سلام
پیش نوشت: به قول علیرضا داداشی، این کد فعال ما رو بگیرید به نظرم به نفع همه است.

مقدمه: از خیلی وقت پیش سعی کردم ساعت ۵ صبح همیشه بیدار بشم و شروع کنم به مطالعه. چند روز پیش که تصمیم گرفتم یه مقاله ۱۲ هزار کلمه ای در مورد توسعه بنویسم، پنج روز متوالی ساعت ۴ صبح بیدار شدم و شروع به نوشتن کردم. اینجا اومدم تا هم تجربه ام رو بگم و هم لذتش رو با تو شریک بشم.

الان میفهمم که تو این مدت چه لذت بزرگی از بیدار شدن سر چهار صبح بردی. خوبیش اینجاست که این ساعت قراره ذهن ما رؤیا پردازی کنه و چه بهتر که این رؤیا پردازی ها روی کاغذ بیاد و نوشته بشه. به مناسبت وفاداری به این عادت خوب، تصمیم گرفتم درخواستی که تو از داود شاکری برای نگارش یه داستان به آیندگان کردی رو عملی کنم.

اسمش رو گذاشتم: نامه ای به هیچ کس. امیدوارم که از خوندنش لذت ببری. به سبک تو من هم این داستان رو به تدریج روی سایتم می زارم. (گزارش یک قتل رو هم به سبک تو روی سایتم به تدریج آپلود میکنم.)

این داستان یه گفتگو بین من و انسان هایی خواهد بود که مثلا هزار سال بعد از این قراره روی این سیاره (شاید هم سیاره دیگری) زندگی کنند. همیشه وقتی به کتاب های تاریخی سر زدم، از این که چرا ما مثل سینوهه توی تاریخ بشریت خیلی کم داشتیم که زندگی روزمره یه نفر در عهد باستان رو این قدر دقیق حکایت کنه، غبطه خوردم. حالا تصمیم گرفتم خودم اون سینوهه باشم.
یه داستان انگلیسی هم دارم : A dead Man walking. نمیدونم قراره چطوری پیش بره. البته تا الان که خوب پیش نرفته.

همه این ها یه طرف، مطالعه کتاب پیچیدگی تو از ساعت چهار صبح یه لذت تموم نشدنیه. فکر میکنم قبلا کتابت رو تا جایی که نوشته بودی، تا ده بار هم خونده بودم؛ ولی هیچ وقت مثل الان که از چهار صبح تا لحظه نگارش این کامنت (۵:۲۰ دقیقه صبح) یه چیزی حدود ۷۰ صفحه رو خوندم، این قدر لذت بخش نفهمیده بودمش. مثل یه معجون از کلماته که بر خلاف خیلی از کتاب هایی که در حوزه فلسفه خوندم، «سالاد کلمه» نیست و حرف برای گفتن داره. یه جورایی خوشحالم که از تجربه زباله گردی کم کم دارم خلاص میشم و چیزی هست که بتونه منو حداقل وادار به فکر کردن کنه.

بخشی از اون کریستال یادگیری من در مورد پیچیدگی این طوری خیلی خوب داره تغذیه می شه و خوب اینم لذت بخشه.
امیدوارم که مطالعه این کتاب با اون چندتایی که اخیرا به لیست رادیو کتاب اضافه کردم، بالاخره بتونه جواب سؤالاتم رو بده یا کمک کنه که سؤالات بهتری بخوام بپرسم.

یادم هست که بهم گفتی که هفته ای چند تا ایمیل تشکر به خاطر کامنت من تو سیلوگرام دریافت میکنی. احساس دین و خجالت می کردم که تو مجموعه به اون بزرگی چرا باید یه آدم با این سایز و قد و قواره که صد برابر منه، از من تشکر کنه. یه جورایی با خودم خوب نبودم. درسته که بچه شهرستانم، ولی یه ذره ادب و معرفت و اینا سرم میشه. واسه همین بود که خجل بودم. یه جورایی عادت کردم که همیشه به خاطر وجود تو و معرفی تو و محتوای سایت و رادیو مذاکره ات ازم تشکر بشه که یه آدم به این بزرگی رو بهشون معرفی کردم. برعکسش همیشه به نظرم مشکل ساز بود. حداقل برای خودم. خوشبختانه دیگه اون احساس دین رو ندارم. کتابت رو حداقل به ده نفر معرفی کردم و الان یه مدتیه که سیل مسیج های تشکر از معرفی کتابی به این خوبی رو دارم دریافت میکنم. خوشحالم که سال ۹۲ وقتی ناامید و افسرده داشتم دنبال بهانه ای میگشتم که پذیرش نگرفتنم رو توجیه کنه، به تو رسیدم.

به قول خودت، میوه اون افسردگی و شکست، پیدا کردن تو و سرآغاز رشد من بوده.
باز هم ممنونم.

پانوشت: دقیقا نمیدونم کجای تنظیمات وبلاگم ایراد پیدا کرده که وقتی به مطلبی از تو لینک می دم، به جای یکی همیشه دوتا پینگ برات میفرسته. البته یه هفته ای هست که دارم با همیار وردپرس و بچه هایی که بلدند مشورت میکنم، ولی هنوز جوابی نگرفتم. خلاصه دیگه شاگرد پرزحمتی برات شدم.

با مهر
یاور

محمدرضا ممنون که منظم تر از قبل کتاب رو منتشر می کنی. و ما رو از حالت خماری (کلمه ی دیگه ای به ذهنم نرسید) خارج می کنی.
هر زمان که کتاب رو منتشر می کنی می شینم از اول می خونم. و این من رو تو جو کتاب نگه می داره.
قصد دارم یادداشت برداری هام رو هم شروع کنم. اعتقادم این بود که این کتاب اینقدر جامع هست نمیشه جای خاصی رو هایلایت کرد یا نکته مهمی رو کنار صفحاتش نوشت (البته این اعتقاد هم ریشه در عمل اجرایی دارد). اما حالا بعد از چند بار مطالعه می تونم نفس خودم رو قانع کنم که جای مهمتری نسبت به جای مهم وجود داره. و لازم هست بنویسم. و احتمالا از اسم ها و توضیحاتی که تو پانوشت برامون به لاتین می نویسی یه چیزایی در حد جستجوهای مبتدیانه در گوگل کنار صفحات بنویسم.
بازم ممنون.