من مگس می گرفتم می بردم نزدیک عنکبوت و بی حرکت می ایستادم تا عنکبوته بیاد نزدیک تر و مگس رو از دستم بگیره! لحظه هیجان انگیزی رقم میخورد موقع گرفتن مگسی که بین انگشتام بود 🙂
لمس پوست عنکبودت هم حس خوشایندی داره. استایل عنکبوت هم دوست داشتنیه. انگار یه ماشین شاسی بلنده!
محمدرضا این نوع بلبل بیشتر میوه خواره. احتمال اینکه عنکبوته رو شکار کنه کمه. بلبل من که علاقه ای به خوردن عنکبوت نداره!

سلام. به عنوان یک مخاطب اکثراً خاموش (ترجیح میدم بیشتر یادگیرنده باشم) با دیدن عکس اول حقیقتاً نتونستم جلوی خودم رو بگیرم! به یاد یکی از اعضای خانواده ام افتادم که دیگر در بین ما نیست!!
درحقیقت عکس اول مربوط به پرنده ایست که به “بلبل اهوازی” یا “بلبل خرما” معروف است (البته بلبل عراقی هم اسم دیگه ایه که کمتر به کار میره). اندازه اش کمی از گنجشک بزرگتره و علامت مشخصه اش هم لکه سفید روی صورت و لکه زرد زیر دمشه و از همه مهمتر، هوش عجیب و خارق العاده اش هست.
حدود ۱۰ سال قبل یکی از دوستان یکی از همین بلبل اهوازیها به من هدیه داد. البته دست آموز. هرچی از این موجود بگم کم گفتم. اصولاً علاقه ای به نگهداری پرنده در قفس ندارم. بنابراین مهمان جدید ما کاملاً توی خونه آزاد بود. کافی بود بشقاب میوه جلوی خودت بذاری و مشغول پوست کندن مثلاً خیار بشی سریع پرواز میکرد میومد روی بشقاب و به زور(!!) سهم خودش رو میگرفت می رفت. موقع غذا خوردن هم همینطور. جالب اینکه موقع غذا خوردن اصرار عجیبی داشت که روشونه هات بشینه و غذا رو از دهن خودت بگیره!! بارها هم پیش آمده بود که موقع شستن دست هایم، پرواز میکرد و روی مچ دستم می نشست و من می دانستم که باید دودستم را پر از آب کنم تا این دوست عزیز شنای روزانه اش را انجام بدهد! با اینکه پنجره ها باز بود و از خانه بیرون میرفت ولی با یک صدای مخصوص (مثل سوت) سریعاً برمیگشت.
۲سال داشتیمش، او دیگر مهمان نبود. بلکه عضوی از خانواده شده بود. روزی که مرد من و همسرم اشک ریختیم!! تحمل دوری اش خیلی سخت بود.
امروز با دیدن این پرنده در قفس پرنده فروشیها دلم میگیره. برخلاف بعضی از پرنده ها که در قفس متولد شده و بزرگ می شوند و اگر آنها را آزاد کنیم بدون شک می میرند (مثل فنچ) اما این پرنده، اصلاً قفسی نیست.
پ.ن) در تمام عمر ۴۰ ساله ام هرگز به خاطر ندارم روزی رو که بدون حیوون زندگی کرده باشم! اگه محل زندگی ام حیاط دار بود بقول دوستان یک باغ وحش کامل داشتم و الان هم که متاسفانه آپارتمان نشین هستم چند آکواریوم انواع ماهی دارم. زندگی و دوست داشتن حیوانات خصلتیه که به فرزندانم هم منتقل کرده ام. چند ماه قبل در یک مهمانی، پسر بزرگم می گفت :
زمانی که شاگرد اول شدم اونقدر از سمت بابام تشویق نشدم نسبت به روزی که یک بچه کلاغ چلاق رو آوردم تو خونه و ازش نگهداری کردیم تا خوب شد!!

سالهاست که دانشمندان در پی یافتن راهی برای درست کردن پوشش ضد گلوله نظامیان از الیاف تارعنکبوت هستند. و گویا پوست انسان ، شیر بز و تارعنکبوت تقریبا داری ساختار پروتئینی مشابهی هستند. ظاهرا از ترکیبات پوست انسان ضد گلوله ساخته شده. مطالب جالبی در مورد لباس ضد گلوله و تارعنکبوت در اینترنت هست. از جمله اینکه مقاومت تارعنکبوت چهار برابر الیافهای ضد گلوله فعلی (kevlar) است. و خوبه یاد جمله سعدی که تار عنکبوت را سد عصمت دوستان کرد… هم بشه. لینک یکی از مطالب:
http://www.livescience.com/46519-spider-silk-bulletproof-clothing.html

من از همسایه هامون خبر ندارم متاسفانه. البته همسایه به این معنی که دائمی باشن یا لااقل زیاد ببینمشون. فقط بعضی وقتها در مسیر خونه، گربه می بینم و اگر بدونم با رسیدن من به خونه و برگشتنم، باز هم میشه پیداشون کرد، سعی می کنم غذا ببرم براشون.

تقریبا از وقتی که یادم میاد، گربه داشتم. جوری بود که اطرافیانم میگفتن: دقت کردی که گربه های غریبه هم دیگه ازت فرار نمی کنن و بو گربه گرفتی انگار؟!

از وقتی بچه بودن و میومدن داخل حیاط خونمون، دیگه موندگار میشدن. اونایی هم که سر به زیر و حرف گوش کن بودن رو بعضی وقتها میاوردم داخل خونه. البته اکثرا به دور از چشم مادر گرامی! اکثرشون هم در همون حیاط ازدواج میکردن و بچه دار میشدن و بچه هاشون هم از آب و گل درمیومدن.

بعضیاشون که موندگار میشدن، اسم داشتن: پشمک، ملوس، اسمال آقا (این خیلی بی اعصاب بود!)، برفی (به قول مامان، این دقیقا مثه سگ بود و بامعرفت و وفادار – از نرده های پنجره میومد بالا ومودب پشت توری می نشست و اگه توری رو باز میکردی، میومد داخل اتاق و بعضی شبها هم موقع خواب میومد. خودش رو به زور جا میکرد پهلوی من. هی میذاشتمش رو زمین، باز میومد رو تخت. میذاشتمش رو زمین و دستمو میذاشتم روش، باز قانع نمیشد و میومد بالا. صبح ها هم که اکثرا با گاز گرفتن انگشت پام، بیدارم میکرد!)

دیگه خونمون رو عوض کردیم و خونه جدید، حیاط نداشت. منم شاغل شده بودم و اوایلش حتی بعضی شبها دیگه دیر وقت میشد و همونجا میخوابیدم. برای همین نتونستم بیارمشون و فقط بعضی وقتها میرفتم بهشون سر میزدم که کم کم اونا هم رفتن. حتی بعضی شبا خوابشون رو میدیم که عصبانی بودن! فقط برفی رو بردم برای یکی از فامیلامون که اونم متاسفانه گویا کنار خونه اشون کارگاهی بوده که مواد سمی ازش میومده داخل جوی آب کوچه و خیلی از حیوانات محل، تلف شدن، از جمله برفی 🙁 البته خودشون از وجود کارگاه خبر نداشتم چون داخل پارکینگ آپارتمان مسکونی بوده.

هنوز هم دوست دارم حیوان نگه دارم (اصلا پرنده خوشم نمیاد. آزادیش خیلی گرفته میشه. یه مینا داشتم که همش داخل خونه آزاد بود و مجبور بودم شب به شب خونه رو تمیز کنم. آخرش رفتم دادمش به پرنده فروشی چون از بچگی داخل خونه و قفس بود و میترسیدم اگه آزادش کنم، از پسِ روزگار بر نیاد!)، اما متاسفانه امکانش رو ندارم. الان یادم افتاد که در سن فکر کنم ۴ و ۵ سالگی فنچ داشتم و براش با دستمال کاغذی، تشک و پتو و بالشت درست میکردم.