انچه را که نتوانی رها کنی مالک تو خواهد بود – پس همان بهتر که رها کنی ولی برده نباشی
من این رها کردن مهم ترین چیز را درشرایطی که نگهداشتنش درحد مرگه تجربه کردم رها کردن نوعی تجربه سقوط ازاده – نمی دونی چی می شه ولی شهامت داری و از یک رنج عظیمی خودت را رها می کنی ولی در عمیق ترین لایه های درونی حسی هست که می گه این رها کردن اونقدرها هم که ظاهرش نشون می ده ترسناک و کشنده نیست و حتی ازادکننده هم هست – حداقل از شر همون طناب که تو رو حبس و اسیر کرده خلاص می شی و از فشار وزنی که به زور داری تحملش می کنی …. این ازادی از بندی که برده ات کرده یا میکند – اولین پاداش شهامت توست. من این را با همه وجودم تجربه کردم این رهایی و انتخاب ترسناک…. ترس از رها کردن و جدا شدن از چیزی که بهش احساس وابستگی می کنی و اون حبست کرده به امید یا طمع امتیازهایی درآینده ….یا از ترس از دست دادن امتیاز یا حقی حیاتی از تو در حال یا آینده …. کلا رها کردن نفی توهم آینده است و نفی طمع – توان رها کردن انچه که برایمان حیاتی است – خودش قدرتی است که بخشی از روند رشد ماست … به هر حال نمی دونم این جمله را کجا خواندم که : انچه را که نتوانی رها کنی مالک تو خواهد بود. فکر کنم از آندره ژید باشد.