بیست سال از نخستین روزهای آشنایی با تو میگذرد.
آن روزها، با حرص و ولع، نوشته های تو را میخواندم و تنها دلهره ام، نگرانی از روزی بود که تمام کتابهایت به «پایان» برسند.
چه بسیار از تو آموختم و چه پیوسته از تو می آموزم.
تو به من آموختی که کلمات، صرفاً برای انتقال مفاهیم نیستند. آنها ابزار خلق زیبایی اند.
با کلمات میتوان صحنه رقصی زیبا ساخت. چنان زیبا و مسحور کننده، که مخاطب در برابر آن، حتی «بودن» خویش را نیز به فراموشی بسپارد.
تو واقع گرایی را به من آموختی و نشانم دادی که «باورها»ی یک ملت را نمی توان به سادگی تغییر داد اما میتوان
همان باورها را، معنایی نوین بخشید تا قطار تفکر ملت، در یک ایستگاه متروکه، متوقف باقی نماند.
تو روشنفکر بودی. روشن تر از زمان خویش. اما به من یاد دادی که «ساده حرف زدن» و «برای همه حرف زدن» هنری است که هر روشنفکری از آن برخوردار نیست و چه بسیار تفکرات سطحی که در پشت عبارتهای پیچیده پنهان شده اند.
تو به من آموختی که دنیا، بزرگتر از «همشهریان من»، «هم کیشان من» و «هم وطنان من» است.
یک ایرانی، ممکن است در پاریس، معلمی همچون «ماسینیون» را روحی آشنا و خویشاوند بیابد، هزاران بار آشناتر از آنکه هم اکنون دست در دست و سایه به سایه در کنارش ایستاده است.
تو همیشه خود را «معلم» نامیدی و من هر بار خود را «معلم» مینامم، از اینکه با تو در زیر سایه یک «واژه» قرار میگیرم، احساس غرور میکنم.
چه آنها که دوستت دارند و چه آنها که نفرینت میکنند،
همه خوب میدانند که:
تو بخشی جدایی ناپذیر از تاریخ سرزمین منی…
لینک مرتبط اول: پیامک های طنز در تمسخر دکتر شریعتی
اما چه رنجی است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزاردهنده ای است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است
( دکتر علی شریعتی )
این روزها به مناسبت رمضان، بازار نیایش داغ است. به این مناسبت، کتاب “زیباترین روح پرستنده” اثر دکتر شریعتی را بازخوانی می کنم، تا روحم را با مفاهیم جملاتش سیراب کنم و مواظب باشم، عبادتم، عبادتِ بردگان و تجار نباشد (اشاره به سخن امام علی).