ظاهراً از حضرت عیسی نقل قول شده که: «چاله بکنید. باران خواهد آمد».
من به نظرم این بهترین ترکیب در بیان نقش تلاش و تصادف در زندگی است. تلاش نقش آن چاله کندن را دارد، اما باران آمدن خارج از اختیار ماست. اما به هر حال، کسی که چاله نکند هیچگاه از آب باران نیز منتفع نخواهد شد. من به شخصه در زندگی چاله های زیادی کنده ام که بلافاصله با آب باران پر شده، چاله هایی با تأخیر پر شده اند و چاله هایی هست که سالهاست کنده ام و هنوز در انتظار نزول باران بر روی آنها نشسته ام. نمیدانم بارانی خواهد آمد یا نه…
اما اگر باران نیاید، چاله های دیگری خواهم کند…
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
[…] درست در ذهنم مانده یا نه. بالاخره متوجه شدم آن را در این پست شعبانعلی خواندهام و درستش هم این […]
محمدرضای عزیز
مثل همیشه زیبا و تاثیر گذار
باران خواهد آمد…
مثل همیشه زیباست
ما به اميد اين چالهايي كه كنديم زنده ايم
نمیدونم توزندگیم چندتا چاله کندم اصلا نمیدونم اسم اینهاروچاله کندن بذارم یاچیزدیگه فقط میدونم همیشه امیدواربودم.وقتی تمام دوران مدرسه ات بااومدن زمستون همه خوشحال بودند که برف خواهدآمدولی تونگران بودی چون بارها پیش اومده بودکه چرخهای صندلی چرخدارت درطول مسیرطولانی مدرسه دربرف زیادگیرکنه وبیوفتی توبرف وازشدت سرمادستهای ضعیفت بی حس بشه وباتمام وجود نگاهای ترحم آمیزبقیه راتحمل کنی ولی همچنان نفراول مدرسه باشی.درفاصله زمانی کنکورت تنها دقدقه بقیه فقط کلاس کنکوروفرصت کردن برای درس خوندن باشه ولی دقدقه تو علاوه بر خوندن درسها کندی دستت باشه که زمان کنکوروچطورمیخوای تقسیم کنی که بتونی همه سوالاتی راکه بلدی جواب بدی ولی باز رتبه پزشکی رابیاری.تمام دوران ارشدت علاوه براینکه کلاسهات درطبقه بالا بودند حتی اتاق استادراهنمات هم طبقه سومه ساختمان دانشگاه بود وتو حتی قادرنبودی به تنهایی حتی یک قدم راه بری….وبعدارشد بیای رشته ای راغیرازرشته اصلی خودت تودانشگاه تدریس کنی که نیازبه وایت بردواین حرفهاباشه ولی تو بخاطرمشکل جسمیت مجبورباشی همه اینهاروبشینی وباپاورپوینت تدریس کنی چیزیکه اولین روزهای کلاس دانشجوهات باورشون نشه که اینطورهم میشه ریاضی رایادگرفت وآخرین روزهای کلاس چنان وابسطه تووتدریست بشندکه ازت خواهش کنندکه همه درسهاروتوتدریس کن….باتمام این مشکلات که دوست ندارم خیلیاشوذکرکنم دوست دارم هنوزچاهای زیادی رابکنم شایدخیلیهاباورم نکنندولی مهم اینه که هنوزدرخودم توانایی کندن چاهوحس میکنم
مرسی ثنای عزیز.تلاشت تقدیر برانگیز است.اما این روزها سوالی برایم پیش امده:فرق بین انسانهای عادی اونایی که بی وقفه تلاش میکنن و موفق میشن برن جلو چیه؟ارثی که فکرنکنم باشه اکتسابی هم خیلی روش حسابی نیست چون مثلا یه مله رامن وتو میشنویم هردو از ان خوشمان میاید من هفته بعدفراموش میکنم وتو سال بعدمیگویی موفقیت امروزت را مدیون تلنگر همان جمله ای!چی میشه که تو دست به عمل میزنی؟
درودواحترام به ایده های نو وپویای شمااستاد عزیز
فکرنمی کردم حصول به نتیجه تلاش وزحمات را در آسمانها جستجو کنیدومهمتر اینکه بعداز تلاش ندانی که بهره خواهدداشت یا نه؟
از دانش آموزان مدرسه فراخیز تبرذیز
چالههام رو میکنم؛ حتماً