خلاصه با تلاش و تقلا و مطالعه و شب بیداری و درس خواندن تیمی دوره MBA به پایان رسید و مدرک در دست، با واقعیت های جدیدی روبرو شدم:
واقعیت اول اینکه – می بینی ادبیات جدیدی یاد گرفته ای و واژه هایی که بسیاری از آنها در محیط کاری ات یا وجود ندارد، یا با معنی دیگری به کار گرفته میشود. «شایستگی کلیدی»، «کارت امتیاز دهی متوازن»، «استراتژی»، «برند»، «ساختار ارگانیک»، «نظریه بهداشتی – انگیزشی» و …
برخی از فارغ التحصیلان، با این دامنه لغات جدید وارد محیط کار تازه میشوند یا به محیط کار سابق خود باز میگردند. درست مانند برخی از کسانی که به تازگی از اقامت کوتاه در فرنگ، بازگشته اند: نه واژه های زبان مادری را درست تلفظ میکنند، نه هنوز زبان دیگر را به درستی آموخته اند.
معمولاً محیط کار به شدت، این نوع فارغ التحصیلان را پس میزند. مدیران حوصله واژه سازی و واژه بازی را ندارند و بسیاری از اظهار نظرها را حتی اگر به نیت خیر باشد، «اظهار فضل» تلقی میکنند.
برخی دیگر از فارغ التحصیلان هم، بلافاصله منتقد رشته و مرکز آموزشی خود میشوند و میگویند که: «ای بابا! این درسها مال ایران نیست. مال آمریکاست. اصلاً مملکتی که هنوز دغدغه اش قلیون و قهوه خانه است را چه به خواندن استراتژی Starbucks! ما که هنوز یکی دو تا فروشگاه حسابی بیشتر نداریم چه کار داریم به WallMart. ما که در شروع هر پرواز در کشورمان، با دعا و نیایش و التماس، آسایش تمام امامان و پیامبران را آشفته میکنیم، چه کار داریم به KLM و SouthWest؟». اینچنین میشود که رویای «تحول» در ذهن فارغ التحصیل فرو مینشیند و زندگی همچون گذشته ادامه می یابد.
اگر کارمند دولت باشی، چند ده هزار تومان حقوق ماهیانه هم اضافه تر میگیری، که شاید طی یک دهه، هزینه وقت و انرژی و پولی را که برای مدرک MBA صرف کرده اید، «سر به سر» کند!
در این میانه هستند گروه سومی که میکوشند «آموخته ها» را تفسیر و تحلیل کنند و به زبان و فرهنگ خود و سازمان خود ترجمه کنند. با زبان و کلمات جاری سازمان حرف بزنند اما مفاهیم نوین را به تدریج به روح سازمان تزریق کنند. همچنین می آموزند تجربه مدیران ارشد و همکاران با تجربه خود را با آنچه در دانشگاه ها آموخته اند، تطبیق دهند و از این میان، به ترکیبی صحیح از علم و تجربه برسند. اینها کسانی هستند که بهترین بازخورد را از تحصیل MBA به دست می آورند…
واقعیت دوم اینکه – می بینی رشد و تغییر پایدار، تدریجی روی میدهد و نه ناگهانی.
درس های مدیریت خوانده ای و فکر میکنی وظیفه مدیر تفویض اختیار است و کنترل عملکرد و رایزنی و رهبری و … اما از خواب شیرین بر میخیزی و میفهمی که در محیط کار، هنوز یک کارمند جزء هستی! دیگران کارهایشان را به «تو» تفویض میکنند، دیگران عملکرد «تو» را کنترل میکنند، دیگران میکوشند «تو» را رهبری کنند…
اینجاست که باز برخی، احساس میکنند به بیراهه رفته اند. شاید هم چند باری به این مدیر و آن مدیر اعتراض کنند که «من الان MBA خوانده ام و اگر یک نقش ارزشمند در سازمان به من بدهید، چنین و چنان میکنم و نگاه نکنید که اینجا خیابان جمهوری در تهران است، من برای شما چیزی میسازم مثل سیلیکون ولی در کالیفرنیا و …». که باز هم سرنوشت این روش معلوم است.
اما برخی هستند که می فهمند، شاید حاصل MBA برای آنها در یکی دو سال اول، صرفاً این باشد که بتوانند گزارش و «خوراک فکری» بهتری برای مدیرانشان تأمین کنند. شاید نخستین سالها کافی باشد که به نقش «تصمیم سازی» رضایت دهند و در کمین پست های «تصمیم گیری» ننشینند. شاید حاصل MBA در یکی دو سال اول، یکی دو جلسه مذاکره خوب باشد که فرد در آنها بتواند لیاقت و توانمندی خود را به مدیران و همکاران به اثبات برسانند. این گروه از فارغ التحصیلان، کسانی هستند که میوه های درخت تحصیل را شاید دیر، اما با کیفیت مطلوب برداشت میکنند…
در ادامه باز هم برای شما از MBA خواهم گفت…
——————————————————————
اگر قسمت دوم را نخوانده اید، آنرا اینجا بخوانید…
آخرین دیدگاه