امیدوارم از کد دار بودنمان شما رو نا امید نکنیم، اگر ضعفی در مطالب مطرح شده توسط من میبینید به سن کمترم عفو کنید.

یکم:
یادم است چند سال پیش که در سطح کلان مدیریت کشور، بحث آینده زبان فارسی مطرح شد و عنوان شد که باید به جایی برسیم که زبان اول دنیا در علم، زبان فارسی باشد،همانجا با خودم فکر کردم که احتمالا طی یک فرایند تکاملی چند صد ساله نوه نبیره های من و همه ی هم عصرانشان با یک زبان معیار در دنیا صحبت میکنند و زبان های فرعی در موزه های تاریخ، چیزی قدیمی و برای سر زدن خواهد شد. امروز میدانم که احتمالا هوش مصنوعی و پیشرفت ها در تکنولوژی نخواهند گذاشت این فرایند به دستِ کندیِ تکامل و طبیعت بیفتد و سایبورگ هایِ نهایتا پنجاه سال بعد، از همان ابتدای بدنیا آمدنشان میدانند باید به چه زبانی صحبت کنند که بازدهی بهتر و مطلوب تری داشته باشد.

دوم:
زبان فارسی در حال احتضار است، شما سابقا درباره ی این موضوع گفته اید و هر کسی که دغدغه ای دارد در این زمینه میتواند این مرگ تدریجی را حس کند.رضا امیرخانی عزیز(در غذای بچه های مکانیک شریف چه میریزند؟) ، جایی در توضیح برای سبک نگارش خاص و جدانویسی اش میگفت(نقل به مضمون) : که زبان فارسی نیاز به واژه سازی دارد، چشم مخاطب باید به نگارش واژه های جدید عادت بکند، باید واج ها را ببیند تا بتواند واژه بسازد، وگرنه تا پایان فاصله ی زیادی ندارد.
( من خودم هم به اندازه خودم در وبلاگم سعی میکنم واژه های انگلیسی را ابتدا با حروف فارسی بنویسم بعد در پرانتز به املای انگلیسی آن اشاره کنم تا مخاطب هم ترسش از انگلیسی خواندن بریزد هم واج های ناآشنا را در زبان ببیند) فارغ از این که آیا چنین تلاش هایی نتیجه ای دارد یا خیر، چیزی که پر واضح است این است که زبان فارسی یکی از بزرگترین مشکلاتش واژه سازی است. با توجه به حجم خیلی خیلی کم مطالعه ام به زبان انگلیسی بازهم تقریبا روزی نمیشود، که واژه ای را در زبان انگلیسی ببینم که در دیکشنری فارسی برای معادلش یک جمله توضیحی نوشته باشند، به جای کلمه. حال آقایان بنشیند در فرهنگستان از بالا به پایین واژه صادر کنند نمیدانم چقدر میتواند دوای دردمان باشد.

سوم:
از این که زبان( و حتا رسم الخط) چقدر میتواند در سرنوشت افراد و ملت ها تغییر ایجاد کند، زیاد نوشته شده است و نمیخواهم دوباره اینجا مطرحش کنم، اما میخواهم از تاثیرش در زندگی خودم بنویسم.
فلوی (flow) من هم خواندن و نوشتن است.در دوران دبیرستان که درگیر مباحثی مثل هدف زندگی بودم، زیاد درگیر انتخاب مسیر زندگی ام بودم. ساده لوحانه فکر میکردم میشود نقشه ای کشید برای زندگی و طبق آن پیش رفت. شدیدا بین دوراهی ادبیات و کسب و کار مانده بودم. از طرفی حس میکردم در خواندن و نوشتن علاقه و استعداد دارم از طرف دیگر تمایل باطنی ام به نوآوری و کسب و کار و صادقانه بگویم حتا پول مرا فریب میداد. قشنگ یادم است روزی نشستم و روی کاغذ برای هرکدام مزایا و معایب نوشتم. بخشی از آن که مرتبط به بحث است را مطرح میکنم.

جلوی ادبیات نوشتم: “زبان تو فارسی است. خواه ناخواه بهترین بازدهی را در این زبان داری. مخاطب زبان فارسی چند نفر است؟ خیلی خیلی دست بالا بگیریم میشود ۲۰۰ ملیون نفر. تو هر چه که بنویسی خفن ترین نویسندگان هم که بشوی نهایت محصولت به دست یک سوم این جمعیت میرسد. حالا کسب و کار چند نفر مخاطب دارد؟ به فیس بوک و گوگل نگاه کن ۷ میلیارد نفر. کدام کفه سنگین تر است؟”
امروز زمانی از آن موقع گذشته و بالغ تر شده ام و فهمیده ام که معیار تاثیر گذاری بر دنیا بیشتر از آن که به کمیت وابسته باشد به کیفیت وابسته است و تازه این را هم فهمیده ام که بعد از قهر با پدرومادر نمیشود فیس بوک تاسیس کرد و اگر آنجا زاکربرگ و بیل گیتسی دارد، چندین دهه تلاش تکنولوژیک ملتی پشت آن است. حال آن که ما اینجا علم و تکنولوژی پیشکشمان، در طول صد سال فقط دوبار زیروبم نظام سیاسی مان را عوض کرده ایم.

به جرات میتوانم بگویم ضعف های زبان فارسی جدا از تاثیر منفی ای که میتواند بر نحوه فکر کردن و استدلال های ما داشته باشد، به شکل واضحی بر انتخاب مسیر زندگی ام تاثیر جدی گذاشته است.

ببخشید بابت پرگویی. دردودل بود بیشتر تا بحث.