مامان نازنین زهرا، یکی از دوستان ما در این خانه‌ی مجازی است. برای من در کامنت نوشته‌ی قبلی (آن پنجمین کتاب) متنی نوشت که خواندنش حالم رو خوب کرد. حال خوب در این روزگار نعمتی است که به سختی به دست میاد. منهم مثل مامان نازنین زهرا، نمی‌خوام از واژه‌ی خواننده‌ی خاموش استفاده کنم. اما واژه‌ی دیگه‌ای نیست. مدتهاست به دلیل تراکم کارها، «خواننده‌ی خاموش» کامنت‌های سایت خودم هستم! کمتر جواب می نویسم اگر چه  با جان و دل نوشته‌های دوستانم رو اینجا می‌خوانم. خواستم در جواب مامان نازنین زهرا، کمی حرف بزنم و بنویسم. دیدم که نازنین زهراها و مامان‌های اونها کم نیستند. شاید خیلی‌ از اونها، ساکت و آروم در میان ما زندگی می‌کنند. این بود که جواب اون کامنت رو اینجا می‌نویسم و با عذرخواهی شدید، کامنت‌های این نوشته رو می‌بندم. چون […]

این مطلب را برای عصر ایران نوشتم: جعبه‌ فلزی را باز کردند. کاغذها، مانند اسناد با ارزش بانکی، یکی پس از دیگری بیرون آورده شدند. هیجان جمع را فرا گرفته بود. دست نوشته‌های نیوتن پس از ۳ قرن، در حراجی در لندن در سال ۱۹۳۶ در حال عرضه بود. نوشته‌هایی که قبل از آن هرگز منتشر نشده بودند. جان کینز (که ما او را به بنیانگذاری یک مکتب اقتصادی می‌شناسیم) از عاشقان نیوتن بود. او خبر حراج را دیر شنید و وقتی رسید، بخش‌های زیادی به فروش رفته بود. او تعدادی از برگه‌ها را خرید و در همانجا به تبادل و معامله‌ی برگه‌ها با کلکسیونرها پرداخت. آنقدر این کار را انجام داد تا بخشی از نوشته‌های نیوتن به صورت پیوسته جمع‌آوری شد. بخشی که از نظر بقیه بی‌اهمیت‌تر بود و حاضر شده بودند با او […]

باور شخصی من این است که شاید وجه مشترک اکثر کسانی که به این خانه‌ی مجازی سر می‌زنند، به نوعی تجربه و دغدغه‌‌ی یادگیری و آموزش باشد. این نوشته فعلاً در حد فکرهای اولیه‌ی من است. خیلی زیاد لطف می‌کنید اگر شما هم ایده‌هایتان را اینجا بنویسید تا با کمک هم بتوانیم به اندازه‌ی سهم کوچکمان به توسعه‌‌ی فرایند آموزش و یادگیری کمک کنیم. حتماً به خاطر دارید و خوانده‌اید که: نخستین اتوموبیل‌ها از نظر شکل ظاهری و طراحی، دقیقاً کالسکه‌هایی بودند که فقط اسب نداشتند. در نخستین موبایل‌ها، کلید‌ها دقیقاً به همان شکل و همان ترتیب تلفن‌های ثابت طراحی و قرار داده شده بود. در نخستین برنامه‌های «خواندن کتاب‌های الکترونیک» انیمیشن‌های ورق زدن برگه‌ها وجود داشت تا استفاده‌کننده هنوز حس کند با کتاب کاغذی سر و کار دارد. نخستین موتورهای جستجو (مثل آلتاویستا) به […]

سهیل رضایی را چند سالی بود دوادور می‌شناختم. سالهای قبل کتابهای مختلف بنیاد فرهنگ و زندگی را خوانده بودم. بارها سر کلاس‌هایم در مورد ترجمه کتابهای بولن حرف زده بودم و اینکه «اسطوره‌های مردان» که توسط بنیاد فرهنگ و زندگی ترجمه و منتشر شده، از جمله معدود کتابهای فارسی روان در این حوزه است که خواندنش به اندازه‌ی یک کتاب انگلیسی ساده است. چندباری سری به سایت‌های او هم زدم. طراحی ساده و ظاهر بسیار تجاری مانع آن شد که بیشتر از چند ثانیه در آنها بمانم. سال گذشته در دفتر دکتر شیری او را دیدم. نیم ساعتی نشستیم و گفتگویی برقرار بود. برایم آدم جالبی آمد. اما نه خیلی! بعدها فهمیدم حس او به من، از این هم بدتر بوده! یک بار هم جایی از او حرف بود و یکی گفت؟ «سهیل رضایی؟ پدرسوخته! […]

اخیراً فضای کامنت‌گذاری در قسمت روزنوشته‌های سایت، مطلوب و رضایت بخش نیست و رفتارهایی مشاهده می‌شود که در شان مخاطبان این سایت نبوده و نیست. در حدی که چند هفته اخیر عملاً تصمیم گرفته شده که به هیچ کامنتی از طرف نویسنده‌ی سایت پاسخ داده نشود. اما با توجه به اینکه پاسخ‌گویی به سوالات معقول و نقدهای منطقی، وظیفه‌ی نگارنده‌ی سایت محسوب می‌شود، تصمیم گرفتیم به جای رفتار انفعالی و ترک گفتگو در قالب کامنت‌ها، خط مشی مشخص برای تایید کامنت‌ها در نظر بگیریم: ۱) جملات و عباراتی که فقط بر «تایید مقالات محمدرضا شعبانعلی» یا «تکذیب مقالات محمدرضا شعبانعلی» متمرکز شده‌اند تایید نخواهند شد. اگر با نوشته هم‌نظر هستید به جای ابراز لطف‌های مختلف (که فضای سایت را به فضای تملق نزدیک کرده و می‌کند) کافی است زیر پست، از آیکون «لایک» استفاده نمایید. […]