نمیدونم توزندگیم چندتا چاله کندم اصلا نمیدونم اسم اینهاروچاله کندن بذارم یاچیزدیگه فقط میدونم همیشه امیدواربودم.وقتی تمام دوران مدرسه ات بااومدن زمستون همه خوشحال بودند که برف خواهدآمدولی تونگران بودی چون بارها پیش اومده بودکه چرخهای صندلی چرخدارت درطول مسیرطولانی مدرسه دربرف زیادگیرکنه وبیوفتی توبرف وازشدت سرمادستهای ضعیفت بی حس بشه وباتمام وجود نگاهای ترحم آمیزبقیه راتحمل کنی ولی همچنان نفراول مدرسه باشی.درفاصله زمانی کنکورت تنها دقدقه بقیه فقط کلاس کنکوروفرصت کردن برای درس خوندن باشه ولی دقدقه تو علاوه بر خوندن درسها کندی دستت باشه که زمان کنکوروچطورمیخوای تقسیم کنی که بتونی همه سوالاتی راکه بلدی جواب بدی ولی باز رتبه پزشکی رابیاری.تمام دوران ارشدت علاوه براینکه کلاسهات درطبقه بالا بودند حتی اتاق استادراهنمات هم طبقه سومه ساختمان دانشگاه بود وتو حتی قادرنبودی به تنهایی حتی یک قدم راه بری….وبعدارشد بیای رشته ای راغیرازرشته اصلی خودت تودانشگاه تدریس کنی که نیازبه وایت بردواین حرفهاباشه ولی تو بخاطرمشکل جسمیت مجبورباشی همه اینهاروبشینی وباپاورپوینت تدریس کنی چیزیکه اولین روزهای کلاس دانشجوهات باورشون نشه که اینطورهم میشه ریاضی رایادگرفت وآخرین روزهای کلاس چنان وابسطه تووتدریست بشندکه ازت خواهش کنندکه همه درسهاروتوتدریس کن….باتمام این مشکلات که دوست ندارم خیلیاشوذکرکنم دوست دارم هنوزچاهای زیادی رابکنم شایدخیلیهاباورم نکنندولی مهم اینه که هنوزدرخودم توانایی کندن چاهوحس میکنم