🙁

هیچ چیز جای درد دختر کوچکی که صورتش معصومش در آتش میسوزه رو نمیتونه جبران کنه و نگرانی از اینکه جای سوختگی روی صورتش بمونه
احساس ناراحتی و غمی که توی چهره مادراشون بود دل آدمو آتیش میزنه

یه صحنه هایی هیچ وقت از ذهن آدم پاک نمیشن
منم هیچوقت اون لحظه هایی که جلوی چشمام یه آدمی که سرتاپاش آتیشه و داره داد میزنه که سوختم یادم نمیره
چهارم دبستان بودم
کلاسمونو با یه بخاری نفتی کوچولو گرم نگه میداشتیم
و طبق یه تراژدی تکراری،نفتش ریخت کف کلاس و گر گرفت
بابای مدرسه دوید تو کلاس و بخاری رو با دستاش برداشت و انداخت تو حیاط
وقتی میشنوم یه مدرسه ای همچین اتفاقی براش میفته،تک تک اون لحظه ها میاد جلوی چشمام و منو آتیش میزنه
تاکی آخه..

{هزینه ی فرصت} اصلاح را از خودمان شروع کنیم پولی که هزینه می کنیم برای رفتن به مالزی انتالیا تایلند ارمنستان یا خرید یک ساعت مچی ۲۰میلیون تومانی یا یک جهاز ۹۰میلیونی برای خانه ای ۷۰ متری یا ۱۵۰میلیون هزینه برای یک شب جشن یا خرید ماشینی ۱میلیاردتومانی خانه هایی که شیرالاتشان از طلا ساخته شده و صرف شام ۵۰۰هزار تومانی از همه دردناک تر به رخ کشیدن اینها به دیگرانی که در خواب هم ….. می دانیم بدون همه ی اینها هم می توان در رفاه بود این هزینه ها گاهی دردی از ما دوا نمی کند ولی درمان بسیاری از دردهای دیگران هست شاید اگر همه ی ماماهی ۲۰درصد درامدمان را کمک به تولید ومحرومان کنیم بخش اعظمی از فقر مادی جامعه رفع شود ولی انچه حال مرا دگرگون می کند فقر معنوی جامعه است که مستتر هست واندکی به ان توجه دارند ودغدغه نیست این پارادوکس های زیادی که در جامعه می بینیم حاکی از بیماری عمیقی هست که اوت کرده وخروار خروار انسان هارا به
دنبال نیستی و پوچی می کشاند

یه خاطره:چندسال پیش به اصرار یکی از دوستانم به هیئتی رفتم شب عاشورا بود می دیدم که شیون وزاری می کنند ولی حسی در من ایجاد نمی شد تا اینکه یادم نیست چه شد بغضم ترکید و اشکی ریختم که سابقه نداشت از فردای ان روز محبت این خاندان در دلم رخنه کرد تا جایی که من که ادم گوشه گیری بودم به هر کسی می رسیدم دوست داشتم کمکش کنم تا حتی خوب شدن جوش های صورت هم کلاسیم برایم دغدغه شده بود وقتی خونه می امدم نمی گذاشتم کسی دست به چیزی بزند و بار همه را تا حدودی به دوش خود می کشیدم عجیب تغییر کرده بودم تا جایی که برادرم می گفت تو قصد فریب مارا داری از ان شب چند سال است که می گذرد به حرارت اول نیستم ولی انگار قوه ای در من بیدار شده با دیدن تصویری از کوکان گرسنه یا مظلومان اشک در چشمانم حلقه می زند که این از من بعید بود حال با دیدن مهر نمازی یا پرچمی یا گنبد حرمش یا شنیدن نامش یادش می افتم و حالم را بهتر می کند تنها چیزی است که تسکینم می دهد و استوارم می کند

چیزی که اینجا ارزش نداره انسان هستش.
کاش یکم چشمهامون باز میشد

می دونی چقدر تلخه توی هر آینه ای که نگاه کنی ردپای خودت رو ببینی؟؟؟؟
محمد رضا می دونی میمون رو چه جوری شکار می کنن؟؟؟ اگر نمیدونی یه سرچی بزن اونوقت می فهمی که حسنات ابرار برای چی در دستان ماست….