سلام.
میخوام از سارتر کتاب بخونم.
“تهوع” شروع خوبیه؟
تشکر.

یاد شعر مولانا افتادم : هر کسی از ظن خود شد یار من …. از این پست بسیار لذت بردم.
میخوام یک پرگار بردارم و سوزنش رو وسط یک صفحه بگذارم و بازوئیش رو باز کنم و یک دایره بکشم، این دایره میشه من ٍ تک بعدی ، من و دانشم ، من و درکی که از دنیا و زندگی دارم چه زندگی تحصیلیم ، چه شخصی و چه شغلی هر چیزی هم خارج این دایره برام یک افقه که با ابزار دانش و ادراکاتم تفسیرش میکنم و حتی قضاوت من هم برخاسته از همین مساحت دایره است. ،حالا بازوئی رو بیشتر باز میکنم ، خیلی بیشتر و این دفعه روی صفحه نمیذارمش، روی فضا میگردونم ، حالا محدوده ای رو مشخص کردم که فکر هم نکنم بشه بهش گفت کره،از جایی شروع میشه و به نامتنهای میره ، میشم من ٍ چند بعدی، حالا من و دنیام، من و زندگی شخصی و علمی و شغلیم ، چند وجهی هستیم، حالا من میدونم که احتمال اشراف داشتن مطلق من روی مطلب و دانشی خیلی کمه، میدونم که خیلی محدود هستم و هر چقدر هم که برای پرورش خودم تلاش بکنم باز هم کمه، آگاه میشم که آگاهی اندکی دارم، کانون توجهم از خودم برداشته میشه و به دیگران هم “فکر” میکنم ، سعی میکنم که “تغییرات مثبت” ایجاد کنم ، بیشتر فکر میکنم و کمتر ادعا، سعی میکنم که عکس العمل و احساساتم را “انتخاب” کنم ، مثلا انتخاب کنم که آرامش داشته باشم ، بجای اینکه به دنبال آرامش بگردم. اما یه درد و رنج ضمنی همیشه با من هست، از اون دردهایی که تو نوشته های دکتر شریعتی موج میزنه، از اونهایی که میره میشینه گوشه ذهنت و شروع میکنه به تکه تکه بلعیدن روحت، از همونها که میگن :مرد را دردی اگر باشد خوش است …حالا میخوام اون پرگار رو کاملا باز کنم ، بشه یک خط ، سر سوزنی پرگار رو بزارم رو صفحه ، اگر هم پرگار رو دوران ندم، مهم نیست، الان دیگه محوریت از روی “من” برداشته میشه، دیگه دنیا و دانش پسوند “م” نمیگیره و با حد داشته شدنشون از جانب من , تعریف و محدود نمیشن، بی نهایت هست و من جزئی از اونم . گمان میکنم که در این شرایط من برای “هر” چیزی آماده باشم ، گمان میکنم که دیگه درد و رنج و لذتی در کار نباشه ، ناصی و کامل بودن هم جائی برای مطرح شدن نداشته باشه ، گمان میکنم که دیگه قضاوت نمیکنم و از قضاوتی هم نمی رنجم، به دنبال “بهتر کردن” باشم ولی “تغییر” نه . آرامش یک “انتخاب” نباشه ،بلکه فقط ” باشه ” ، مثل” انعطاف پذیری” آب . یک صفت ضمنی موجود باشه .گمان میکنم که در این حالت همه چیز در کنار هم کامله و شاید فقط کافیه که من هم نقش “خودم “رو بازی کنم و البته میتونم خودم رو به نحو احسنت بازی کنم.
پی نوشت :
– به هیچ وجه من الوجوه قصد تفکیک بندی انسانها و “قضاوت” رو نداشتم .
– باور کنید من آدم کم حرفیم ولی برای اینکه بگم منظورم چی هست و چی نیست مجبور شدم مفصل شرح بدم. امیدوارم که من رو به خاطر دانش کم و اظهار نظرم در این باره ببخشین .

سلام محمدرضاجان
فکر می کنم بین شناخت و دانش و تجربه فرق است . انسان با شناخت به این دنیا پا میذاره کودک در بدو تولد دانشی ندارد و با شناخت متولد می شود و در طول زمان دانش از انواع مختلف به او معرفی می شود . هرچه میزان این دانش در او بالا می رود شناخت بیشتری در او گم می شود شاید بشه گفت شناخت همه چیز رو برای زندگی کردن در انسان فراهم میاره اما وقتی به دانش دست پیدا می کنیم شروع می کنیم از دریچه دانش صحبت کنیم و شناخت در ما گمشده “فلان دوست من کمی افسرده است ؟” شناخت ” دعوتش کن اگه میشه بیاد با هم گپ بزنیم شاید یه چرخی بزنه بهتر شه چه میدونم؟”
“آری ندانستن صمیمی ترین است”
شناخت ما رو از عیر طبیعی بودنها رها میکنه و درمان میکنه “عیب یک انسان طبیعی بودن چیست؟”
نقل قولی میکنم از یکی از اندیشمندان :

“دانشمندان مردمی افلیج هستند و از مغزشان آویزانند. آنان همه چیز را بجز واژه ها فراموش کرده اند.آنان نظام دهندگان بزرگی هستند.آنان نظرات زیبایی جمع آوری می کنند و آنها را در الگوهای قشنگی کنار هم می چینند.ولی این تنها کاری است که از ایشان بر می آید. آنان چیزی را نشناخته اند, ولی خودشان و دیگران را فریب می دهند و وانمود می کنند که همه جیز را میدانند

آری , دانشمندان چنین هستند. بیرون کشیدن آنان از جایگاهشان بسیار مشکل است.آنان در دنیای خاص خودشان زندگی میکنند. آنان فراموش کرده اند که در واقعیت , بجز واژه ه ها چیز دیگری هم هست.آنان کاملا کرو کور هستند . نمی توانند بشنوند , نمی توانند ببینند و نمی توانند احساس کنند. واژه ها فقط واژه هستند. نمی توانی آنها را ببینی یا احساس کنی.
ولی واژه ها قادرند به تو نفس بزرگی بدهند.

ندانستن به معنای جهل نیست . ندانستن جهل نیست بلکه وضعیت معصومیت است نه دانشی و نه جهلی . ندانستن فراسوی هر دو است.

دانش درست مانند غبار است و شناخت مانند آیینه

مرسی از شما

در مدرسه آموخته ای گر چه بسی علم

در میکده علمی است که آموختنی نیست

به جز انگور که شد مفتخر از حرمت می دیگران را همه قدر و شرف از اجداداست

هر کس که بداند و بداند که بداند اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
هر کس که بداند و نداند که بداند بیدارش نمایید که بس خفته نماند

هر کس که نداند وبداند که نداند لنگان خرک خویش به منزل برساند

هر کس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابد الدهر بماند

هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نَجُست اسرار من …

جهان مکان بسیار بزرگی است. اگر فقط ما وجود داشته باشیم به نظر می رسد فضا بطور اسفناکی هدر رفته است.
– کارل سیگن –

http://bigbangpage.com/?p=6505

به من گفت فلان دوست من کمی افسرده است: به او گفتم اگر دوست صمیمی ات است باهاش حرف بزن، شاید نیاز داره با کسی که درکش میکنه صحبت کنه، شاید از اون دوره های مقطعیه که برای هممون توی یه سن و سالی پیش میاد ولی تنهاش نذار…
.
به من گفت اقتصاد کشور آزارم می‌دهد: به او گفتم، متاسفانه همه مان آزار میبینیم، اما امید داریم به بهبود اوضاع و سعی می کنیم به نوبه ی خود از هیچ تلاشی فروگذار نکنیم… تغییر اوضاع اقتصادی یک کشور به تصمیمات بسیار مهمی بسنگی دارد که به دست من و تو نیست، اما سعی می کنیم بوی بهبود ز اوضاع جهان بشنویم…
.
به من گفت آب‌میوه‌های فلان شرکت را دوست دارم، به او گفتم : جدی؟ خیلی دلم می خواد بدونم کدوم طعم آبمیوه رو بیشتر دوست داری؟ پرتقال؟ انبه؟ انگور؟ آناتاس؟….
.
به من گفت نوشته‌های ولتر را دوست دارم، به او گفتم، تا حالا فرصت مطالعه ی دقیق آثارش رو نداشتم اما الان خیلی کنجکاو شدم که در موردش بیشتر بدونم…
.
و این من، دوره های تحلیل رفتار متقابل و mbti و…رو گذرونده و کمی هم با روانشناسی یونگ و آرکتایپهای معروف و .. آشنایی دارد و عاشق واقعیِ مطالعه ی ادبیات و فلسفه و عرفان است…..