محمدرضا
بعضی وقت ها… نه… یعنی بیش تر وقت ها تو فضایی که تو رستوران گرفتارش شدی، گرفتار میشم و هیچ راه فراری ندارم و وقتی هم سکوت اختیار می کنم مورد انتقاد بعضا” تند دیگران قرار می گیرم.
محمدرضا دو تا اتفاق تو زندگی شخصی م افتاده که خیلی بهم کمک می کنه تا بتونم شنونده بودن و پرحرف نبودن رو تمرین کنم:
یکی این که چند وقت پیش یه جمله خوندم تو تلگرام (ببخشید که یادم رفته از کی) که مفهومش این بود که آدم یا حرف نزنه، یا وقتی حرفی میخواد بزنه، حرفش ارزش دو روز فکر کردن رو داشته باشه.
یکی دیگه هم این که من تو محل کارم حدود یک ماهی هست که مدیرم واحدم رو عوض کرده. تا یک ماه پیش، با دو تا از دوستان خوبم تو یه اتاق بودیم. بهونه های زیادی برای حرف زدن وجود داشت. البته فکر نکنی کار نمی کردیما:))) . بالاخره هر کدوم مون هر روز یه قصه داشتیم برای تعریف کردن. تا این که من واحدم عوض شد و رفتم تو یه اتاق خالی از سکنه:)). خودم تنها تو یه اتاق. روزهای اول خیلی برام سخت بود. روزی دو سه بار می رفتم پیش دوستانم و باهاشون حرف می زدم. وضعیتم از این نظر که تو فضای آروم تر و ساکت تری قرار گرفتم خیلی رضایت بخش بود برام؛ برای درست کار کردن نیاز به تمرکز و سکوت خیلی زیادی دارم ولی خب پرحرفی نکردن یه خرده عصابمو خرد می کرد. تا این که یه روز نشستم فکر کردم و دیدم من همیشه از بودن در جمعی که قراره یه عالمه حرف بی خود و بی ربط بشنوم فراری بودم. وقتی دوست ندارم حرف بی خود بشنوم، خودمم نباید حرف بی خود بزنم. باید بیش تر بشنوم تا بیش تر یاد بگیرم. باید بیش تر سکوت کنم تا اندیشه م به کار بیفته. باید تنهایی رو بیش تر تجربه کنم تا تفکرم و دیدم وسیع و عمیق بشه.
الان نسبت به یک ماهه پیش خیلی بهتر شدم. البته هنوز اونی که می خوام نشدم. ولی خب استارتش رو زدم.
ممنونم که با حرفات همیشه روم تاثیر می ذاری.

سلام.
۱- به نظرم آدم ها بر اساس اولویت هایشان موضوعات مناسب برای مقایسه را انتخاب می کنند.
فکر کنید کسی که مدتهاست شما را ندیده، وقتی به هم می رسید اولین جمله اش این باشد: چقدر شکسته شدی!
قطعا من هم مثل هر پدیده ی قابل شکستنی دوست ندارم شکسته شوم یا دست کم زودتر از موعد شکسته شوم ولی هیچ وقت کسی را با این جملات مخاطب قرار نمی دهم.
به طور قطع کسی که چنین چیزی می گوید، در بخش قابل توجهی از زمان روز و شبش در حال بررسی میزان شکستگی های احتمالی خودش است؛ وگرنه همه ی مجموعه های منظم رو به بی نظمی دارند، تازه اگر «شکستگی» را «بی نظمی» بدانیم- شخصا معتقدم تداوم و از مرحله ای به مرحله ی دیگر رفتن، خودش حرکت در مسیر نظم ِ از پیش تعریف شده است.
اگر شکستگی، ناشی از بی توجهی خودم باشد ترجیح می دهم به میزان تقصیرم فکر کنم ؛ وگرنه اینکه روزگار کار خودش را انجام می دهد، دخلی به من ندارد.
چند وقت پیش یک نفر ظاهرا برا ی اینکه با دوستانش بخندند و شاد بشوند سرش را از شیشه ی ماشین بیرون کرد و خطاب به من فریاد زد : کچل!
او می تواند خوشحال باشد چون شادیش با ناراحتی کسی همراه نبوده. ولی او می دانست که من اصلا به این موضوع فکر هم نمی کنم که چرا موهایم ریخته است. آن قدر چیز مهم تر هست که فکرم را مشغول کرده است.
۲- نکته ی دیگر اینکه آن قدر بعضی ها در بعضی جاها به این موضوع که فلان جور و فلان جا غذا خوردن و داشتن گوشی با فلان برند و پوشیدن لباس فلان رنگ مهم است، پرداخته اند و آموزش داده اند که برای یک عده – دست کم برای کسانی که فقط نکته ها را استخراج می کنند و عمل می کنند و کاری به جزئیات ندارند- به اشتباه این طور جا افتاده که این چیزها خیلی مهم است.
راستش هر وقت جوراب می پوشم، بعدش می بینم که جوراب به پا دارم حتی وقتی جورابم مشکی نیست، ولی بعضی ها اصرار دارند که اگر جوراب تان مشکی نیست ، جوراب نپوشیده اید.
۳- معتقدم ما آدم ها در حرف زدن هایمان و حتی حرف نزدن هایمان، فقط از یک فرصت دانسته یا نادانسته استفاده می کنیم: فرصت ِ معرفی ِ اولویت هایمان به دیگران.
ممنون.

بنظرم شاخص خوبیه. مقایسه. البته مدت زمان یا سرعت مقایسه و رسیدن به برداشت نهایی در افراد متفاوته. اگه شهودی مقایسه کنیم با سیستم یک، سریع به نتیجه میرسیم که طبق آنچه در متمم دیدیم و تجربه هم نشون داده جایی که تجربه های به تعداد و کیفیت قابل اعتنا داریم میشه سریع مقایسه کرد.
فکر کردم منم خیلی چیزا رو مقایسه میکنم اما خیلی سریع. حوصله حرف زدن مفصل درباره یک مقایسه هم ندارم. در این نوع جلسات بسیار پیچیده که زیاد پیش میاد، تفاوت آدمهای شهودی(سیستم یکی) با حسی (سیستم دویی) خیلی واضحه. حوصله شهودیها سرمیره از طول و تفصیلها یا زمانی که دیگران صرف بررسی ابعاد مختلف یک موضوع ساده میکنن تا نتیجه بگیرن خیلی فشار ایجاد میکنه. البته گمون کنم بیشتر مسایل برای شهودیها نسبت به دیگران ساده و کم اهمیت تر بنظر میرسه و خیلی از موضوعات از نیاز به بررسی زیاد ساقط میشن.

با شما موافقم
منم مثالم را در رابطه با غذا می زنم.
در دعوت اکثر اطرافیان (البته همه اطرافیان) به شام و مهمانی – که در اصل هدف دیدن و همدیگر (صله رحم) می باشد – از نظر من سناریوی عجیبی دارد!
حتما باید میوه، نوشیدنی، غذا، سالاد و غیره از چند نوع چند نوع تهیه شود…
که نکند خدای نکرده مهمان احساس کند که چیزی کم گذاشته ایم و فردا جای دیگر آن را نقل کند. باید طور پذیرایی شود که همه جا تعریف کند. اینجا میزبان بیچاره تلاش میکند که پذیرایی و مهمانی اش در ذهن مهمان قابل مقایسه با دیگر مهمانی ها نباشد…
و آنقدر به مهمان تعارف می کنند که بیشتر بخور و چرا کمتر خوردی و خوشمزه نبود و … انگار مهمان با فیل ها نسبتی دارد! و همیشه از خودم میپرسم که به چه دلیل هیچ کس حدیث مربوط به آداب شام خوردن با این مضمون که، کمتر و ساده تر شام بخورید را به همدیگر یاد آوری نمی کند!

راستش از خوندن این ماجرا کلی خندیدم و به نظرم نتیجه‌گیری خوب و به‌جایی بود.
من یک مورد دیگه رو هم از این مقایسه کردن‌ها خیلی دیدم و حقیقتش نتونستم تا به حال قدرت چنین مقایسه‌ای رو در خودم تقویت کنم یا بهبود ببخشم.
مقایسه چاق‌تر و یا لاغرتر شدن اطرافیان.
نمی‌دونم چرا کلا فاقد چنین توانمندی هستم. بارها شده در جمع دوستانه می‌گویند: «فلانی لاغرتر شدی». یا «فلانی صورتت تپل‌تر شده».
اما خداییش من هر چی نگاه می‌کنم نمی‌تونم تشخیص بدم که این طرف چند سایز لاغرتر و یا چاق‌تر شده.
برای همین در چنین مواردی کلا سکوت محض هستم و هیچ اظهار نظری نمی‌کنم.