من شماره مبایل آنتونی رابینز را می خواهم

وقتی ۴۰ خط با تموم وجودم برای اولین بار کامنت گذاشتم و با تموم احساسم لذت بردم از کامنت خودم و قبل از ارسال دستم میخوره رو یه دکمه و همش پاک میشه:(اشکال نداره در همین حد که نقطه عطف زندگی من کتاب تو خوب هستی از یحیی دولت آبادی بود واسه یه دختر ۲۰ ساله عالی بود. من امروز ۲۲ سالمه ولی در تکمیل حرف محمد رضا آدم هایی هستن که وقتایی دارن تو زندگیشون ،اتفاقاتی دارن تو زندگیشون ،که قبل از اون موقع و بعد از اون موقع رنگ زندگی براشون عوض شده من با تموم وجوداین تغییر رنگ و احساسو تو زندگیم چشیدم…رنگ زندگی من هم تغییر زیادی کرده نمیدونم دوست ندارم به سیاهو سفید تعبیرش کنم شاید از بنفش به زرد بهتر باشه.بد نیست اولین جمله کتابو که باعث شد ادامه اونو با شوق بخونم اینجا بنویسم:
سیلاب عشقم را با این کتاب به آنهایی میبخشم که:
قلبشان شکسته اما هنوز میتپد!
کمرشان خم شده اما هم چنان ایستاده اند!
درد کشیده اند با این حال به زندگی میخندند!
بی وفایی دیده اند با وجود این دست از وفا نکشیده اند!
موفق و سربلند باشید دوستان خاص:)

گاهی وقتا یه جمله شنیدی و ازش رد شدی،بعدها یه جمله ی دیگه میشنوی و تازه مفهوم اون جمله قبلی رو میگیری.
لحظه ای که بعد از سه سال برای من تازه تکان دهنده شد رو براتون میگم.
قوانین زندگیتونو داشتم میخوندم و حرف های خانم مروتی که یاد این حرف از استاد تکواندومون افتادم،
وقتی سه سال پیش تابستونی که منطبق با ماه رمضون بود و دو ساعت قبل افطار ما کلاس داشتیم و از سختی تمرینا شکایت میکردیم و وقت استراحت میخواستیم،ایشون میگفتن:
“تازه از وقتی که خسته شدین بدنتون شروع میکنه به سوزوندن چربی ها…”

سلام . خیلی متن جالبی بود چون دقیقا حال و هوایی بود که من خودم تجربه کرده بودم و تقریبا همسن اون موقع شما بودم که با رابینز آشنا شدم. یادم اومد که از مادرم خواهش کردم که کتاب دومش که اون موقع نهصد تومن بود رو برای من بخره. کتاب رابینز برای من خیلی چیز عجیبی بود. حرفهای رابینز خیلی تازه بود . من این کتاب و کیمیاگر رو به فاصله خیلی کوتاهی خوندم و هنوز هم عقیده دارم که این دو تا ادم خیلی توی زندگی خود من نقش داشتن. هرچند که الان هردو به عنوان کتابهای عامه پسند بازاری درجه سه تقسیم میشه و حتی داشتن کتابش باعث میشه بقیه مسخره ات کنن ولی توی اون زمان که هیچ حرفی از انگیزش و هدف و اینده نبود و هنوز حرفای خوب اینقدر دور و بر ما زیاد نشده بود که دیگه اهمیتشون رو درک نکنیم واقعا تاثیرگذار بود. جالب بود که من خودم هم الان از جلوی کتابهای این دو نفر خیلی سریع رد میشم ولی امروز من هم یادم افتاد که خیلی اوقات که ناامید شدم یاد حرف انتونی رابینز افتادم که چیزی به نام شکست وجود ندارد یا خیلی اوقات حال اون موقع سانتیاگو رو داشتم که بهش میگفتن هیچ جوره به گنجش نمیرسه ولی اون نا امید نشد و یاد اوری اون باعث شد که با همه مشکلات ادامه بدم.

سلام من تقریبا چندماهی میشه به این وبلاگ سرمیزنم واونقدر علاقه مند بودم وهستم که بالای ۶۰درصد مطالب وبلاگتون رو خوندم اما هیچوقت نظر نذاشتم خواستم تشکرکنم و بگم خیلی چیزای خوب ازتون یاد گرفتم مرسی

سلام آقای شعبان علی
از متفکرانه اندیشیدنتون نسبت به هر چیز سپاسگزارم. من وقتی این کتاب رو خوندم بچه بودم و بخاطر اینکه اونموقع تو کتابخونه ی هر احدی پیدا میشد خوندمش نه چون تشنه ی مطالبش بودم. هدف از انجام دادن هر چیز خیلی توی تجربه ی انجام دادن اون تاثیر میزاره. وقتی داستان روی آتش راه رفتن رو خوندم باور نکردم و فکر کردم حتما کلکی در کاره. بعدها این کار رو خودم کردم و دیدم کلکی در کار نیست بلکه توجیهی وجود داره. و یاد آب و تاب تعریف کردنش توی کتاب آفتادم که این کارو معجزه ی خود باوری معرفی میکرد. واقعیت اینه که نگاه موشکافانه و هدفمنده که پیشرفت حاصل میکنه و بعضا افراد به همون مطلب به دیده ی معجزه نگاه میکنن که کلاً برداشت از مطلب رو عوض میکنه. من با روی آتش راه رفتن به عنوان فعالیتی آشنا شدم که افرادی که یوگا انجام میدن و به یک سری معجزه ها پس از تحمل مصائب مختلف اعتقاد دارن میتونن راحت انجام بدن. برام تفاوت دید به قضیه جالب بود ولی در هر صورت من نحوه ی تفکر غیر معجز رو ترجیح میدم. والان که به مطالب این کتاب مراجعه میکنم این بار با هدف درست تر٬ به ارزششون بیشتر پی میبرم . راستی برای این دوره زمون کتابی با هدف مشابه و مطابق تر با سطح جوامع امروزی میشناسید که پیشنهاد کنید؟

عهد کرده بودم وقتی بلوغ بشم هرگز گناه نکنم.و فکر میکردم ۱۵ سال تمام یعنی پایان ۱۵ سالگی! و روزی که یکی از دوستان دبیرستانی وسط حیاط بهم گفت بلوغ شدی و … از این رو به اون رو شدم…

روزی که وارد دانشگاه شدم و موقع ثبت نام یه لحظه سرمو برگردوندم و “وه” که با دلم چه شد! آن دختر زیبا باعث شد که چه تکانی بخورد دلم.

ظاهرا نقاط عطف تو زندگی دو جورن.بعضیاش دامنه دارن بعضیاش نه.مثلا قضیه اول خیلی طول کشید و یه سری آگاهی ها هست که نقطه عطفند ولی خیلی دامنه ندارند.

آشنا شدن با نادر ابراهیمی، لئوبوسکالیا،دکتر هولاکویی و… همه نقاط عطف زندگی اند.البته عطف در لغت یعنی چرخش.وآشنا شدن با محمدرضا بیشتر ادامه بود تا چرخش.

خلاصه اینکه : چقد این روزها نقاط عطف برای من کمند.

برای من هم یکی از نقاط عطف خواندن کتابهای آنتونی رابینز بود و یکی دیگر آشنایی با سایت شما و نوشته هایتان

یکی از نقاط عطف زندگی من رها کردن کارم که تدریس در دانشگاه بود با همه مزایایش و مهاجرت به تهران و تحمل شرایط سخت و شروع کار جدید و آشنایی با آدمهای جدید و تضادها و تناقض ها و … بود.
یکی دیگر آشنایی با سایت شماست که باعث انعطاف پذیری من در خیلی از زمینه ها شد.
و آشنایی با یک سری آدمها با تجربه های مختلف که هر کدام نقطه عطفی است برای من

سلام محمدرضا
من خیلی وقته نوشته هات رو می خونم
بعضی هاش برام جدذیده و بعضی هاش تکراری
اما همواره خوندنشون برام درد داشته
میدونی چرا؟ چون خیلی چیزا رو می دونم که بهشون عمل نمی کنم و این دیگه کلافه م کرده
انگار به دست و پام زنجیری بسته شده که نمیذاره حرکت کنم و خودم باشم و برم دنبال ارزوهام
خواهش میکنم اگر راهی به ذهنت میرسه کمکم کن. یا بهم بگو ایراد کارم کجاست
کاش بهم ایمیل بدی چون با این همه درگیری که دارم، بعید می دونم دوباره به این صفحه برگردم و دنبال جواب سوالم بگردم
ممنونم
نسترن

محمدرضای عزیز
با تو نوشته ها و خاطراتت را قدم می زنم, چرا که سال ۸۰ ( دوم دبیرستان) بودم که به عادت غوطه خوردن در کتاب ها فروشی های اصفهان ( که اصلی ترین تفریح گاهم بود), با حسی مشابه آن چه که گفتی “…به دنبال کتابی که بتواند حال من را خوب کند” می گشتم که با آنتونی رابینز آشنا شدم… از اینجای داستان قدم به قدم و خط به خط احساس تو را تجربه کردم در مورد آ.کرمانی و حتی در مورد خریدن کتاب های آقای بندلرو…سرآغاز یک تحول..حس بهتر…حتی در مورد انتخاب جمله “اگر فکر کنید می‌توانید کاری را انجام دهید و نمی‌توانید کاری را انجام دهید، در هر دو صورت درست اندیشیده‌اید»”…
و معقتدم شالوده شخصیتم آن روز با آنتونی رابینز ریخته شد…
سال ها بعد بصورت اتفاقی زمانی که به این نتیجه رسیده بودم که باید مهارتهایم را توسعه بدهم بی هدف در فضای مجازی می گشتم که ناخودآگاه با وبسایت شما آشنا شدم ( نه حتی از طریق رادیو, فقط یادم هست زمانی یکی از دوستان از شخصی که شما باشی و در برنامه ماه عسل بودین تعریف می کرد, حتی فامیل شما هم نمی دونستم, فقط تعریف برداشت های دوستم از شما به من این احساس را القاء کرد که ندیدن آن برنامه برایم بسیار گران تمام شده, چرا که او به من شباهت دارد…با کمی گشت و گذار در وبسایت وقتی مطالبت را خواندم فهمیدم که این شبیه همان پیامی است ( خودم) که در تلاش برای ساختن آن بودم, خوشحال بودم که تو را می دیم, چرا که آینده مجسم من بودی, همان تصویر ذهنی که آنتونی می گفت شاید..چقدر حس جالبی است… حتی خنده هایت همانی بود که از خودم انتظار داشتم در آینده, حتی نوشته هایت و حتی کتاب خانه ات و حتی آرزوی های برای دیگران…این به من جرآت و جسارت بیشتری برای ادامه راهم می داد, چرا که امروز کسی را می دیم که حالا رسیده بود, هرچند می دانم همچنان به دنبال رویای بالاتری هستی ( وای کاش می دانستم و نقشه راهش را داشتم که با هزینه و خطای کمتری رشد کنم)…با خواندن مطالبت فهیمدم چقدر نوشته هایت را می فهمم, چقدر حس درونت را لمس می کنم…نتیجه این شد که فایل های صوتی رو با دقت بیشتری گوش می دادم که خطای کمتری کنم, وچقدر این صداها مرا نجات داد.. از این که دریک زمینه تمرکز کنید…از اینکه آ.واثقی به کسب تجربه تاکید داشت..ازاینکه ایراد بچه های مدیریت جنرال و عمومی شدن هست… و خلاصه پس از آنتونی رابینز و چهار نفر دیگر شما ششمین نقطه عطف زندگی ام بوده اید… به دلیل همان حس مشترکی که در من هست ( که می دانم در شما هم هست) و نتیجه اش آن شد که شما طرحی نظیر متمم راه اندازی کنید, بسیار خوشحالم, چرا که تا دیروز دوست داشتم به خودم و دیگران کمک های فکری کنم, اما مهارت و صلاحیت های لازم را نداشتم, حالا دیگه هر وقت به کسی می خوام یه بسته مشاوره کامل بدم, فقط یک پیشنهاد می کنم ( سرچ کنید محمدرضا شعبانعلی).. چقدر حس خوبیه وقتی می بینم که با وجودت اینقدر کار ساده تر شده است…از صمیم قلب ( از صمیم قلب) دوستت دارم و به وجودت افتخار می کنم و چقدر دوست داشتم می توانستم در کنارت تجربه هایت را تجربه کنم…

برای من نقطه عطف خواندن کتاب هشت اثر از خانم اسکاول شین بود. زمانی که کتاب آقای رابینز وارد بازار شد توصیه یکی از دوستان که چندان از نظر من موجه نبود و عموما سلیقه ای بسیار سطحی داشت باعث شد به سمت کتاب نرم و هرگز نخونمش اما یک روز در عین اینکه به شدت بیمار و درمانده بودم و همچنین بیکار , خواندن گوشه هایی از کتاب برام جالب بود و تحسین برانگیز اما من تحولم را با خواندن کتاب فبلی شروع کرده بودم .
نقطه عطف دوم اما بی اغراق غضو شدن در سایت متمم بود. عاشق فضای آن هستم و همیشه فکر کرده ام این کاری بود دلم میخاست انجامش می دادم .

نقطه عطف زندگی من زمانی بود که پدر شخصی که دوستش داشتم رابطه ما رو به هم زد و مانع ازدواج ما شد. بعد از اون فهمیدم که من چه آدم ضعیفی بودم و مدیریت رفتاری و ارتباطات ضعیفی داشتم.

دوستان با درود
چون درمورد کتاب حرف میزنیم ونظر میدیم میخواستم بدون اگه کسی از کتاب قوانین کاریزما که قبلا معلم عزیزمون در موردش نوشته بود و روش تهیه این کتاب اطلاعی داره حتما بهم خبر بدین خیلی دنبالش گشتم ولی هنوز موفق نشدم پیدا کنم ممنون

از بچگی نمیدونم چرا با وجودی که هیچی از برنامه های سیاسی نمیفهمیدم انقدر اونها رو گوش میکردم کاری که الان به ندرت انجام میدم خلاصه تو یکی از این برنامه های خارجی گفتتد “کتابها در ایران سانسور هستن ” من هم این جمله رو اینطور فهمیدم “همه کتابها در ایران سانسور هستن”با اینکه خوندنو دوست داشتم ولی از خوندن کتاب ترسیدم تصور میکردم فقط کتابهای پزشکی و مهندسی بدون سانسور چاپ میشن خیلی نا امیدانه به کتابهای انقلاب نگاه میکردنم(گاهی هم نگاه عاقل اندر سفیه!) تا اینکه اینجا آمدم و بقیه ماجرا….. نمیدونم اگر روزی متوجه بشم سهم رسانه های غربی از سهم خودم برای بدبینیم به آینده کشورم بیشتر بوده چقدر افسوس خواهم خورد. در هر حال الان که انقلاب میرم احساس میکنم اونجا پر از گنجه ولی من نمیتونم ازشون استفاده کامل ببرم.

یکبار انتراک کلاس مذاکره در حالی که بچه ها شما رو دوره کردن اصلا هم اهمیت نمیدادن که خانم ها نمیتونند صدای معلمو بشنوند درست یا غلط شنیدم که گفتین برای پول باید بتکده درست کرد از اون روز فهمیدم که خیلی به کلمه فقیر ساده نگاه میکردم همینطور به کلمه ثروتمند، فهمیدم که اگر زودتر تعریفمو از پول عوض نکنم روز به روز فقیرتر میشم. البته متاسفانه اون طور که باید تا حالا نتونستم.

تعریفی هم که از امید و انگیزه و خوشبینی یاد گرفتم خیلی برام مهم بودن

با درود به هم خونه ای های عزیزم
کتاب به سوی کامیابی واسه همه نقطه تحول بوده خوندن کتابهای غیر درسی از کارهای روزمره من شده اما تاثیر گذار تر از اون کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید ناپلون هیل بود دوست دارم همه دوستانم که این کتاب رو نخوندند یک بار هم که شده اون رو بخونند از تاثیراتش اینجا بنویسید یا اگه کتاب خوب دیگری میشناسید معرفی کنید
با سپاس

سلام نقطه ی عطف من تو زندگی موقعی بود که معلمم به من گفت تو مثل یک سیب گاز زده دور انداخته میمونی………

سلام،
کتاب آنتونی رابینز ( البته بیشتر جلد دومش) برای من هم نقطه عطف بوده یا بهتر بگم وزنه ای ارزشمند. شاید سطحی بود ولی به نظرم برای نوجوانان اون زمان بهترین ابزار کاربردی محسوب میشه. شاید در ساده سازی لطمه علمی به مطالب زده باشد ولی به نظرم ارزشمندی کارش در این بود که اون علم غنی رو قابل استفاده کرد. تو اون تاریکی چراغ لازم بود به بنیان ریشه حرکت الکترونها کاری نداشتیم. تشنه آب می خواد چی کار داره فرمول شیمیایی آب چیه؟؟ فکر میکنم به خاطر اون کتابها و اون مطالعات است که الان بعد از سالها هنوز دنبال رشد و ترقی و تشنه بیشتر دونستن هستیم.
مرسی از شما که در این راه یاریمان میکنید.

استاد عزیز
خیلی وقت میشه با خونه گرم و صمیمیمان آشنا شدم
خیلی وقته میام و میرم خونه البته بی سر و صدا
بعضی موقع ها اینقدر خسته و ناراحت هستم، بعضی مواقع هم خیلی شاد و با انرژی میام. مطالبتون رو می خونم به رادیو مذاکره تون گوش میدم و بهترین قسمت یا بهترین اتاق خونه مون همین اتاق روزنوشته هاست. خلوتگاه شلوغ منه این اتاق…
مطالب و کسانی ک در این اتاقند، پر هستند از حس نابی ک بهترین اسم میتونه برای این حس، عشق باشه…
الان ساعت ۵ صبحه، دارم این کامنت رو برای دوستام و شما میفرستم. می خواستم از شما و تمام دوستانی ک اینچنین عاشقانه مطالب رو میخونن و نظراتشون رو میگن تشکر کنم
ممنون از این عشقتون
ممنون
از طرف یه دانشجوی ترم ۵ کارشناسی برق

سلام خیلی از مطلب شما لذت بردم لحظاتی واسم زنده شد ولی هیچی نمیتونه حسی که تو اون لحظه داری رو توصیف کنه

نقاط عطف زندگی من :

شاگرد اول رشته مندسی شیمی در کشور شدن اولین نقطه عطف زندگی من بود در این زمان بود که برای اولین بار به توانایی های خودم ایمان آوردم .
بدنیا آمدن دخترم و پسرم دنیا را برام یک رنگ دیگه زد
از یکی از بزرگترین شرکتهای مهندسی بین المللی آفر گرفتم و از اون روز درب یک دنیای تازه با کلی تجربه متفاوت به روم باز شد.

مرسی از مطلب خوبتون

سلامی از روی ارادت خدمت همخونه های عزیز،خاصه محمدرضا جان.
از این دست تجربه ها زیاده و خیلی هاش مربوط میشه به معلم عزیزم محمدرضا و آشنایی باهاش.
دوست دارم چهار تا از مهمترین هاش رو بگم.
اولیش،شب یلدای پارسال بود که تو این خونه،همه باهم گفت و گو میکردیم که من یه داستان کوتاه از زندگیم و کاری که میخواستم شروع کنم گفتم،تا محمدرضا راهنماییم کنه.حرفهایی که نوشته بود خیلی بهم انگیزه داد،تا حالا بارها خوندمش.اینجا میشه خوند. http://www.shabanali.com/ms/?p=3346
دومیش،رفتن سر کلاسهای محمدرضا بود.وقتی از قزوین بعد از کار راه میوفتادم به سمت تهران گاهی فرصت خوردن ناهار هم پیدا نمیکردم.تو مسیر خودمو سرزنش میکردم،اما همین که معلممون میومد سر کلاس این حس بد و خستگی و گشنگی و سرزنش جای خودش رو به شور و شعف و انرژی میداد.من سر اون کلاسها خیلی چیزها یاد گرفتم.بخش اعظمی از آموخته ها در حواشی کلاس اتفاق افتاد،که بر خلاف موضوع درس که مذاکره ی حرفه ای بود هیچ ربطی به مذاکره ی حرفه ای نداشت یا ربطش ناچیز بود!(این حواشی تاثیرش در من بیشتر از متن ماجرا بود،نکته های دقیق و ظریفی در حوزه ی مذاکره مطرح می شد)
سومیش دیدار با مدیر عامل چرم نگار جناب آقای فتاحی بود.به اندازه ی یک ساعت صحبت سرنوشت ساز.من رفته بودم پیشش که بیشتر کمک فنی بگیرم.اما آقای فتاحی کوچکترین راهنمایی فنی در حوزه ی ساخت مصنوعات چرمی به من ندادن،ولی حرفهایی زدن که حاصل چندین دهه فعالیتشون بود که بزرگترین هدیه و راهنمایی برای من میتونست باشه.ازش ممنونم.
چهارمیش دیشب بود،دیروز برای کارای چرم اومده بودم تهران.از سعدی به چهارراه ولیعصر از اونجا به میدون ولیعصر بعدش تجریش،همینطور تو رفت و آمد بودم برای تحویل یکسری کار.آخر روز با یه دوستی قرار داشتم که افتخار دوستیش برام موهبتیه.چون چندین دهه ازم بزرگتره و دنیا دیدست.تو خیابون که میرفتم تا به منزلش برسم،خستگی و مممممشکلاااااااات میران.اسم برندمه:)، کلافه و غمگینم کرده بود،تبلیغات یکی از برندهای مطرح چرم در سطح شهر تهران هم مضاف بر علتهای بهم ریختگی حالم شده بود:)،وقتی رسیدم خونه ی دوستم آقای نادر مکرم.شروع کردیم به صحبت و گفت و گو،حرف زدن باهاش حالم رو بهتر کرد.کسی که چندین سال اونور بوده و چندتا مدرک داره و دکتره حالا تو ایران با دوچرخش ایران گردی میکنه و خیلی وابسته به یک مکان و زمان خواصی نیست.باهم یه فیلم دیدیم.روایت زندگی استیو جابز بود.مجموعه چیزهایی که ازش خوندمو محمدرضا با عناوین مختلف برامون گفته یا نوشته رو شرح میداد.تو حال و هوایی که من بودم اتفاق جالبی بود.آخر شب که داشتم برمیگشتم قزوین اصلا خسته نبودم.حرف زدن با بعضی ها خستگی و تنهایی و همه ی نا ملایمات روح آدم رو یکجا میتکونه…

شاید …
شاید نقطه عطف زندگی من،نوشتن همون مشق هایی بود که همراه بالذت پشت در آی،سی،یو درسن هفت سالگیم وقتی بااین امید مینوشتم که لبخند رضایتی بشه روی لبهای مادرم..وقتی برای اولین بار فهمیدم که دارم با خدا حرف میزنم.توی کمد لباسهای مادر قایم شده بودم و از خدا میخواستم زودتر بزرگم کنه که مراقب خونواده واطرافیانم باشم.
شاید نقطه عطف زندگی من،تجربه حضور در مراسم تدفین عزیزترین های زندگیم قبل از تجربه زندگی کردنم بودوقتی که فهمیدم برای زندگی کردن هم باید جان داد و برای مردن هم باید زندگی کرد.
شاید نقطه عطف زندگی من، جمله ناتمام دکتر بود که گفت:” شاید اگر زودتر…” و من همچنان در تمام این سالها در حال کامل کردن این جمله ام و هنوز نتونستم …
بعضی وقتها فکر میکنم خوب نیست قبل از بزرگ شدن،بزرگ بشی ولی وقتی جبر اینو ازت میخواد،لذتش بیشتر از عذابش میشه.
شاید همین الآن نوشتن این تجربه ها،برای هریک از ما،نقطه عطف زندگیمون باشه..
نسل ما ،زودبزرگ شد.
نسل ما،کودکی روازمیانبر تجربه کرد،کوتاه و دزدکی…
وامروز به خودم میبالم که اگر همون تجربه های تلخ گذشته نبود،هرگز هرگز حس آرامش خوب امروز رو نمیداشتم.
پ.ن :همش فکر میکنم نوشتن برای همچین وبلاگی سخته و برای تک تک کلماتی که مینویسی باید فکرکنی.ولی این بار بادلم نوشتم.

درود «محمد رضا» ی عزیز؛
این بار شما عزیز گرانقدر را با «نام» و نه نام خانوادگی یا استاد خطاب میکنم، زیرا این نوشته بیش از دیگر نوشته های پیشینتان همجنس روزگار و سالهای برمن گذشته است و شما را بیش از پیش هم کیش فکر خودم دیدم!

نوشتید که: “چقدر خوب می‌شد اگر شما هم چنین لحظاتی را تجربه کردید و تکرار کردنی است، برای من بنویسید”

چشم! مینویسم : )

” برای دانش آموزی مثل من که هر چه دیده بود و خوانده بود،‌ کتابهای علمی و تخصصی بود، یک دنیای تازه بود.
چقدر حالم را خوب کرد. چقدر حس بهتری داشتم.”
+
“برداشتن کتاب آنتونی رابینز از میان کتابهای کتابفروشی و خریدن آن»، برای من یکی از همین نقاط عجیب است که هنوز در مرور گذشته‌ام، آن را جدی می‌گیرم.”

– من آن هنگامی که کتاب «از پاریز تا پاریس» مرحوم استاد باستانی پاریزی را از کتابفروشی ایی خریدم، در صفحه ی اول این کتاب چنین نوشته ام: ” امشب که این کتاب را از کتابفروشی فرهنگسرای اصفهان خریده ام، احساس میکنم که خوشبخت ترین آدم روی زمین هستم! ، پنج شنبه سی و یکم اردبیبهشت جلالی سال ۱۳۸۸»

تکه داستانی در کتابهای ادبیات دبیرستان ما، از کتاب از پاریز تا پاریس مرحوم باستانی پاریزی مرا علاقمند به مطالعه ی این کتاب کرد، سالها بعد وقتی تصمیم به ادامه تحصیل در خارج از کشور گرفتم، بر آن شدم تا این کتاب را خریده و بخوانم، مطالعه ی چند صفحه از این کتاب در خودِ کتابفروشی چنان ذوقی در من ایجاد کرد که هنگامی که از کتابفروشی به سمت خانه حرکت میکردم، احساس خوشبختی فزونی در خود داشتم : )
_____________________________________

“خوب می‌دانم که عبور سریع از روی آتش، فرصت انتقال حرارت را کاهش می‌دهد و فراتر از آن را تجربه کرده‌ام. اینکه با باوری مستحکم و یقینی استوار، می‌توان روی زغال گداخته ایستاد و حرکت هم نکرد و نسوخت. کاری که زندگی روزمره در ایران، آن را برای همه‌ی آنها که مانند اکثریت نمی‌اندیشند، تداعی می‌کند.”

– این جمله برای من مانند آیینه ایی است که فکرم را بمن نشان میدهد، هر روز و هر شب و هر لحظه برای من، به همین دلیل ِ «اندیشه ی متفاوت با دیگران» بمانند روی زغال ایستادن و حکایت آن است. گاهی حس میکنم فقط این منم که چنین آشفته خیال به اوضاع دور و برم مینگرم و دیگران که چنین نیستند سالم اند و من بیمار! و گاه در جمعی افرادی را میبینم که اتفاقا حرف هایشان طعم فکرهای مرا میدهد و این برای من تسکین است تا کمی از این خود مشکوکی به در آیم. امشب نوشته ی شما برای این حال من بیش از هر حرف یا کس دیگری حکم هم کیش پنداری ذهنی را داشت و از این بایت بسیار سپاسگزار شمایم : )
______________________________________

“شاید زندگی،‌ همین لحظات کوتاهی است که رویدادهای ساده،‌ به ما پیام می‌دهند که آینده، قرار نیست ادامه‌ی گذشته باشد.”

– زمانی من تصمیم گرفتم که با کسانی که تا پیش از این شراکت کاری داشته ام، دیگر کار نکنم، چیزی شبیه استعفای شما؛ آن موقع این جمله ایی که نقل قول شد توصیف حال من بود. بعد ها به یقین کامل رسیدم که تصمیم من بیسار صحیح بود اما آن موقع که در حال تحلیل مسائل و گرفتن تصمیم بودم، بسیار نگران، دو دِل و محافظه کار شده بودم. از اتفاق داستان «شرط بندی اثر آنتوان چخوف» را هم میخواندم بدون اینکه دلیلی برای انتخاب این اثر داشته باشم.
بهر ترتیب من تصمیمم را گرفتم و از آنها جدا شدم، ولی امروز وقتی دوباره آن داستان غمناک را میخوانم گذشته ی بسیار پر تنش و سختم را بیاد می آورم. « رویداد ِ ساده» برای تصمیم ِ من، تک تک رویداد های ساده ایی بود که هر روز در آن شرکت از شرکایم میدیدم که در نهایت تصمیم مرا ساختند…

سلام..
ممنون از اینکه داستان های دوست داشتنیتون را با ما به اشتراک می گذارید..

چند هفته پیش رفتم دانشگاه شریف ..تو دانشگاه یه بنر با موضوع کافه کتاب را دیدم….از اون هفته تا حالا هر هفته از روبه روی اون محل رد میشم ولی روم نمیشه از کسی بپرسم دقیقا محور صحبت چیه!!!صحبت از کتاب هایی که خوندیم!!!و حسرت میخورم که چرا دانشگاه ما هم چنین جوی داشت…کاش این خونه هم کافه کتاب داشت…..البته هنوز دقیقا نمیدونم کافه کتاب چیه!!ولی میخوام این هفته دیگه علامت سوالی واسم نباشه…ولی خیلی واسم به یادماندنی تره اگر جواب سوالمو از معلم خوبمون بگیرم…

سلام فکر میکنم نقطه عطف زندیگم وقتی بود که سوم راهنمایی بودم فهمیدم بابام تا شش ماه دیگه بیشتر زنده نیست بخاطر سرطا ن ولی تا ۱۰ سال زندگی را ادامه داد مسیر زندگیم تغییر کرد…

مهمترین نقطه عطف زندگی من آشنایی با محمدرضا شعبانعلی هست. این نقطه ی عطف خیلی از دوستانه و بارها و بارها هم همینجا مطرح شده اما نتونستم وقتی صحبت از نقاط عطف هست به این مورد مهم اشاره نکنم.
وقتی سال اول دبیرستان میخواستم ترک تحصیل کنم و یک هفته هم نرفتم مدرسه, یکی از معلمانم برام پیغامی فرستاد که تاثیر عجیبی روم گذاشت و بلافاصله برگشتم به مدرسه. و یکی از لحظات فراموش نشدنی برای منه.
وقتی ۲۰ سالم بود کلیدر رو خوندم و تاثیر خیلی زیادی روی من گذاشت, به طوریکه تا دو هفته افسردگی مطلق گرفتم. بعدش هم تا یکی دو سال هیچ کتابی نخوندم. نمیدونم چرا بر خلاف بقیه دوستان کتاب خوندن تاثیر معکوس داشته روی من 🙁

منم عاشق کتاب بودم و از پرسه زدن بین کتابها تو نمایشگاه لذت زیادی می بردم. یه بار سال ۸۱ یه کتاب خریدم به اسم “سلام بر آرزوها” که واقعا نقطه عطفی تو زندگیم شد و تو ۸ سال بعدش به آرزوهام رسیدم. الان برام خنده داره!!
بعدا کتاب با ترجمه اسم اصلیش چاپ شد. اسم اصلی اش این بود:
“How to achieve your goals”

برای من این کتاب اولین نقطه عطف جدی زندگیم بود.
کتاب کوچک رضایت.
بعضی اوقات دوباره نگاهی بهش می اندازم.متقاعدم میکنه که همه چیز مربوط به درون خودم هست
من ترجمه اون که نشر آن آزاد هست را از این آدرس گرفتم:
http://www.1-rial.com/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%DA%A9%D9%88%DA%86%DA%A9-%D8%B1%D8%B6%D8%A7%DB%8C%D8%AA-2/

گوش کردن فایل صوتی شب قصه
و قصه اسباب کشی محمدرضا
محمدرضایی که سالها “فقط به دلیل شخصیت فردی که او را به من معرفی کرده بود” از او متنفر بودم
در آن زمان از مسیر شغلیم هم کنار کشیده بودم و مسیر کاری بسیار راحت تر و پر درآمد تر داشتم ولی “حالم خوب نبود”
این فایل نقطه برگشت من به شغلم بود
امروز حالم “خیلی خوبه” محمدرضا خان شعبانعلی
خیلی مخلصم

محمد رضا جان مرسی از تمام سخنان زیبا ودلنشینت که نه فقط ذهن وجسم بلکه روح ادم رو هم جلا میده
من این حس رو ۲ بار تجربه کردم زمانی که در کودکی به واسطه شغل پدری .عکاسی. که اون زمان حلقه فیلم ۱۳۵ مصرف میشد من قوطی خالی این فیلمهارو فروختم در کنار خیابان و دوراز فروشگاه پدرم و برای اولین بار با دستمزد خودم بستننی خریدم و یکی هم در دوران نوجوانی و در اواسط زمستان زمانی که باوجود قدرت بالای مالی خانواده به خدید کارتن موز رو اوردم و انبار کردن ان حتی در صبح جمعه و بارش بارش باران وبرف و انبار کردن انها و فروش در فصل بهار و یا پاییز سال بعد که اولین مذاکره رسمی فروش و معامله بود که من بسیار دوست داشتمش و بعد ها هم اشنایی به طور غیر قابل پیش بینی شده با سخنان و دست نوشتهای شما که سه نقطعه عطف در زندگی من بود وهست

سلام به همۀ دوستانم و محمدرضای عزیز
از اونجایی که سنتِ روده درازی در من هست ، اولش باید از شما دوستان (به خصوص آرزو جان) عذر خواهی کنم . دلم میخواد چندین مورد از نقاط عطفی که در زندگیم تجربشون کردم رو بگم ولی می خوام بدون ترتیب زمانی اونها رو بگم و با اهمیت ترین هاشون رو می گم :
۱- روزی که شبنم (همسرم) به درخواستِ دوستیم ، جواب مثبت داد رو هرگز فراموش نمی کنم ، ساعت ۱۴:۳۰ روز ۱۳ تیر ۱۳۷۷، انقدر ذوق کرده بودم که در پوست خودم نمی گنجیدم و همیشه از اون اتفاق و انتخاب ، به عنوان اصلیترین نقطۀ عطف زندگیم یاد کردم و می کنم
۲- روز ۲۸ شهریور ۱۳۸۰ که زندگی مشترکمون رو رسماً آغاز کردیم و برای یک عمر ، پیوند زناشویی بینمون برقرار شد
۳- قبولیِ شبنم در دوره های تخصص داخلی و فوق تخصص گوارش که عملاً مسیر زندگیمون رو عوض کرد و مهاجرتی اجباری از ساری به تهران رو به همراه داشت
۴- روز ۲۱ تیر ۱۳۷۹ که مجوز تاسیس نمایندگی فروش و خدمات پس از فروش محصولات ایران خودرو رو بعد از ۴ ماه دوندگی
(بدون پارتی بازی) به عنوان جوان ترین نمایندۀ ایران خودرو گرفتم و روزی که بعد از ۲ سال فعالیت شبانه روزی ، به عنوان نمایندۀ منتخب پژو برای بازدید پژوی فرانسه انتخاب شدم . روزی که بعد از دو سال و از اون موقع به مدت ۵ سال متوالی ، نمایندۀ منتخب و برتر فروش و خدمات پس از فروش ایران خودرو در استان مازندران و ۳ بار هم در سطح کشور ، انتخاب شدم
۵- لحظه ای که در بازار تهران (در دوران کارشناسی در سال ۷۴) به پیشنهاد داییِ خودم ، به عنوان کاراموز (بی مزد و مواجب) و صرفاً برای اینکه مردم رو بشناسم و با بازار آشنا بشم ، شروع به کار کردم و روز اول که تمام کارهای بانکی رو به من سپردن ، فقط یک جمله به من گفتن ” شما ، امینِ ما هستی ” . بعد از اون جمله بود که کوهی از مسئولیت رو روی دوشم احساس کردم
۶- روزی که تونستم از درآمد خودم برای پدرم ، ماشینشون رو از پرشیا به تویوتا کمری تبدیل کنم
۷- روزی که برای برادرم خونه خریدم
۸- روز ۵ شهریور ۸۵ که برادرزادم هانا ، به دنیا اومد
۹- روز ۱۰ خرداد ۹۳ که به طور اتفاقی با متمم آشنا شدم
۱۰ – روز ۱۱ خرداد که کاربر ویژۀ متمم شدم
۱۱- روز ۹۳/۶/۶ که از نزدیک و برای اولین بار ، محمدرضای عزیز ، شادی جان ، سمیه جان ، سمین ابراهیمی عزیز ، شهرزاد جان ، آزاده م عزیز ، آزاده اَم مهربان و خواهر بزرگوارشون ، حسین شهریاری عزیز ، سامان عزیزی دوست داشتنی ، هیوا جان ، طاهره جلیلی عزیز ، آذر عزیز و دوستشون زینب جان و سایر دوستانم رو دیدم
۱۲- روز ۲۶ شهریور که تصمیم به تهیۀ هدیۀ تولد برای محمدرضای عزیز گرفتم
۱۳- روز ۷ مهر که به جای ۶ مهر ، هدیۀ تولد رو به دست محمدرضای عزیز رسوندیم
۱۴- روز ۹ مهر که مطلب ” هدیۀ تولدی که همیشه می ماند ” رو توی روزنوشته ها خوندم و عشق کردم
۱۵- روز ۲۹ مهر که دوستانم رو در گنبد مینا دیدم و فهمیدم که چقدر مسئولیتم باید نسبت به اونهمه محبت دوستانم بیشتر باشه و باید قدردان تک تک دوستانم باشم ، دوستان عزیزی که به لطف محمدرضای عزیز و برکت این خونه و متمم ، باهاشون آشنا شدم و قدرشون رو با تمام وجود میدونم . شبی به یاد موندنی که با دیدن محمدرضای عزیز و تیم محترمشون شروع شد و بعدش دونه دونۀ دوستانم رو دیدم . حمید حاجتی عزیز ، محمد معارفی عزیز ، محسن نوری عزیز ، یاسین اسفندیار عزیز ، آزاده اَم عزیز ، سیمین ابراهیمی عزیز ، نیکی کیانی عزیز ، یاسمین عبدالسلامی عزیز ، عبدالله ایپکچی عزیز ، سمانه هرسبان و صادق شهید ثالث دوست داشتنی ، مونا برهانی و نوید صابری عزیز ، آترین زارع عزیز ، حسین سرایلوی عزیز ، سعید هاشمی عزیز ، شیوا مژده ای عزیز ، طاهره جلیلی عزیز ، عطیه رضایی عزیز ، آیدا جوادی عزیز ، محمود ذاکری عزیز ، آتبین مقصودی عزیز و سایرِ دوستان نازنینم که متاسفانه نتونستم از نزدیک خدمتشون ابراز ارادت کنم و امیدوارم به زودی این سعادت ، نصیبم بشه
و صدها نقطۀ عطف زیبا و نازیبای دیگه که در زندگیم اتفاق افتاد . به نظر من ، هر روز و هر لحظۀ زندگیِ ما ، به شرطی که با تغییر همراه باشه ، می تونه نقطۀ عطف محسوب بشه
با سپاس از محمدرضای عزیز و تیم محترمشون که به جرات ، یکی از رفیع ترین جایگاه ها رو در بین نقاط عطف زندگیم ، به خودشون اختصاص دادن . همیشه قدردانِ بودن و داشتنتون هستم
ارادتمند – هومن کلبادی

سلام
خدا زو شکر میکنم که لحظات زیادی در زندگیم این حس رو تجربه کردم..یادمه اولین روزی رو که ۵ سالم بود و دست یک پیرزن دوست داشتنی رو گرفتم و از یه خیابون شلوغ رد کردم..روزی که در کلاس چهارم دبستان با صحبت هائی که یا یکی از دوستام داشتم اون رو از نا امیدی و فرار از خونه ای ته خیلی اتفاقای بد براش میافتاد رها کنم و انگیزه ادامه دادن و لبخند زدن بهش بدم. روزی که بخ خاطر بودن در کنار برادرم که از ما دور شده بود در سن ۱۰ سالگی برای مدت ۳ سال از مادرم دور افتادم..روزی که دزس زبان رو در ۱۱ سالگی تجدید شدم ولی اصلا به توانائی خودم شک نکردم…روزی که مادر بزرگم به من گفت تو تنها
کسی هستی که یار و همدم من هستی رو هیچوقت فراموش نمیکنم…روزی که پایان نامه ارشد رو دفاع کردم بعد از دو هفته گذشتن از درگذشت همون مادربزرگی که عشقم بود و هم خودم و هم دیگران از محتوای پایان نامه و ارائه به وجد اومده بودن رو فراموش نمیکنم و البته حرفی که یکی از اساتید به من زد…”تو اون چیزی که بین ما آدما خیلی وقته فراموش شده بود رو مثل یک معلم خوب به من امروز یاد دادی، امروز رو از خاطر نمیبرم….”….روزی که رفتن مادربزرگم رو هضم کردم ….روزی که نگذاشتم به خاطر نیاز مالی به عزت نفس و وقتم بی احترامی بشه و نامه استعفا رو نوشتم….چهار ماهی که برای شناختن خودم صرف کردم و اون لحظه طلائیه رسیدن به نتیجه….روزی که با محمد رضا آشنا شدم و …….من خیلی خوشبختم…چون لحظاتی از این جنس رو زیاد تجربه کردم ..چون هر روزم با روز قبل متفاوت بود…چون هر روزم بهتر از روز قبلم بود

سلام.
_ميدونم که میدونی تمام متن هایی که اینجا مینویسی به من حس خوبی میده . اما بعضی هاشون یه چیزه دیگس ،حس فوق العاده ای برام داره.مثل این یکی.
منم دقیقا سال ۷۴ بود که این کتاب رو خوندم.۱۳ سالم بود ( و خوب، چاقم بودم!! ) با تمام مطلبی که نوشتی همزاد پنداری کردم.برای منم یه نقطه عطف بود، شاید بیشتر از اون.من از همون سنین یادمه به دیگران کتاب هدیه میدادم اما این کتاب اینقدر هیجان زدم کرده بود که بر عکس فقط به ۲ نفر دادمش، چون فکر میکردم اینقدر ارزشش بالاست که حیفه به کسی بدم که نمی فهمتش! یادم میاد که عادت ناخن جویدم رو که از کودکی به شدت داشتم، با تکنیک تداعی عصبی شرطی اون کتاب ظرف ۱۵ دقیقه ترک کردم.برام مثل معجزه بود و….و همه اون چیزهایی که تو گفتی.
_نقطه عطف دیگه زندگیم وقتی بود که برای اولین بار تنها زندگی کردم.۱۸ سالم بود.از تهران به کاشمر رفته بودم و به خاطر وجود اشرار افغانی وضعیت اونجا جنگی بود.
_عطف دیگه که یادم میاد،اولین باری بود که تنها به خارج از ایران رفتم و زندگی کردم .
…. و از واقعیت های اصیل اون لحظه ها ، همین بود که قبلش با بعدش تفاوت داشت. همون چیزی که تو گفتی.

سلام استادعزیز
حدودا سه ماهی میشه که به جمع شاگردای مجازی شما پیوستم.هرروز ازتون چیزهای جدیدی یاد میگیرم و مهم تر از همه اینکه باکمکتون دارم راهمو تو زندگی پیدا میکنم و زندگیم هرروز بهتر میشه.مرسی که هستین.

سلام، من حدود ۷ سال پیش با خوندن کتاب موفقیت نا محدود در ۲۰ روز
انتوتی رابینز دید خیلی متفاوتی به زندگی ووقایع دور و برم تجربه کردم. فک
کنم ۸ بار به دقت خوندمش. در ضمن نوشته هاتون دوست داشتنی است مرسی
ادامه بدید.

سلام محمد رضای عزیز
متن زیبایی بود , من تو چار پنج سال گذشته چن تا از این نقاط عطف رو تجربه کردم, سال ۸۸از یه شهر کوچیک برای کار اومدم تهران اون زمان برای من یه موقعیت خوب و یه شغل عالی, وقتی وارد تهران شدم و سعی کردم زندگی روز مره رو به همراه مردم تجربه کنم دچار بهت و حیرت شدم, با آدم هایی روبرو شدم که با تعاریفی که از آدم های خوب در ذهن من وجود داشت و همیشه شبیه ذکر یا بهتر بگویم ورد در ذهن من گنجانیده شده بود فرق میکردند , سر وضعشان , نوع گفتارشان , نوع رفتارشان و… خلاصه کلی زمان برد تا با معاشرت , رفت و آمد تونستم فضای ذهنی خودم رو تغییر بدم و بفهمم که نه این مردم آدم های خوبی هستن اگر طبق باور های ما فکر و زندگی نمیکنن, لباس نمیپوشن و…
نقطه عطف دیگر زمانی بود که من کتاب قلعه حیوانات رو خوندم و یه حجم عظیمی از بار فکری منو کم کرد(آسیا بادی , انژی ….)
زمانی که فیلم THE BOOK OF ELI رو دیدم و ….
زمانی که فیلم علی سنتور رو دیدم و متوجه شدم که خلاف جریان عرف غالب جامعه رفتن هزینه دارد, اگر توانایی پرداخت این هزینه را نداشته باشبی حتی عشقت هم تو رو ترک میکنه , پدر مادرت بخاطر موقعیت اجتماعی شون علیرقم اینکه تو رو دوس دارن , به اجبار تو رو از خودشون میرونن,
محمد رضای عزیز چیزی که من از خواندن ها , دیدن ها و تجربه کردن ها فهمیدم و بقول سهیل رضایی بهش مبتلا شدم اینه که من باید آگاه زندگی کنم و ابزای جز دانستن ندارم, بنظر نقاط عطف جاهایی است که یه نویسنده , یه فیلم ساز , یه معلم و… بتونه سر نخ رو خوب بده, یا بعبارت بهتر مبتلا کنه

من یه خاطره ای دارم که برام خیلی شیرینه و ربطی به موفقیت تحصیلی و … نداره! اما میتونه برای همه ی ماها رخ بده.
دوست داشتم اینجا بذارم تا با شما شریک بشم این شیرینی رو. چند بار سعی کردم، اما چون شاملِ لینکه (به دو تصویر و یک فایل صوتی)، امکان قرار دادن خاطره در کامنت ها مقدور نیست و تا الان ناکام موندم! 😀

محمدرضا عزیز
ببخشید که قسمت اول نظرم ربطی به این پست‌ات ندارد

یک سئوال: چرا فایلهای “مدیریت و زندگی” مدتی است که بروز نشده؟
آخرین فایل آن “دستاورد های شکست قسمت اول” است که ۲۲ مهر روی سایت آمد و ۲۲ روزی است که از فایلهای بعدی آن خبری نیست
———————
برای شناخت و اولویت بندی ارزشهایمان برای تصمیم گیری و هدف گذاری چه کتابی را پیشنهاد میکنی؟
من فقط تو همین کتاب نیروی بیکران رابینز بحث مرتب کردن ارزشها را دیدم و جای دیگه‌ایی درباره آن مطلب سراغ ندارم

این پست برای من عجیبه! چون ۲ جلد کتاب از رابینز را بعد از سالها نخواندن مطلب جدیدی از رابینز دارم میخوانم و به نظرم اون موقع (سالهای آخر دبیرستان که این کتابها را میخواندم) زیادی جدی‌اش نگرفتم ولی به نظرم بعضی از جملات کتابش خیلی عمیق بوده ولی من الان دارم متوجه می‌شوم که چی میگه!

عالی بود-من هم این روزها دارم خودم را زندگی می کنم….
حس خوبی است اما گاهی اوقات خیلی سخت میشه ……
برای من ۳ سال طول کشید اما ارزششو داشت…

سلام .
ببخشید که می خوام چیزایی بنویسم که با حس و حال نوشته بالا خیلی فرق داره. حتی با حس و حال این روزهای خودم هم خیلی فرق داره! اما با خوندن جمله زیر یاد دوتا جمله دیگه افتادم که اونها رو هم می نویسم.
” برای هر کسی، لحظاتی در زندگی وجود دارد که معتقد است دنیا قبل از آن لحظه و بعد از آن لحظه برایش تفاوت جدی داشته است.”

اولین کتابی که از صادق هدایت خوندم با این جمله شروع می شد: در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد.(!)

و سالها بعد نامه ای خطاب به دوستی نازنین نوشتم که هیچ و قت برایش نفرستادم!. لابه لای حرف های اون نامه نوشته بودم: می گن تو زندگی آدمها نقاط عطفی وجود داره که خیلی وقتا خود آدم متوجهش نیست. و تازه یه کمی بعد میفهمه اوضاع از چه قرار بوده! ( وشاید برای همینه که من خیلی وقتها لعنت می فرستم به این نقاط عطف!)

ببخشید دیگه.

ماه رمضون بود سر سفره نشسته بودیم و تلویزیون روشن بود اون سال چون مجری مورد علاقه ام برنامه ماه عسل رو اجرا نمی کرد خیلی پیگیرش نبود ولی اتفاقی نظر جلب شد به صدایی که خودش رو دانش آموخته شریف معرفی می کرد ولی معتقد بود که دانشگاه چیزی بهش یاد نداده برام جالب بود این نوع تفاوت در نگاه اونم زمانی که من پشت کنکوری حساب میشدم خیلی وقت گذشت تا اتفاقی دوباره با شما آشنا شدیم دوباره اون برنامه رو دانلود کردم و دیدم حالا قسمت عمده اونا رو تجربه کرده بودم. هر روز به اینجا سر میزنم و پیگیر دوره متمم هم هستم و دوستدار شما…..
با جرات میتونم مدعی بشم که آشنایی با محمدرضا شعبانعلی یکی از اون نقاط عطف زندگیم بوده

انتقال قوی فضا در نوشته های شما بسیار جذابه .. ممنونم از انتشار تجربه تون .. این کتاب رو نخوندم .. ترغیب شدم بخونمش

برای من وقتی معلم حسابانم تو سال سوم پیگیر وضعیت بد درسیم شد خیلی چیزها عوض شد.
وقتی اولین بار از سردر دانشگاهی که آرزوم بود وارد شدم و دیدم همه چیز جور دیگه ای بوده خیلی چیزها عوض شد.
و شاید اولین بار که مطالب این سایت رو خوندم و با شخصی به اسم محمدرضا شعبانعلی آشنا شدم دیگه هیچ چیز مثل قبل نبود.

سلام.
اول از خاطره ی آشنایی با این کتاب- که نخریدمش- بگویم.
من سالهای دبیرستان، یعنی یک چند سال قبل از شما با این کتاب در دستان خاله ام آشنا شدم. عجیب کتاب خوان بود. همه ی قرارهای مان به کتاب ختم می شد و اکثرا از کتاب آغاز می شد.
از او درباره ی این کتاب پرسیدم و او توضیحات روانی داد که البته چیزی از آن مرا تحت تاثیر قرار نداد. از اینکه به توانایی های عجیب وغریبی که آدم دارد اشاره می کند، اینکه از روزی که کتاب را از دوستش گرفته، توانسته توانایی های بسیاری را که احساس می کرده دارد ولی مطمئن نبوده، در خودش پیدا کند و اینکه هر چقدر کتاب را می خواند سیر نمی شود.
من اما کتاب را نخریدم و از او هم نگرفتم و نخواندم. از بس بچه پر رو بودم- ببخشید که شأن این فضا رعایت نشد.
آن قدر اعتماد به نفس داشتم که احساس می کردم چه نیروی بی کرانی؟ چه ک.ش.ک.ی؟ من که مشکلی ندارم. آن قدر تلاش می کنم که هرکاری می خواهم بتوانم انجام دهم. نیروی بیکران خودم ام.( گفتم که از بس بچه … بودم)

بعدها دیگر درباره اش با هم صحبت نکردیم.
چند سال پیش که به عادت همیشه همین راسته ی انقلاب تا چهارراه ولیعصر را قدم می زدم و انرژی می گرفتم برای چندمین بار این کتاب را دیدم و با خودم گفتم چه جالب، این کتاب هنوز با همین طرح جلد تجدید چاپ می شود! اِ… چه جالب نویسنده ی این کتاب آنتونی رابینز بوده که حالا خیلی می شناسمش! اِ… اِ…
پی نوشت بخش اول (شاید بی ربط): مهدی مجرد زاده ی کرمانی و بعدها پسرش هومن، چندین دوره پشت سر هم برنده ی مراحل مختلف «مسابقه ی هفته» با اجرای «مرحوم نوذری» بودند. هر دو انبوهی از اطلاعات داشتند و فینالیست می شدند. حتی یادم می آید، یک بار رقابت نهایی بین پدر و پسر بود.(یادش بخیر)
دوم – از اون لحظات:
۱- وقتی ناخواسته شنیدم که همکلاسی های دبیرستان دارند برای ثبت نام به کتابخانه می روند و من هم با یک عکس و یک کپی شناسنامه و ۱۲۵ ریال پول خرد، عضو کتابخانه ی علامه حلی شدم و حدود ۲۰۰ جلد کتاب را در سه سال بعد از آن خواندم. گرچه دیگر دوستانم را در آنجا ندیدم.
۲- وقتی از بین یک میلیون و چهارصدهزار نفر داوطلب کنکور، کلا چهل هزار نفر قبول می شدند، و اسم من جزو قبولی ها بود.
۳- آشنایی با برترین و سخت گیرترین اساتید رشته حسابداری: خانم پریوش زاهدی تهرانی، دکتر محسن خوش طینت، دکتر احمد مدرس سبزواری.
۴- دکتر شمس احمر در دوره ی فوق به من نشان داد که می توان استادی متفاوت بود.
۵- وقتی موافقت کردند که تدریس کنم.
۶-۱۰۰۰- خیلی از افراد برجسته در چهل سالگی اتفاق مهم زندگی شان رخ داده و من ِ غیر برجسته هم این شانس را داشته ام: آشنایی اتفاقی با محمد رضا شعبانعلی در سن چهل سالگی، در زندگی و کار و برنامه ها و تصمیم ها و شیوه های عمل من یک نقطه ی عطف بود.
خدا کند تعریف از خود نکرده باشم.
این روز پاییزی با این هوا، خاطره بازی می خواست که شما شروع کردید.
ممنونم.

حدودا از همون سالهای قبل از کنکور و پشت کنکو بود که دو قطبی من به اوج رسید ….نوزده سالم بوده….
از حدود یک سال پیشش من با این کتاب آشنا شده بودم …کتاب های رابینز را می خوردم…
اما چه کسی این کتاب را خریده بود…وقتی بابا اولین کسی بود که به دلیل مسائلی که بین او و….پیش آمد ، بازنشتگی اش را خواستار شد ، اومد بیرون و حال خوبی نداشت ….
اون روزها بود که می دیدم بابا غیر ازاینکه داره درس های گواهینامهء خطوط هوایی مسافری و atpl را می خونه ، کتاب دیگه ای هم هست که داره می خونتش…و اون کتاب ” به سوی کامیابی ” بود…
پدر من به عنوان یک خلبان که فرمانده هم بود و در تمام عملیات های نامی جنگ همچون ” اچ-۳ و کرکوک و…” حضور داشت ، وقتی اومد بیرون ، غیر ازاینکه یک سال سول کشید تا حقوقش بر قرار شه ، حقوقش ناگهان به یک پنجم کاهش پیدا کرد ( اینها عجایبی است که در ایران رخ می دهد ) ….سرهنگ خلبان ماند و سه تا بچه که اومده بودن تهران و باید خرج می دادن …بابا از بازاریابی و مدیریت فروش ( هزمان دو کار را انجام می داد) یک فیلتر فروشی آغاز کرد …هم تو شرکت فروش ها مدیریت می کرد و خودش هم می رفت مغازه به مغازه تعویض روغنی ها را ویزیت می کرد…
این اتفاقی بود که برای یک خلبان ، با نود وپنج ماه جبهه و ۲۴ سال خدمت می افتاد….
اما بابا کم نیاورد …۴ صبح بیدار می شد….۷ سر کار می رفت . ۵ از شرکت می رفت کلاس و ۱۱ شب می اومد خونه….البته بابا در ماههای اول بازنشتگی آژانس هم کار کرده بود….
این روزها وقتی کسی ما را می بیند و حسرتی می خورد ،یادش می رود که روزی ما تو خونمون کره سهمیه بندی بود…سس کالای لوکس و گران قیمت ما بود و من همیشه شلوار رودو را دوست داشتم که پول خریدش را نداشتیم….
مادرم دائما به خاطر سختی های زندگی حمله های عصبی بهش دست می داد و اوائل گاهی پدر به الکل پناه می برد ( البته زمانی کوتاه ) …اما آن روزها تمام شد….
یکی از کتابها و افرادی که آن روزها یار من و پدرم بود ، تونی بود….من اینطوری صداش می کردم….تمام اتاقم عکس های پرینت شدهء تونی رابینز بود و کتاب خط کشیده و جوی شدهء اون که محصول بابا بود و بعدش ارثیه من ….
………
گاهی زندگی خیلی سخت می شود….طوری که فریاد اشکی ناشنیده می شود….این روزها فقط نادیدنی ها هستند که چشمهایش را می گشایند و فقط تاریکی است که سوی چشمت می شود و مسیر را برایت روشن می کنند…..

حدودا از اوائل پاییز ، وقتی خورشید میره ، منم آروم آروم می رم به دنیای هادس…
امسال یه سری مراقبه های خاص و ترانکوپین و تگرتول را گذاشتم تو دستور کار و با دکتر قالعه بندی قرار گذاشتی که اگه رفتم به سمت افسردگی ، با سیتالوپرام بریم سراغش …
اما اقدام عملی دیگه ای برام داشت این بود که….
گذشته آنتونی رابینزی و وین دایری و خدامرادی و احمد حلتی من ، همین طور کودکی های بوستان و گلستان و مثنوی و هزار یک شب من … باعث شد که من قهرمان و قهرمان ها را باور کنم…و این روزها وقتی زمستان می شود و مودم پایین می افته ، خود به خود کتابهای ” مرداب روح ” هولیس ، قدرت اسطوره و قهرمان هزار چهره کمپبل برام جذاب میشه…همین طور فیلم و سریال دیدن بیشتر و عاشق فیلم هایی می شوم که حول محور قهرمان و سفر قهرمان است …
از این رو اومدم امسال گروهی تو واتس آپ به کمک دوست خوبم مازیار واحدی که از خوانندگان و اساتید آواز کلاسیک کشور هست و به یونگ هم اشرافی داره درست کردم با نام ” صورت های قهرمان درون ” …
انگار خواستم نذارم قهرمان امسال هم مثل سالهای دیگه بره پایین و گیر کنه….بلکه برای کسب معنا بره هادس…
حال بدی است ….حال بد و وحشتناکی که جز دوقطبی ها کسی نمی تونه بفهمتش….اونجاست که می فهمی ” کریستوفر نولان ” در سه گانه هایش از بتمن چه می گوید…
همون روزها این متن ها را هم در مورد بیماری دو قطبیم نوشتم …
——————

ختلال خلق من ….
—————-
– من یک انسان مبتلا به ” اختلال دو قطبی – mood disorder ” هستم و در کودکی دچار ” (به انگلیسی: Attention-deficit hyperactivity disorder)(به صورت مخفف: ADHD) ، یا همون اختلال کم نوجهی ” بیش فعالی بودم …
گاهی ساده ترین مسائل ریاضی را نمی فهمیدم….به خانه می آمدم…می گریستم ومادر عزیز زحمت آموزش من را می کشید…
گاهی آنچنان باهوش و خلاق عمل می کردم ، که نه خودم ، بلکه معلمان هم از هوش من متعجب می شدند….
همیشه بهم سرکوفت می زدن و تنیبه می شدم که من سز به هوا هستم…گاهی هر چقدر زحمت می کشیدم ، با ز نمی شد …چرا ؟ …چون در مود افسردگی قرار داشتم….در واقع من با بقیه فرق داشتم !!!….
تا اینکه سنم بالاتر رفت…فهمیدم تکنیک های برای آموختن و تمرکز وجود دارد …تمام این مهارت ها را مانند بیماری که اگر نوشدارو را نیابد خواهد مرد ، با تمام وجودم یاد می گرفتم… در کلاس های دکتر سیدا ” که اون موقع استاد سیدا ” بود ، شرکت کردم ، البته اون موقع نمی دونستم که دو قطبی دارم ، این داستان از اول دبیرستان برای من شروع شد ، در ۱۹ سالگی غده های تیروئیدم را به هم ریخت و در ۲۱ سالگی دانشگاه را رهاکردم ، چون شدیدا افسرده شده بودم ،
سرعت مطالعه ام عجیب افزایش یافت….ریاضی و فیزیک شد جزو درس های مورد علاقه ام ، تا جایی که در دانشگاه وقتی رشته ء آی تی می خواندم ، نمره های فیزیک و ریاضیم شد ۱۶ و ۱۸…. البته باز هم _ صفر _ در نمره هام موجود بود….
و البته بازهم اساتید از دستم شاکی می شوند که آخه تو چطوری اینقدر ریز گاهی می تونی نگاه کنی ، اما گاهی ساده ترین مطالب اینقدر برات سخت میشه ….
….اون موقع من دچار Racing thoughts شدم …. و گاهی قهرمان باید بپذیرد که همیشه نمی تواند….او باید قوانین تائو و یین و ینگ را بپذیرد…تو گاهی در قله های هستی و گاهی در دره ها…..
با اینکه مبتلایان به دوقطبی از خدمت معاف میشن ، اما من خدمت هم رفتم !!!
هیچ وقت سر پست های نگهبانی نخوابیدم ، با اینکه فلوکستین مصرف می کردم ، روزی سه تا ! و عجیب خوابم می گرفت ، با ژ۳ می دویدم سر پست ، گاهی رژه می رفتم و گاهی آواز می خواندم “:
دیگه این قوزک پا راهیه رفتن نداره….!
وقتی دانشجویان ” دانشگاه هوایی شهید ستاری ” ( اونجا بودم ) مرا می دیدن ، می گفتن : بنده خدا ! اینجا هم که نظام باهات کاری نداره ، خودت دست از سر خودت بر نمی داری !
اما نمی دونستن که من ” عشق نظام ” بودم ! ….این اصطلاحی بود ، که به کسایی وصلش می کردن که ، عشق احترام گذاشتن ، رژه و خلاصه قوانین ارتش بودن….
یک تحقیق آمریکایی نشان می دهد که شخص مبتلا به اختلال دو قطبی ، نه سال از عمر خود را از دست می دهد ، چهارده سال از فعالیت های مفیدش و دوازده سال از سلامت از دست می دهد .پنجاه درصد این افراد مبتلا به اعتیاد به الکل و مواد مخدر می شوند….
تحقیقات مختلفی در آمریکا نشان می دهد که ، حدود ۳۵ درصد هنرمندان آمریکا ، گرفتار اختلال دو قطبی هستند …

shahin-soleimani.blogfa.com

این حس رو زمانی داشتم که استادم گفت مقاله بنویسید وشاید یکی از شما بی استعدادها قبول شدید من دستم رو بالا بردم و زمانی که جایزه منتخب مقالات رو از بین تمام دانشگاهای ایران گرفتم لبخندشو رو دیدم .

این حس رو زمانی داشتم که از دانشگاه مدرک گرفتم وهمه گفتن حالا لب کوزه ابشو بخور باید پارتی داشته باشی ومن بدون پارتی در بهترین شرکت مشغول بکارشدم و….

ممنون محمدرضا چون من این کتاب رو خوندم و من هم نه بعنوان یک کتاب عالی بلکه کتابی که دریک موقعیت زمانی به من کمک کرد نگاه میکنم وازحسهای خوبتون ممنونم چون منو به حسهای خوبم برگردوند.