سلام ممنون بخاطر علاقتون به همنوع بعد از اینکه مامان شدم و تحصیلاتم تقریبا کامل شد وبا کار وزندگی ودیدن افراد مختلف برام همیشه سئوال بوده که بعد از اینهمه تلاش باز چطور نمی تونیم مثل مادرای خودمون باشیم در تربیت فرزندانشون یا همسرداری فرقی نمی کنه چه خانم چه آقا .ماهاکه همه کارامون با برنامه بوده به نظر خودمون با درایت وعاقلانه انتخاب کردیم با برنامه ریزی دقیق صاحب فرزند شدیم اینهمه در مورد تربیت وپرورش بچه مطالعه کردم خدارو شکرکه تا حالا موفق بودم ولی باآشنایی با سایت شما چیزهای باارزشتر زیادی آموختم که همین آموختن کلمه تلاش به کودکه وجای کلمه تلاش همیشه خالی بود وباز بادرایت شما فهمیدم که چقدر از مادرم عقب هستم.
ودوم اینکه ما درشادی و موفقیت خودمون همه رو سهیم می کنیم ولی این دیگران هستند که بمحض موفق شدن دیگران دغدغه کوبیدن فرد رو دارن وبه دنبال نقطه ضعف یا خدای نکرده شکستشون هستند در حالیکه به قول دوست و استاد گرامی تلاشی که فرد انجام داده رو نادیده میگیرن بلاخره کسی که سرپاست خیلی تلاش کرده خیلی سختیهارو پشت سر گذاشته که تونسته در مقابل باد به لرزه بیافته ولی محکم بایسته.

خدا به داد بچه های ما برسه ما ها که اینجوری رشد کردیم و اومدیم بالا همیشه داریم همه عقده هامونو سر نسل کودک خالی میکنیم !! خیلی دیدم بچه افتخار میکنه که همه تایمش پر از کلاسای درسی جور واجور میشه .وای وای وای چه کردیم با خودمون

من پدرم که کارنامه ام رو میدید می‌گفت دختر همه اش بیست که خوشمزه نیست…
یه پونزدهی … شونزدهی … چیزی….

سلام آقای مهندس…امیدوارم که پاییز خوبی رو شروع کرده باشید…من همونی هستم که هرروز به وبلاگ شما سر میزنم ومطالبتون رو یاد داشت میکنم وبرای همه میخونم بخصوص مادرم که ۴۰سال معلمی کرد وعاشق مطالب شماست…وگفت…یک ۲۰ از طرف من برای این معلم نمونه بفرست که بسیار زیبا بیان کردند..فقط میتونیم بگیم درود بر شما.که چراغ ها را برای همه روشن میکنید..امید وارم که همیشه شاد وسلامت وسربلند باشید .آمین

این نگرش تربیتی همونیه که همه ما باید در راه ترویجش تلاش کنیم
باشد که نسلی بهتر (حتی یه ذره!) از خودمون تربیت کنیم

محمدرضای عزیز، واقعا ممنون بابت تلاشی که در راستای بهبود آموزش و پرورش فرزندان ( در کنار همه خدمات ارزشمند دیگرتون) می کنید.
از عواقب منفی تشویق به اول بودن به هر قیمتی، مورد دیگه ای که به نظرم می رسه سرخوردگی، افسردگی و مسئولیت ناپذیریه. وقتی به فرزندمون القا می کنیم که اول بودن در درس و نمره بیست می ارزه به محروم شدن از لذتها و سرخوشی هایی که یک کودک یا نوجوان باید داشته باشه، بهش یاد میدیم چطور فرصت چشیدن طعم شیرین ترین لحظات زندگیشو به ارزانی از دست بده. سرخوشی ها و لذتهایی که میشه در کودکی و نوجوانی تجربه کرد، تکرار نشدنی اند و هیچ چیز ارزش محرومیت از اون رو نداره. این فرزند در آینده ممکنه به تجربه و خرد خودش متوجه بشه که “اول بودن به هر قیمتی” نادرسته و به فساد مالی و … که شما ذکر کردید کشیده نشه و از نظر اخلاقی سالم بمونه، اما همواره زخمی رو با خودش حمل میکنه ناشی از اینکه نتونسته به وقتش کودکی/نوجوانی کته. چنین آدمی، به واسطه همون تجربه و آگاهی که از فسادش جلوگیری کرده، ممکنه به این نتیجه برسه که اون همه تلاش و تحمل سختی برای هیچ و پوچ بوده و ارزششو نداشته. پس احساس سرخوردگی می کنه و اعتمادشو به “حصول نتیجه مطلوب با تلاش و پشتکار” از دست میده. بنابراین ناخودآگاه دست از تلاش برمیداره و به فردی مسئولیت ناپذیر تبدیل میشه البته اگه شانس بیاره و افسردگی نگیره!
مورد دیگه، تک بعدی بار اومدن و عدم رشد کافی مهارتهای لازم برای زندگی (از جمله هوش اجتماعی) هست. بدیهیه که به دلیل محدودیت زمان نمیشه در همه چیز اول بود (ولی میشه در چندین زمینه دوم، سوم یا هفتم بود!) و اگه اصرار بر اول بودن باشه، به دلایل فرهنگی، تاکید و تمرکز میره روی درس. نتیجه میشه یه سری مغزها و نابغه های ۲۰-۳۰ ساله ای که در حد یک بچه هم رفتار اجتماعی بلد نیستند در حالی که نه تنها برای رضایت از زندگی، بلکه حتی برای موفقیت های ظاهری (پول، شهرت، قدرت،…) هم همین رفتار اجتماعی فاکتور بسیار مهمتر و تعیین کننده تری از شاگرد اولی دانشگاه و مدال المپباد و … هست.
ببخشید که طولانی شد و کلی خطابه کردم!

سلام به محمدرضا و همه خوانندگان این سایت پربار

کشورهایی که از نظر علمی پیشرفت کرده اند به خاطر این بوده که نگاه انان به علم ، کلی و فقط فیلسوفانه نبوده بلکه هر کدام سعی کرده اند در جزئیات غرق شوند تا بتوانند مرز علم را یک قدم به جلو ببرند
اینو گفتم برای اینکه بگویم محمدرضا و امثال او از گفتن نکات ساده و کابردی سعی دارند عرض زندگی را بیشتر و رفتارهای ما را در عمل بهبود ببخشند و گفتن کلیات اخلاقی و تکرار هزاران ساله آن ما را به جایی نمیرساند
محمدرضا عزیز دوست داریم و از دوستی با تو افتخار میکنیم

با سلام خدمت استاد عزیز و دوستان گرامی

واقعا باید دست های محمد رضا رو بوسید کمتر کسی هست که علاوه بر افزایش سواد مدیریتی و ….

به فکر بهتر زندگی کردن دیگران هم هست

استاد من دستت رو از همین جا میبوسم به یاد تمام دیدن ها و لطف هایت

از حرفاتون خیلی خیلی لذت بردم.چقدر دقیق و ریزبینانه به همه چی نگاه میکنین.اینارو باید یه جا بنویسم که اگه در آینده صاحب فرزند شدم به کار ببرمش 😉

سلام.من کنکور ارشد دارم و از خوندن مطالب مرتبط با این موضوع خیلی انرژی میگیرم(تایم استراحتم میام تو سایت شما و ی چرخی میزنم)…میشه خواهش کنم که مطالبی درباره ی موفقیت،نتایج سخت کوشی و کلا هرچی که بنرژی زا باشه بذارید تو سایتتون…با تشکر شعبانعلی عزیز…

احسنت.
متاسفانه همه در چارچوب یک رقابت مسخره افتاده اند و زندگی کردن را از یاد برده اند.

یاد مطلب تیزهوش هستی یا پرتلاش متمم افتادم…چقدر به جا گفتید و چقدر حسرت دوران تحصیلم را می خورم که میتونست با آرامش بیشتر و فرصت های بهتر یادگیری سپری میشد ولی افسوس که افتخار من و خیلی از هم نسلان من به گرفتن نمره ها و معدل های بیستی بود که به هر قیمتی طی شد و الان میفهمم چه لحظه های خوبی را از دست دادم.

ازاينكه من اينها رو ياد نگرفته بودم غم بر لبانم نشست اما فكر اينكه فرزند اينده من اينها را با وجودش ياد خواهد گرفت لبخند برلبانم نشاند… ممنون استاد

یاد خودم افتادم که نقره المپیاد رو گرفتم و خودم رو سرزنش میکنم که کاش از سال دوم شروع کرده بودم که طلا بشم.

حرفهایتان برایم یادآور این بود که نسل سوخته ای هستیم…