شراره جان.
ببخش که معرفی کتابها رو ناقص انجام دادم.

کتاب دو زندگینامه، زندگینامه‌ی ویل دورانت و آریل دورانت هست که توسط خود این دو نفر تالیف شده و نثری روان و دوست داشتنی دارد.

کتاب درس ‌هایی از تاریخ، بعد از نوشتن تاریخ تمدن، توسط ویل و آریل دورانت تدوین شده و برداشت این دو نفر را از تاریخ بیان کرده است.
تاریخ و اقتصاد، تاریخ و طبیعت، تاریخ و جغرافیا، تاریخ و دین و …، عنوان برخی از فصول این کتاب هستند.
این کتاب، در مقطعی با عنوان “درآمدی بر تاریخ تمدن” نیز منتشر شده که نیمی از آن کتاب، صرفاً فهرست عناوین سایر جلدهای تاریخ تمدن است و نیمه‌ی دوم، همین بحث “درس‌هایی از تاریخ” را تشکیل می‌دهد.

در مورد لذات فلسفه هم، احتمالاً به خاطر داری که در متمم، بخشی از آن کتاب را در قالب پاراگراف فارسی نقل کرده‌ایم:
http://motamem.org/?p=6886

رضای عزیز.

من آزادی را به دو شکل می‌فهمم.
شکل اول آن اینکه: هر چه خواستی بگویی و هر چه خواستی انجام بدهی.
که به نظر من، اگر در این زمینه، آزاری به دیگران نرسانی، از “حقوق اولیه‌ی بشر” است و انسان بودن با آن آغاز می‌شود و کسی که آن را انکار کند “انسان نیست”، حتی اگر به ظاهر، مانند سایر انسانها به دست و پا و اندام‌های تولید مثل، مجهز باشد.

شکل دوم که به نظرم مهم‌تر است، آزادیِ اندیشیدن فراتر از چارچوب‌هایی است که “انسان بودن” به “انسان” تحمیل می‌کند. انسان بودن را به معنای فیزیولوژیک آن می‌گویم (چه آنکه معنای دیگری هم برای آن نمی‌شناسم). به معنای یکی از گونه‌هایی که بر روی این کره‌ی خاکی زندگی می‌کند. آنقدر پیچیده است که در نگاه سایر هم‌نوعان خویش، “غیر قابل پیش بینی” و “صاحب اراده‌ی کاملاً مستقل” به نظر می‌رسد. مهم‌ترین مکانیزم طبیعی که در وی تعبیه شده، “تلاش برای بقا” است و “ترس از فنا و نابودی” و “ترس از ابهام” و “رغبت به تولید مثل”، ساختار پایه‌ای وجودی وی را تشکیل می‌دهد.
اندیشیدن به چیزهایی که “خارج از این چارچوب” هستند و “دستاورد فکری – فیزیکی” این چارچوب نیستند، کار ساده‌ای نیست.
“فداکاری به خاطر دیگران”، “نگرش بلندمدت”، درک مفهوم “جهان بی مرز”، “پذیرش اینکه همه چیز در عالم هستی، هم نوع ماست” یا “هیچ چیز هم نوع ما نیست”، درک همزمان “یگانگی با عالم و بیگانگی با آن” و “توانایی لذت بردن از فرایند تکوین بدون تلاش برای درک نقطه‌ی آغاز و پایان” و “تحمل ندانستن و نتوانستن دانستن” بی آنکه درد آن را با مرهم “خرافه” شفا دهد، ساده‌ترین و ابتدایی ترین مصداق‌های رهایی از چارچوب تحمیلی طبیعت به ماست.

دستیابی به شکل اول آزادی، نیازمند شکستن زندان‌های نوع دوم است و زندان‌های نوع دوم، دیوارها و سقفی چنان شفاف و شیشه‌ای دارند که گاه، تا زمان مرگ، متوجه نمی‌شویم که وجود دارند و آنها هم که می‌فهمند وجود دارند، در شکستن آن تردید می‌کنند و آنها هم که این دیوارها را می‌شکنند، در سکوت و تنهایی در میان انبوه زندانیان زندان شیشه‌ای، در خود فرو خواهند شکست.

اگر آزادی دوم حاصل نشود، آزادی اول، صرفاً جابجایی از سلولی کوچک به سلولی بزرگتر است و شاید کسانی بتوانند آزادی اول را بسازند و آن را حفظ کنند که ابتدا از قید زندان دوم آزاد شده‌ باشند که اگر چنین نباشد، هر نوع تلاشی برای آزادی،‌ در بهترین حالت، دستاوردی موقت خواهد داشت.
بی دلیل نیست که گفته‌اند، کسب آزادی مهم نیست. آنچه مهم است داشتن ساختاری برای حفظ آزادی پایدار است.
اما باور نمی‌کنم که چنین روندی،‌ در کوتاه مدت و میان مدت زندگی نژاد انسان بر روی این خاک، قابل حصول باشد.
چرا که، آنها که از آزادی دم می‌زنند، عموماً نوع اول را می‌خواهند و نوع دوم را نمی‌شناسند و نمی‌فهمند و آنهایی هم که نوع دوم را می‌فهمند، سر در عزلت و تنهایی فرو می‌برند و از “گله” رو برمی‌گردانند که به قول سعدی:
این مدعیان در طلبش بی خبرانند
کان را که خبر شد، خبری باز نیامد

البته اینها صرفاً حدس است. من هرگز دغدغه‌ی آزادی را نداشته‌ام و حتی “نیاز به آزادی” را حس نکرده‌ام. دغدغه‌ی اصلی‌ام “دانستن” است که پیش نیاز دستیابی به آزادی دوم است که خود، پیش نیاز رسیدن به نخستین شکل آزادی است.