تا دبستانی و دبیرستانی بودیم ، ترس از معلم زبانمان را بند می آورد . زمانی هم که دانشجو شدیم دغدغه لجبازی استاد و انداختنهای مغرضانه اش و شهریه و مشروط شدن و جاماندن… “فرمانبردار” بارمان آورد…کار به اعتراض نرسید.از چهره مان خوششان نمی آمد نمره نمیدادند…ظاهرمان با عقایدشان سازگاری نداشت اصلا بحسابمان نمی آوردند…روی نمره ای که گرفته بودیم حرف داشتیم ، برای بیرون کشیدن برگه امتحان و قبول زحمت بازبینی ؛ نقدا ۲نمره کم می کردند! به بعضی هاشان این امر مشتبه شده بود که “ارباب” اند نه “استاد”…خلاصه بگویم ؛ ما دانشجویی نکردیم که ظلم ستیزی و احقاق حق و اعتراض را بیاموزیم ، مشق گردن کجی و سکوت و مجیزگویی کسانی را زدیم که در عین “ظلم” و بی عدالتی باور داشتند پادشاه اند و معترض را باید یا از کلاس تبعید کرد که عبرتی شود برای سایرین یا در امتحان گردن زد که مبادا دگر تکرار شود!! …ما همان تسلیم شدگان امتحانیم…غالبمان ظلم عجینیم…

این همون درس هست که باید از عاشورا می آموختیم… واقعه ای که ۱ بار اتفاق افتاد و هر سال یادآوری می شود ولی هنوز نفهمیدیم!

ولی باور کن اگه ما میرفتیم بهمون صفر میداد 🙂

با سلام …
تو این کلاس شاید کسی باشه که مدیر خوبی بوده اونقدر تو کارش و روزمرگیش برنامه داره که کار امروزش به فردا موکول نیست و هر لحظه آماده امتحانه این دانش اموز اگه امتحان داده دلیلش لذتیه که از برنامه ریزیش و اماده باش بودنش میبره یه مدیری که اماده هر اتفاقی هست …لذتی که میبره از قضاوت معلمش بالاتره…البته مطلبتون خیلی جالب بود….