فاصله‌ی فاحش انسان‌ها در بهره‌مندی از امکانات زندگی، ممکن است زاینده‌ی حسد، حسرت، اندوه، نومیدی و …. باشد برای برخی از آنان‌که بهره‌مندی کمتری دارند. چگونه می‌توان به اخلاق‌مداری متصف بود و زمینه‌ی حسدورزی، حسرت‌زدگی، اندوهگینی و نومیدی هم‌نوعان را فراهم کرد؟

آیا می‌توان باورمند و صادق انگاشت کسی را که یک تا شش میلیارد تومان برای خرید و شماره‌گذاری اتومبیلش می‌پردازد، و هم‌نوعش همراه با اعضای خانواده سوار موتوسیکلت فرسوده‌ایست و چه‌بسا محتمل است به‌موجب سانحه‌ای، با آسیب‌های جبران‌ناپذیری مواجه شوند. حال‌آنکه امام ششم‌اش برآنست که:
“(خداوند روا داشته است که مردم)، به‌گونه‌ای مقتصدانه از مرکب استفاده کنند…. آیا تصور می‌کنی کسی‌که خداوند او را در مالی که به او داده، امین قرار داده است، مجاز دانسته است که اسبی به ده‌هزار درهم بخرد، با اینکه اسب بیست‌درهمی برای رفع نیازهای او کافی است. و در قرآن کریم می‌فرماید: خدا اسراف‌کاران را دوست ندارد.” “تفسیر عیاشی”

چگونه می‌توان تردید نکرد در صداقت فردی که خود را مؤمن و دیگرخواه می‌انگارد و در آپارتمانی زندگی می‌کند که آن را ده تا پنجاه میلیارد تومان(هزینه‌ی مسکن صدها خانواده) خریده است و مردم سرزمین‌اش با دشواری‌ها، مرارت‌ها و تحقیرشدن‌های ناشی از نداشتن سرپناهی کوچک مواجه‌اند؛ حال‌آنکه پیامبرش او را اکیدا از ساختن “مسکن بیش از کفاف” و سکنی‌گزیدن در آن باز داشته است. “وسایل، وافی/ باب ساختمان بیش از کفاف”

جابر جعفی می‌گوید: به علی‌بن‌الحسین گفتم: “ای پسر پیامبر! مؤمن چه حقی بر برادر مؤمن خویش دارد؟”
فرمود: “اینکه از شادی او شاد شود…. و چون بابت چیزی از متاع دنیای فانی نگران شود، با او مواسات کند(او را در مال خود شریک سازد)، تا در نیک و بد زندگی در “یک رده” قرار گیرند.” “مستدرک‌الوسایل”
با این وصف، آیا می‌توان باور کرد ادعای دینداری فردی را که فاصله‌ی بهره‌مندی‌هایش از همکیش‌اش از زمین تا آسمان است؟

چگونه می‌توان مدعی روشنفکری بود و متجملانه و پرهزینه زندگی کرد؟ حال‌آنکه لوکرتیوس در راستای تفهیم لذ‌ت‌های چیزهای ارزان گفته است:
“نیازهای طبیعت جسمانی ما واقعا معدودند…. طبیعت خواستار چیزی خشنودکننده‌تر از این نیست. شکایت نمی‌کند اگر در گوشه و کنار خانه غلامان مشعل‌به‌دستی برای روشنی‌بخشیدن به ضیافت‌های دیرهنگام دیده نشوند. چه اهمیتی دارد اگر تالار با نقره ندرخشد و با طلا برق نزند و صدای عود در ستون‌های حکاکی و طلاکاری‌شده نپیچد؟ طبیعت جای خالی این تجملات را احساس نمی‌کند، زیرا مردم می‌توانند در کنار دوستان خود روی علف‌های نرم در کنار رودی روان و زیر شاخه‌های درختی بلند بیاسایند و با هزینه‌ای اندک به جسم خود لذت بخشند. اوضاع از این هم بهتر می‌شود اگر هوا به ایشان لبخند بزند و در آن فصل، علف‌های سبز را به گل‌ها بیاراید.”

معلوم نیست با کدام سنجه و معیار خود را سنجیده‌ایم و متوهمانه خود را سرآمد مؤمنان و اخلاق‌مداران پنداشته‌ایم.
با این‌همه، من با نفس بهره‌مندی از امکانات خوب، مخالف نیستم؛ مشروط برآنکه همه‌ی هم‌نوعانم از آن برخوردار باشند.

محمد رضای عزیز
حسود نیستم اما صادقانه اعتراف می‌کنم که به تو غبطه می‌خورم که از دوستی با مردی اینچنین اندیشمند، فرهیخته، بی‌تعلق، پاکباخته و مهربان بهره‌مندی. و سپاسگزارم که ما را هم در این بهره‌مندی، سخاوتمندانه سهیم کردی.

استاد عزیز
از این که انسان هایی از جنس احساس رو برامون معرفی میکنید خیلی ازتون ممنونم
و خوشحالم از این شب قشنگ عکس گذاشتید
صداقت این تصویر خیلی چیزهارو برای ما تداعی میکنه…..

خوندن پست های شما و خصوصا دیدین این دوست بد جوری حال ما را خراب کرد!
حس خاصی از این دوست دریافت می شود
اینقدر که ما مجبور شدیم روی دیوار فیس بوق مان بنویسیم
“دلم ، یک اتفاق ِآشنایی ِ خاص می خواهد”(البته مخاطب ما گمان به عاشقی برد که گفتیم خطاست)

و ویار سفر به هندوستان در ما قلیان کرد.

موفق باشید همواره و دلت تون زنده به عشق

منم خیلی خوشحال شدم که همچین شب به یادماندنی بزرگی داشتید… همیشه به خوشی