من اینجا میگم که من کاری برای جامعه ام انجام ندادم
اما در مورد خانواده و دوستانم به عنوان افرادی از این جامعه بارها از خودم گذشتم
و این مایه خوشحالی منه

سلام.من سعی کردم دوستانم را به تفکر و انتخاب درست مسیر هدایت کنم.نظر بعضی از نخبگان!!مونم تونستم عوض کنم نسبت به مهاجرت…دوست داشتم شما رو از نزدیک ببینم و یکی از دوستانم رو هم ترغیب کردم بیاد که ثبت نام همایش اسفندتون تو شریف تموم شده بود.من که تصمیمامو گرفته بودم..جامو دادم به اون چون نیاز داشت به برخی حرف های درک نشده..اتفاقی امروز بهم گفت که نظرشو نسبت به ادامه مسیر کاریش عوض کردین.اومدو شمارو هم در خوشیم سهیم کنم.با تشکر

سلام محمد رضا.امیدوارم همیشه ارامش درونی داشته باشی ومتشکرم از ایده قشنگت.در رابطه با موضوعی که مطرح کردی من سعی کردم در درجه اول با اصلاح کردن خودم در زمینه های فرهنگی و اجتماعی مثل نریختن اشغال-رعایت چراغ عابر پیاده-درست رانندگی کردن-درست زندگی کردن و…شروع کنم من معتقدم که زمانی کشور ما اباد میشه که هرکس از خودش شروع کنه وخودش رو تغییر بده بدونه اینکه منتظر تغییر حکومت یا دیگران باشه.

این آهنگو تونستی گوش کن :

http://www.musicema.com/module-pagesetter-viewpub-tid-1-pid-1724.html

کاملا حس عشق و عصبانبت توامی که آدم نسبت به وطن و نسلش داره رو منتقل میکنه ..

منو که واقعا تخلیه میکنه ..
بینظیره ………

من چند وقت قبل از تمام دوستام پرسیدم :”تو زندگی چی می خوای ؟ هدفت چیه؟”
به این نتیجه رسیدیم که یا اصلا نمی دونیم یا خیلییییی خیلی گنگ می دونیم : خونه, ماشین, کار, شوهر/زن
شاید این سوال کمک کنه فکر کنیم و بفهمیم که چی می خواهیم
شاید فهمیدن هدف مهم ترین چیز باشه

این دومین نوشته تو این پسته که مینویسم
اول اینو بگم ببخشید از کارت تقلید کردم ولی یه فایل تو یه سایت با عنوان رادیو… برای بحث در باره مشکلات شهر ساختم دو تا فایل تونستم قرار بدم اولیش در باره معرفی مطلب جدید هفتگیم بود و دومیش در باره پرژه های عمرانی عقب افتاده شهرمون
فک کنم کل مطلب ۲۰۰۰ تا بازدید داشت ولی این مهم نبود
این مهم بود که شهردار شهرمون با من یه جلسه گذاشت و مجبور شد خیلی چیزا که به خیلیا توضیح نداده بود به من و بقیه اعضای سایت شهر جواب بده
البته قرار شد یه کار گروه تحت عنوان اتاق ایده تو شهر داری تشکیل بدیم
در کل یکم تاثیر داشته ولی میخوام این کار رو بیشتر توسعه بدم و شهروندامون رو هم توش سهیم کنم

دراین مدتی که گذشت به دونفر کوچکترازخودم توی درساشون کمک کردم یکیشون پنجم دبستان بود امتحان ریاضی داشت و ریاضیش لنگ بود.تموم سعیمو کردم که مفهومو بهش یادبدم همش میخواس یه فرمولی یادش بدم بره.همش دنبال بیست بود و من بازم تموم تلاشمو کردم که یادش بدم بیست هدف خوبی نیست قبول شدن توی امتحان ورودی تیزهوشان هم همینطور و بعد کلی بحث به زبون اون بچه دیدم که بطن وجودی اون همه این چیزارو درک کرده اما این محیطه که تاثیرزیادی روش گذاشته.
راستی این بچه فایلای رادیو مذاکره را دوست داره و با مامانش میشینه گوش میکنه .خب به عمل کار براید!

این مطلب را خواندم . ولی خواندم.

مرسی محمدجان.
باز هم بنویس شاید من هم آنقدر خواندم تا روزی دست به قلم شوم.
و آن روز آنقدر مینویسیم تا روزگار با سواد شود.

سلام. جملات آخر رو حافظانه نوشتی:
حالیا مصلحت وقت درآن میبینم/که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم. جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم/ یعنی از خلق جهان پاکدلی بگزینم. و اما اینکه من چه کردم:
من چند وقتی هست که یک لیست درست کردم حاوی دوستان قدیم و جدید و اینترنتی و آشنا و غیر. ازشون درباره آرزوها و امیدهاشون درآینده میپرسم و تو لپ تاپم یادداشت میکنم. دارم دسته بندی شون میکنم و وقتی مطلبی میخونم که میتونه بهشون کمک کنه به کسایی که تو اون لیست قرار گرفتند ارسال میکنم. مثلا بعضیا برای رسیدن به آرزوهاشون نیاز به بنیه ی کارآفرینی و مدیریتی دارن، بعضیا -به قرینه ی شما- آرزوهای درسی دارن، بعضیا معلم یا بچه مدرسه ایی دارن و دنبال مطالبی میگردن که موضوعهای آموزشی داشته باشه، بعضیا زندگی خیلی به عواطفشون فشار آورده و … من مطالبی که هر روز میخونم رو سعی میکنم خلاصه کنم و تقریبا هفته ایی یه بار یه وقتی برای به اشتراک گذاشتنشون بذارم. البته دسته بندیام هنوز کامل نیست ولی امیدوارم کاری هست که شروعش کردم و خوبیش اینه که همینطور که پیش میره فعالیتهام کاملتر و پخته تر میشه.
کار دیگه ایی که دوسالی هست شروع کردم این هست که روزی یک دقیقه صرف پرکردن یه جدول تو اکسل میکنم که خودم درستش کردم و حالا خیلی پخته تر از اوایلش شده. توش ساعتهای مفیدی که اون روز صرف کارهای درست کردم رو به تفکیک وارد میکنم و همه ی برنامه ریزی ها، علایق، کارهایی که آرزوی انجام دادنشونو دارم تو یه زمان بندی اونجا وارد میکنم. مثه تقویم فقط مخصوص خودم و نیازهایی که دارم تنظیمش کردم. پر کردنش روزانه کمتر از ۱ دقیقه طول میکشه. اینکه مثلا چند ساعت در طول اون روز به مطالعه کتب دانشگاهیم طی کردم، چند ساعت تدریس داشتم و با بچه های کلاس بودم، چند ساعت درباره علوم مربوط به سلامتی مطالعه داشتم یا چقدر برای علوم مربوط به آرزوهام (مدیریت و کارافرینی و غیره) وقت گذاشتم، چند ساعت به چک میل کردن -و سایتهایی مثله درسنامه و یکدوست- سرک کشیدم، چند ساعت به ورزش و چقدر برای رضایت شخصیم و با ذهن خودم کلنجار رفتن سر افکار و اهدافم صرف کردم یا حتی چند ساعت خوابیدم. بعد درصد کار مفید اون روز رو خودش محاسبه میکنه. دو تا ستون دیگه رو هم گذاشتم برای اینکه در هر تاریخی چه کارهایی مهلت انجامش هست و نباید عقب بندازمشون. همین طور یه شمارنده معکوس گذاشتم برای تاریخ باز بینی اهداف بلند مدتی تری که برا خوودم گذاشتم. البته شاید بگید که چی؟ ولی این جدول خیلی بهم کمک کرده که بتونم برنامه ریزی کنم و به موقع اون ایمیلهایی که اولش گفتم رو به دوستام بفرستم یا وقتم رو تنظیم کنم برای انجام کارهایی که خوب بودنشون رو قبلتر احساس کردم.
تا قبل از تهیه این جدول هم مایل به انجام کارهایی خوب بودم! اما هیچ وقت استمرار پیدا نمیکرد. فکر میکنم برای رسیدن به یه جامعه سالمتر، مشکل اصلی برخلاف کنایه ی آخر آقا محمد رضا مسئله ی تواضع یا ریا داشتن نیست بلکه استمرار داشتن در انجام کارهاییه که پیشتر آرزوشون کردیم. اکثر ماکه متنت رو خوندیم حس و انگیزه خوبی برای شروع مجدد پیدا کردیم ولی خیلی کم پیش میاد آدم این احساس رو تبدیل به یه فرایند سازنده کنه. جدولی که معرفی کردم برای من استمرار در حرکت به سمت یه جامعه بهتر رو نتیجه داد. امیدوارم ایده ش به درد کسایی که اینو میخونن هم بخوره.

برای تلطیف فضا بلندگوهاتنو روشن کنین +
http://www.1doost.com/hafez/355.htm
http://www.1doost.com/hafez/365.htm

سلام محمدرضا جان … من تو را به جندين نفر معرفي نمودم و شايد اين تنها كار ملي بوده كه انجام داده ام

سلام
متن فوق العاده تکان دهنده ای بود
من یک دوره کلاسهای دکتر شاهین فرهنگ رفتم و سعی کردم اطرافیانم رو برای بهتر اندیشیدن و بهتر زندگی کردن به این کلاسها تشویق کنم و تا اونجا که میتونستم سی دی ها رو به دیگران دادم تا گوش کنند

سلام محمدرضا. پیرو نوشته هات میخوام بگم من اگر بخوام کاری برای وطنم یا جامعه ام انجام بدم برای تعالی خودم یه کاری میکنم برای آگاهانه تر زندگی کردن خودم یه کاری میکنم چون اینجوری تونستم یکی از کوچکترین عناصر جامعه رو از حماقت در بیارم. اینجوری نه سر خدا؟؟؟!!! منتی هست نه سر بقیه مردم اما تلاشی که برای غیر خودم کردم معرفی و پیگیری کتاب به مفیدی به دوستانم و معرفی کلاس ها و دوره هایی که تو برگزار میکنی به دوستانم بوده. و یا سعی کردم بخشیش رو تو یه جمع چند نفری تشریح کنم. این کاری بوده که من انجام دادم…

سلام.این پستتون رو ۲-۳ باری خوندم و هر بار از کامنت گذاشتن به نوعی در رفتم. اما امروز دیگه خواستم بنویسم.
اول واقعا ممنونم بابت فایل های مذاکره شما که در بعضی جهات خیلی کمک من کرد و خواهد کرد. واما اصل مطلب:

من کتاب های خوبی رو که می خونم در وبلاگم معرفی می کنم و حتی هدیه می دم. به کسانی که حتی فقط شاید ۱ بار می بینمشان. حتی دوست های مجازی.
و مبلغی رو که به عنوان نذر تلقی می کردم همه رو دادم به بچه های بی سرپرست. و شیر خوار گاه پایین شهر . و یه بار هم با یه فردی که چهره معلولی داشت( اسم بیماریشو نمیدونم. ) سینما رفتیم و براش ۳ تار زدم . و هنوزم که هنوزه برام اس ام اس میده و حس می کنم که چقدر ارزشمندیشو فهمید.
من خیلی از اموزه هام رو مجانی در اختیار دیگران قرار دادم کسایی که واقعا پشتکار عالی داشتن ولی هزینه مالی نداشتن و واقعا هم به نوعی به زندگیم برگشته باز خوردشون.
و قضاوت نکردن در اعمال ادمها

“مخاطب این نوشته شما نیستید.
شما که من را به تازگی شناخته اید،
شما که من را از نزدیک ندیده اید،
شما که فرصت های زندگی من را در غرب و خانه کوچک اجاره ای من را در تهران ندیده اید،
شما که گذشتن من از صدها میلیون پول اما ایستادن کنار مردم فقیر و ضعیف این کشور را ندیده اید،”
سلام استاد
من شما را تازه شناختم
من شما را از نزدیک ندیدم
من خانه اجاره ای شما را در تهران ندیدم
ببخشید که خیلی کوچکتر از شما هستم و این حرف رو میزنم:استاد ،خونه کوچک بابا خیلی بهتر از خونه بزرگ همسایه است.

خیلی عصبی ام زمانی که دارم این کامنتو می نویسم.
امروز از بدترین روزها بود برای من…
اتفاق بدی نیفتاد ولی همش درگیر بودم.
خیلی متاسفم برای خودم.
تو شهر شلوغی زندگی میکنم که آدما فقط فکر خودشونن و سود بیشتر، براشون اصلا مهم نیست که این سود از کجا تامین میشه.
از اعتماد مردم، بی سوادی مردم، از هر باگی که بتونن سوء استفاده می کنن واسه رسیدن به خواستشون.
تو این سایت احساس آرامش میکنم.
وقتی که کامنتارو می خوندم با خودم می گفتنم: نه، هنوز هستند کسایی که احساس دیگران براشون مهم تر از پوله.
ولی افراد مثل شما خیلی کمند، این امروز بهم ثابت شد.
واقعا برای خودم متاسفم و این حس تاسف اونقدر زیاده که با نوشتن نمیشه نشونش داد.