سلام
دل نوشته هاتون بر دل میشینه ( یا همون روز نوشته هاتون) چرا که حرف دل خیلیاست…
از پست چرا دکترا نمیخوانی به اینجا رسیدم…کاش دو سال پیش اون پست رو میدیدم تا الان به این حس نمیرسیدم که چه بیهوده بود آغاز تحصیل ارشدم! وقتی هیچ تجربه ای به لحاظ حداقل ها همچون یادگیریه یه سافت ور یا تجربه کاری بر خودم اقزوده نکردم…و الان به جای اینکه بدونی دنبال چی هستی و ذهنیت، علم و تجربت رو ثبات ببخشی، باید دنبال هر سخن تازه ای که میشنوی بری با این فکر که شاید برا تزم به درد بخوره!
سخن کوتاه کنم. نگاه گذرایی به کامنتهای این پست داشتم. به این جمله برخوردم:
“همیشه شاد باشی. بیشتر از دیروز و کمتر از فردا ”
آمدم که بگم Nice quote… که سخن به درازا کشید!
شاد باشید 🙂

دانشجو؟!!!!!!! واقعا خیلی کامله
کلا ما ایرانیا تو فضای مجازی خیلی سکرت بازی در میاریم
یادمه استادمون یه بار ایمیل بچه ها رو داشت میگرفت آخر کلاس خندید گفت من هیچی نمیگم فقط اسم ایمیلارو میخونم خودتون قضاوت کنین my memol ,dark queen,lord of ring ,blue sky….. به قول خودتون آدما تو کاور بهتر خودشونو نشون میدن داخل فضای مجازی فقط اسمه که هویت نشون میده تعویض اسم هم یکی از این کاوراس .

سلام محمد رضا. امید که سال خوبی برایتان باشد سال جدید۱۳۹۲٫

در ارتباط با این که نوشته اند که جسور باشید و …، مرا به یاد بخشی از اپوزیسیون متوهم برون مرز می اندازد.

به یاد دارم در سال ۲۰۰۳،زمانی که خانم شیرین عبادی از میان خیل رقیبان سرشناس، مفتخر به دریافت جایزه نوبل شد ، پس از دریافت جایزه صحبتهایی را ایراد نمود که بسیاری بر وی کوفتند و نکوهیدند که جسورانه نبود و از این قماش .

به همان سال و سال های پس از آن، در جمع منتقدان آن روز که عمدتا مقیم خارج از ایران بودند می گفتم: یکی که خود را روشنفکر این جامعه می داند،قائدتا می باید به این هم بیاندیشد که شرایط استمرار حضور امثال این بانو در داخل ایران اهم اولویت هاست ، چرا که معدود هستند افردی که تیمار حقوقی زندانیانی با جرائم مگو را به آزاد کردن مهریه و مستغلات و بنای تجارت خانه ببخشند.

چرا که حضور یکی مانند شیرین عبادی در داخل ایران ، به مراتب بسیار بسیار ارزشمند تر است از آنکه از منظر مرتبه فکری و جهان بینی ، سقف را شکافته است،اما نه در این خاک حضورد دارد و نه می خواهد و نه می تواند که بکار بیاید.

آن روزها برفت، امثال شیرین عبادی هم خود را از این خاک به کول گرفتند و هجرت کردند و امروز بدل شده اند به آنانکه می خواهند و می توانند اما دیگر بسان سابق نمی توانند. به زعم منتقدین دیروز جسورانه تر هم می گویند اما دیگر دیده نمی شوند.

آنانی که هم که تا دیروز سرکوفتش می کردند که جسارت نداشته است، امروز روزه سکوت گرفته اند.

نمی دانم این چه آفتی است در میان ما ایرانیان که تا یکی بلند میشود چیزکی بگوید، همان معترضین ابتدا می خواهند این یکی بپا خاسته را ابتدا به ساکن بر سرجایش بنشانند و منکوب کنند!

این مَشتی گری شما به تداوم در نوشتن در طول این سال ها خود جسارت بوده است. گَر نه که روی تنبک بی پوست همه *شیرخدان!

*شیرخدا: عباس شیر خدا ( پرده خوان، مرشد و ضرب گیر زورخانه ) نقل قول از وبلاگ لانگ شات- تکه فیلم نامه- مسعود کیمیایی

جسارت بر حضور ممتد و سلیم است …..بودن مثل ایستادن روی لبه ی تیغ اما بودن و ماندن …..هرچند سخت…..باشی و سالم که باشی غلظت بدی ها را کم میکند…….معدودند کسانی که باشند و حرفه ای و قوی کار کنند بدون قهر و آشتی و وصال و فراق های کودکانه ….تغییر تنها نتیجه ی ناگزیر این حرکت است….

در بیان خشم خود جسور و منطقی باشید نه پرخاشگر…

سخته عمل به این تفکر…

ولی یاد خواهم گرفت به تدریج،این هم تحولی که امسال در خودم ایجاد خواهم کرد….

مثل همیشه دلنوشته ای بود که به دل نشست…