احسان جان.
اول این‌که ببخش دیر جواب می‌دم. البته برای نوشتن خود پیچیدگی هم وقت کمی گذاشتم و شاید این دیر جواب دادن‌ به کامنت‌های بحث پیچیدگی رو کمی توجیه‌پذیر کنه.

خودت چند تا نکته گفتی که عملاً تکرارش توسط من چندان مفید نیست.
تنها نکته‌ای که شاید بد نباشه دوباره تأکید کنم اینه که این چیزهایی که الان منتشر می‌کنم، نه نسخه‌ی پیش‌نویس کتاب هست و نه حتی بخش‌های نهایی شده از کتاب. صرفاً به عنوان «فیش‌برداری» بهش نگاه کن.
به شکل صریح‌تر، اگر من مطمئن بودم که وقتی بمیرم، فایل‌های روی لپ‌تاپم گم نمیشه، اصلاً در چنین مرحله‌ای این فیش‌برداری‌ها رو در فضای آنلاین نگهداری نمی‌کردم. بنابراین تو و هر خواننده‌ی دیگه‌ای که الان این‌ها رو می‌خونه باید فرض کنه یه دسترسی به فولدر کاملاً شخصی کامپیوتر من داره که در اون، «فیش‌ها» نگهداری می‌شن.

نمی‌دونم اون چند صفحه‌ی آبی رنگ و بخش‌بندی کلی که به کتاب اضافه کردم، تونسته کمکی – هر چند کوچیک – به رفع این ابهام کرده باشه یا نه.
اما اگر بخوام در حد چند جمله بگم؛
اون چیزی که دغدغه‌ی من توی کتاب پیچیدگی هست اینه که ما برای درک سیستم‌هایی که تعداد المان‌های خیلی زیاد دارند و همچنین در بازه‌ی بسیار گسترده‌ای از زمان پراکنده هستند، چشم و گوش بینایی نداریم.
جهان اطراف که در مقیاس تجربه‌ی روزمره‌ی ماست، چند ده یا چند صد المان داره. چند تا خونه و چند تا ماشین و چند تا آدم و چند تا آجر و همه چیز در همین مقیاس.
فقط کافیه به خاطر داشته باشیم که بدن انسان به تنهایی، چند ده هزار میلیارد سلول داره و از عمر این توده‌ی معلق که بهش می‌گن زمین (شامل من و تو و آب و هوا و خاک و همه چیز) بیش از چهار میلیارد سال می گذره.
من فکر می‌کنم اشتباه نیست اگر بگیم ما انسان‌ها در مقابل سیستم‌هایی با عمر میلیاردی و تعداد اعضای غیرقابل شمارش، «ناشنوا» و «نابینا» هستیم. حتی زبانی هم برای حرف زدن درباره‌شون نداریم.
تا جایی که من تا امروز فهمیده‌ام (به قول انگلیسی‌ها: To the best of my knowledge) پیچیدگی می‌تونه درمانی بر این زبان و چشم و گوش بسته باشه.
اما این‌که چجوری بشه چنین روایتی رو به زبان ساده ترسیم کرد – خصوصاً‌ با توجه به کم‌سوادی من در این زمینه – چالش بزرگیه.
به خاطر همینه که بارها جای مطالب و فصل‌ها رو عوض کرده‌ام و هنوز هم این کار رو گه‌گاه انجام می‌دم.
برآورد من اینه که چیزی که الان نوشته شده حدود ۱۰٪ حجمی هست که باید نوشته بشه. میشه به یه نقاشی تشبیهش کرد که فقط چند تا لکه رنگ روی کاغذ ثبت شده.
بنابراین، تا زمانی که کمی کامل‌تر بشه یا حداقل چارچوب کلیش مشخص بشه، به نظرم کمی صبر کن و تحمل کن.
در این بین، شاید همون کتاب ملانی میچل که اولین بار مجتبی اینجا بهش اشاره کرد، بتونه کمک خوبی باشه. اگر چه سبک مجله‌ای اون کتاب هم باعث میشه که تعداد مجهولات ذهنی بیشتر بشه. اما به هر حال، حداقل نویسنده‌ی اون کتاب، اول و آخر کتابش یه جلد مقوایی گذاشته و معنای چنین جلدی اینه که خود نویسنده معتقده سر و ته کارش مشخص شده (من هنوز چنین کاری نکردم).
اگر هم حوصله‌ یا وقت یا ترجیح خوندن ملانی میچل نداری، به نظرم تا اواخر تابستان امسال – که فکر می‌کنم ساختار کتاب شفاف‌تر بشه – بیشتر به صورت کاملاً تصادفی و پراکنده ورقش بزن و سعی نکن از اول تا آخر بخونی. چون به هر حال وقتی نویسنده هنوز ذهنش مشوش هست، بعیده بتونه به نظم ذهنی خواننده کمک کنه.