خیلی طولانی شده. خیلی. ببخشید. خودم دوباره خوندمش خجالت کشیدم.
در نوشتهی قبل خواستم این بحث را شروع کنم که: چرا یاد نمیگیریم؟
اما مقدمه چنان طولانی شد که شروع واقعی بحث به این نوشته کشید. به نظر میرسد که یادگیری یک مهارت است. هر مهارتی – خواه نواختن موسیقی باشد و خواه صحبت به زبانی دیگر و خواه ساختن صنایع دستی – نیازمند دانستن تعدادی اصول پایه و تمرین کردن روی آن است. هر چیزی که تسلط بر آن، نیازمند تمرین و اجرایی کردن نباشد، از جنس «دانش» است و نه «مهارت».
ویژگی دیگر هر مهارتی، فرد محور بودن آن است. وقتی از نواختن یک ساز موسیقی حرف میزنیم، بلافاصله میگویند: پای درس چه کسی نشستهای؟ اما حوزهی دانش چنین نیست. دانش توسط دانشمندان تولید میشود اما مستقل از دانشمندان، معنا و بقا پیدا میکند.
به محض اینکه گفتیم «فرد محور»، باید به خاطر داشته باشیم که نتیجهی بعدی آن «سلیقه محور» بودن است.
«نقطهی جوش آب» و «جدول ضرب اعداد» چیزی از جنس دانش است و نه مهارت. فردمحور نیست (آزمایشکننده و آموزش دهندهاش مهم نیست) و سلیقه هم در آن جایی ندارد.
اما نقاشی و موسیقی و سایر جنبههای هنر، نمونههای واضحی از مهارت هستند. نام استاد و سلیقهی استاد در کارهای هنرآموز میماند و به تدریج که تسلط بیشتری بر آن حوزه پیدا کرد، نام خود و سلیقهی خود را هم به آن میافزاید.
با این اوصاف، من هم وقتی از مهارت یادگیری میگویم، از سلیقهی خودم میگویم. سلیقهای که در طول این سالها، از نشستن و کار کردن با کسانی شکلگرفته است که هر یک به شیوهای معلمم بودهاند.
امروز نمیتوانم آن معلمان را تفکیک کنم. از شریعتی که تلاشهای موفق و ناموفقاش را برای یاد گرفتن دستاوردهای دنیای توسعه یافته و ورود آنها به فرهنگ کشورم میبینم. تا ماریو دوست و همکار از دست رفتهام، که تلاشش را برای یاد گرفتن فرهنگ غریبی که نمیشناخت اما وادار شده بود در کنار آن زندگی کند میدیدم. تا اساتید خوبم در دانشگاه که وقتی از تجربیات و آموختههای خودشان میگفتند، میدیدم که از یک رویداد ساده کاری یا یک مطالعه سنگین علمی، چه چیزهایی را میشود یاد گرفت و چه چیزهایی را باید به فراموشی سپرد. از ولتر و لوتر وقتی که به تغییر جامعهی خودشان فکر میکردند. از مولوی، وقتی که رکیکترین واژهها را با هدف یاد دادن و آموزش، به ابزارهایی پاک و مقدس تبدیل میکرد تا از سعدی که داستان میگفت تا مقاومت مخاطب را در برابر یادگیری کاهش دهد.
یکی از شیوههای فسادانگیز در تربیت ما، باور به مفهوم «درست بودن مطلق» و تربیت «ذهن غلط یاب و تناقض یاب» است.
ما در درس دیکته، یاد گرفتیم که نمره از بیست شروع میشود و با هر اشتباه نمرهمان کم میشود. هیچکس به ما به خاطر دویست و پنجاه لغتی که درست نوشتیم، امتیاز نداد. اما به جای هر غلطی که نوشتیم، نمرهای کم شد.
ما در درس ریاضی، برهان خلف را یاد گرفتیم. برای اینکه ثابت کنیم چیزی درست است، فرض میکردیم که چنین نباشد و آنقدر ادامه میدادیم که به یک تناقض برسیم.
برای ما در کنکور، گزینه درست مهم نبود. فکر کردن به گزینه درست، زمان میبرد و رقابت چنان تنگاتنگ بود که نمیشد به گزینهی درست فکر کرد. این بود که آموختیم به دنبال گزینههای اشتباه بگردیم. آنها را حذف کنیم تا تنها یک گزینه بماند. کسی که در کنکور موفق میشود، صدها گزینهی نادرست را حذف کرده است! همین! مهارت غلط یابی بیشتر از مهارت حل مسئله میتوانست موجب موفقیت ما شود.
جانداران دستآموزی بودیم که سالها، تربیت شدیم تا به «غلطها» واکنش نشان دهیم. سر، برافراشته و دندان، تیز کرده، آماده باشیم تا «غلط»ها را بیابیم و پیروزمندانه، در نقض گفتار دیگران، نبوغ و هوشمندی را تجربه کنیم.
این جانداران پرورش یافته، وارد گروه بزرگتری شدند که جامعه نام داشت. جایی که هیچ چیز به صورت مطلق درست نیست. تاکید میکنم: هیچ چیز! درست نبودن هم، معنی غلط بودن نمیدهد. چون کمتر چیزی به صورت مطلق، نادرست و اشتباه است.
حالا با این نگرش، میخواهیم از حرف و رفتار و عقیده دیگران، «یاد بگیریم». بیایید یک مثال را بررسی کنیم.
بحث مهاجرت پیش میآید. جایی میخوانم: «متوسط هوش کسانی که از یک کشور مهاجرت میکنند، بیشتر از کسانی است که در آن کشور میمانند».
همان «ذهن غلط یاب» راه میافتد و جستجو میکند. به دنبال مثال نقض میگردد. یاد پسر همسایه میافتد که از لحاظ ذهنی تعطیل بود! درس نخواند. دانشگاه نرفت. روابط اجتماعی نمیدانست و همهی محل میدانستند که او روزی گرسنه و معتاد، در جوی آبی میافتد و میمیرد. اما حالا او در کانادا است. شاید زندگی عجیبی ندارد. اما در جوی آب هم نیست. شاد و خندان است و هر روز، با در و دیوار عکس میاندازد و در فیس بوک میگذارد و همهی همسایهها را تگ میکند!
همین یک مثال کافی است که ادعا نقض شود. اگر مهمانی باشد، حرف گوینده را قطع میکنم تا داستان پسر همسایه را بگویم. اگر سایت باشد، باقی متن را رها میکنم و به سمت قسمت کامنتها میروم تا بیسوادی و نفهمی و کمتجربگی و نگرش محدود نویسنده را به سخره بگیرم. اگر شبکههای اجتماعی باشد، با سایر همسایگان هماهنگ میکنیم و شبانه، به صفحهی گوینده حمله میکنیم و فحش می نویسیم. یا مودبانه کامنت میگذاریم و تاکید میکنیم که «همهی جنبهها دیده نشده است».
حالا احساس خوبی داریم. احساس غرور. احساس فهم. احساس تجربه داشتن. احساس نقد کردن. احساس اینکه من چیزی به حرف گوینده افزودم که او نمیدانست یا نمیفهمید یا نمیخواست بفهمد.
حاصل آن مهمانی، یا مطالعه آن متن، یا حضور در آن شبکه اجتماعی، نوع مدرنی از «ارضاء خود» است و حال عجیبی که در آن شرایط دست میدهد. البته حال میرود و قال فراموش میشود و ساعتی دیگر یا روزی دیگر، به دنبال قربانی جدیدی میگردیم.
«ذهن غلط یاب»، این فرصت را از «ذهن مصداق یاب» من گرفت تا با خودم فکر کنم: «چه کسانی را میشناسم که به دلیل اینکه از متوسط جامعه خود هوشمندتر بودهاند، تحمل شرایط جامعه برایشان سخت بوده و مهاجرت کردهاند؟». حتی فرصت نمیکنم که به ذهنم بسپارم که: «ممکن است یکی از دلایل مهاجرت، بالاتر بودن قدرت هوش و تحلیل فرد، نسبت به متوسط جامعهاش باشد».
عکس ماجرا هم درست است. جایی میخوانم که: «مهاجران، کسانی هستند که مسئولیت پذیر نیستند و نمیخواهند مسئولیت اصلاح و بهبود جامعه خود را بپذیرند. به کشوری دیگر میروند و صورت مسئله را پاک میکنند».
«ذهن غلط یاب»، دوباره به سراغ خاطراتش میرود. به سراغ دخترخالهی عزیزم که اینجا درس خواند و در فلان سازمان دولتی گزینش نشد. هفتهای یک بار هم «ارشاد» میشد. او الان در یکی از دانشگاههای خوب در دنیای غرب، تحصیل کرده و یک مدیر ارشد در یک مرکز تحقیقاتی است.
دوباره همان ماجرا. اگر مهمانی است حرف را قطع میکند و اگر سایت است کامنت مینویسد و اگر مقاله است ایمیل میزند و اگر شبکه اجتماعی است حمله میکند و …
«ذهن غلط یاب» فرصت را از «ذهن مصداق یاب» گرفت تا به خاطر بیاورد که کسانی هم هستند که به سختیهای اطرافیانشان نیشخند میزنند و میگویند: این مشکل من نیست. مشکل آنهاست. من پول دارم و وقت دارم و فرصت دارم و می خواهم از حق زندگیم استفاده کنم. دیگرانی بودهاند که قرنها در نقاط دیگر جهان، نهال رفاه و توسعه را کاشتهاند و من به جای عرق ریختن در این بیابان، ترجیح میدهم در سایهی آن نهال استراحت و زندگی کنم.
این است که فرصت نمیکنم به ذهن بسپارم که: «ممکن است یکی از انگیزههای انسانها برای مهاجرت، عدم احساس مسئولیت نسبت به اطرافیان باشد».
این انسان غلط یاب، سالها زندگی کرده است. سالها کتاب خوانده. درس خوانده. دکتر شده! مهندس شده! مدیر شده! عروس دارد. داماد دارد. کارمند دارد. خوب حرف میزند. اما…
وقتی حرف میزند، اگر صدا و تصویر را بگیرند و متن تحلیلهایش را بدهند، احساس میکنی حرفهای مسافر کج فهم و کم سواد و خستهی یک تاکسی است که ترجیح داده است خستگی مسیر طولانی سفر درونشهری را، به قیمت حرفهای پوچ و لغو و بیمعنی، کمتر کرده و به فراموشی بسپارد.
او هیچ کار خاصی نکرده است. هیچ حرف جدیدی نزده است. دنیا، از روزی که او واردش شده تا امروز که آن را ترک میکند، هیچ تغییر مثبتی را، هر چند کوچک، به واسطهی حضور او تجربه نکرده است. او یک «منتقد حرفهای» است. امروز میتواند از اوباما تا روحانی را در مسیر پنج دقیقهای ولیعصر تا هفتتیر نقد کند. کیارستمی و حاتمیکیا و سالها سوابق و زحماتشان را، در یک گفتگوی یک ساعته، نقد کند.
خطر اصلی این شیوه، در این است که آنکس که با «کشف تناقض» ارضا میشود، جدای از اینکه آموخته جدیدی نداشته، به سرعت لذت کشف قبلی را فراموش میکند و باید به دنبال تناقض بعدی بگردد. اما آنکس که با «کشف مصداق» خوشحال میشود، همیشه و همه جا میتواند لذت یادگیری را تجربه کند.
سالها پیش، در کلاس مذاکره با یکی از دوستان نزدیکم نشسته بودیم. معلم جملهای را گفت که شما هم بعدها از من بارها و بارها شنیدهاید. او گفت: «خلاصهی تجربهی تمام سالهای مذاکرهی من، این بوده است که آن امتیازهایی را که با سکوت میتوان گرفت هرگز با حرف زدن و موضعگیری صریح نمیتوان به دست آورد».
من در ذهن خودم به دنبال مثالهایی در زندگی خودم و اطرافیانم گشتم که سکوت، اثربخش بوده باشد. چند مورد به ذهنم رسید. دوست کناری من – که هنوز هم با هم دوست هستیم – به من گفت: «محمدرضا! مزخرف میگه. من همین پارسال که حقوقم رو بر خلاف بقیه اضافه نکردند هیچی به مدیرمون نگفتم. امسال هم که حقوق همه اضافه شد باز حقوق من اضافه نشد. سکوت کردم، بدبخت شدم!».
او اجازه گرفت. حرف معلم را قطع کرد و دو مثال مختلف مطرح کرد که نقض نظر معلم بود. هنوز هم که هنوز است، با هم که مینشینیم مثالهای دیگری میزند که «خاک بر سر فلانی! اینجا هم که سکوت کردیم بدبخت شدیم. دلم میخواد یک بار توی خیابون ببینمش. بزنم توی گوشش!».
من اما در آن کلاس همزمان دو درس را یاد گرفتم.
درس اول: «سکوت کردن در مذاکره میتواند امتیازهای زیادی برای ما کسب کند».
درس دوم: «سکوت کردن در مذاکره میتواند باعث شود که امتیازهای زیادی از دست بدهیم».
برای هر درس چند مثال هم شنیدم. برخی از معلم. برخی از دوستم.
الان هر وقت در مذاکره امتیاز میخواهم، به خودم میگویم: دو راه دارم. یا باید سکوت کنم یا باید حرف بزنم و اعتراض کنم. برای هر کدام هم دهها مثال و خاطره و مصداق بلدم و از روی آنها میتوانم حدس بزنم کدام گزینه، مناسب این مذاکره است.
شانس من برای کسب امتیار در مذاکره، از معلمم بیشتر است. او فقط یک گزینه پیش رویش داشت (سکوت)
شانسم از دوستم هم بیشتر است. او هم فقط یک گزینه میدانست (حرف زدن و اعتراض).
من هر روز در هر مذاکرهای، مصداقی برای یکی از دو درس بالا پیدا میکنم و بیشتر یاد میگیرم. و دوستم، هر روز، مثال نقض دیگری میبیند. چیزی که بیشتر او را عصبی میکند و مشتاق تا معلم آن سالها را ببیند و …
درس مرتبط در متمم: تفاوت مصداق و مثال
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
[…] همین حین، یاد یکی از حرفهای محمدرضا شعبانعلی در یکی از کامنتهای گذشته اش افتادم. دنبالش گشتم و پیدایش کردم. […]
[…] قوانین یادگیری من (۲): ذهن مصداق یاب […]
فوق العاده بود،مخصوصا
ما در درس دیکته، یاد گرفتیم که نمره از بیست شروع میشود و با هر اشتباه نمرهمان کم میشود. هیچکس به ما به خاطر دویست و پنجاه لغتی که درست نوشتیم، امتیاز نداد. اما به جای هر غلطی که نوشتیم، نمرهای کم شد.
ما در درس ریاضی، برهان خلف را یاد گرفتیم. برای اینکه ثابت کنیم چیزی درست است، فرض میکردیم که چنین نباشد و آنقدر ادامه میدادیم که به یک تناقض برسیم.
برای ما در کنکور، گزینه درست مهم نبود. فکر کردن به گزینه درست، زمان میبرد و رقابت چنان تنگاتنگ بود که نمیشد به گزینهی درست فکر کرد. این بود که آموختیم به دنبال گزینههای اشتباه بگردیم. آنها را حذف کنیم تا تنها یک گزینه بماند. کسی که در کنکور موفق میشود، صدها گزینهی نادرست را حذف کرده است! همین! مهارت غلط یابی بیشتر از مهارت حل مسئله میتوانست موجب موفقیت ما شود.
خیلی جالب بود،نگاهتون به این چند مورد
چقدر تلاش کردم ذهن تناقض یایم تا آخر مطلب دوام بیاره!
الانم پره از تناقض و مثال نقض اما در چند سال اخیر یاد گرفتم کنترل کنم…
بنابراین به جای نقض گویی به یک نکته اشاره میکنم : اونم اینه که وقتی سراغ مصداق یابی میریم به نوعی داریم ذهن خودمون رو دچار سوگیری می کنیم، مثلا اگه دنبال مصداق خارج رفته های خنگ باشیم پیداشون می کنیم و اگر دنبال نخبه ها باشیم پیداشون می کنیم! قطعا مطلق نگری در این موضوع اشتباهه ، اما به نظرم باید منصفانه به مؤیدها و نقض های موضوع پرداخت و گفت نسبتا این گزاره درسته ! یا گفت : به شکل معنا داری خروج مهاجرت افراد از کشور با ضریب هوش اونها نسبت مسقیم داره…
به نظرتون این روش متعادل تر نیست؟
با كليت فرمايشتون موافقم اما به نظر من ذهن تناقض ياب هم بعضي وقتها مي تواند مفيد باشد.من در كلاسهاي درس دانشگاهي همواره در ذهنم سعي مي كردم گفته هاي استاد را به چالش بكشم.نه اينكه نپذيرم بلكه سعي كنم در قالب مشخصي كه استاد مي خواهد ، محدود نشوم ابعاد مختلف موضوع حتي تناقضات احتمالي آن را با موضوعات ديگر و….ببينم و اين روحيه باعث شد من در دروسم بسيار موفق باشم و با اصطلاح ، مطالب را ريشه اي و عمقي ياد بگيرم.بلا تشبيه و با عرض پوزش از مثالم تا آنجايي كه شنيديم مي گويند: “روشنفكر كسي است كه چيزهايي را كه براي ديگران بديهي مي نمايد مورد سئوال قرار مي دهد”
استاد
یه خواهش داشتم ازتون
اگه قالب سایت رو کمی تغییر بدید حداقل در رنگ تکراری آبی یا فونت ها تاثیر بیشتری در اشتیاق ما برای خوندن مطالب خوبتون داره
محمدرضا دوستت دارم
خیلی یاد گرفتم مرسی
سلام
وقتتون بخیر
واقعیتش من یه شاه کلیدی از مولانا دارم که بسیاری امور رو با اون میسنجم
و اگر چه مسیر استنتاج و روند ردیف نمودن کلمات و الفاظ برام تازگی داشت اما نتیجه نه!
چرا ؟
چون مولانا میگه که ، پختگی جو، در یقین منزل مکن
تفسير هم اینه که یقین حالتی از جزمیت با اطلاعات نسبی تر هست که درصورت وجود اطلاعات بیشتر شاید یقین به نتبجه گیری و یا روش آن رنگ خواهد باخت و این یعنی همان که استاد نه سکوت رامادام وسیله اخذ نتیجه میداند و نه جنگندگی و حضوررا
بالاخره تموم شد…بعد از مدتها که قصد داشتم،دیروز هر پنج قسمت رو پرینت گرفتم و امروز کم کم خوندم تا الان که تموم شد.(آخه همینطور که خودتون هم میدونید قبلا کتابهای۴۰۰صفحه ای رو ی روزه میخوندیم اما با اومدن شبکه های اجتماعی به ده خط در فیس و بعد دو خط در توءیتر و اینروزها فقط عکس در اینستاگرام عادت کردیم)
راستش این قسمت خیلی داغ هام رو تازه کرد.واقعا جامعه ما رو به سمت ذهن تناقض یاب سوق داده…متاسفانه تو هر جمعی که داریم صحبت می کنیم اگه بحث حرفهای جدی باشه، کلاس کار اینه که حرف بقیه رو قبول نکنی و مثال نقض بیاری. مخصوصا این روزها که موقع دفاع از پایان نامه هاست میدونیم که اساتید اصولا در جلسه ی دفاع به این دقت نمیکنند که تو در این چند ماه چه کارهایی انجام دادی، چه نتیجه ای گرفتی،برای ادامه ی کار کمکت کنند.اونها فقط اومدن که دنبال این باشند که تو ی جای کار حتی سهوا ی چیزی رو اشتباه بگی، و بعد بگن این با فلان بحث تناقض داره..جلسه ی دفاعی که غلط املایی و نگارشی گرفتن بیشتر وقت میگیره…دانشجوهای ترم بالاتر فقط اومدن که از تو ایراد بگیرند…من هیچوقت کسی که روز سمینارم وقتی فهمیده بود من سمینار دارم،به استادش گفته بود( برم مچشو بگیرم)رو فراموش نمیکنم…
خلاصه اینکه((ما جانداران دست آموزی بودیم که سالها تربیت شدیم تا به غلط ها واکنش نشان دهیم،سر برافراشته و دندان تیزکرده، آماده باشیم تا غلط ها رو بیابیم و پیروزمندانه در نقض گفتار دیگران، نبوغ و هوشمندی را تجربه کنیم.))با تک تک سلولهام درکش میکنم و آه میکشم….
عالی بود . لذت بردم و به دانشتون غبطه خوردم
محمدرضا جان، به حق، عنوان معلمى، كه براى خودت برگزيدى شايسته توست. بعد از خوندن قريب به اتفاق نوشته هات كه از عمق بسيارى برخوردارن دلم ميخواد راهى پيدا كنم كه همه مردم دنيا به نوشته هاى تو و طرز فكر ناب تو دسترسى داشته باشن. بخونن، عمقش رو درك كنن و راهى به سوى تغيير نگرش آدمها باز بشه. تغييرى كه جامعه ما بشدت نيازمند اونه. كارى كه تو ميكنى آسون نيست. ميبينى و تحمل ميكنى و در جهت اصلاح قلم ميزنى… درود بر تو
من هم اين نگرش فوق العاده رو چند بار خوندم… خودم رو در آينه و ديگران رو در حاشيه ديدم… اميدوارم من هم بتونم از رهروان اين نگرش باشم
اين يك نگرش فوق العاده است چند بار خواندم تا درونى شود سپاس
ممنونم از انتشار ..
.
همراه شما .. سعید عباسپور
سلام؛
ساده گویی شما برای یادگیری بی ملال روش خیلی خوبیه.
خوشحالم که وقتمو دارم در جای درستی صرف می کنم.
عالی
من برای اینکه نشون بدم حرف شما درسته باید برای خلاف حرفتون مثال نقض بیارم،پس همیشه هم غلط یابی بد نیست
هرچند که خود کامنت من یه نمونه غلط یابی از حرف شما بود…
کلا نگاه صفر و یکی به مسایل رو نمیپذیرم
هم منتقد
هم مصداق یاب
ممنون بابت مطلب خوبتون … فراموش نمی کنم 🙂
فوق العاده بود . متشکرم از مطلب جذابتون .
یکی از مدیرایی که باهاشون کار می کردم مصداق صحبت هاتون بود. هر کسی هر ایده یا نظری را مطرح می کرد. می گشت و دقیقا مثال نقض پیدا می کرد تا حرف گوینده رو نفی کنه. نمی دونم چه لذتی داشت براش، ولی لذت بحث و گپ و گفت رو از جمع می گرفت. من شخصا هیچ بحثی باهاش نمی کردم چون می دونستم به نتیجه مثبتی نمی رسم.
ممنون جناب شعبانعلی
احساس می کنم شما مانند یک مصلح اجتماعی دردهای جامعه رو می بینید و با استفاده از روش درمان ضد رفتاری دوست دارید به درمان آن بپردازید. روش بسیار درستی است ولی گاهی به نطر می رسد کمی زیاده استفاده می شود. با دیدگاه شما کسی نباید هیچ کامنتی جز تایید و تشویق نویسنده بنویسد چون اگر انتقاد کند از دید شما او نتوانسته از مطلب استفاده کند و فقط در فکر دفاع از داشته های قبلی خود بوده است.
به تجربه دریافته ام افرادی که در هر اظهار نظری از وازه های غیر مطمئن استفاده می کنند عاقل تر و دنیا دیده تر هستند ولی اقرادی که از واژه های قطعی و حتمی استفاده می کنند شادتر و خوشبخترند! و ما بین عاقل بودن و خوشبخت بودن، عاقل بودن را برمی گزینیم و خود را از خوشبختی محروم می کنیم!
حالا یه سوال.
قانون دوم رو همین الان میدونی چیه؟ یا وقتی خواستی بنویسیش شروع می کنی بهش فکر کردن؟ من فکر می کنم نمی دونی چیه. ترجیح میدم ندونی چیه و قبل شروع نوشتن بهش فکر کنی. مطلب تازه از ذهن تولید شده مثل بربری داغه
آقای شعبانعلی قرآن را چگونه یاد بگیریم ودرک کنیم????
آقای شعبانعلی خوبید ؟ واقعا نوشته هاتون و درس هاتون همیشه باعث شده دیدمون به دنیا و از همه مهمتر به خودمون تغییر کنه … کسی که بیاد نوشته های شما رو بخونه مگه میتونه دیگه از اینجا دل بکنه !! واقعا ممنون ازتون
با عرض سلام و ادب
بسیار ارزشمند بود. امیدوارم در آینده باز هم در مورد یادگیری و قوانین آن مطلب بنویسید تا ما هم بتوانیم “چطور یادگرفتن” را به عنوان یک مهارت در خودمان پرورش دهیم.
موفق باشید
ممنون محمد رضا جان بخاطر مطلبت
Slm. Man taze ba safatun ashna shodam yani vagan harfatun ta zir puste adam nufuz mikone . merci ke kasayi hastan ke kheili chiza ro yad midan vase man ke mofid bud mamnun.
خوشم اومد
از دل برآید و بر دل نشیند..
ممنون محمدرضا
ممنونم عالي بود بسيار خوب آموزش دادين با مصداق! عالي و بي نظير مثل هميشه
فقط میتونم بگم ممنون
آیا با ذکر منبع وبلاگ و ذکر نام نویسنده میشه از این مطلب جایی استفاده کرد یا حتی در نشریه ای نوشت؟
در مورد کپی رایت مطالب سایت به گوشه سمت چپ بالای همین صفحه مراجعه کنید و مطالعه بفرمایید
بسيار عالي بود و اين دغدغه تعداد زيادي از افراد جامعه است كه حتي خودشون نميدونن! فقط سؤالي كه دارم اينه كه چطور ميتونيم در موقعيتها تفكر درستي داشته باشيم؟؟؟ من شخصاً هر دو تفكر رو در موقعيتهاي مختلف باهم دارم و نميدونم كدام درست تره؟! بالاخره يه تفكر قطعي بايد داشته باشيم و اين منو آزار ميده چون نميدونم كدوم تفكر درسته؟!!!
سلام راستش رو بخواید من جزو کسانی هستم که ذهنم بیشتر غلط یاب هست تا مصداق یاب. البته دارم سعی می کنم تا این حالت رو کنترل کنم اما وقتی راجع به دلیل تمایلم به غلط یابی فکر می کنم به نظرم می رسه که این تمایل خیلی از اوقات متاثر از لحن گوینده است، لحن قاطعی که نشان از اعتقاد گوینده مبنی بر قطعیت صحت گفته اش داره من رو ترغیب می کنه تا به دنبال مثال های نقض بگردم اما وقتی گوینده از لحن محتاط تری در بیان نظراتش استفاده می کنه من هم ترغیب می شم تا به طیف گسترده تری از پاسخ های ممکن فکر کنم، البته که به گمانم این نشانه خیلی خوبی نیست و نشون میده من بیشتر از اینکه فعالانه رفتار کنم “عکس العمل” نشون می دم .
در گفتگوهای دوستانه، کتب و مقالات، بارها با دیدگاههای افرادی برمی خوردم که صرفا در پی مخالفت هستند، صرفا در پی تخریب، گویی صرفا مطاله می کنند، گوش می دهند تا نقض کنند. نمی توانستم با آنان لحظه ای همدل شوم، خودم را جای آنان بگذارم تا بتوانم درک کنم نظر و شخصیتشان را. این نوشته مرا به فکر واداشت، گفتگوهای بسیاری به یادم آورد و نقض گویی های زیادی در مقالات و کتب. اینک حس می کنم بهتر می توانم این اشخاص را بفهمم. و نیز به این اصل خود شک کنم که همیشه باید در جریان یک گفتگو یا مذاکره فعالتر از فرد مقابل باشم.
اینک بهتر می توانم خودم را به هنگامی که در یک مجلس، کلاس درس و یا هر جمع دیگری با معارضی روبر گشتم، مدیریت کنم.آقای شعبانعلی نگران طولانی شدن این متن بودند، اما این متن به اندازه حجم یک کتاب، مطلب به یادم آورد. مطالبی که می بایست حالا با این اندیشه جدید وراندازشان کنم.
فراوان درود بر شما آقای شعبانعلی، از اینکه می نویسید، از اینکه به جای صرف کردن وقت خود به تخیلات موهوم، به جای نق زدن، به جای هدر دادن وقت برای تخریب دیگران تا خود دیده شویم، می اندیشید سازنده و می نگارید تا سازندگی اش با ماندگاری همراه شود.
محمد رضا يه چيزي!افرادي هستند كه بيشتر فعاليت هاي درسي و يادگيريشان را سر كلاس انجام ميدن و خارج از كلاس فعاليت چنداني ندارند و در نهايت در امتحانات نتايج خوبي كسب مي كنند و در مقابل افرادي هم هستند كه در عين حضور فعالشان در كلاس فعاليت هاي درسي خود را در محيط هايي ديگر نيز پيگيري مي كنند و با وجود تلاش هاي بي وقفه ايي كه براي كسب نتايج بهتر انجام ميدهند نتايج برابر و يا حتي گاهي نمرات پايين تري نسبت به گروه اول كسب مي كنند…؟
خود من در يك مرحله از زندگيم جزو گروه اول بودم و در مرحله ديگر جزو گروه دوم و هنوز هم دليلش رو نفهميدم ولي برام جالبه كه بدونم. ولي مطمئنم كه به ضريب هوشي ربطي نداره
مثل همیشه قشنگ بود. کاشکی من هم مثل شما مغرور بودم و به حرف دیگران توجهی نداشتم .
جالب بود
منتظر قسمت های بعد هستیم !
ممنون عالی بود.پس تجزیه وتحلیل ذهن خودمون هم میتونه نقش مهمی تویادگیری داشته باشه.یک ذهن بسته و یک طرفه هیچ وقت عمق مطالبودرک نمیکنه
مثه نوشته هایی که قبلا ازتون خوندم این نوشته شما رو هم خوندم و درحد فهم خودم ازش مطلب یاد گرفتم و سعی میکنم مثه قبلی ها ازش تو زندگیم استفاده کنم
واقعا ممنون و خسته هم نباشید
در ضمن اینقدر هم نگران طولانی شدن مطالب نباشید!!
سعدی علیهالرحمه هم نیک گفت به ما که دو چیز طیره عقل است سخن گفتن به وقت خاموشی وخاموشی به وقت گفتن…
خیلی عالی بود. من هم خیلی با این قضیه مواجه شدم ولی تا به حال اینجوری نگاه نکرده بودم.
البته مشکل من این بود که فقط قبول می کردم کمتر دنبال مصداق یا تناقض می گشتم.