سلام!
من مدتیه هر شب تا دیروقت، تبلت به دست تو روزنوشته ها میچرخم. خیلی از گره های ذهنی من اینجا باز شدن ولی کلی گره تازه ایجاد شد!
راستش خیلی از فکرها و اهدافم رو تغییر دادم یا ریختم دور. دیدم اکثر ارزوهام تحت تاثیر محیط بوده و بخاطر همین دچار خلا و بی انگیزگی شدم. وقتی می بینم خود شما تو سن و سال من چقدر خوب می دونستین چی میخواین و دنبالش بودین، حس میکنم دارم عمرمو به بطالت میگذرونم. چند ساعت دیگه بیست و دو سالم تموم میشه و حس میکنم جایی که تصور میکردم تا این سن بهش میرسم رو گم کردم! هر روشی که امتحان میکنم مثل مسکن می مونه چون بعد مدتی یادم میاد هنوز نمیدونم کدوم سمتی باید برم.
شما چطور انقدر خوب مسیر خاص خودتون رو پیدا کردین؟

با درود و احترام آقای مهندس شعبانعلی
مدت زیادی هست که سعادت شاگردی تون رو دارم، نمیدونم شاید بیش از ۱۲ سال باشه . همون سال ۷۹، ۸۰ خاطرم هست که پدرم از یه کارمند نابغه سخن می گفتن که آینده ی خوبی برای تکلان توس رقم میزنه. اون زمان از صحبت های پدر این برداشت می شد که خیلی دوست دارن که من از چنین آدمهایی الگو بگیرم. بعد از فوت پدر، خیلی دوست داشتم این کارمند نابغه رو پیدا کنم و ببینم که چه کرده و شاید من هم بتونم با الگو برداری از اون شخص، باعث سربلندی پدر عزیزم بشم و از اون جایی که من قدرت جذب فوق العاده ای دارم، امروز این پست رو مطالعه کردم.راستش خیلی خوشحالم که در راهی گام بر می دارم که باعث رضایت پدر هست و از شما بی نهایت ممنونم. امیدوارم خوشحالی هایی از این جنس همواره در زندگیتون جاری باشه.

سلام به همه دوستان
واقعيت اینه که شرط موفقيت یک کشور و يک سازمان در بلند مدت، داشتن تفکر سیستمی هستش و این امر وقتی محقق میشه که همه اجزا سازمان به اندازه مورد نیاز پستشون در این زمینه آموزش ببینند. حتی خدمتکار یک سازمان هم به اندازه خودش تو این قضیه نقش داره. تو کشور ما متاسفانه ۹۵ درصد آدما میخان مدیریت کنند ولی این آمار کاملا غیر رسمی ولی درست (بر طبق شواهد)، تو کشور های پیشرفته برعکسه، یعنی ۵ درصد مدیرند و بقیه در خدمت سازمان متبوعشون در سایر رده های شغلی کار میکنند. تو یکی از پیشرفته ترین شرکتهای اروپایی در زمینه کاری بنده، یکی از مديران شرکت وقتی داشت توی بازدید از شرکتشون توضیحات لازم رو میداد وقتی تو خط تولید به یه مرحله کلاس پایین کار از نظر ما مثلا بسته بندی محصول رسید به کارگر مسنی که داشت این کار رو انجام میداد اشاره کرد و گفت ایشون حقوقش از من هم بالاتره و اون فرد هم با اینکه داشت بازنشست میشد از همه چیز راضی و خوشحال بود. چون میدونست حضورش و کاری که بصورت حرفه ای انجام میداد برای شرکت چقدر اهمیت داره. به دلایل زیادی که از حوصله اینجا خارجه نه نیروی کار و نه کارفرما اولویتی برای استقرار نگاه حرفه ای در انجام وظایفشون ندارند (شایدمهمترین دلیلش این باشه که چون محیط کار رو متزلزل و ناپایدار میدونند و مبرهنه که پایداری محیط کسب و کار یه وظیفه حاکمیتی هستش که هنوز اتفاق نیفتاده).
تازه اگر بحث کسب و کار حل بشه:
*کسی که از یه حلقه بیرون تر به مسئله نگاه میکنه میگه اگر بحث کسب و کار رو حل کردید تازه تونستید برای حدود ده ساعت از شبانه روز یک فرد شاغل برنامه بدید، لطفا برای ساعات فراغت و استراحت این فرد یعنی چهارده ساعت دیگه هم فکر اساسی کنید تا بشه از این فرد انتظار تفکر حرفه ای داشت و …
*قوانین مصوب رو در دوره هایی که کاملا همه ازش خبر دارند تغییر ندید تا کارفرما ها هم رو به تفکر حرفه ای بیارن و …
و این قصه سر دراز دارد.
ممنون از محمد رضا

آقای شعبانعلی همین جا این سوال رو که مدت هاست دارم ازتون می پرسم. برای روز مره گی در زندگی و بی تفاوتی هامون کم بشه چه کارهایی باید بکنیم.از شما

می پرسم چون جواب کلیدی نمی خواهم.ممنون

آقای شعبانعلی
سلام. من تازه با سایت شما آشنا شدم. اولین چیزی هم که از شما خوندم متن ” دکترا نمی خوانم ….” بود که اتفاقا بدجوری ذهنم را درگیر کرد. من خودم دانشجوی دکترا هستم و آن متن را هم برای هم کلاسی هایم فرستادم و آنها نیز قریب به اتفاق موافق نظر شما بودند.
اما درباره این خاطره… شدیدا با آن احساس هم ذات پنداری کردم. مدتها بود که توی کارم با مشکلات بسیاری روبرو می شدم، از سختی کار گرفته تا لجبازی های بچه گانه یکی از مدیران و در نهایت هم قبولی در دکترا و مشکلات خاص درس خواندن حین کار و مرخصی گرفتن و … آن زمان همکاران و همسرم مدام به من می گفتند صبوری ات را در کار بیشتر کن… هر چند تمام تلاشم را به کار گرفتم تا در برخی مواقع واقعا فراتر از کارم و شرح شغلم عمل کنم و حتی یکبار به همین خاطر پاداش مادی خوبی دریافت کردم، اما در نهایت مشکلات عدیده باز طرفی و غرور بی جایم از طرفی اعث شد از کارم استعفا دهم؛ به تصور اینکه کارهایی نظیر این برای من زیاد است!!!
نشان به آن نشان که الان ۳-۴ ماهی است بیکارم و همین بیکاری و درگیری ذهنی ام باعث شده از درس و دکترا و آینده هم به کل ناامید شوم. متاسفانه من و هم نسلان من واقعا به آفت بی صبری دچار شده ایم. خود من نه در آن زمان که کار می کردم توانستم صبوری از خود به خرج دهم و نه الان که بیکارم و قاعدتا فرصت بیشتری است برای درس خواندن و افزودن توانمندی ها. همه عجولیم و دائم می خواهیم زود به مقصد و راحتی برسیم. این جمله را هر روز همسرم که فعلا با سخاوتمندی بار کل زندگی را به دوش گرفته به من می گوید!

سلام محمدرضا جان. با تشکر از متن خوبی که نوشتی؛ راستش من مهندسی مکانیک خوندم و الان دارم در یک شرکت خصوصی نسبتا خوب فعالیت میکنم و در کنارش واسه خودم هم کارهایی رو انجام میدم که تقریبا راضی کننده هست. این متن رو که خوندم یاد شرایط کنونی خودم افتادم که مدت دو سال هست دارم طبق برنامه ریزی برای رسیدن به هدفم تلاش می کنم، شرایطم هر روز بهتره ( بیشتر از نظر شغلی ) و مطمئنم که بعد از سال چهارم یا حداکثر پنجم به هدفم می رسم ( پیشرفت شغلی و مادی در کنار هم)؛ اما نزدیکانم مدام بهم میگن با توجه به تخصص و رشته ات برو به سمت استخدام دولتی و دو سه سال دیگه با بالا رفتن سنت دیگه استخدامت نمی کنن و از اینجور حرفها و متاسفانه منو از بودن توی شغل آزاد میترسونن. اما من هدف مشخصی دارم و حرفهای دیگران هرگز ناامیدم نمیکنه همینطور که تا الان هم نکرده؛ چون شما، نوشته های ارزشمندتون و وب سایت خوبتون رو در کنارم می بینم.