🙁

هیچ چیز جای درد دختر کوچکی که صورتش معصومش در آتش میسوزه رو نمیتونه جبران کنه و نگرانی از اینکه جای سوختگی روی صورتش بمونه
احساس ناراحتی و غمی که توی چهره مادراشون بود دل آدمو آتیش میزنه

یه صحنه هایی هیچ وقت از ذهن آدم پاک نمیشن
منم هیچوقت اون لحظه هایی که جلوی چشمام یه آدمی که سرتاپاش آتیشه و داره داد میزنه که سوختم یادم نمیره
چهارم دبستان بودم
کلاسمونو با یه بخاری نفتی کوچولو گرم نگه میداشتیم
و طبق یه تراژدی تکراری،نفتش ریخت کف کلاس و گر گرفت
بابای مدرسه دوید تو کلاس و بخاری رو با دستاش برداشت و انداخت تو حیاط
وقتی میشنوم یه مدرسه ای همچین اتفاقی براش میفته،تک تک اون لحظه ها میاد جلوی چشمام و منو آتیش میزنه
تاکی آخه..

{هزینه ی فرصت} اصلاح را از خودمان شروع کنیم پولی که هزینه می کنیم برای رفتن به مالزی انتالیا تایلند ارمنستان یا خرید یک ساعت مچی ۲۰میلیون تومانی یا یک جهاز ۹۰میلیونی برای خانه ای ۷۰ متری یا ۱۵۰میلیون هزینه برای یک شب جشن یا خرید ماشینی ۱میلیاردتومانی خانه هایی که شیرالاتشان از طلا ساخته شده و صرف شام ۵۰۰هزار تومانی از همه دردناک تر به رخ کشیدن اینها به دیگرانی که در خواب هم ….. می دانیم بدون همه ی اینها هم می توان در رفاه بود این هزینه ها گاهی دردی از ما دوا نمی کند ولی درمان بسیاری از دردهای دیگران هست شاید اگر همه ی ماماهی ۲۰درصد درامدمان را کمک به تولید ومحرومان کنیم بخش اعظمی از فقر مادی جامعه رفع شود ولی انچه حال مرا دگرگون می کند فقر معنوی جامعه است که مستتر هست واندکی به ان توجه دارند ودغدغه نیست این پارادوکس های زیادی که در جامعه می بینیم حاکی از بیماری عمیقی هست که اوت کرده وخروار خروار انسان هارا به
دنبال نیستی و پوچی می کشاند

یه خاطره:چندسال پیش به اصرار یکی از دوستانم به هیئتی رفتم شب عاشورا بود می دیدم که شیون وزاری می کنند ولی حسی در من ایجاد نمی شد تا اینکه یادم نیست چه شد بغضم ترکید و اشکی ریختم که سابقه نداشت از فردای ان روز محبت این خاندان در دلم رخنه کرد تا جایی که من که ادم گوشه گیری بودم به هر کسی می رسیدم دوست داشتم کمکش کنم تا حتی خوب شدن جوش های صورت هم کلاسیم برایم دغدغه شده بود وقتی خونه می امدم نمی گذاشتم کسی دست به چیزی بزند و بار همه را تا حدودی به دوش خود می کشیدم عجیب تغییر کرده بودم تا جایی که برادرم می گفت تو قصد فریب مارا داری از ان شب چند سال است که می گذرد به حرارت اول نیستم ولی انگار قوه ای در من بیدار شده با دیدن تصویری از کوکان گرسنه یا مظلومان اشک در چشمانم حلقه می زند که این از من بعید بود حال با دیدن مهر نمازی یا پرچمی یا گنبد حرمش یا شنیدن نامش یادش می افتم و حالم را بهتر می کند تنها چیزی است که تسکینم می دهد و استوارم می کند

چیزی که اینجا ارزش نداره انسان هستش.
کاش یکم چشمهامون باز میشد

می دونی چقدر تلخه توی هر آینه ای که نگاه کنی ردپای خودت رو ببینی؟؟؟؟
محمد رضا می دونی میمون رو چه جوری شکار می کنن؟؟؟ اگر نمیدونی یه سرچی بزن اونوقت می فهمی که حسنات ابرار برای چی در دستان ماست….

جای تاسفه…..
خیلی وقتها به مردمی که کنارم هستند فکر می کنم….به بی غیرتی و نادونیشون…..به حماقت و جهلی که هر روز داره بیشتر می شه…..وقتی می دیدم که به خاطر ضریح ۱ امام اونقدر بد بختانه رفتار می کنند….وقتی اصلا نمیگن که این و هزاران هزینه دیگه از کجا میادو برای چی؟؟؟؟؟……..
کلا هنگم از این آدما که بد بختی و جهلشون داره سر به بالای فلک می زنه….الان حدود ۱ ماه از خونه بیرون نرفتم…..از دیدن رنج دیگران داغونم…..از دیدن مردی که با سنی بالای ۶۰…با چند لنگه جوراب تو مترو با نگاهی پر از درموندگی میگه خانم ۱ جوراب میخری….و خیلی آدم ها و این خبر هایی که بعضی وقتها می فهمیم و خیلی های دیگ رو نمی گزارن که بفهمیم…..داغونم……
کاش ایرانی نبودم…….یا حداقل الان نبودم…..دلم خیلی گرفته…
ببخشید اگه خیلی بی ربط بود…

سوختن این بچه ها درد اشکار است وبر باد رفتن رویاهای مردمان این سرزمین درد خاموش به قول خواجوی کرمانی
من نگویم که به حرف دل من گوش کنید
بهتر این است ایسن قصه فراموش کنید
عاشقان بگذارید بنالند همه
مصلحت نیست این زمزمه خاموش کنیم
رفتن حج اطعام محرم باید باشه و کاریش نمیشه کرد
شاید بزرگترین درد در بعضی موارد این باشه که فردی جایی باشه که دانش و صلاحیت بودن در اونجا رو نداشته باشه

یاد ترانه یاس افتادم:
…از چی‌ بگم برات؟ شاید قصه دوست داری
مثل قصّهٔ اون همکلاسیان روستایی
اگه قصّه تلخه گناه واقعیت
داستان نرگس و گل‌های باغ میهن
که نشستن با صد چرا و افسوس کاشکی‌
یه بخاری جای چراغ نفت سوز داشتیم
چراغ افتاد توی کلاس و گور گرفت
آتشی که پوست بچه‌ها رو مثل گرگ گرفت
یه طفل معصوم با داد و فریاد گفت زود
بدوین سمت در ولی‌ در هم قفل بود
چشمام خشک شد یه کم بهم اشک بده ایزد
این بچه‌ها با کدوم دست مشق بنویسن؟
کودکی مرد در راه کلاسیکه
سوخت و منتظر یه جراح پلاستیکه
…

جانا سخن از زبان ما میگویی
با اجازتون مطلب رو از طریق میل با ذکر عنوان سایت در چرخه میاندازم شاید وجدانهای خفته ما بیدار شود

جای تاسفه واقعا
ماهمه چی رو اشتباه میگیریم
کاری که نباید بکنیم ومیکنیم و دم ازمومن بودن میزنیم..

اینروزا تو این شهر چه خبره………..
یه عده تو آتیش می سوزن
یه عده از سرما می سوزن
یه عده از فقر می سوزن
یه عده از جهل می سوزن

یه عده از سکوت می سوزن
یه عده از ترس می سوزن
یه عده از حرص می سوزن
یه عده از …………………
همه دارن می سوزن و می سازن!!!
اون شعر چی بود؟؟؟
دوباره می سوزمت وطن؟؟!!!!

رضا مولایی

یکی بود یکی نبود. بخاری نفتی ای بود. گُر گرفت. دختری سوخت. دختری مرد… و مردم به خوبی و خوشی در کنار یکدیگر زندگی کردند…

.
با پانوشتت کاملا موافقم ….
و ازین جریان واقعا ناراحت میشم که وقتی این جریانو بهشون میگی قاطی میکنن که هر چیزی سرجای خودش و ….

گریه ام گرفته – دلم آتش گرفته
دستان کوچکم توانای یاری رساندن نیست …

به جز اینکه بنویسم هم وطنم
من هم آتش گرفتن دستانی که دیگر یارای گرفتن قلم ندارد ناراحت شدم
سوختن رویاهایتان دلم را ریش کرده
زخمی شدن صورت زیبایتان اندوهی بر دلم به جا گذاشت که مرهمی بر آن نمی بینم

پی نوشت نامربوطتت خیلی مربوط بود اگر بدانیم …