احسان جان.
قبل از اینکه جواب کامنت تو رو بدم، باید چند تا تشکر ازت بکنم:
اولین تشکر به خاطر اینه که بهم یادآوری کردی که این رو توضیح بدم. گاهی وقتها، ما مفروضات ذهنی خودمون رو عمومی فرض می‌کنیم و توضیح نمی‌دیم و یه جورایی میشه نقطه کور ذهنمون. الان که تو برام نوشتی دیدم که من بخشی از دیدگاهم رو تا حالا ننوشتم و همین می‌تونه اصل مفهوم رو ناقص یا متضاد منتقل کنه. بنابراین تشکر اول بابت توضیح خواستنت.

دومین تشکر به خاطر اینکه باعث شدی این بحث رو در کامنت روزنوشته‌ها مطرح کنم. بهترین جایی که شخصی‌ترین گفتگوها رو می‌شه داشت کامنت روزنوشته‌هاست. بعضی چیزها رو نمی‌شه به صورت پست منتشر کرد. چون خیلی شخصی هستند. در شبکه‌های اجتماعی هم که نمیشه حرف زد چون جای فکر کردن نیست. اینجا هم تا به بهانه‌ی کامنتی نباشه، بعضی حرف‌ها رو نمیشه زد.

سومین تشکر هم به خاطر لحن بسیار حرفه‌ای کامنت توست. امروز لحن‌های کارآگاهی خیلی فراگیر شده. انگار مچ یک نفر رو گرفته‌اند و پیروزمندانه می‌گن: آهان! تو که اونجا این رو گفتی چرا اینجا اون رو گفتی؟ سریع بیا توضیح بده! الان فهمیدیم که الکی گفتی و شعار دادی و …
تو خیلی نرم و حرفه‌ای مطلبت رو نوشتی. کاش همه مون یادبگیریم و همینطوری بنویسم.
*****************************************************************************
از اینجا به بعد خیلییییییی شخصیه. اگه حوصله یک گپ و گفتگوی خیلیییییییی شخصی با محمدرضا رو ندارید و دوستش نیستید و صرفاً یک خواننده گذری هستید، لطفاً نخونید. لطفاً. لطفاً. لطفاً. هم اعصاب خودتون خرد میشه هم من!
*****************************************************************************
به قول این کتاب‌های مذهبی:
اما بعد…

آنچه اینجا می‌گم صرفاً سلیقه شخصی و خیلی دقیق‌تر بگم، اعترافات شخصیه.

اولین نکته اینکه: من یک آدم به شدت رقابتی هستم. در حوزه‌هایی که برام مهمه. برای من مهم نیست که خونه‌ام بزرگتر از تو باشه. یا ماشینم گرون‌تر از تو. اما در حوزه‌ی دانستن و مطالعه کردن، اونهم در زمینه های مورد علاقه‌ام به شدت رقابتی هستم.
مثلاً به حوزه علوم رفتاری و استراتژی علاقه دارم. تحمل ندارم که تو بیشتر از من در این حوزه چیزی بدونی یا بلد باشی! اگر در یک جمع باشم و ببینم تو حرف می‌زنی و بخش عمده‌ای از حرف‌هات برام جدیده و نمی‌دونم، دیوونه می‌شم! حالم بد میشه!
اینجا یک روش متعارف در فرهنگ ما هست که می‌گیم ساختمون بلندتر از ما باید خراب شه تا ما بلندترین ساختمان شهر باشیم.
مردم در این حالت، تلاش می‌کنند نقدت کنند. ازت ایراد بگیرند. پشت سرت بگن که بابا یه چیزی حفظ کرده میگه و خودش هم نمی‌فهمه و …
این قطعاً سبک من نیست.
من اول از همه میام ازت تشکر می‌کنم. بعد تحسینت می‌کنم. بعد هر جا نشستم از تو تعریف می‌کنم و از سوادت می‌گم و اینکه پای حرف تو چقدر چیزهای تازه یاد گرفتم. بعدش اینطوری بیشتر دردم میاد و بهم فشار می‌آید که تو چرا انقدر می‌دونی!
حالا انرژی کافی برای مطالعه و یادگیری و فکر کردن ایجاد شده. شبانه روزی می‌شینم و می‌خونم. پیش هر آدمی که بتونم می‌رم و یاد می‌گیرم. اگر بدونم کتابی در یک نقطه دنیا منتشر شده که راجع به این موضوع نوشته حاضرم به جای بیست دلارش، یک میلیون تومان پول بدم و یکی برام امروز از یک جای دنیا بیاره یا خودم برم هواپیما سوار شم برم بخرم برگردم و بخونم! حتی اگر این پول رو از هزینه روزمره‌ام بزنم!
(راجع به قدیم‌ها حرف نمی‌زنم! نزدیکان من می‌دونن. من چند ماه پیش استانبول بودم و یکی از برنامه‌هام این بود که لباس‌هام رو از اونجا بخرم. ناگهان یک کتابفروشی خوب دیدم! سه میلیون تومن کتاب خریدم و با جیب خالی و بدون یک سوغاتی یک ریالی برگشتم تهران. مجبور شدم بعدش تا مدتی کت و شلوار نخرم چون بودجه‌اش سر شش هفت تا کتاب صرف شده بود!)

همه اینها رو گفتم که بگم من هم رقابتی هستم و اگر در حوزه‌ای علمی که برام جذابه و اهمیت داره، ببینم کسی خیلی جلوتره،‌ دیوانه می‌شم و سریع برای کاهش یا حذف این فاصله تلاش می‌کنم! اما نه با حذف دیگران. با بالا بردنشون.

نکته دوم. یکی از روش‌های پیشرفت و یادگیری سریع رو، به اشتراک گذاشتن می‌دونم. ببین. فرض کن من یک فیلم خیلی خیلی خوب راجع به مارکتینگ پیدا کنم. یه روش اینه که فیلم رو نگه دارم و به هیچکس ندم. بگم این فیلم می‌تونه مزیت رقابتی ایجاد کنه. احتمالاً خیالم راحت می‌شه و خودم هم نمی‌بینمش!
یه روش هم اینه که از فردا صبح اون فیلم رو کپی کنم و به همه بدم و پیشنهاد کنم ببینند.
حالا خودم می‌دونم که اگر شب بشه و فیلم رو نبینم، کس دیگری هست که قبل از من فیلم رو دیده.
پس با دقت و انرزی بیشتری فیلم رو می‌بینم. تجربه هم بهم نشون داده که بقیه فیلم رو یا نمی‌بینن یا دیر می‌بینن. آدمها قدر چیزی رو که مجانی و راحت پیدا کنن، نمی‌دونن.
به عبارتی من پیشتاز بودن رو نه در انحصار، بلکه در پیشرو بودن می‌بینم و به خوبی هم می‌دونم که این نوع پیشرو بودن رو باید هر روز و هر لحظه براش تلاش کنی. اگر متوقف شی چیزی باقی نمی‌مونه.
من امسال شش شهریور سمینار پیامها در مذاکره داشتم. دوستانی که ایمیل‌های من رو می‌گرفتند می‌دونند که حدود یک ماه قبلش، یک ایمیل زدم و لینک تمام اسلایدها و جزوات و کتابهای مذاکره‌ای رو که داشتم و هر آن چیزی که در هر کلاسی درس داده بودم، برای همه فرستادم. حتی مطلبی مثل کلاس گفتگوهای دشوار که فقط برای پنجاه نفر گفته بودم و یک بار درس داده بودم.
بعد به همکارانم گفتم: خیالم راحت شد. هر چیزی رو تا امروز می‌دونستم همه می‌دونن! حالا برای یک ماه بعد، باید شش ساعت حرف جدید بزنم. حرف‌هایی که امروز خودم هم نمی‌دونم چه خواهد بود!
نتیجه رو حدس می‌زنی. من حرف‌های جدید زدم. اما بعید می‌دونم آدمهای زیادی اون کتابها و اسلایدها رو خونده باشند!

الانم اگر نگاه کنی متمم چنین وضعیتی داره. من و دوستان همفکرم، هر آن چیزی رو که یاد می‌گیریم بلافاصله اونجا منتشر می‌کنیم. ایده‌ی متمم که چهارشنبه‌ها برای کاربران ویژه متمم ارسال می‌شه خبرها و نکات مهم همون هفته و همون روزه. به عبارتی کسی که متمم رو می‌خونه با کسانی که متمم رو می‌نویسند، در حد چند ساعت اختلاف دانش داره! اما این ما رو نمی‌ترسونه. ما رو وادار می‌کنه که سریع‌تر حرکت کنیم.

خلاصه ماجرا اینکه:
من فکر می‌کنم پیشتاز بودن، به عقب نگه داشتن دیگران نیست. بلکه استفاده از فرصت عقب مانده بودن فکر و دیدگاه دیگرانه. عقب ماندگی خودخواسته اونها. عقب ماندگی ناشی از تنبلی یا دیرباوری اونها.
سال ۱۳۷۸ که من کتاب المان محدود به کمک Ansys رو نوشتم، تنها کتاب بازار ایران بود. کتاب سال هم شد. روزی که آخرین صفحه کتاب تموم شد، آخرین جمله‌ی سوادم رو راجع به Finite Element توی اون نوشته بودم. در اون مدت به شرکت‌ها هم کمک میکردم با این مفهوم آشنا شن. پروژه انجام می‌دادم. پول هم می‌گرفتم. درسش هم می‌دادم. اما دو سه سال طول کشید تا FE به صورت کاربردی (و نه اون مطالب مزخرف تئوریک بدون کاربرد) در ایران رایج شه و یادگیری Ansys و Catia و CAD/CAM و سایر تکنیک‌های اون روزها، چیزی بشه شبیه Autocad و Photoshop
بعدش رفتم سراغ حوزه استراتژی.
روند رایج SWOT بود. خوب یادم هست که در موسسه بهار استراتژی درس می‌دادم و مدل ذهنی استیو جابز رو می‌گفتم و می‌گفتم که SWOT به درد ما در شرایط ناپایدار نمی‌خوره. ما باید نگاه Resource Based و منبع محور داشته باشیم.
دانشجوها نامه جمع کردن که مطالب به درد نخور می‌گه و این آقای آمریکایی (اون روزها استیو جابز مثل الان معروف نبود در ایران) کی هست که اینقدر ازش مثال می‌زنه و SWOT رو هم لابد بلد نیست که نمیگه! خلاصه، درس استراتژی رو از من گرفتند و کسانی اومدند که SWOT رو خوب بلد بودند!
من هم به سراغ شرکت خودم و شرکت دوستانم رفتم و تلاش کردیم استراتژی رو اونجور که می‌فهمیدیم انجام بدیم که دستاوردهای مادی و ارتباطات گسترده امروز من، حاصل اون سالهاست.

بعدش ماجرای مذاکره پیش اومد.

اون زمان همه می‌رفتن این مهارتهای فروش یاد می‌گرفتن و دوستانی بودند که با آموزش اینکه جوراب سفید با کت شلوار سیاه نپوشید پولدار شدند و جالب اینجاست که هنوز هم همونها دارند آموزش می‌دهند و یک سری عقب افتاده هم حرفهای اونها رو می‌شنوند.
من در این زمینه کار کردم و حدود چهار سال، هر شب نشستم و کتاب نوشتم و منتشر کردم و آموزش دادم، اما مردم اون زمان هنوز نپذیرفته بودند که مذاکره اینقدر مهمه. کلی طول کشید تا در دوره های MBA دانشگاهی و دوره‌های MBA آزاد، مذاکره درس شد.
از سال ۸۴ که سر کلاس ارتباطات ما، یک قسمت یک ساعته از یک درس پنجاه ساعته رو به مذاکره اختصاص دادند تا سال ۹۲ که خودم توی همون دانشکده چهل ساعت مذاکره درس دادم، هشت سال گذشته بود!
بعد دیدم علاقمندان مذاکره زیادند. رادیو مذاکره رو منتشر کردم و کتاب‌های مذاکره و علوم مرتبطش رو هم نوشتم و چاپ کردم و خودم به سراغ حوزه‌ی بعدی رفتم.

من همیشه باورم رو در همون لحظه می‌گم اما علاقه و باور به اون کمه.
الان دو ساله که دارم خودم رو تکه تکه می‌کنم که پول و ثروت و رشد و موفقیت، در استراتژی محتواست و ایران باید به جای نفت، محتوا صادر کنه و کسانی که استراتژی محتوا می‌فهمند، ثروتمندان چند سال آینده ایران و جهان هستند و خدایان شبکه‌های اجتماعی (مثل سیستروم و زاکربرگ) پنج سال دیگر باید در مقابل خدایان استراتژی محتوا، سجده کنند. همچنانکه واتسون در برابر گیتس و استیو جابز این کار رو کرد و گیتس و استیو جابز زمین بازی رو به زاکربرگ و سیستروم و رید هافمن واگذار کردند و این روندی است که همچنان ادامه دارد.

اما یک سر به متمم بزن! مطالب متمم که چند ده هزار بار خوانده می‌شوند و مطلبی داریم مثل مسیر پیاده روی که چهارصد هزار بار خوانده شده!

سری استراتژی محتوا رو من خودم در متمم می‌نویسم.
یک بار نوشتم که عصر محتوا شروع شده. از قطار توسعه عقب نمونیم
http://www.motamem.org/?p=4045

بعدش مطالب مختلف و دیروز اومدم نوشتم: Brands As Publisher
http://www.motamem.org/?p=6761
باور می‌کنی که در سایتی که رتبه ‍۱۵۰۰ ایران رو داره و هر مطلبش چند ده هزار بار و چند صد هزار باردیده میشه، مطالب استراتژی محتوا، هزار بار هم بازدید نمیشه؟

حالا صبر کن چند سال دیگه که لیسانس استراتژی محتوا اومد و فوق لیسانس و دکتراش هم اومد و مردم فهمیدند که این حوزه با حوزه رسانه فرق داره و با لایک خریدن در اینستاگرام فرق داره و با بنر زدن در سایت‌های پربازدید فرق داره و با پول دادن و تولید مشارکتی برنامه پایش فرق داره و با وبلاگ نویسی فرق داره و با سئو فرق داره و ربطی به حوزه IT نداره که چهار تا Developer بیان راجع بهش حرف بزنن. یک فلسفه است برای فهمیدن دنیا و برای کسب و کار و برای زندگی…
ببین می‌رن قلمچی پول می‌دن که در کنکور رتبه بالا بیارن برن دکترای استراتژی محتوا بگیرن! و بعدش هم مثل الان، هی رزومه برای من بفرستن که استخدام شن (چند روز پیش یکی میگه من دکتر … هستم مشکل مالی دارم برای پرداخت ماهیانه هزینه متمم! کلی خندیدم به مدرکش که اینقدر بی خاصیته براش. اگر زمین میشست اوضاعش بهتر بود!)
اون روز من احتمالاً دنبال یک چیز دیگه هستم که الان نمی‌دونم چیه.

پس من تلاش می‌کنم. اطلاعات رو هم همون لحظه با بقیه به اشتراک می‌گذارم. دانسته‌ها رو باید به بیرون و به سمت بقیه پرت کنی که بتونی به سرعت بیشتر جلو بری. درست مثل موشک که سوختش رو به عقب پرت می‌کنه و خودش به جلو پرت می‌شه.

و ناباوری و دیرباوری و کندباوری مردم و تنبلی اونها در به روز بودن و نگاهشون به روندهای گذشته به جای توجه به روندهای آینده، همیشه فرصت رشد و پیشرفت رو فراهم می‌کنه.
این روند تغییر نمی‌کنه. گذشته نگر بودن و محافظه کار بودن، حاصل مسیر تکامل انسان و همه حیواناته. آینده نگری یک استثناء غیرطبیعی است…