نقص فنی

تیتر اخبار جوری شده که به قول توئیتری‌ها، اگر جایی نشونش بدیم بهمون پناهندگی می‌دن.

چند ساعت اینستاگرام وصل شد و دوباره قطع شد. خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری توضیح دادند که این وصل شدن حاصل «نقص فنی / اختلال فنی» بوده (+).

در همه‌جای جهان، وصل بودن یک سرویس طبیعیه و وقتی قطع می‌شه، می‌گن نقص فنی بود. این‌جا وقتی وصل می‌شه می‌گن نقص فنی بود.

غلط هم نمی‌گن. با این سطح از فهم و سوادشون، حتی همین که هنوز ما زنده‌ایم و نتونستن کامل منقرض‌مون کنن، حاصل نقص فنیه. در یه روند طبیعی با این سبک مدیریت و سیاست‌ورزی، الان باید کشور به هیچ‌ستان تبدیل شده بود.

در پوشش مشروب!

وقتی می‌گن X رو در پوشش فلان چیز وارد کردن، طبیعتاً فرض اینه که اون فلان چیز، یه محصول یا محمولهٔ کاملاً طبیعی و مشروعه که مسئولین حساسیتی روش ندارن و بدون کمترین سختی و با حداکثر سهل‌گیری از کنارش می‌گذرن.

مثلاً اگر بگن فلان محصول قاچاق با پوشش کاروان زیارتی ایام اربعین به کشور وارد شد، تعبیر «در پوشش …» کاملاً منطقیه.

اما اخیراً در خبرها گفتن که وسايل ترور آقای فخری‌زاده در پوشش «مشروبات الکلی» وارد کشور شده (+).

این جمله رو چه‌جوری باید تفسیر کنیم که معنا پیدا کنه؟

فرضیهٔ ریمان

هیلبرت – که خودش نقش مهمی در افزایش درک ما از جهان داشت – می‌گه اگر هزار سال خوابش ببره و بیدار بشه، اولین سوالی که می‌پرسه اینه که «فرضیهٔ ریمان اثبات شد؟»

واقعاً چقدر آدم‌ها می‌تونن دغدغه‌های خاصی داشته باشن. سوال ما هم که معلومه. گفتن نداره.

حالا مگه فرق هم داره؟

توی اصل یازده قانون اساسی می‌گه با توجه به توصیهٔ قرآن به «امت واحده» دولت باید در پی «اتحاد ملل» باشه. یعنی دو واژه‌ی ملت و امت که تقریباً همیشه در تعارض هستند و اغلب معنای برعکس هم می‌دن، مترادف فرض شده.

یه جوری شبیه این می‌مونه که بگن با توجه به «نقش عسل در سلامت» شما موظف هستی هر روز «آب‌گوشت» بخوری.

علاوه بر این، با همین‌‌قدر عمق، تخصص و دقت‌نظر، ۱۷۴ تا اصل دیگه هم نوشته‌ان.

با شرافتم تضمین می‌کنم!

چه می‌کنه کلیشه با ذهن‌های ما.

برخلاف تصور من و احتمالاً خیلی آدم‌های دیگه، اونی که روی شیر و دوغ کوه‌پناه نوشته: «با شرافتم کیفیت این محصول را تضمین می‌کنم» یه آقای نسبتاً پیر و سالخورده نیست. یک خانم نسبتاً جوونه. مرجان تفرش.

آن‌چه از دست دادیم…

جاهایی مثل طویله یا توالت رو بر اساس مساحت‌شون می‌سنجن. چون مهمه که چند تا آدم یا چند تا حیوون اون‌جا جا میشه. اما بزرگی کشورها رو بر اساس حجم اقتصادشون اندازه‌گیری می‌کنن.

بر این اساس، وقتی طی یک دهه رشد اقتصادی جهان حدود ۳ درصد بوده و رشد اقتصادی ما صفر، شبیه اینه که ۳٪ از وسعت کشور رو از دست داده باشیم. یه چیزی در اندازهٔ سه تا استان قزوین، یا مثلاً ترکیب «قزوین، قم، کردستان».

عدد طلایی هشتاد درصد

طالبان اعلام کرده که هشتاد درصد حقوق زنان را احیا کردیم (+)

دقیقاً هشتاد درصد. حالا چه‌جوری شمردن و حساب کردن نمی‌دونیم.

جالبه این بنیادگراهای اسلامی فعلاً قفل کردن روی هشتاد.

مرتضی آقاتهرانی هم گفته بود با مصوبهٔ پوشش چهار پنجم (هشتاد درصد) مشکلات فرهنگی حل می‌شه (+).

حمید رسایی هم در انتخابات ۱۴۰۲ پیش‌بینی کرده بود نرخ مشارکت ۸۰٪‌ میشه (+).

شما یادتون نمیاد، اما قبلاً‌ اینا روی ۶۳٪‌ قفل شده بودن.

شمردن پای گوسفندان

دوستم پرسید که چه‌جوری آی‌پی رو حفظ می‌کنی و یه جا دیگه می‌نویسی؟ [چهار عدد که هر کدوم بین صفر تا ۲۵۵ هستند.]

صادقانه بهش گفتم: چهار تا چوب مدرج تصور می‌کنم. که هر کدوم ۲۵۶ خط داره. نقطهٔ متناظر با عدد، خط خورده. یعنی مثلاً‌ روی یکی ۱۲۸. روی یکی ۷۳. روی یکی ۲. و روی یکی ۲۰۰.

بعد که تصویر رو به خاطر سپردم، وقتی خواستم بنویسمش، اون تصویر رو دوباره به خاطر میارم و از روی محل علامت‌خوردگی‌ها عدد آی‌پی رو می‌‌نویسم.

یه مقدار نگاهم کرد و وقتی مطمئن شد شوخی نمی‌کنم و روشم همینه، گفت:

می‌گن یه چوپانی بود گوسفندهاش رو خیلی سریع و دقیق می‌شمرد. بهش گفتن چه‌جوری این‌قدر سریع این کار رو می‌کنی؟ جواب داد: پاهاشون رو می‌شمرم تقسیم بر چهار می‌‌کنم.

بدبخت علیت!

سرپرست شرکت کنترل کیفیت هوا گفته (+): «علت افزایش شاخص آلودگی هوا اینه که شرایط جوی پایداره و باد موثر نمی‌وزه.

یکی بره براشون توضیح بده که علت افزایش آلودگی هوا مواد آلاینده و سیستم مدیریتی ضعیف کشوره. اما علت ماستمالی‌نشدن گندکاری‌های مدیریتی، اینه که بارون و باد «موثر» نیومده.

با الهام از اون ماجرای قدیمی که یه نفر بالای رودخونه مردم رو توی آب می‌نداخت و یکی اون پایین نجات‌شون می‌داد، فرض کنید برن سراغ اونی که بالای رودخونه هست و علت غرق شدن و مرگ مردم رو بپرسن و اون بگه: من که مشغل کار همیشگیم در بالادست رودخونه هستم. اونی که پایین رودخونه بود و کارش رو انجام می‌داد، یه مدته کم‌کار شده.

می‌تانی خیال کنی؟

افغانستانی است و ادبیات فارسی خوانده. مسئول بوده در بخشی از دولت.

طالبان آمده‌اند و همه‌چیز را گرفته‌اند و آواره شده. برایم می‌گفت:

«آمدند. پشت میزم نشستند. گفتند: برو. اینجا دیگه از ماست.

بهشان گفتم: می‌روم. اما من مسئول این دفترم. کاغذ بیاریم هر چه هست را لِست [لیست، فهرست] کنیم بهتان تسلیم کنم.

گفتند: نه. لازم نیست.

گفتم چرا. لازم است. من مسئول بودم. میخواهم تحویل دهم.

لست را نوشتم. بهشان گفتم: بخوانید امضا کنید. من یک نسخه بردارم و بروم.

یک‌قدر دست‌دست کردند و یکی‌شان گفت: ما چوپان بودیم. سواد نداریم. نمی‌دانیم چه نوشتی.»

مرد افغانستانی بعد از تمام شدن داستان از من پرسید: «می‌تانی خیال کنی؟» (توی ذهنت می‌گنجه؟ می‌تونی تصور کنی؟)

گفتم: می‌تانم.

وسایلش را برداشت و راه افتاد و من هنوز با خودم می‌گفتم: می‌تانم. می‌تانم.

بومی‌سازی به سبک مسئولین!

توی تهران یه جا شیک‌شک (Shake Shack) بود. رفتم خوردم. بهشون گفتم شما فرنچایز همون شیک‌شک اصلی هستین؟

گفت: نه! اون آشغاله! ‌فقط دکورش خوبه که ما عیناً کپی کردیم.