امروز نشسته بودم و هزاران پیامک دریافت شده تبریک عید را در موبایلم میخواندم و پاک میکردم و جواب میدادم.
گاه با یک پیام احساسی بسیار عمیق مواجه میشوی، خوشحال میشوی، اشک در چشمانت حلقه میزند، شرمنده میشوی که چنین دوستی را داشته ای و تا کنون از او مغفول مانده ای…
و هنگامی که در عمق دریای احساسات غرق هستی، صدای زنگ مسیج تو را به خود می آرد:
همین جمله توسط دوست دیگری نیز برای تو ارسال شده.
کمی حوصله به خرج بدهی، ده ها بار دیگر آن حرفها را خواهی شنید.
این، همان چیزی است که من به آن، «پیام جنریک» میگویم. حرفهای از پیش آماده ای که بارها و بارها در دهان دیگران گشته و طعم آن تغییر کرده و رنگ و بوی اولیه خود را از دست داده است.
برنده این بازی بامزه، نه فرستنده است و نه گیرنده. سرویسهای مخابراتی هستند که نهایت سود را از گزینه «Send to All» موبایلها می برند و تمامی سال، به انتظار مناسبتها، عیدها، تولدها و شهادتها می نشینند تا «فرهنگ پیامهای جنریک»، نقدینگی مورد نیاز روزهای عادی آنها را تأمین کند.
متأسفانه این فرهنگ در فیس بوک هم رواج یافته. دیروز یکی از دوستانم که سیگاری نیست نوشته:
«سیگار فروش گفت: مرهم جگر میفروشم. سیگاری نبودم اما یک پاکت خریدم».
چند دقیقه ای به دوستم فکر کردم. میدانستم سیگاری نیست. تصویر آن لحظه را در ذهنم ساختم و تلاش کردم به جادوی این چند کلمه کوتاه، حس و حال و هوای دوستم را در آن لحظات درک کنم و تجربه کنم.
هنوز دقایقی بیشتر از این خلسه معنوی نگذشته بود که دیدم همین جمله را کس دیگری هم نوشته است و بعد بارها و بارها تکرار شد…
جالب اینجاست که به اشتراک هم نمیگذاریم تا لااقل هم وفادار به منبع بوده باشیم، هم دیگران بدانند که این جمله، یک «سلیقه» است نه یک «شرح حال».
در حوزه های تحقیقی هم همین است. کافی است یک کلمه کلیدی را در سایت های فارسی جستجو کنید، یک متن ثابت را در دهها سایت خواهید دید و به زحمت بتوانید بفهمید که منبع اصلی کیست و کجاست.
دلم می خواست امسال را دوباره سال «تولید ملی» اعلام کنیم! اما با تعریفی جدید:
بیاییم حرفهای خودمان را بزنیم. هر چند ساده. هر چند کوتاه. بیاییم به حافظه جهان چیزهای جدیدی بیافزاییم. یا اگر نکردیم، به احترام آنان که چنین کرده اند، نامشان را حفظ کنیم تا احترام به «تولید کننده» بخشی از فرهنگمان شود…
در اوج خستگی و بی حوصلگی هستم، که زنگ مسیج دوباره مرا به خود می آرد. موبایل را نگاه میکنم تا ببینم کدام پیغام جنریک دوباره برایم ارسال شده…
باور نمیکنم. یکی نوشته: «محمدرضا. عیدت مبارک. به یادتم».
دوست خوب من. روز من را ساختی. آنقدر برایت ارزش داشتم که از گزینه کپی و فوروارد موبایلت صرف نظر کنی و ۲۹ بار انگشتان عزیزت را بر روی صفحه موبایل فشار دهی تا حس خوبی را برای من ایجاد کنی.
تا آخر سال، به یادت خواهم بود… قول میدهم…
سلام
عید نمی دونم چه سالی بود شاید ۸۷ یا ۸۸ ویا … دقیق یادم نیست . من از دوره دبیرستان شعرهای فریدون مشیری را می خواندم و کلی کیف میکردم . یکی از شعرهاش در مورد بهار بود «بوی باران بوی سبزه بوی خاک …» برای عید آن سال تصمیم گرفتم همون شعر را البته قطعاتی را به انتخاب خودم از دیوان در آورم و برای تبریک به یک نفر از دوستانم بفرستم توجه کنید یک نفر و البته این کار را انجام دادم فکر میکنید نتیجه چی بود؟؟ تمام دوستانم یا بهتره بگم تمام شماره های سیو شده در گوشیم همون متن را بدون کم و کاست و اینکه بخواهند قطعه ای را حذف یا اضافه کنند برام فرستادن (البته یکی خلاقیت به خرج داد فینگیلیش برام فرستاد)
بعنوان تبـــــــــــریک عید
واقعا” که گل گفتید و این حرف دل من است و همیشه از این موضوع دلگیر بودم که اگه برای دوستانم ارزش دارم چرا پیام تبریک مختص به خودم ارسال نمی کنند!!!
به نظرم این کپی پیست ها در جامعه ما باب شده از اس ام اس گرفته تا لباس پوشیدن و حرف زدن و راه رفتن و جراحی های زیبایی و ….
همیشه دعا می کنم مردم به خودشون بیان ، تا کی میخوان نقش همدیگر رو بازی کنند!!!!!!
منم خوشم آمد
احتمالا سال دیگه همین کار رو برا دوستام می کنم
سلام محمدرضا جان. من تا نوروز گذشته جز افرادی بودم که یک پیام رو فوروارد می کردم برای اکثر دوستانم. اما امسال پیام های تبریک کوتاه با توصیفی ساده از دوستی من و اون دوست عزیز فرستادم و به لیست سیو شده در ذهنم رجوع کردم و پیام ها رو فرستادم نه لیست سیو شده در گوشیم.تعداد پیام ها کمتر شد اما حس خوبییی گرفتم از این کار. و خوشحالم دوستانی دارم که جواب پیام من رو با جملات و کلمات خاص خودشون دادند. من این پیام ها رو دوست دارم چون زنده اند. این یه تغییر خیلی کوچک بود ولی برای من کلی حس خوب ایجاد کرد. و الانم بعد از یه هفته که اومدم تو سایتت و این نوشتت رو خوندم کلی ذوق زده شدم. چون هم کار من رو تایید می کنه هم این که قلم تاثیرگذار تو به تغییر این فرهنگ قطعا کمک خواهد کرد…
لایک! 🙂