واقعا عكس خيلي قشنگي شده من هم خيلي لذت بردم. اون ٣٠٠ تا عكس كه از جعبه دستمال كاغذي گرفتي كار خودشو كرده. و يه سوال ديگه ذهن منو خيلي مشغول كرده كه ممكنه به موضوع اين لحظه نگار بي ربط باشه. اشاره كرده بودي كه ساعت ٢ مي خوابي و ساعت ٤ يا ٥ بيدار مي شي اگه فضولي نباشه مي خواستم بدونم با اين مقدار خواب كم واقعا كم نمي آري؟ گرچه من بايد قبل از اينكه بفكر كم كردن ساعت خوابم جهت بدست آوردن زمان زياد باشم بايد سعي كنم از زمانهاي بيداريم استفاده بهينه بكنم.

اون اجبار درونی بخاطر اینترنته. و الا اگه رو دوربین اینستاگرام نصب بود شک نداشتم عکس املت بگیر تا غذای پای قورباغه رو با کیفیت فول اچ دی تو تایم لاینمون داشتیم. شما اینترنت گوشیو قطع کن عکسو انگار میندازی تو کمد! حس به اشتراک گذاری تو نطفه خفه میشه 🙂

میگن آدما به یه سنی که می رسن (یعنی پیر میشن) دوست دارن بیشتر مال خودشون باشن و میرن سراغ علایقشون. مثل همین دوربین… یعنی پیر شدی محمدرضا و دیگه نمیشه کاریش کرد.:)
البته من و امثال من هنوز پیر نشدیم چون فعلا داریم پس انداز می کنیم که دوربین بخریم هنوز این اقبال به ما رو نشده بریم دنبال علایقمون…هنوز جوونیم…الان حتما میگی اینهمه نقطه برا چیه هیچی خواستم صداتو دربیارم…امرور رو فاز اذیت کردنم…
به هر حال خوش به حالت که افتادی تو کار دوربین…بازم نقطه:)

خییییلیییی عکس خوبی شده( گیر نگارشی ندیا!) به به! به به!
خداییش انداختن همچین عکسی توی دل روز، خیلی مهارت میخواد. مشکل “شخصیت پردازی” و “ایزو” و “اف-استاپ” هم که خدا رو شکر در میون نبوده، حالا کاتالوگه رو یه چند روزی همون دور و بر نگه میداشتی!
پی نوشت یک: چقدر رمانتیک عکس انداختن وسط اتوبان همت رو توصیف کردی! کلی مشعوف شدم.
پی نوشت دو: راستی “بزنم به تخته رنگ و روت واشده”. مدیونی اگه فک کنی اینو از خودم گفتم، “حالت ماه” اینو نشون میده!

به پیشنهاد متمم در کارگاه تسلط کلامی، این روزها سخت مشغول خوندن کتاب “ابوالمشاغل” هستم. واقعا کتاب فوق العاده هست. آدم می تونه خیلی چیزها ازش یاد بگیره. از اون کتاب هایی که ممطمئنم وقتی تموم بشه، حتما دوباره می خونمش.
توی این کتاب یه جایی هست که می گه اصلا این کلمه دوربین اشتباهه و باید بجاش از کلمه “نوربین” استفاده بشه. اینکه موافق یا مخالف این حرفش باشم اهمیتی نداره، مهم برای من نگاه متفاوت نادر ابراهیمی به واژگان هست و اینکه چه زیبا برای این نامگذاری دلایل خاصی رو مطرح می کنه.
پی نوشت: ببخشید. کامنتم خیلی بی ربط شد. عکس ماه به علاوه احساسی که در لحظه ثبت این عکس جاری بوده، خیلی خوب افتاده.

خوش به حالتون آقای شعبانعلی تقریبا هر کاری که دوست دارید میکنید و هر وقت دلتون بخواد میخوابید یا از خواب پا میشید و هر جا بخواید میرید :)‌ با این همه آزادی به این میگن زندگی شاهانه به نظرم نه محبوس شدن توی یک قصر طلایی!
——–
یک سوالی داشتم
این که گفتید بستر خودش رو به محتوا تحمیل میکنه آیا گفتن همین موضوع باعث نمیشه رسالت و مسولیت تولید محتوا بی ارزش بشه؟ یا هر محتوایی رو صرفا نتوانیم نقد کنیم و بگوییم خوب به هر حال این ناشی از بستر بوده است؟ آیا باعث بی مسولیتی نمیشود ؟ یا شاید هم من این موضوع را بد متوجه شدم . متاسفانه چیزی از مک لوهان نخوندم . اگر امکان داره بگید کدوم کتابش عالیه برای مطالعه؟

فقط تعریف می کنیم و میگیم خیلی خوب شده:)
اما انصافا بی‌نظیره.
انگار هلال ماه زیباروی و فریبنده, آرام و بی خیال در آغوش شب نشسته و به ما نگاه می کند.

– وقتی چندین روز پیش عکس گربه های همسایه رو تو روز نوشته ها دیدم بیشتر از نوشته -که پیامش رو دوست داشتم- عکس گربه چشمم رو گرفت و چون خیلی سابقه ی عکس به این خوبی تو روزنوشته ها نبود، پیش خودم گفتم(خواستم بنویسم ترسیدم!) که حتما استاد یه دوربین گرفته و الان با طرز تفکر مقدس گوسفندنگری الان از سیر تا پیازش رو کشف کرده و این عکس عالی رو انداخته.الان که این نوشته رو خوندم گفتم چقدر خوب حدس زده بودم کاش همون موقع کامنت گذاشته بودم 🙂
– با توجه به این که همین الان امکانات استفاده از وای فای در دوربین های دستی عکاسی هست آیا ممکنه شرکت های تولید کننده حس خوب جدایی از اینترنت و فضای اشتراک گذاری رو بخوان بگیرن و این تمایز برجسته رو از دست بدن؟

چه جالب محمدرضا، من دیشب اتفاقی از پنجره اتاقم ماهو دیدم، قشنگ بود، بعد پاشدم گفتم بذار برم یه ذره لب پنجره وایسم نگاهش کنم. بعد یه ذره رفتم تو جو رمانتیکی، هر چی تلاش کردم که همون حسی که جوون تر که بودم ماهو می دیدم بهم دست بده دست نداد. بعد یاد دبیرستانم افتادم که میرفتیم دانشگاه کلاس نجوم. یه بنده خدایی بود اونجا، خوشم اومده بود ازش، بعد به این فکر کردم چه خوب که اون از من خوشش نیومده بود. اگه نه احتمالا حالا چندتا بچه هم داشتم 🙂
اینا رو نوشتم که شاید یه ذره لبخند بزنی، فکر کنم بتونم بفهمم که برای یه معلم چقدر سخته جای شاگردش رو خالی ببینه.
خلاصه

پ.ن : با اینکه دوست ندارم هیچوقت هیچکس فکرتونو انقدر پر کنه که باعث بشه برای خالی کردنش به عکاسی رو بیارید ولی امیدوارم زودتر عکس بعدی رو ببینم.

خیلی زیباست. به من حس خوبی میده . بهم آرامش میده . یه جورایی میشه ساعتها روی ماهه نشست و غرق فکر شد و شاید غرق خیال. در سکوت .