من در شرایطی که میتونستم از ایران برم و احتمالا زندگی بی استرس تری رو تجربه کنم موندم که بسازم و کمک کنم.
احتمالا همین انرژی من و همسرم رو سر راه هم قرار داد و الان کار دومم تولید هست.
با اینکه میدونیم که اگر سودی بخواد داشته باشه ، در دراز مدت خواهد بودو اینکه در طرح و رویای دراز مدتمون هم مدیر و مالک پولدار و کارگر فقیر نیست و داریم سعی میکنیم با یه حد اعتدال مالی و سود معقول جلو بریم، و درحال حاضر زندگیمون رو گاهی سخت کرده، اما با این رویا که روزی کالای ما برند پوشاک با کیفیت میشه آهسته و پیوسته جلو میریم . از کار کارمندی مستقیم سر کار دومم هستم و تقریبا به جز جمعه وقتی رو برای استراحت خالص نداریم.
اما خب معتقدیم که باید توان تولید داشت نه اینکه فقط مصرف کننده بقیه کشورها باشیم.

کار دیگه ای که میکنم و خیلی راضیم میکنه تماس با پشتیبانی شهرداری و پلیس هست هر وقت که مشکلی میبینم، با استقامت خاصی حتی شده چندیدن بار برای یک موضوع زنگ بزنم و درخواست بدم، چون معتقدم حداقل کاری که میشه کرد برای رفع مشکلات تماس و گزارش دادن هست نه نشستن و غر زدن و مقایسه با جاهای دیگه کردن و یا فیلم مخابره کردن به دنیا.
به عنوان مثال یه ایستگاه اتوبوس هست که هر روز پیاده میشم که از نظر شهرداری ایستگاه نیست و از نظر اتوبوسرانی هست. گاهی راننده ها توی حریم امن کنارگذر اتوبان نمی ایستند و به جاش تو مسیر اصلی بزرگراه پیاده میکنند ، شاید شش بار زنگ زدم و درخواستهای متفاوت دادم که رسیدگی شه و با مدیر منطقه شهرداری حرف زدم اما در آخر دیدم هیچکس براش کاری نمیکنه ، به جاش برای کاری نکردن توجیه دارن ، شهرداری میگه اصلا نباید اتوبوس بایسته اونجا ولی خودمون میدونیم می ایسته(چون اونجا کلی مسافر داره هر روز)، اما نمیتونیم هم بگیم برو کنار گذر توقف کن چون از نظر ما ایستگاه نیست(ویژگی های ایستگاه زدن رو نداره) ! پس کلا مساله روی هواست. من هم الان تصمیم گرفتم خودم اقدام کنم هر روز عصر از راننده تشکر میکنم که توی کنار گذر نگه داشته ، اگر هم نگه نداشته باشه میرم جلو و ازش خواهش میکنم سری بعد از کنار حرکت کنه. تصمیم گرفتم اینقدر با هر راننده با مهر و محبت حرف بزنم که دیگه همه شون حال ما که پیاده میخواهیم بشیم رو درک کنن و از کنار گذر حرکت کنند.

سلام!
عجب حسن تصادفی!
چند ساعت پیش بود که در جواب دوستی به نام صنم، فیلمنامه ها و نمایشنامه های بهرام بیضایی رو معرفی کردم. صنم این کامنت رو در وب شاهین و خطاب به او نوشته بود:
«همیشه کنجکاو بودم بدونم کدوم نویسنده از هم نسلای من مث سعدی و حافط و مولانا موندگار میشه…
ولی نمیدونم انگار حرف شما درست تره ما فعلا هیچ کسی رو برای موندگار شدن تو تاریخ نداریم»
شرم بر ما باد که به قول سعدی، گاه سنگ را می بندیم و سگ را باز می گذاریم.

محمدرضای عزیز
استاد گرانقدرم
برای چندمین بار در حال مطالعه روزنوشته‌هایت هستم.
روزنوشته‌هایی که وقتی اولین بار از طریق سایت وزین عصرایران به آن هدایت شدم، شب و روز نداشتم و زندگی را تعطیل کرده بودم و داشتم می‌خواندم.
می‌خواندم و از خواندن خسته نمی‌شدم. این آشنایی انگار که باعث انفجاری در زندگی‌ام شد. اکنون که در حال نوشتن این متن هستم تنم می‌لرزد از یادآوری آن روزها.
آشنایی با تو و روزنوشته‌هایت مطمئنا بزرگترین و مهم ترین تغییر زندگی ام بوده است. و هر وقت به این موضوع فکر می‌کنم، از خدا می‌خواهم که من هم در کل زندگی‌ام بتوانم زندگی و تفکرات تنها یک نفر را اینگونه متحول کنم.
البته نمی‌گویم که من سبک فکری و زندگی عالی و بی‌نظیری دارم. نه. من هم فردی هستم مثل بقیه افراد معمولی این شهر. ولی طرز تفکرم را متحول کردی. نحوه نگرشم به دنیا را عوض کردی.
بعداز پدر و مادرم، مطمئنا این توئی که به تو مدیونم و بزرگترین تاثیر را در زندگی‌ام داشتی.
غیر از خودم کسی را می‌شناسم که به واسطه آشنایی با تو و نوشته‌های تو و متمم، زندگی‌اش نجات پیدا کرد که می‌دانم اگر این اتفاق برایش نمی‌افتاد، چه بسا اکنون به زندگی خود پایان داده بود.
نمی‌خواهم بیهوده وقتت را بگیرم و با نوشته‌هایم، مانع از انجام کارهای مهمترت شوم. خواستم بدانی که قدرت را می‌دانیم. هرچند تو هیچ نیازی به این قدردانی‌ها و این نوشتن‌ها نداری و راهت را از ابتدا انتخاب کرده‌ای و با اطمینان به آن ادامه می‌دهی.
آنکه به این قدردانی‌ها نیاز دارد ماییم که خودمان را دلخوش به این کنیم که حداقل تشکری از محمدرضا کردیم.
مطمئنم که یکی از بزرگترین افرادی که باعث رشد و پیشرفت این کشور و مردمش می‌شوند تو هستی و بزرگترین تاثیرها را بر این جامعه و مردمانش داشته‌ای و خواهی داشت.
امیدوارم همچنان بتوانم نوشته‌هایت را بخوانم و از تو بیاموزم که این لحظات شیرین‌ترین لحظات عمرم هستند.
امیدوارم سال‌های سال باشی که این کشور به تو و امثال تو سخت نیازمند است.

از یاور ممنونم که با کامنتش،دوباره به این مطلب هدایت شدم.
اما بعد.
چون گفتی کارهای کوچکمونم بگیم، منم می خوام کمی ریاکاری کنم:
تا امروز بیشتر از۶۵۰ کامنت در متمم نوشته ام. تمام تلاشم را کرده ام که هم یاد بگیرم و هم یاد بدهم.فکر میکنم هردو به حال جامعه ام مفیدند.(یعنی هم آموختن خودم و هم تلاش برای آموختن به دیگران)
استاندارد های کاریِ بیش از ۳۰ نفر رو انقدر دگرگون کرده ام که دیگر حاضر نیستند هر کاری را قبول کنند و هر جایی کار کنند.
حداقل به ۵۰ نفر از اطرافیانم ثابت کرده ام که می شود به ارزش های خود ساخته پایبند ماند و سالم کار کرد و سالم پول در آورد.
تلاشم را کرده ام که در هر محیطی که قرار میگیرم،ارزش آفرین باشم و بگذارم دیگران هم در کنار من(و من در کنار دیگران) رشد کنند.
تلاشم را کرده ام تا زندگیم در عمل،الگوی مناسبی برای معدود اطرافیانی که دور و برم هستند باشد.
تلاشم را کرده ام که به سرمایه اجتماعی جامعه ام(اعتماد) اضافه کنم.
با اینکه به نفعم بوده که طور دیگری عمل کنم ولی چند ده میلیارد تومان از تولیدات داخلی با کیفیت ولی شناخته نشده را مستقیم و غیر مستقیم راهی بازار کرده ام و تمام قد پشتشان ایستادم ،هر چند که قدم خیلی کوتاه بوده است.
زمانی که اپلای کردن در ویش لیست برخی دوستانم در شریف بود می توانستم به یکی از دانشگاه های مطرح استرالیا در حوزه معماری بروم و بمانم (حتی پدر خدابیامرزمم پذیرفته بود و راضی بود که بروم) ولی ماندن در کنار همین مردم ! را ترجیح دادم با همه خوبی و بدی هایش.
برای ده سال، تمام علاقه مندی ها و لذت هایم را رها کردم تا بتوانم کسب و کاری را سرپا نگه دارم که چشم امید چندین و چند خانواده به آن بود.با اینکه می توانستم خیلی راحت تر اموراتم را بگذرانم و خودم را تامین کنم.(علاقه مندی هایی که امروز که می توانم، دیگر حوصله ای برایم نمانده سراغشان بروم. البته خدا را شکر میکنم که علاقه مندی های دیگری آمده اند و جایشان را گرفته اند).
مدتی است وبلاگ می نویسم.فکر میکنم تنها چیزی که منو هل داد که شروع کنم این بود که احتمال دادم که اگر وبلاگ بنویسم،ممکن است مفید تر باشم.
و از همه ی اینها مهمتر، تا جایی که توانسته ام کتاب خوانده ام و میخوانم.
امیدوارم در جلسه ی بعدی ای که به اینجا مراجعه کردم،بتوانم لیست قوی تری را برای ریاکاری هایم بنویسم.
پی نوشت: نوشتن این کامنت واقعاً برام سخت بود.البته اشتباه نکنید این سختی از تواضعم نیست،اتفاقاً در خلوتم آنقدر غرور دارم که گاهی از آن میترسم.ولی در جمع به این بزرگی خیلی سختم بود اینطوری صحبت کنم. دفعه ی پیش کلاً بیخیال نوشتن کامنت شدم.البته احتمالاً حال و هوای امروز و امشب من و مملکت، بی تاثیر نبوده!

سال ۹۰ درگیر نوشتن یه مقاله ای بودم در زمینه نظریه صف در بیمارستان. خیلی به این در و اون در زدم که بتونم به اطلاعات دست پیدا کنم. تو یکی از فروم های اون زمان، یه پیغام گذاشتم که کسی اگه میتونه کمکی بهم بکنه در این زمینه ولی جوابی نیومد. آخرش به لطف یکی از بستگان به یکی از بیمارستان ها راه پیدا کردم برای اینکه داده های زمانی به دست بیارم. داده هایی که مدت ها با مصیبت دنبالش بودم. بعد که جلوتر رفتم، به دلایلی دیگه مقاله رو ادامه ندادم و داده هام همین طوری موند
سال بعدش، یه نفر اون پست من رو تو فروم خونده بود. درگیر انجام پروژه تقریبا مشابهی بود و در فشار زمانی هم برای جمع آوری اطلاعات قرار داشت. ایمیل زده بود (با ناامیدی البته، فکر نمی کرد ایمیلش رو جواب میدم) که من چی کار کردم و تونستم کمکی پیدا کنم یا نه و اگه تونستم، چه طوری داده جمع کردم. دیدم داده های من به دردش می خوره. با خودم فکر کردم من که از خیر نوشتن مقاله گذشتم، الان هم درگیر کارهای دیگه ام، چرا داده ها رو بهش ندم استفاده کنه. جواب ایمیلش رو دادم و داده ها رو که دستی بود، براش تو spss وارد کردم و فرستادم. خیلی هیجان زده و امیدوار شده بود. پیگیری هاش نتیجه نداده بود و ایمیل من رو که دیده بود خیلی خوشحال شده بود و جوابی که بهش داده بود نشون میداد داره بال در میاره. به قول خودش فکر نمی کرد کسی پیدا بشه که بی ادعایی و توقعی، کمکش کنه. نمیدونم پروژه اش به نتیجه رسید یا نه. من اون قدری که می تونستم به ایمیل هاش جواب دادم. امیدوارم به نتیجه رسیده باشه ولی فکر می کنم ارزش امیدی که اون روز بهش دادم، از ارزش اون داده ها بیشتر بود
خیلی ریاکاری شد واقعا 🙂 من شرمنده ام

سلام معلم خوبم
خیلی ناراحتم چطور این متن رو نخوندم و الان به لطف دوستانی که پیام جدید گذاشتند به اینجا هدایت شدم شاید این خودشم یه نشانه باشه.
محمدرضاجان گاهی اوقات که از زاویه دید تو به مسائل نگاه می کنم احساس می کنم دارم از درد منفجر میشم و بعد می فهمم چه سختی هایی رو تحمل می کنی به همین خاطر این متن رو بخوبی درک می کنم.
راستش من تنها کاری که تو ذهنم مونده و انجام دادم تزریق امید به اطرافیانم بوده وقتی از حکومت گلایه دارند وقتی از محیط کار می نالند وقتی از درس و دانشگاه می نالند هرچند کمتر کسی بوده که به من امید بدهد. و کار دیگر معرفی سایت شعبانعلی و متمم و بنیاد فرهنگ زندگی ( سهیل رضایی) بوده حتی گاهی اوقات بعضی درسها رو به طور خلاصه برای بعضی ها تشریح کردم. و صد البته اگر امیدی هست آن را اینجا آموخته ام و سعی می کنم این متن در ذهنم بماند…

بزرگی شما , در درک بزرگ شماست از دنیا .خیلی خوشحالم زنده هستم و با تفکر و آثار شما آشنا شدم.

از امروز سعی می کنم ” واقع بین باشم و خودم را کمتر گول بزنم ” شاید کار های کوچک و درست بیشتری انجام دهم .

بازهم ممنون

من اینجا میگم که من کاری برای جامعه ام انجام ندادم
اما در مورد خانواده و دوستانم به عنوان افرادی از این جامعه بارها از خودم گذشتم
و این مایه خوشحالی منه

سلام.من سعی کردم دوستانم را به تفکر و انتخاب درست مسیر هدایت کنم.نظر بعضی از نخبگان!!مونم تونستم عوض کنم نسبت به مهاجرت…دوست داشتم شما رو از نزدیک ببینم و یکی از دوستانم رو هم ترغیب کردم بیاد که ثبت نام همایش اسفندتون تو شریف تموم شده بود.من که تصمیمامو گرفته بودم..جامو دادم به اون چون نیاز داشت به برخی حرف های درک نشده..اتفاقی امروز بهم گفت که نظرشو نسبت به ادامه مسیر کاریش عوض کردین.اومدو شمارو هم در خوشیم سهیم کنم.با تشکر

سلام محمد رضا.امیدوارم همیشه ارامش درونی داشته باشی ومتشکرم از ایده قشنگت.در رابطه با موضوعی که مطرح کردی من سعی کردم در درجه اول با اصلاح کردن خودم در زمینه های فرهنگی و اجتماعی مثل نریختن اشغال-رعایت چراغ عابر پیاده-درست رانندگی کردن-درست زندگی کردن و…شروع کنم من معتقدم که زمانی کشور ما اباد میشه که هرکس از خودش شروع کنه وخودش رو تغییر بده بدونه اینکه منتظر تغییر حکومت یا دیگران باشه.

این آهنگو تونستی گوش کن :

http://www.musicema.com/module-pagesetter-viewpub-tid-1-pid-1724.html

کاملا حس عشق و عصبانبت توامی که آدم نسبت به وطن و نسلش داره رو منتقل میکنه ..

منو که واقعا تخلیه میکنه ..
بینظیره ………

من چند وقت قبل از تمام دوستام پرسیدم :”تو زندگی چی می خوای ؟ هدفت چیه؟”
به این نتیجه رسیدیم که یا اصلا نمی دونیم یا خیلییییی خیلی گنگ می دونیم : خونه, ماشین, کار, شوهر/زن
شاید این سوال کمک کنه فکر کنیم و بفهمیم که چی می خواهیم
شاید فهمیدن هدف مهم ترین چیز باشه

این دومین نوشته تو این پسته که مینویسم
اول اینو بگم ببخشید از کارت تقلید کردم ولی یه فایل تو یه سایت با عنوان رادیو… برای بحث در باره مشکلات شهر ساختم دو تا فایل تونستم قرار بدم اولیش در باره معرفی مطلب جدید هفتگیم بود و دومیش در باره پرژه های عمرانی عقب افتاده شهرمون
فک کنم کل مطلب ۲۰۰۰ تا بازدید داشت ولی این مهم نبود
این مهم بود که شهردار شهرمون با من یه جلسه گذاشت و مجبور شد خیلی چیزا که به خیلیا توضیح نداده بود به من و بقیه اعضای سایت شهر جواب بده
البته قرار شد یه کار گروه تحت عنوان اتاق ایده تو شهر داری تشکیل بدیم
در کل یکم تاثیر داشته ولی میخوام این کار رو بیشتر توسعه بدم و شهروندامون رو هم توش سهیم کنم

دراین مدتی که گذشت به دونفر کوچکترازخودم توی درساشون کمک کردم یکیشون پنجم دبستان بود امتحان ریاضی داشت و ریاضیش لنگ بود.تموم سعیمو کردم که مفهومو بهش یادبدم همش میخواس یه فرمولی یادش بدم بره.همش دنبال بیست بود و من بازم تموم تلاشمو کردم که یادش بدم بیست هدف خوبی نیست قبول شدن توی امتحان ورودی تیزهوشان هم همینطور و بعد کلی بحث به زبون اون بچه دیدم که بطن وجودی اون همه این چیزارو درک کرده اما این محیطه که تاثیرزیادی روش گذاشته.
راستی این بچه فایلای رادیو مذاکره را دوست داره و با مامانش میشینه گوش میکنه .خب به عمل کار براید!

این مطلب را خواندم . ولی خواندم.

مرسی محمدجان.
باز هم بنویس شاید من هم آنقدر خواندم تا روزی دست به قلم شوم.
و آن روز آنقدر مینویسیم تا روزگار با سواد شود.

سلام. جملات آخر رو حافظانه نوشتی:
حالیا مصلحت وقت درآن میبینم/که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم. جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم/ یعنی از خلق جهان پاکدلی بگزینم. و اما اینکه من چه کردم:
من چند وقتی هست که یک لیست درست کردم حاوی دوستان قدیم و جدید و اینترنتی و آشنا و غیر. ازشون درباره آرزوها و امیدهاشون درآینده میپرسم و تو لپ تاپم یادداشت میکنم. دارم دسته بندی شون میکنم و وقتی مطلبی میخونم که میتونه بهشون کمک کنه به کسایی که تو اون لیست قرار گرفتند ارسال میکنم. مثلا بعضیا برای رسیدن به آرزوهاشون نیاز به بنیه ی کارآفرینی و مدیریتی دارن، بعضیا -به قرینه ی شما- آرزوهای درسی دارن، بعضیا معلم یا بچه مدرسه ایی دارن و دنبال مطالبی میگردن که موضوعهای آموزشی داشته باشه، بعضیا زندگی خیلی به عواطفشون فشار آورده و … من مطالبی که هر روز میخونم رو سعی میکنم خلاصه کنم و تقریبا هفته ایی یه بار یه وقتی برای به اشتراک گذاشتنشون بذارم. البته دسته بندیام هنوز کامل نیست ولی امیدوارم کاری هست که شروعش کردم و خوبیش اینه که همینطور که پیش میره فعالیتهام کاملتر و پخته تر میشه.
کار دیگه ایی که دوسالی هست شروع کردم این هست که روزی یک دقیقه صرف پرکردن یه جدول تو اکسل میکنم که خودم درستش کردم و حالا خیلی پخته تر از اوایلش شده. توش ساعتهای مفیدی که اون روز صرف کارهای درست کردم رو به تفکیک وارد میکنم و همه ی برنامه ریزی ها، علایق، کارهایی که آرزوی انجام دادنشونو دارم تو یه زمان بندی اونجا وارد میکنم. مثه تقویم فقط مخصوص خودم و نیازهایی که دارم تنظیمش کردم. پر کردنش روزانه کمتر از ۱ دقیقه طول میکشه. اینکه مثلا چند ساعت در طول اون روز به مطالعه کتب دانشگاهیم طی کردم، چند ساعت تدریس داشتم و با بچه های کلاس بودم، چند ساعت درباره علوم مربوط به سلامتی مطالعه داشتم یا چقدر برای علوم مربوط به آرزوهام (مدیریت و کارافرینی و غیره) وقت گذاشتم، چند ساعت به چک میل کردن -و سایتهایی مثله درسنامه و یکدوست- سرک کشیدم، چند ساعت به ورزش و چقدر برای رضایت شخصیم و با ذهن خودم کلنجار رفتن سر افکار و اهدافم صرف کردم یا حتی چند ساعت خوابیدم. بعد درصد کار مفید اون روز رو خودش محاسبه میکنه. دو تا ستون دیگه رو هم گذاشتم برای اینکه در هر تاریخی چه کارهایی مهلت انجامش هست و نباید عقب بندازمشون. همین طور یه شمارنده معکوس گذاشتم برای تاریخ باز بینی اهداف بلند مدتی تری که برا خوودم گذاشتم. البته شاید بگید که چی؟ ولی این جدول خیلی بهم کمک کرده که بتونم برنامه ریزی کنم و به موقع اون ایمیلهایی که اولش گفتم رو به دوستام بفرستم یا وقتم رو تنظیم کنم برای انجام کارهایی که خوب بودنشون رو قبلتر احساس کردم.
تا قبل از تهیه این جدول هم مایل به انجام کارهایی خوب بودم! اما هیچ وقت استمرار پیدا نمیکرد. فکر میکنم برای رسیدن به یه جامعه سالمتر، مشکل اصلی برخلاف کنایه ی آخر آقا محمد رضا مسئله ی تواضع یا ریا داشتن نیست بلکه استمرار داشتن در انجام کارهاییه که پیشتر آرزوشون کردیم. اکثر ماکه متنت رو خوندیم حس و انگیزه خوبی برای شروع مجدد پیدا کردیم ولی خیلی کم پیش میاد آدم این احساس رو تبدیل به یه فرایند سازنده کنه. جدولی که معرفی کردم برای من استمرار در حرکت به سمت یه جامعه بهتر رو نتیجه داد. امیدوارم ایده ش به درد کسایی که اینو میخونن هم بخوره.

برای تلطیف فضا بلندگوهاتنو روشن کنین +
http://www.1doost.com/hafez/355.htm
http://www.1doost.com/hafez/365.htm

سلام محمدرضا جان … من تو را به جندين نفر معرفي نمودم و شايد اين تنها كار ملي بوده كه انجام داده ام

سلام
متن فوق العاده تکان دهنده ای بود
من یک دوره کلاسهای دکتر شاهین فرهنگ رفتم و سعی کردم اطرافیانم رو برای بهتر اندیشیدن و بهتر زندگی کردن به این کلاسها تشویق کنم و تا اونجا که میتونستم سی دی ها رو به دیگران دادم تا گوش کنند

سلام محمدرضا. پیرو نوشته هات میخوام بگم من اگر بخوام کاری برای وطنم یا جامعه ام انجام بدم برای تعالی خودم یه کاری میکنم برای آگاهانه تر زندگی کردن خودم یه کاری میکنم چون اینجوری تونستم یکی از کوچکترین عناصر جامعه رو از حماقت در بیارم. اینجوری نه سر خدا؟؟؟!!! منتی هست نه سر بقیه مردم اما تلاشی که برای غیر خودم کردم معرفی و پیگیری کتاب به مفیدی به دوستانم و معرفی کلاس ها و دوره هایی که تو برگزار میکنی به دوستانم بوده. و یا سعی کردم بخشیش رو تو یه جمع چند نفری تشریح کنم. این کاری بوده که من انجام دادم…

سلام.این پستتون رو ۲-۳ باری خوندم و هر بار از کامنت گذاشتن به نوعی در رفتم. اما امروز دیگه خواستم بنویسم.
اول واقعا ممنونم بابت فایل های مذاکره شما که در بعضی جهات خیلی کمک من کرد و خواهد کرد. واما اصل مطلب:

من کتاب های خوبی رو که می خونم در وبلاگم معرفی می کنم و حتی هدیه می دم. به کسانی که حتی فقط شاید ۱ بار می بینمشان. حتی دوست های مجازی.
و مبلغی رو که به عنوان نذر تلقی می کردم همه رو دادم به بچه های بی سرپرست. و شیر خوار گاه پایین شهر . و یه بار هم با یه فردی که چهره معلولی داشت( اسم بیماریشو نمیدونم. ) سینما رفتیم و براش ۳ تار زدم . و هنوزم که هنوزه برام اس ام اس میده و حس می کنم که چقدر ارزشمندیشو فهمید.
من خیلی از اموزه هام رو مجانی در اختیار دیگران قرار دادم کسایی که واقعا پشتکار عالی داشتن ولی هزینه مالی نداشتن و واقعا هم به نوعی به زندگیم برگشته باز خوردشون.
و قضاوت نکردن در اعمال ادمها

“مخاطب این نوشته شما نیستید.
شما که من را به تازگی شناخته اید،
شما که من را از نزدیک ندیده اید،
شما که فرصت های زندگی من را در غرب و خانه کوچک اجاره ای من را در تهران ندیده اید،
شما که گذشتن من از صدها میلیون پول اما ایستادن کنار مردم فقیر و ضعیف این کشور را ندیده اید،”
سلام استاد
من شما را تازه شناختم
من شما را از نزدیک ندیدم
من خانه اجاره ای شما را در تهران ندیدم
ببخشید که خیلی کوچکتر از شما هستم و این حرف رو میزنم:استاد ،خونه کوچک بابا خیلی بهتر از خونه بزرگ همسایه است.

خیلی عصبی ام زمانی که دارم این کامنتو می نویسم.
امروز از بدترین روزها بود برای من…
اتفاق بدی نیفتاد ولی همش درگیر بودم.
خیلی متاسفم برای خودم.
تو شهر شلوغی زندگی میکنم که آدما فقط فکر خودشونن و سود بیشتر، براشون اصلا مهم نیست که این سود از کجا تامین میشه.
از اعتماد مردم، بی سوادی مردم، از هر باگی که بتونن سوء استفاده می کنن واسه رسیدن به خواستشون.
تو این سایت احساس آرامش میکنم.
وقتی که کامنتارو می خوندم با خودم می گفتنم: نه، هنوز هستند کسایی که احساس دیگران براشون مهم تر از پوله.
ولی افراد مثل شما خیلی کمند، این امروز بهم ثابت شد.
واقعا برای خودم متاسفم و این حس تاسف اونقدر زیاده که با نوشتن نمیشه نشونش داد.

سلام استاد
خسته نباسید
خیلی از وبلاگتون استفاده میکنم
همچنان ادامه بدید و پرچمتون رو بالا بگیرید

راستی خوشحالم که شما رو شناختم اینو در پست”علم بهتراست یا ثروت”گفتم ولی گویا شما در پاسخی که داده بودی یه چیز دیگه برداشت کرده بودی

استادم سلام

بايت غلط هاي نوشتاري كانت قبليم عذر ميخوام
كاري كه دارم انجام ميدم و بهم احساس خوبي ميده كمك كردن به بچه هاي يتيم شيرخوارگاه هست. بركت آورده برام

مامانم تو جلساتي كه ميره با خانمها جلسه دارن اگه نيازمندي باشه كه يه جوري بهش كمك كرد و اگه بتونم كمك مي كنم
اين حس خوبي كه وقتي تو مترو داري مچاله ميشي همه نالان از شرايط اقتصادي هستن حرفي داشته باشي كه لبخند رو لباشون بذاره حتي براي چند ثانيه

اين خوب كه در انتقال معاني و مفاهيمي كه بلدي و اسمش رو نميشه دانش گذاشت سخاوتمند باشي حتي به صورت ايميل يا اس يا تلفني…
اين خوب كه سعي كني موثر باشي اگه هر جا هستي مثل خورشيد گرم و با كرم باشي

يه جمله قشنگي از دكتر حسابي خوندم براتون ميذارم اينجا:

يه جمله حسابي از دكتر حسابي:
حاصلضرب توان در ادعا مقداري ثابت است
هر چه توان انسان كمتر باشد ادعاي او بيشتر است
و هر چه توان انسان بيشتر شود ادعايش كمتر

سلام
شاید طبق گفته های خودتون من مخاطب شما نباشم،چون خیلی از وقتی که شما رو شناختم نمیگذره،تا حالا ندیدمتون و …
اما نمیدونم چرا دوست دارم که اینجا باشم….
کار خوب آنچنانی که بخواب بگم ندارم ولی همیشه سعی کردم اگه کاری برای کسی انجام میدم تا جایی که میتونم تو اون کار کم نذام چه مواقعی که در قبال کاری که انجام دادم پول گرفته باشم و یا کاری که به هر نحو برای هر کسی انجام دادم،تا اینجا به جرات میتونم بگم برای کسی کم نذاشتم و مهمتر اینکه همیشه سعی کردم ضعیف بودن طرف مقابلم(به هر نحو )تو رفتارم در برابر اون شخص تاثیر نذاره.
و یک چیز دیگه ،اینکه هیچ وقت در برابر مشکلات اطرافیانم بی تفاوت نبودم و نیستم شاید وضع مالی خوب نداشته باشم و نتونم خیلی از لحاظ مالی مشکلات کسانی که تو مسیر زندگیم بهشون برخورد میکنم رو حل کنم ولی سعی میکنم حتی با هم دردی کردن هم شده مثل یه سیستم بسته رفتار نکنم و حداقل یه کاری کرده باشم.

وقت قابل توجهی را صرف کمک فکری و کمک به تصمیم گیری برای افرادی می کنم که بعید می دانم در آینده سود خاصی از آن ها به من برسد.
سعی می کنم به افراد نشان بدم که میشه به زندگی از جنبه های دیگه ای غیر از قیمت دلار و … نگاه کرد و میشه نیمه ی پر لیوان رو دید. به این ترتیب سعی می کنم امید رو در اونا بیشتر کنم.
سعی می کنم به شکل مستمر به افرادی کمک مالی کنم که حتی اون ها رو از نزدیک ندیدم.کمک مالی هدفمند برای توانمند سازی اونها که بعدا دیگه نیازمند نباشن. (سعی کردم دیگران رو هم به این موضوع تشویق کنم که هنوز نیونستم نظر کسی رو جلب کنم)

سلام محمدرضا جان
حرفات رو چندبار خوندم و البته حسا و کارای بچچه ها رو اولش دلم گرفت که دیشب اینجا پیشتون نبودم اما دیشب بعده مدتا یه شب خوب داشتم و تونستم کلی بخندم

همش دارم به حرفات فکر میکنم به اینکه چیکار کردم راستش من حافظه ی زیاد خوبی ندارم و این یه واقعیت هست که حافظه م خیلی افت کرده حالا بنا به دلایلی اما یه چیزایی هست که تو ذهن آدم میمونه مثه همون دو سالی که با انرژی و علاقه کار کردم کاری که هنوزم یکی از آرزوهامه که بهش برگردم و بازم بتونم کاری رو بکنم که دوست دارم آموزشایی که به زنای روستایی دادم از یه آموزش ساده برا سلامتی بگیر تا آموزشای دیگه که به زنای شهری و البته از نوع قالتاق

میدونی شاید خنده دار باشه که بگم خیلی خوشحال میشدم که به خانومایی که تو نوبت واحد کودکان و مامایی بودن در حد ۵دقیقه مثلن روش شستن سبزیجات و یا استفاده نکردن از وسیله هایی رو میدادم که براشون ضرر داشت تو نگاه اول شاید خیلی کار کوچیکی باشه که در مورد نمک براشون حرف بزنی شاید اوایل از روی بالا بردن آمار بود اما بعدش کم کم شد یه علاقه و اینکهمنتظر میموندم که ۴تا خانوم تو سالن جمع بشن و من برم خیلی عامیانه بدونه قلمبه سلمبه براشون حرف بزنم یا اینکه صرفا برا حق ماموریت نرم دمبال نمونه برداری آب از یه روستا اونم از یه محل لب جاده و سریع برگردم برم تو روستا هر بارم خونه ی یه نفر از هر خونه ای نمونه بگیرم یا بعده ها تو زمان فعالیت تو شهر تو هر بازدیدی طبق آیین نامه های سال ۷۱ اموزش ندم چیزی رو بگم که بنظرم جدیدتره و عملی تر و حس رضایت رو ببینم خیلی از این کارای کوچیک کردم سعی کردم از ۱۰۳ نمونه آب که میگیرم هر ۱۰۳تا رو گرفته باشم نه اینکه ۸۰تا بگیرم ۲۳رو فقط تو دفتر وارد کنم
خیلی کارا کردم اما کوچیک نمیدونم به کجای این مملکت رسید یا نرسید اما من دوسشون داشتم

میدونی چقدر حرص میخورم وقتی میخونم تو سال ۱۹۸۶یا قبل از اون مردم بازیافت زباله میکردن اما اینجا تو مملکت قبلا متمدن من و فعلا بلاتکلیفم هنوزم ارزش نمیدونیم بعضی از کارهایه ساده و پیش پاافتاده رو ،خیلی زیاده از این کارای کوچیک اما این تکه های کوچیک مثه یه پازل ۷۵میلیون تکه ای میتونن کنار هم قرار بگیرن و بشن یه ایران زیبا چیزیکه رویامون

یکی زا اون متنها که از دل برآمد و بر دل و منطق من هم نشست..من یه کارشناس معمولیم تو یه ارگان دولتی همیشه سعی کردم یا اریاب رجوع خوب رقتار کنم تا اون ذهنیت بدی که در مورد کارمنداب دولتی هست کمرنگ بشه….سعی کردم برنامه هایی که مینویسم با دید بلند مدت باشه و افتخار میکنم که حدود ۶۰۰ موسسه ازش استفاده میکنن با تمام انتقادهایی که بعضی وقتها وارد مبشه….به عنوان کسی که چندین ساله شاگردی کردم در زمینه یوگا سعی کردم و میکنم دیدی که نسبت به این ورزش (هرچند به نظر من یوگا علمه و یک روش زندگی و فراتر از ورزشه) به اشتباه جا افتاده یه کمک سیمای خودمون و البته فارسی وان رو عوض کنم و تو وبلاگم نخصصی دارم در موردش می نویسم و مربی هم که بشم حتما این کار رو حرفه ای تر انجام میدم….افتخار این رو هم داشتم و دارم که ماهیانه کمک هزینه تخصیلی یه دختر کوچولو رو بدم خدا اینقدر برکت داده به زندگیم….هرکس رو ببینم تشویقش میکنم به سالم زندگی کردن ورزش کرذن و تا خالا چندین نفر از دوستان رو هم وارد عمل شدن ………..اینا کارایی بوده که من کردم و برنامم هست یوگا برای کودکان رو یاد بگیرم و مربیه بچه ها بشم چون اونان که وارث این مملکت هستن هرچه آگاهتر بهتر…….. چیزی به اسم عرق به خاک رو قبول ندارم….امیدوارم هرکدوممون نقطه کوچک نورانیه باشیم در این شب

خیلی زیبا بود ،خیلی زیبا… حس ترس را به من القاء کرد که نمیدونم باید علامت قرمز سمت راست را کلیک کنم و بگویم نیستم ویا نه ادامه مطلب…
من خوب یادداشتم و یاددارم به حقوق دیگران احترام بگذارم اما به خودم نه…انچنان سرشارم از منفی بودن که نمیدانم دوستانم چگونه انرژی مثبت از من میگیرند…خوب میتوانم در مسیر پیشرفت دوستانم همراهشان باشم ،اما برای خویش…
چه عالی میتوانم کارهایشان رابزرگ جلوه دهم هرچند کوچک باشند و خطاهایشان را کوچک هرچندبزرگ باشند و بگویم اگر دوباره انجام شود اشتباهی بزرگ است… چگونه فاقد اعتمادبه نفس هستم اما اعتماد به نفس دوستانم را بالا می برم… نمی دانم باید علامت قرمز سمت راست را کلیک میردم و ادامه مطلب را نه؟!!…
زیبابود خیلی زیبا ………………………………………………..این نقطه چین ها اشک هاییست که این روزها با خواندن روز نوشته هایتان میریزم ….

راستی این را یاد رافت بگم. خیلی دوست دارم مهندس جان!

فوق العاده بود این متن. ممنون محمد رضای عزیز. متاسفانه این روزها اکثرمون به شدت درگیر واژه ها هستیم ! تا میگی “خائن” بهمون بر میخوره شاید چون فکر میکنیم خائن فقط کسیه که جاسوسی برای بیگانه میکنه ! نمیدونیم که علم بی عمل هم خیانته.. تصدیق حرف دیگران بدون شناخت و مطالعه هم خیانته…. تا میگی “برای وطن چه کردیم؟” صدامون در میاد که آآآی این دولت برای ما چه کرده یا شما هم حتما از خودشونی یا…. به این فکر نمیکنیم که اگر همه ایرادها هم متوجه حکومت باشه ، یه ملت درست کردار و فهمیده عاقبت حکومتشو درست میکنه… این روزا همه فقط به شدت “آریایی” شدیم ..

سلام
فکر میکنم همه چیز از اون پست که در مورد اربیل بود شروع شد.درسته؟؟!!
دلیلش هرچیز که بود مهم نیست.شما کار کمی برای ما نکردین استاد عزیز
حتی از نوشته هاتون هم میشه درس گرفت فایل ها دیگر بماند
اما من برای کشورم چه کردم ؟؟
سال هاست که دیگران را تشویق به رفتن میکنم اما خودم همچنان ماندم.نمی دونم شاید دلیلش همون امید باشه.

سلام
با تمام احترامی که واسه افکار و بینش و باورهات قائلم باید بگم در آستانه چهل سالگی کاملا پشیمانم که در این مملکت موندم. آخه ۱۵ سال با کمترین امکانات تدریس کردم و حالا هنوز هشتم گرو … یکی از دوستان همکار که خیلی حزب الهی دو آتیشه هست گفت خیلی خلی با این سن و سال هنوز نتونستی کاری واسه خودت بکنی معلومه خیلی بی عرضه هستی گفتم آره نمی تونم چون سرکلاسم بچه های ۱۵ ، ۱۶ ساله ای را دیدم که در هفته با نون خالی شکم هاشون رو سیر کردن و وقتی والدینشون رو صدا زدم روی گریه نداشتن . من نتونستم از اینا پول دربیارم واسه زندیگم سرو سامونی بدم. موندم با اینا تا درس بخونن واسه خودشون یه کاری دست و پا کنن. من متاسفم که با نا امیدی تمام می گم این مملکت خوب بشو نیست تا…

محمد رضا من هم ، تو و سایتت را به همه معرفی کردم و می کنم.

راستش من کاری نکردم که بزرگ باشه البته بخاطر وضع مالی هست . چون بیشتر مشکلات ریشه اقتصادی دارن.
من بچه ها رو به کتاب خوندن تشویق میکنم با خرید چند تا کتاب و وقتی تمومش کردن جایزه میدم.کار خودم رو هم با وجدان کاری انجام میدم چطور بگم دوست ندارم مردم رو اذیت بکنم و الکی وقتشون رو تلف بکنم.

آرزوم اینه که همچین آدمی بشم ، و اخساس میکنم اون موقع کارمو تو این دنیا انجام دادم …..
بنظرم این آدمها جاودانند :

بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند
پر از حس های خوبند
پر از حرفهای نگفته اند
چه هستند، هستند
و چه نیستند، هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی ها
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرحم به هر زخم است .
و لبریز بخششند …

اما انگار منو راه نمیدین:(

شغلم جوریه که گاهی میتونم حرفمو به آدمای نسبتا زیادی بگم تو محل زندگی خودم.

چندماه پیش یه پروژه داشتم که میتونستم مثل اکثر همکارام متناسب با پولی که میگیرم یه کار سرسری تحویل بدم اما وسواس به خرج میدادم و سعی میکردم زیرمتنم قوی تر باشه از متنم. کارفرمام که یه مدیربود بیشتر اوقات زیرمتن رو نمی فهمید و گند میزد به متن. البته اکثرا قانعش میکردم. وقتی ساده حرف میزدم گارد میگرفت و اظهار جهل میکرد و تا چندتا کلمه تخصصی میگفتم زود تسلیم میشد تا مثلا نفهمم که بلد نیست. بازخوردش تو مردم خوب بود و اهل فنش هم راضی بودن اما نتونستن تحمل کنن. خیلی راحت تو روم گفتن که متناسب با قیمت کار کن. سطح توقع رو ببری بالا نمیشه جمعش کرد. ما کج دار ومریز رفتار میکنیم. مگه مریضیم سلیقه رو ببریم بالا و نتونیم ادامه بدیم وصدای مردم دربیاد؟!

دارم از مسیرهای دیگه کارم رو ادامه میدم. هرچند سخته ولی سعی میکنم به روز باشم و خودمو برسونم به جایی که میخوام و بتونم راحتتر انتقال بدم فکری رو که فکر میکنم درسته و در مسیر پیشرفت کشورم مؤثره.

جرج برناردشاو ميگه :هركه مي تواند عمل ميكند ،هركه نميتواند درسش را مي دهد.
شما كه خدارو شكر هم عمل ميكنيد وهم درسش رو ميديد خدا ي جهانيان حافظتان باد.
اما من وخانواده ام طي اين سالها تاجايي كه به ياد دارم نه اينكه هميشه ،اما بيشتر مواقع از منافع خود گذشتيم تا ديگران راحتر باشند .هرچند گاهي باكم لطفي ويا حتي طلب كارانه با ما رفتارشده اما مهم نيست.مهم آرامشيه كه خودمون بهش رسيديم.
اين روزها يا بهتره بگم اززماني كه شما رو ميشناسم تلاش ميكنم به اندازه ي خودم كاري كنم كه مردم سرزمينم با همه ي كمبودهايي كه هست حداقل خودشون رو باور داشته باشن .نه اينكه درس بدم ،نه.گاهي با همدلي كردن با ديگران وديدن وشنيدن غصه هاشون ،همين كه يه كم از بار غصه هاشون كم ميشه وحتي چند لحظه اي احساس خوب داشته باشن احساس خوشبختي ميكنم.
الانم كه به نا م موسي(محمدرضاي خودمون)داريم راديومذلكره رو به شكم عيسي(خودمان)ميديم دست مردم 🙂
سوء تفاهم نشه يهو !راديو مذاكره محمدرضا رايگانه، رايگانم ميمونه. كساني كه از دست ما ميگيرن ،به جونمون دعا ميكنن . ماهم نامردي نميكنيم ميگيم همه اين زحمتا رو محمدرضا ي عزيزميكشه .ما هم رسالتمون تبليغ وارائه س 🙂

سلام خیلی ممنون.واقعا تحت تاثیر قرارگرفتم چون درددلی منطبق برواقعیات جامعه فعلی ماست.اما چه میتوان انجام داد؟پس کجاست فرهنگ اصیل ایرانی ما؟

سلام
اینکه شما باید هربار ارزش مطلبی رو که مینویسید به دیگران بگید واقعا جای تاسفه برای ماها که دائم دنبال بهانه ایم

من کارهایی که از دستم برمیاد اینه که هرچه از مطالب شما،دکترشیری،ادمهایی خودساخته و موفق میخونم به تمام اطرافیان تا بتونم انتقال میدم.
کتابایی رو که میخرم به بقیه معرفی میکنم و بهشون قرض میدم.
به بچه های محروم از طریق خیریه ها درس میدم،نه اینکه بخام بگم ثواب و این چیزا!!!برای ساختن محیط امنی دراینده،برای ترویج صحیح شیوه اموزش و نشون دادن اثر اموزش درست بر اینده این مملکت.
اگر بازهم بتونم کاری انجام بدم میدم.

من سعی کردم چیزهایی که از تو و دیگر اساتید یاد گرفتم و به نظرم مفید می امد را حداقل به دیگر دوستام وخوانواده خودم بگم. وهمین طور کتاب های مفیدی که خوندم یا حتی همون فایلهای رادیو مذاکره تو
به نظرم این کمترین کاری بوده که میتونستم انجام بدم
و همیشه ارزوم بوده که بتونم واسه کشورم و مردمش حتی شده یه کار کوچیک انجام بدم نه اینکه از کشور ودولت ومردمم طلب کار باشم و همش انتظار داشته باشم اونها واسه من کاری انجام بدن