سلام به همه دوستان و هم اندیشان عزیز

بعد از یک هفته سنگین کاری با روزی ۱۰-۱۲ ساعت کار ( آدم اینجا روش نمیشه جلوی محمدرشا به روزی ۱۰ ساعت بگه کار کردن !! ) امروز رو تصمیم داشتم کامل استراحت بدم به ذهنم ! حین انجام کارای روزانه وسوسه شدم که به این فایل ها که قبلا هم یه بخشیش رو گوش داده بودم گوش بدم، شروع به گوش دادن همانا و به قول سهیل رضایی مبتلا شدن همان D:

بعدش از گوش دادن اومدم کامنت بذارم که دیدم اینجا هم داستان خودش رو داره ! ( به دوستان پیشنهاد می کنم حتما حتما حتما کامنت های آقای شعبانعلی رو زیر این پست بخونید ) خلاصه امروز کلا ذهنم درگیر این اتاق از این خونه ی دوست داشتنی بود .

واقعا بحث جذابی بود و قطعا چندین بار دیگه گوشش می دم. واقعا این ۱۵۰ هزار ساعت تجربه ای که محمدرضا میگه در بحث به چشم می خورد.
ازونجایی که بنا بر این شد که ما هم نظراتمون رو بگیم تا بحث و فرآیند یادگیری تکمیل بشه دوست داشتم نظرم رو درباره صحبت اساتید محترم بیان کنم. البته لازم می دونم این رو هم بگم که این انتقادم چیزی از احترامی که برای این عزیزان قائلم کم نمی کنه، مطالب بسیاری ازشون یاد گرفتم و خیلی پیش اومده که توی این چند ماهی که با رادیو مذاکره آشنا شدم رفرنس دادم به صحبت های این عزیزان . به خصوص احمدرضا نخجوانی عزیز، که حتی قبل از شناختنش با استفاده از سرویسشون به این پی برده بودم که چه تیم مدیریتی خوب و با دقت نظر بالایی پشت این مجموعه قرار داره…

با گوش دادن به این فایل ها چندتا موضوع به ذهنم رسید که دوست داشتم اینجا مطرحشون کنم، فارغ از اینکه جوابی بگیرم یا نه شاید باعث بشه که به یه دید جدیدی تو بعضی موضوعات برسیم.

موضوع اولی که به نظرم خیلی بولد بود و به نظرم دوستان بهش بهای کافی رو نمی دادند موضوع جذب و مدیریت منابع انسانی بود. توی بحث ها خیلی کلی صحبت می شد. به نظر من یه مشکلی که وجود داره اینه که ما میایم “کارمند” استخدام می کنیم و فضای “کارمند”پروری ایجاد می کنیم و انتظار داریم که این افراد تغییر هویت بدهند و تبدیل به افرادی با مسئولیت پذیری و راندمان یک کارآفرین بشوند !!
واقعا کنجکاوم بدونم کدوم یکی ازین عزیزان سیستمی برای جذب نیرو استفاده کرده که افرادی با روحیات خاصی که انتظار داره رو جذب کنه !! مگر نه اینکه اگر ما نتیجه ای غیر از نتیجه ی معمول می خوایم باید دست به عملی غیر معمول بزنیم ! پس چرا این دوستان انتظار دارند افرادی با روحیات جدید که با مکانیسم های نخ نما وارد سیستم های قدیمی بزک شده میشن راندمانی مظابق میلشون داشته باشن ؟!
توی این سال ها یه تب استارت آپ افتاده تو کشور ما ( و البته بقیه دنیا ولی خوب ما طبق معمول جوگیرتریم ! ) مگر نه اینکه بانی اکثر این استارت آپ ها از نسلی هستند که شما از دستشون شاکی هستید، دقت کنید کاری به دسته ی آدم های تنبل، خیال پرداز و …. ندارم. در مورد افراد ریسکپذیر پر کاری صحبت می کنم که بر روی ساعات کاری و بعضا سرمایشون ریسک می کنند !
سروران عزیز من ! چرا شما در جذب و تربیت این نیروها موفق نبودید ؟! این افراد بیرون شرکت های بزرگ خیلیاشون ناکام می مونن و با سرخوردگی وارد فاز بعدی کاریشون میشن و شما هم افرادی محافظه کار رو استخدام می کنید که اون خصوصیات مد نظر شما رو ندارند !
شما میگید که مدرک یه برگه است که توی دانشگاها فروخته میشه ولی کدوم یکی از شما عزیزان براتون موقع جذب نیرو مدرک ارزشی نداره ؟! یا مکانیسمی وجود داره که استثناهایی در این زمینه قائل بشه ! ( این رو صرفا به عنوان یه نمونه از حالات خاص بیان کردم و قصدم گرفتن باگ نیست ! )

یه موضوع دیگه بحث خودکار به دستیه ! به نظرم این دیدگاه واقعا درست نیست ! نه ازین بابت که بگم منطقی نیست و ظالمانه است و ازین داستانا ….. ازین بابت که اگه خودکار الان به دست شماست یه دلیل اصلیش بحث زمانه و خود به خود ۱۰ سال دیگه نسبت فعلی برقرار نخواهد بود ! پس به نظرم بهتره دید کمی از حالت شاگرد و استاد به شکل تعامل در بیاد !

یه موضوعی که به نظرم خیلی می تونست توی این جلسه، بحث رو جذاب تر کنه حضور یک دهه شصتی یا حتی هفتادی بود . یه مشکلی که وجود داشت به نظرم این بود که همه عزیزان در کل از یک طیف بودن و این باعث میشد همه یک دید کلی داشته باشند . یکی یه خاظره تعریف می کرد بقیه هم آه می کشیدن که آره ما هم همین داستان رو داشتیم…. و ما خیلی کم داستان رو از سمت مقابل شنیدیم توی این دو ساعت .

موضوع دیگه ای که به نظرم باید بهش توجه بشه اینه که این دوستان عزیز انتظار دارن که گام اول از طرف مقابل برداشته بشه . میگن که ما ببینیم نیرو اون شاخص های ما رو داره، ما هم هواشو داریم. چطور توی جامعه ای که اینقدر شاخص های اخلاقی کاری توش پایینه انتظار دارید که کارمندتون سرمایه ی غیر قابل بازگشتش ( زمان ) رو خرج کنه در حالی که شما به سختی سرمایه قابل بازگشتتون ( پول ) رو بهش چسبیدید !! ( عذر میخوام از لحن تندم، امیدوارم به قول محمدرضا جایی که دارم بهش اشاره می کنم دیده بشه نه نوک انگشت ) ( یه پانوشت هم برای این بندم باید اضافه کنم که من سیستم شخصیم با این بند مطابقت نداره و به شخصه بر مبنای اعتماد تو کار پیش میرم و تمام انرژیم رو میذارم ولی حقیقت اینه که نمیشه از همه این انتظار رو داشت ! )

این رو هم بگم که من در حال حاضر هم کارمندم هم کارفرما و هم خویش فرما ! البته اندازه کاریم با دوستان اصلا قابل مقایسه نیست ولی صرفا ازین باب عرض کردم که خیلی از فرمایشات دوستان درد بنده هم هست و واقعا با خیلی از مطالبی که گفته شد موافقم و نکات آموزشی زیادی برای من داشت، صرفا سعی کردم توی کامنتم دید طرف مقابل این عزیزان رو بیان کنم، ولو اینکه دید شخصیم نباشه .

ببخشید که پر حرفی کردم …. در آخر هم واقعا از محمدرضای عزیز ممنونم که بستری رو فراهم کرده که بتونیم با این بزرگواران مستقیم هم اندیشی و صحبت کنیم .

صحبت فوق العاده بود اما جای پدیده دهه. ۷۰ ی ها خالی بود.
محمد پیام بهرام پور پرچم هفتادیا رو بالا نگه داشته

رادیو مذاکره برایم همیشه ذوق و شوقی بهمراه دارد و تداعی کننده این است که محمد رضای عزیز برایم فرصتی ایجاد کرده تا من دوباره وادار به فکرکردن بشوم. از این بابت تشکر ویژه دارم از محمد رضا که این مجال را بی دریغ در اختیار من و هزاران نفر دیگر قرار می دهد تا متوسط جامعه از سطحی بالاتر برخوردار شوند. به عنوان فردی با ۱۶ سال سابقه کاری، که از سطح کارشناس شروع کردم و تا امروز که در پست های مدیریتی مشغول می باشم و بر حسب اتفاق متولد دهه پنجاه هم هستم ، با این شنیدن این فایل ، خواستم بعضی موارد را با دوستانم به اشتراک بگذارم.
با سپاس از احمد رضا نخجوانی عزیز که ۱+۱۲ موردی را که می تواند منجر به پیشرفت کارکنان نسل بعد شود را یادآوری نمود.اما به نظر می رسد ماحصل گفتگو، به گونه ای که بیانگر قضاوت مستقلی از هر دو منظر (کارفرما و کارمند) باشد طرح نشد. در این میان تنها محمد رضا امکان و فرصت مطرح کردن نقطه نظرات کارکنان را داشت و این نوع نگاه را می توان به معلم بودن وی نسبت داد که برایش فرقی ندارد شاگردانش کارفرما باشند و یا کارمند .
شاید آنچه در لایه درونی گفتگو ها شاهد آن بودم ، نگرش برخی از دوستان حاضر در جلسه بود که گویی در عرصه کسب و کار، متقاضیان کار و کارمندان خود را به هماوردی می طلبیدند . بیان این جمله به دفعات، که مصاحبه استخدامی داشتیم و کارمند فوق العاده ای نبود. آیا به دلیل اینکه ذهن خاطرات تلخ را بیشتر به یاد می آورد، دوستان از معمولی بودن و ضعیف بودن متقاضیان کار یاد می کنند یا واقعاً شرایط حاکم بر بازار کار همین گونه افتضاح است؟ تو گویی در این میان یافتن یک کارمند واجد شرایط همچون یافتن دری نایاب است در اعماق اقیانوس . مطلبی در متتم به نام ((پیگمالیون ،تاثیر تصویر ذهنی شما بر واقعیت )) خواندم که لوینگستون بیان کرده : (زمانی که یک مدیر به اشتباه فکر می‌کند کارمندش ناتوان است، زخم‌های سنگینی را روی روح و جان او می‌گذارد که عزت نفس کارمند و تصویر ذهنی که او از خودش دارد تا سالها آسیب می‌بیند. در مقابل،زمانی که یک مدیر فکر می‌کند کارمندش توانمند است، اعتماد به نفس کارمند افزایش می‌یابد، توانمندی و خروجی کاری او زیادتر می‌شود و شاید بتوان گفت ماجرای پیگمالیون برای کارمند تکرار می‌شود).
همانطور که دوستان دهه ۵۰ به یاد دارند ،ما در جامعه ای پرورش یافته ایم که در آن ترس از ترکه معلم ، مدیر، ناظم ، پدر و…. همواره به عنوان یک اصل جدائی ناپذیر بر زندگی مان سایه افکنده است و بیان جمله ” متاسفانه! خودکار دست من است”چه چیزی را می خواهد در ذهن شنونده تداعی کند ؟
در جای دیگر موضوع ” حدود اختیار” است و دوست عزیز می گوید( من در نهایت برنامه و روش خودم را به اجرا می گذارم )و خطاب به کارمند ناراضی به او یاد آور می شود که در نهایت من پای ضمانت نامه را امضا خواهم زد و اگر خیلی اصرار داری بیا و خودت ضمانت نامه را امضاء کن و کار را انجام بده . به نظر می رسد این پاسخ تنها به برنده شدن مدیر کمک می کند تا متقاعد شدن کارمند ،ضمن اینکه امضاء ضمانتنامه ها از مسوولیت های تعریف شده مدیر عامل و اعضاء هیات مدیره میباشد.
اگرچه شاخص های غیر قابل انکاری برای موفقیت هر یک از بزرگواران حاضر در جلسه وجود دارد ،اما انتظارآن می رفت که بجای جهت دادن مسئولیت ها و کمبود ها به سمت کارمندان ، با نگرش سیستمی موضوعات را درسطحی وسیعتر مورد تحلیل قرار می دانند. کما اینکه توجه به موضوع مذکور را می توان در تمامی نوشته ها و فایل های صوتی محمدرضا دید .
در انتها از محمد رضا ی عزیز درخواست میکنم در صورت امکان به موضوعاتی به شرح زیر نیز بپردازد
– منافع و مضرات مدیر مالک
– تناقض عدم مسئولیت پذیری کارکنان در شرایطی که مدیران خود از دادن اختیار سرباز میزنند ،
– نبود نگاه بلند مدت مدیران بطور عام و مدیر مالکان به طور خاص در ایران (بررسی دلایل ماندگاری شرکتهایی که بیش از ۵۰ سال سابقه حضور در بازارها را به صورت فعال دارند)
در پایان مجدداً از تمامی دوستانی که در تهیه این فایل صوتی زحمت کشیده اند کمال تشکر را دارم

تشکر از شما استادان گرانقدر بابت بحث خیلی خوبتون

“باور دارم حتا اگر روزى به مدد رشد علم,افسانه ها به حقيقت مبدل شود و “آب حيات” و “اكسير جوان كننده ” اى به بازار بيايد باز” هم چندان چيزى تغيير نخواهد كرد,سالخورده ها باز هم سالخورده خواهند ماند
چون در واقع چيزى كه نسل گذشته و نسل جوان را از هم متمايز ميكند,مجموع عقايد,خواسته ها و ديدگاهى ست كه به سبب تجربه ى رشد و زندگى در جامعه درونشان جريان پيدا كرده”

من خودم به شخصه خيلى لذت بردم,حداقل ازين كه عده اى دارن سعى ميكنن به جاى متهم كردن و تحقير تفاوت ها ,راه حل هايى رو ارائه بدن…خسته شدم از بس ديگران براى خالى كردن حرصشون براى اينكه مسيرم توى لاينى نيست كه ميخواستن من و نسل منو زير سوال بردن…
اينكه روش هاى گذشته رو براى رسيدن به پاسخ نيازهامون استفاده نميكنيم اصلن به اين معنى نيست كه نميخوايم تلاش كنيم,ما فقط نميخوايم بى خود تلاش كنيم…
بيل گيتس ميگه:”من هميشه سخت ترين كارهارو به تنبل ترين افراد واگذار ميكنم,اون ها بخاطر اين ويژگى,ساده ترين راه انجام اون كار رو پيدا ميكنن”
به خدا همين افسارگسيختگى ها وقتى با “علاقه,نياز,و جايگاه مناسب”به يك جهت قرار بگيره ميتونه انقلاب كنه…

درگوشى:جايگاه صرفن مقام و پست بالا نيست,همين كه احساس مفيد بودن بكنيم كفايت ميكنه
نسل من با تمام ايراد هايى كه از نسل گذشته ميگيره,به شدت نياز به باور شدن از سمتشون رو داره

از دکتر شیری جمله قشنگی یاد گرفتم که،
“سلام مرا پذیرا باشید…”
مدیران عزیز و بزرگوار آقایان نخجوانی، شفیعی، شعبانعلی و تقوی از شما برای وقتی که صرف یاد دادن و آگاهی بیشتر برایمان داشتید، از صمیم قلبم ممنونم.
تمامی حرف ها و صحبت هایتان را میفهمم… چون با تمام وجودم تجربه کردم. اما واقعاً سخت هست. خصوصاً در شرایط فعلی که راحت بگویم تکان بخوری به موانع برخورد میکنی…
اگر بخواهیم تغییر کنیم که رشد کنیم، بهتر شویم و زندگی کنیم… اصطلاح دویدن را به کار میبرم که “باید بدویم. ولی کم نیاوریم…” و نگاهمان نگاهی از لذت به تلاش باشد. اینکه خود را همواره در حال دویدن سوی یک دشت پر گل بیابی یا دویدن در بیابانی و سراب…!
در اجماعی از صحبتهای شما بزرگواران و تاکید بر تعهد و وفاداری افراد به سازمان، بلندپروازی و همگامی و همسازی کارکنان سازمان، به نظر کلمه “غیرقابل جایگزین” کاملترین مفهوم را رساند که باید طوری به سازمانم خدمت کنم که از نظر سازمانی غیرقابل جایگزین باشم…

همواره سلامت و رو به رشد و پایدار باشید