سلام
میتونیم بگیم که به یک آرامش نسبی میرسم
از استرس دور میشیم
و یه کم بیشتر هم عمر میکنیم

مهندسی عمران دارم و به ساختو ساز علاقه دارم.شرایط زدن یه شرکتو هم دارم.ام بی ای رو هم دوس دارم و امسال کنکور دارم.ولی محمدرضا شدید به ریاضی و تدریسش علاقه دارم.خارج از اینکه چقد حقوقش باشه…اصولا هم جایی درس میدم میام بیرون اطرافیام پولو میگیرن… موندم چه کاری بهترینه؟برم تو خط معلمی ریاضی؟یا مسیر فعلیم رو ادامه بذم در کنارش مطالعه ریاضی؟ ….

مرسي به خاطر اينكه به كمك حرفاتون باعث ميشين يه جور ديگه هم به خيلي چيزا نگاه كنيم،خيلي مديونتونم

جناب آقای شعبانعلی
من معتقدم که به جوان ها باید دردانشگاه مفهوم تخصص ومهارت رایاد داد وزمانی میسر است که اساتید ما خودشان درک کاملی ازمهارت درصنعت داشته باشند

مهم نیست که مامدیر عامل یک کارخانه باشیم یا کارشناس یا کارمند مهم نیست که کارخانه مال خودمان باشد یا دیگری
مهم این است که بتوانیم با تمام وجود مایه بگذاریم مهم نیست که سود مال مالک است ودرصد ما چقدراست
اگردرهرمحیطی ما باتمام وجود فعالیت کنیم دستاوردش متخصص شدن منحصربه فرد شدن ومتمایز شدن خودمان است
این سرمایه واقعی هرفردی درآینده ایران است
موفق باشید

فکر می کنم بیشتر میزان احتراممون نسبت به خودمون و آرزوهامون بیشتر میشه . و به تبع باعث میشه تعداد “کاش” هایی که در آینده به خودمون خواهیم گفت کمتر بشه .

استاد اگر کسی شغلی رو با علاقه تمام (صرف نظر از مادیات) انتخاب کنه و توی اون شغل بهترین باشه ولی ظرفیتی که اون شغل داره از لحاظ درآمدی خیلی بالا نباشه مثلا کارمندی یا استادی (همه ما کلماتی مثل زندگی کارمندی یا معلمی رو شنیدیم) واین فرد تمام مدت آرزوی یه زندگی لوکس رو داشته باشه (فکر نمیکنم کسی بتونه از لحاظ منطقی بگه یه استاد نباید یه زندگی لوکس داشته باشه وفکر نمیکنم کسی که بخواد یه استاد خوب باشه بتونه بره ساخت وساز یا تجارت بکنه) ولی نتونه داشته باشه بعد از یه مدت کار کردن از کارش زده میشه. و همش ناراضیه. و شاید به دیگرانم بگه مسیری که من رفتم رو نرید.
اینجا چه اتفاقی افتاده؟ اون که درست انتخاب کرده. خوبم داره پیشرفت و کار میکنه. جای چونه زدن با مدیرم نداره. چون این شغل درآمدش اینقدره.
آخر این فکرا من با خودم میگم اول باید از خودم بپرسم مادیات برام مهمه یا نه؟‌ اگر آره پس پولی که شغلم در آینده بهم میده در من علاقه هم ایجاد میکنه و حتی باعث پیشرفتم هم میشه و تازه عزت نفس و احترام دیگران رو هم با خودش میاره. آیا استدلالم درسته؟

سلام محمد رضای عزیزم
به نظر منم:
رضایتمون از زندگی بیشتر میشه و کارمون همون زندگی شخصیمون میشه و نمیشه براش مرزی قائل شد .گذر از موانع کاری دیگه طاقت فرسا نیستن و اونقدر از ما انرژی نمیگیرن ما اون موانع با قدرت عشق برمیداریم.من اینها رو از زبان موسس کارخانه دوو ونویسنده کتاب سنگ فرش هر خیابان از طلا برای اولین بار شنیدم و چون خودم عاشق رشتمم حرفاشو با پوست و استخوانم درک میکردم.