده اي….

ما از رنج حرف می‌زنیم و تو آن را برده‌ای…

مانا باشيد استاد گران قدر…

من مرگ رو حس کردم. نزدیکم بود. اما محمدرضا مرگ واسه ی تو شد فعالیت های فشرده اما واسه من شده این روزها کاری نکردن. فایلو گوش دادم و فهمیدم فرق مرگ من و مرگ تو رو.
خطاب به سمیه: من همیشه کسایی رو که موثر بودن اول مرگشونو تصور می کنم.وقتی دیدم خسران به بار میاره نبودشون. از بودن در کنارشون لذت می برم.

جا داره براتون كف زد، لايك هم كه پاسخگو نبود،فقط ميتونم بگم كه خوش به حالتون كه تمام توانتون رو زندگي كردين…

میدونم که نمیشه از مرگ فرار کرد و باید مثل شما شجاعانه زندگی کرد و با آرامش چشمهارو در مقابل فرشته ی مرگ بست.. اما… خواهش میکنم دیگه راجع به خودتون از مرگ حرف نزنین.. به شما انقد وابسته ایم که تداعی شدنه این حرفها در ذهنمون, روح مارو آزار میده.. شما “جاودان” میمونید برای همه ی بچه های این قلمرو مجازی.. برای همه ی بچه های این سرزمینه پاک

هیچ کس از مرگ نتوانسته است فرار کند، بعضی ها هم مثل تو اصلا نمی خواهند که فرار کنند، بلکه همیشه آماده اند، مانند دانشجویی که درسهای هر روزش را هر روز خوانده است و اصلا هراسی ندارد که یک لحظه استاد بخواهد امتحان بگیرد !
جدا از این مساله من معتقدم تو پشتوانه ای قوی داری، وقتی با نوشته ای، صحبتی، سخنی ذهن عده ای را به چالش می کشی که بهتر ببیند، بهتر بشنود و بهتر عمل کند یعنی در خود شناسی اش قدم بزرگی برداشته ای و خود شناسی اولین و بزرگترین مرحله ی خدا شناسی است. خیلی ساده و به دور از هرگونه پیچیدگی مذهبی این ها همه پشتوانه ی تو است تا آرام و آماده باشی
دوستت دارم و سینه جلو می دهم به این سرمایه ای که از ارتباط با تو دارم

محمدرضا جان
قريب يكسال است كه شما را مي ستايم. از همان لحظه اول لحن دوستانه ات به دلم نشست. اما اولين بار است كه برايت مي نويسم. تو پاكي و صميمي . هرگز جملاتي در شان تو پيدا نكردم.جرات نكردم. من كجا و اين همت بلند و اينهمه بخشش كجا؟
اما كم كم احساس كردم افق فكريمان همسو است . هرچند من هنوز اندر خم يك كوچه ام و شما هفت شهر عشق را سياحت مي كنيد . امروز ديگر طاقت نياوردم . با خود گفتم هر چند بضاعتم اندك است اما من نيز همانند آن پيرزن گلوله نخ پشمين به دست براي خريد يوسفم پا پيش نهم تا شايد مرا نيز در خيل خريداران محسوب كني .
امروز صبح ساعت ۴:۳۰ بي دليل از خواب پريدم . خيلي دوست داشتم بخوابم اما يادم افتاد شما بيدار هستيد. احساس عجيبي داشتم . خجالت كشيدم بخوابم . مي خواستم پيامك بزنم اما فكر كردم وقت با ارزشت را نگيرم.
اگر در نگارشم افعال و ضمائر ، گاهي مفرد و گاهي جمع آورده شده بخاطر احساس احترام توام با صميميت است خرده نگيريد.
هرگز از مرگ نترسيده ام . قبلاً فقط از لحظه مرگ و چطور مردن مي ترسيدم اما اكنو از آن لحظه هم هراسي ندارم. فقط نگران دو چيز هستم . اول آينده همسر و دخترم. و دوم حماقتهاي بشر كه در طول قرنها ادامه داشته است. در لحظه مرگ هيچ ادعايي بر لب و هيچ حسرتي بر دل نخواهم داشت. ۳۵ سال پيش من هيچ نداشتم .۳۶ سال پيش اصلاً وجود نداشتم . از لحظه انعقاد نطفه ام هر آنچه بدست آورده ام به من اعطا شده است . پس شاكر و قانعم . فقط اميدوارم لياقت اينهمه را داشته باشم و من نيز براي ديگران مفيد باشم. اگر قابل دونستي با چند كلمه سرافرازم كن. زنده باشي

سلام.شاید اگر فرشته مرگ فرصت انتخاب داشته باشد و البته کمی وجدان، دلش بحال تمام کسانی که بیصبرانه منتظر نوشته هایت هستندتا با تفکرات سخاوتمندانه ات امید زندگی را در انها دوباره بیافرینی بیخیالت شود تا بلکه او نیز سهمی بزرگ در مسیر رشد انسانها داشته باشد.
خوش بحالتون که مدیون فرصت زندگی نیستید ولی من بخاطر خودم دعا میکنم همیشه باشید.

سلام استاد
خوب چندبار گوش دادم قرار شد بیام نظرمو بعد شنیدنش بگم:
نمیدونم چرا بغض کردم نه اینکه نکنه روزی استاد ازین دنیا بره نه!چون انسان هایی مث شما هیچوقت نمیمیرن تا ابد زنده اند و مرگ هم حقیقتیست بسیار نزدیک… بغضم واس اینه که من تمام توانم را زندگی کردم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
تشکر بابت این تلنگر…

سلام استاد
برخلاف سمیه عزیز من لایک میزنم.
کاملا موافق جمله اول شما هستم.
نمیدونم این پست آیا ارتباط به پست قوانین زندگی من، داره؟
آخه اونجا همه نگران شما شدن که چرا به فکر سلامتیتون نیستین…
هرچن مگه میشه آدم ثانیه ای به مرگ فک نکنه…
من برم گوش کنم بعد نظرمو راجع به فایل بگم.

آرزو میکنم همیشه سالم باشین لااقل تا وقتی یکی مثل خودتون تو این دنیا باشه

یادمه یه وقتی نوشته بودین( عبارتی مشابه) سالها منتظر یه کلام خاص از یه استاد باید بمونی تا اونچیزی که میخوای رو بگیری
من زودتر از اونچیزی که باید به این نکته رسیدم ؛ این فایل فکر میکنم همون الهام بخش منه
ممنون 🙂