محمدرضا چون در مذاکره تخصص داری دوس دارم
در مورد چندتا چیز نظرتو بدونم.
سخنرانی های کالینز رو هم دیدی؟ خداباوره، و از لحاظ دانش، چیزی کمتر از داوکینز نداره، ولی چرا ریچارد انقدر برش حرفاش بیشتره؟
نمیدونم چرا، اکثر دلایل انکار خدا رو که داوکینز میگه، اگر یه آدم معمولی میگفت، جامعه بهش میخندید، ولی همون دلایل که از زبان و قلم داوکینز جاری میشه، نزد برخی شدیداً پذیرفته میشه.
آیا یکی از دلایل میتونه تخصص بالای داوکینز در سخنوری و متقاعد سازی و روانشناسی باشه؟

جواب:
پس اون کتاب رو نخوندی (پترجمه فاسی :پندار خدا)،
خدارو خداپرستان نادان از من گرفتن ؟ نه درمورد من اینطور نیست. بیخدایان دانا خدارو ازم گرفتن .
جواب به ناشناسی که من رو خطاب کردن : سکوت 🙂 ، دنیامون اونقدر از هم دوره که نمیتونیم با هم صحبت کنیم . من ۸۰% عمرم خداباور بودم . حرف شما رو درک میکنم اما مخالفم باهاتون ..

اما من الان پر تردیدم. دلم تنگ شده برای اون ایمان بدون تردید و بی چون و چرایی که داشتم. اینکه هر اتفاقی رو خوب یا بد به خواست خدا ربط می دادم . می دونم که این روش و این ایمان بی چون و چرا هم شاید خوب نباشه اما فکر می کنم، فکر می کنم از بی ایمانی خیلی بهتره. البته من دیگه به خدا و در مورد خدا مثل قبل فکر نمی کنم. شاید دلیلش این باشه خدا رو خوب به ما نشناسوندن یا اینکه خودم درست نشتاختمش اما فکر می کنم آدم بالاخره باید به یه جایی وصل باشه. بی ایمانی مثل برزخه، انگار که بین زمین و آسمون معلقی. گاهی غبطه می خورم به ایمان بی تردید بعضی‏ها. نمی دونم درسته یا نه اما فکر می کنم اونها راحت تر زندگی می کنن. من دلم یه نیرویی می خواد که دلگرمم کنه. می دونم خودم باید این دلگرمی رو به خودم بدم، اما یه نیروی عظیم می خوام که حداقل گاهی بتونم باهاش درد دل کنم. که مطمئن باشم به من گوش می‏ده.
نمی دونم شاید هر کدوم از ما درونمون یک خدا داریم. گاهی فکر می کنم اون حسی که درونمون هست و ما به عنوان وجدان ازش یاد می کنیم همون خداست. وجدانی که وقتی کار درستی انجام نمی دی ناراحته و وقتی کار خوبی انجام می دی خوشحال. در واقع فکر می کنم هر کدوم از ما درونمون یک خدا داریم یعنی به نظرم خدا یک حس درونی و شخصیه. اما با همه‏ی این حرفا من الان دلم بیشتر از همه چیز خدا می خواد. همون خدای قدیمی خودم. همون خدایی که وقتی باهاش حرف می زدم و درد دل می کردم مطمئن بودم که همه چیز حله.