استاد چه قدر خوبین شما
ممنون که هستید

یکی از دلایلی مهمی که به اینستا میرفتم خوندن نوشته ها و یا مطالب شما و یا دیدن عکسهای شما بود من هم تو این مدتی که نبودین بسیار کم اینستا رو چک کردم …

خیلی دوست دارم با شما کار کنم

همیشه موفق و شاد باشی

سلام

این مطلب برای من که هنوز در مقابل عضو شدن توی اینستاگرام تونستم در برابر خودم مقاومت کنم حس جالبی داشت،
ولی برام جالب ترین قسمت این دل نوشته خرید کتاب بود، که رفتار خودم برام تداعی شد،
“(آنقدر حریصانه کتاب خریدم که آخرین روز، برای خریدن یک سیب‌زمینی سرخ کرده هم پول نداشتم و با حسرت، بوی روغن سوخته را استشمام می‌کردم).”
فکر میکنم برای یک دانشجو نشابه رفتار خودش و استادش خیلی جالب باشه، البیته از دید کودک درونش
امیدوارم همواره پاینده باشید

محمدرضای عزیز هزاران بار دوستت دارم…
با تو چقد خوبه حالم…………….

سلام.
وقتی در اینستاگرام با صفحتون آشنا شدم فکرشم نمیکردم از یه سایت عالی سر در بیارم. اینستاگرام با نوشته های کوتاه و دست خط هاتون آشنا شدم، لینک هايى كه میگذاشتین برام مهم شد و مرتب باز میکردم و مینشستم به مطالعه چون برام خیلی تازگی داشت و خیلی مشتاق بودم بیشتر بخونم. برای من که تازه با شما و روزنوشت ها و متمم آشنا شدم یه اتفاق خیلی خیلی خوب بود که در اینستاگرام برام رقم خورد. حتی دیگه عکسهایی که پُست میگذاشتین برام مهم شده بود و واقعا خدارو شکر میکردم که با پیجتون آشنا شدم و همین باعث شد الان اینجا باشم.
ازتون ممنونم بخاطر پیج اینستاگرامتون، بخاطر کوتاه نوشت ها، بخاطر لینکهایی که میگذاشتین، بخاطر نامه هاتون به رها، بخاطر جمله هايى كه با دستخط های خودتون میگذاشتین، بخاطر عکس حیوانات قشنگی که میگذاشتین، همشون برام جذابیت داشت که الان اینجام و در آخر هم خدا را شکر و شما را سپاس که از اینستاگرامِ کوچک دریچه ای باز کردید به دنیایی بزرگ. خدا قوت.

سلام
محمدرضا(استاد عزیز) مطلبی که می نویسم هیچ ربطی به مطلب فعلی ات ندارد. ولی دلم خواست کمی برای و تو دوستان دل دردم را آشکار نمایم. راستش خیلی اهل نوشتن نظر و این جور حرفها نیست اما اگر بنویسم به بعدش هم فکر نمی کنم و اینکه مورد قبول چه کسی واقع می شود یا نمی شود. در آن لحظه دلم می خواهد بنویسم. (پیشاپیش تقاضا دارم اگر مطلبم مناسب نبود تایید نکنید)
امشب که پس از مدت ها و شاید ماهها به صورت کاملا یهویی به روزنوشته ها سر زدم، دیدم چقدر نوشته هایت طولانی شده چقدر نسبت به سابق بیشتر می نویسی. راستش را بخواهی همین مطلبت را از هم وسط هاش شروع به خواندن کردم باقی اش پیش کش. جنس حرف هایت چقدر فرق کرده احساس کردم دیگر روز نمی نویسی شاید متممی دیگر می نویسی ولی در مطالبت بوی سادگی بوی بی پیرایگی همچنان موج می زند، شاید تغییر کردی و یا خواستی با توجه به حجم و گونه های متنوع مخاطبانت گونه ای دیگر عمل کنی، نمی دانم ولی فکر می کنم تو هنوز همان محمدرضای دوست داشتنی هستی که بوی سادگی کلامش از این صفخات بی جان هم به مشام می رسد. صفحات روزنوشته ها را که ورق می زدم اشک از گوشه چشمانم سرازیر بود(و الان که می نویسم) و هر چه عقب تر می رفتم هیچ کدام را بخاطر نمی آوردم، ۲-۳-……۱۰…..۱۵ راستی چقدر عکس های دوستانه ات به دل می نشیند اما من روز نوشته ها را با آن پیش زمینه خاکستری و خشک و لوگویی از چهره ات به یاد دارم….. بالاخره نزدیک شدم به آخرین مطالب ولی نه همچنان مانده و انیشتین و نامه او به پسرش و مطالبی که در آن صفحه ظاهرا به چشمم آشنا می آیند ۱۹ یا ۲۰…..
شاید دل خوشی ام به این باشدکه احتمالا در همان مسیری گام بر می دارم که تو در آن هستی (هرچند که فاصله مان با معیار های موجود قابل اندازه گیری نیست) از این رو کمتر دوری ات را حس می کنم شاید روز دیگری که سر میزنم باید از ۱۰۰ شروع کنم و محمدرضا را جستجو کنم…
راستی من اینستا ندارم اما تعریفش را شنیده ام می گن چیز جالبیه اما برایم اینجا بسیار جذابتر و دلنشین تر است با آن رنگ خاکستری پیش زمینه فونت ریز توما ولوگویی از چهره صاحبش هر چند مانند دلربایان حرم زیبا نیست اما سخنانش، افکارش، سادگی اش، کلماتش ، موهای ریخته و سفید و خاکستری شده اش و… دلم را می برد و ….(چقدر سخت بود اینهمه اینگونه نوشتن، شاید منم میخواستم یه مانند تو بنویسم الان مویی در سر نداشتم)
دل نوشته ای برای محمدرضا

اول: این همه کتاب انگلیسی رو از همین تهران خودمون خریدین؟ امکانش هست بگین از کجا؟

دوم: خیلی وقت پیش بلاک شدم از اکانت اینستاگرام شعبانعلی، ولی احساس می‌کنم مثل متمم و همین وبلاگ، تاثیر محسوسی داشته رو مخاطبانش. اون ۵۰ ساعت، بیشترش برا ارسال مطلب بود؟ نمیشه اون ساعاتی که برا ارسال مطلب بود رو حفظ می‌کردین؟

حرف های شما از جنس بچه های “شریف” هستش .
برداشت آزاد!

سلام , خیلی خوشحالم که جو تعداد فالور و احساس دین کاذبی که اینیستاگرام باز ها دارن رو شما نداری . اینکه دیده شدن و حس خوب لایک خوردن شما رو غرق در خودش نکرده باز به من یاداوری کرد که اونی هستید که باید گه گاه به روز نوشته هاش سر بزنم و متمم شو با جدیت دنبال کنم.

سلام، خیلی برام جالبه که حتی وقتی عادی هم حرف می زنید آدم چهار تا چیز مفید یاد میگیره. یادمه یه برنامه ای تو رادیو اقتصاد داشتین که هر روز خدود ساعت چهار شروع می شد و من سعی می کردم همیشه بهش گوش بدم چون اگرچه برنامه مشخصاً به مسائل اقتصادی و بازار می پرداخت، اما حرف هایی که شما می زدید خیلی جاهای دیگه زندگی هم به دردم می خورد و خورد.
ممنون که هستین

خوب کاری میکنید.

سلام
مخلصیم
من اینستاگرام دارم
خوشحالم که در این مورد خاص توانستم با ماهی کمتر از ۶ ساعت حضور اندکی از فشار تحمیل شده از فضاهای مجازی را بکاهم
اگرچه امروزه خیلیها عدم حضور در این فضاها را گوشه گیری یا چیزهایی از این دست خطاب میکنند اما هیچ وقت این نوع ارتباط به دلم نچسبید و نمی چسبد
به نظرم ارتباطات محدود و عمیق بهتر از ارتباطات گسترده و سطحی است
فضایی که تو حتی نمی توانی فرکانس صدای طرفت را بشنوی
فضایی که لحن ندارد
فضایی که حرف ها در مینیمالیستی ترین شکل خود ظاهر میشود
شاید اگر نباشد بهتر باشد
دوستانی برای تبلیغات هم از این فضا استفاده کردند
آن هم موفق نبود
شاید هنوز هم موثرترین تبلیغات، تبلیغات دهانی است (یک نظر کاملا غیر حرفه ای)
وای بر ما که در این میان دنبال گمگشته هایی میگردیم که در گذشته بشر کل زندگی خود را بر مدار آن ها تفسیر می نمود.

سلام
خیلی ممنونم که حواست به مهمونهایی که به این منزل دعوت کردی هست و انصافا حق مهمان نوازی رو خوب ادا میکنی،اینکه تصمیمی به متروکه کردن یا زدن مهر پلمپ شد،برای این خانه(اینجا و متمم) نداری برای من جای خوشحالی داره.به درست یا غلط بودن تصمیمت برای اینستا کاری ندارم و سعی میکنم در حد فهم خودم به این تصمیم احترام بذارم.میدونم که بهتر از هر کس دیگه ای میدونی خواسته یا نا خواسته تبدیل به الگوی خیلی ها شدی،اما لازم میدونم بگم که رفتار تو تبدیل به کردار خیلیها شده.جالبه که بدونی از وقتی خرچنگ و قورباغه(به فرموده خودت و الا برای من بیسواد مشق شب)و عکسهای حیوانات(که هیج وقت براشون wowww نگفتم)share نمیکنی،اینستاگرام برام خنگتر از قبل شده و علاقه ای به سر زدن بهش ندارم.محمد رضای عزیز دوست خوب و آموزگار ندیده ام از اینکه سبب شدی به واسطه تو از شر این شبکه اجتماعی درک نکرده،خلاص شم از تو سپاسگزارم.

سلام محمدرضا جان
خوشحالم از تصمیم ت. نوشته ها و محتوای اینستاگرام ت هیچ وقت عمق مطالب روز نوشته ها رو نداشت، من که تقریبا اولین خوانده پست های جدید روزنوشته هات هستم، تقریبا آخرین باری که از پیج اینستات بازدید کردم رو یادم نیست. انگار اینجا پاتوق ماست و تا الان جایگزین در خوری نداشته!
شاد باشی دوست من!

سلام
محمدرضاجان من خیلی چیزها ازت یاد گرفتم.انقدر که گاهی به این فکر میکنم که باید حواسم باشه نسبت به این همه نکته و مطلب بی حس نشم و برام عادی نباشه.ولی سرآمد همه ی آموخته ها برای من این ظرفیت بالا و توانت در کنار گذاشتن و شاید گاهی هم دل کندنت باشه اون هم نه به اجبار که به اختیار.خیلی وقتا فکر میکنم اغلب آدمها از روز اول زندگیشون به هرچی که میرسن مثل اهنربا بهش تا آخر عمر میچسبن مگر حادثه و اتفاقی چون مرگ اونارو جداشون کنه.
خاطره ای که در رابطه با ترک محل کارت گفتی رو من هم تجربه کردم.ما چند سال پیش یه سالن مطالعه ای رو تو شهر راه اندازی کردیم که قبلش انباری بود.(در قالب بخش خصوصی)کلی زحمت کشیدیم و خون دل خوردیم تا اسمی در کنه وقتی بعد از دو سال قرار شد ازونجا بریم من فکر میکردم که دیگه درش تخته میشه، ولی این اتفاق نیوفتاد اون سالن مطالعه بکارش ادامه میده، وقتی گه گاه سری به اونجا میزنم دقیقا حس و حالی که گفتی رو دارم.هنوز بعد این سالها دست نوشته هایی که از خودم برای انگیزه دادن به بچه کنکوریا،چسبونده بودم رو دیوار رو کسی نکنده.گاهی به این فکر میکنم که اشیاء و بناها،در بخاطر آوردن خاطره ها چه بیرحمن.
کل این پستت رنگو بوی استراتژی داشت.
راستی اون عکس دست جمعی مربوط به آخرین جلسه ی تفکر سیستمی موسسه ی بهاره،چندتا کامنت زیر اون پست گذاشتم که در موردشون هیچ وقت چیزی نگفتی،هنوز که هنوزه چشم دنبالشونه و با دیدن این عکس داغ دلم تازه شد:))

سلام محمدرضا..
مي دونم كه در تصميمت بيشتر از خودت، منافع دوستانت رو مدنظر قرار دادي..
ممنونم

برای من خیلی حس خوبی بود که وقتی بعد از مدتی که اکانتم رو غیر فعال کرده بودم بازگشتم، و ناراحت بودم که بعضی از دوستان مهم مثل تو رو از دست داده بودم، تو اومدی و واسم کامنت گذاشتی که “من هستم”، اون هستن ِ تو، واسه من خیلی مهم بود، هست و خواهد بود.
حالا هم خوشحالم که اینجا مثل گذشته می‌تونم پیگیرت باشم، ازت یاد بگیرم، و این سایت شخصیت میون کار و استرس، پناه گاهی باشه واسه خستگی هام.

سلام
متن رو خوندم ، حرف دوستان و جوابهای شما رو هم ، خوشحالم که لااقل شما اون عجله ای که ملت برای تولید محتوا توی اینستا رو دارند ندارید… یاد هنر خواندن جملات کوتاه افتادم، اینا همش یه جور دغدغه از یه جنسه به نظر من،من سریع مطالعه میکنم خیلی تند اما هنوز کتاب رو خییییییییییییلی بیشتر از وب دوست دارم برای خوندن چون کلمه ها وقت دارند توی دلم و ذهنم بشینن ، گاهی اینقدر سرعت وب گردی زیاده که تهش فکر میکنم وقتم تلف شد و الان چند خط از چیزهایی که خوندم یادمه ( گاهی میگم این بحث متمم رو کاش پرینت کنم بخونم، فقط بخاطر کاغذ اینکارو نمیکنم) ، این بده ، خوشحالم که سرعت گیر گذاشتید 🙂 ممنون

من امشب دلم خیلی واسه یه پست متفاوت که قدیما فقط مال شما بود تنگ شده بود….میدونستم اینجا پیداتون میکنم،اومدم و با خوندن این متن خیلی خورد تو ذوقم…ولی خوب که نگاه میکنم میبینم اینستاگرام مثل سیب زمینی سرخ کرده ایه که موقع رژیم میخوری، خودت میدونی که چقدر کار بیهوده ای داری میکنی و واست ضرر داره!!!
واستون لحظات لذیذی به دور از سفاحت مردمان رهگذر فیلسوف آرزو میکنم 🙂

ممنون. اولين باره كه صفحه ي شما رو مي بينم و بسيار ترغيب شدم كه حضورم رو در شبكه هاي اجتماعي كمرنگ كنم و برگردم و بيشتر براي خوندن و نوشتنم وقت بگذارم. موفق باشيد.

با سلام
امروز به محض دیدن این نوشته تون خیلی ناراحت شدم و خیلی سریع تصمیم گرفتم کامنت بذارم و کلی غرغر کنم (می دونید که همیشه پذیرش واقعیت ها خیلی سخته) اما بعد از خوندن کامل نوشته تون نظرم کاملا تغییر کرد حق کاملا با شماس شاید هم ندونید که با این تصمیم با عث چه تغییرات مثبت و خوبی تو زندگی روزمره دوستدارانتون می شید.
الان از اینکه اینجا کامنت می ذارم و از اینکه به جای یک ساعت وقت گذاشتن برای اینستا گرام وقتی بیشتری برای اینجا و متمم می ذارم خیلی خوشحالترم
همیشه تجریباتتون رو در اختیار ما قرار میدید ممنون از اینکه

سلام دوست عزیز
راستش وقتی این متن رو داشتم میخوندم یه چندبار ذوق زده شدم:) جاهایی که نظرتون در مورد شبکه های اجتماعی-توئیتر و اینستا- شبیه نظرم بود و وقتی که فهمیدم فقط اینجا و متمم سر میزنید… دیگه مجبور نیستم اینستا و فیس بوک شما رو چک کنم و مطالب رو ببینم :))) مممنون از این تصمیم …..

شاد و سلامت باشین.
🙂

سلام.
خیلی وقت ها وقتی به نمایشگاه کتاب یا یک فروشگاه بزرگ کتاب که سر میزنم؛ یک حس خوب همراه با حس بد به من سر میزنه که چقدر کتاب نوشته شده و سهم ما از مطالعه کتاب چقدر کمه و حس خوبی به سراغم میاد که من میتونم بهتر از گذشته باشم. حالا اگر بخوام با خودم روراست باشم اینه که من محمد رضا شعبانعلی رو با ویژگی یک فرد کتابخوان حرفه ای میشناسم و هربار هم که میام اینجا و روزنوشته ها رو میخونم اثر مثبتی بر استمرار روند کلی مطالعه و تبدیلش به یک احساس نیاز دائمی گذاشته.

سلام
همیشه از خوندن مطالبتون لذت میبرم.چه اینجا چه اینستاگرام.ارادتمند

با سلام
من هم یک تجربه دارم برای ترک اعتیاد شبکه های اجتماعی ! اینجا درحضور استاد محمدرضا بیان میکنم شاید برای بقیه مفید باشه، وقتی ابتدا تصمیم به کنار گذاشتن عادت موبایل بازی میکنید معمولا اوایل یه خورده سخته ، من مغزم رو شرطی کردم، یعنی از ابتدا به این قاطعیت از شبکه نیامدم بیرون، بلکه حضور داشتم ولی چک کردن اینستاگرام و … رو مشروط به ایستاده بودن و یک پا روی هوا داشتن کردم ! به این صورت که از زمانی که وارد اینستا میشدم اول باید درحالت ایستاده میبودم و در ثانی پای راستم هم به صورت نود درجه روی هوا قرار میدادم (این حرکت باعث تقویت عضلات ران پا میشود ) و بعد از ۵ دقیقه واقعا حفظ این موقعیت برایم طاقت فرسا میشد و اینستاگرام رو میزاشتم کنار و پایی که روی هوا بود رو میآوردم پایین و خلاص میشدم و… بعد از دوهفته کلا مغزم به گوشی حساس شد 🙂 یعنی دست گرفتن گوشی رو مساوی با تحمل یک رنج میدونست الان طوری شدم که وقتی گوشیم زنگ میخوره با اکراه بهش دست میزنم

با سلام خدمت استاد گرامی
رایج شدن یک شبکه اجتماعی با تمام کارکردهای خوب و بدش،حتما دلیلی بر مفید بودن یا مضر بودن آن نیست هر کسی با توجه به علایق خود و شناختی که از خودش داره، نحوه رفتارش با هر موضوع اجتماعی رو انتخاب میکنه…دلایل شما برای ترک اینستاگرام قابل احترامه…برای من که پیگیر مطالب شما و خط فکری شما هستم فرقی نمیکنه که بخواهید دیدگاهتون را کجا بیان کنید…چرا که جوینده یابنده ست…من با شما از طریق صفحه رسمیتون آشنا شدم. بعد پیگیر شما در متمم و بعد در اینستاگرام و ….ممنونم از شما که با نوع رفتار خاص خودتون به نوعی دارید فرهنگ سازی میکنید که برای جامعه من، برای خود من لازم و مفیده. تندرست باشید.

سلام ، روز خوش
هر از گاهی به صفحه تون (اینجا) سر میزنم ، و البته خبرنامه ی هفتگی تو رو هم از طریق ایمیل دریافت میکنم . اصلا نمیدونستم که صفحه اینستاگرام دارین ، ولی این مطلب برام فوق العاده جالب بود و نظرم رو برای خوندن جلب کرد ، مخصوصا خرید میز و صندلی و کتاب . به نظرم حرکت جالبی بود و حس خوبی بهم داد ، خوشحالم برای حال خوبتون ، امیدوارم همیشه حالتون خوب باشه.

برام جالب هست ببینم روند تعطیلی و انزوایی که محمدرضا شعبانعلی در پیش گرفته تا کجا ادامه پیدا میکنه!

سلام آقای شعبانعلی عزیز
با شما موافقم که تا میتوانیم کتاب خواندن را جایگزین وقت تلف کردن صرف در دنیای مجازی نماییم . نوشته تان تم طنز قشنگی داشت و کلی با داستان ،، گم کردن جوراب خندیدم،، خیلی خوشحالم که در آینده مطالب بیشتری از شما خواهم خواند.
راستی میز وصندلی که خریدید خیلی جم و جور و قشنگ است مبارکتان باشد . سالم و سرافراز باشید.

با سلام خدمت تمام دوستان
خیلی جالبه برام که محمدرضا جان! دلخوری‌ها و تاسف‌هات از سطحی نگری‌ها و خود فرزانه پنداری مردم را با مثال‌هایی شوخ اما دارای طنز و یا هجوی سرخوش کننده بیان می‌کنی و در عین حال برای من که حس و حال سخنرانی‌ها و مکتوبات آموزنده و دلسوزانه شریعتی عزیز! تداعی می‌شه، از نقدی که بر خود و اقدامات خود داری خرسندم و می‌بالم که چنین افرادی را پیگیری (بجای فالو) می‌نمایم، تصمیم‌ات برکات بیشتری برای من داره اما بی اغراق شما را شایسته داشتن مخاطب بین المللی می‌دانم و لذا پیشنهاد می‌کنم جملات قصارت رو به انگلیسی در اینستاگرام به اشتراک بگذاری، زیرا با هشت گ‌هایی یافته و خوانده می‌شوند، شما نماینده نسل نوین و امروزی روشنفکران حقیقی جامعه ما هستی، خدا قوت برادر

اولین باریه ک نظر میدم (از اعضای متمم هستم) جالبه تازگی ها به مطالب عمومی ک واسم میل میکنین و مخصوصآ متن کوتاهی ک میذارین علاقه پیدا کردم….. امیدوارم بیشتر وقت بذارم 🙂
دانشجوی مهندسی نرم افزار–>(برای اشنایی بیشتر) 😉

آقای محمدرضا ی دوست داشتنی ;

از طرز نگاه و تفکر شما گاها الگو برداشته ام و در قالب خودم پیاده کرده و می کنم ;

اینکه در نوشته هایتان موقعیت و فضای شخصی تان را شرح می دهید به نظرم باعث ابهام زدایی و رفع برداشت اشتباه شده است.

دوستدار شما
مهدی.

سلام بر محمدرضای عزیز و همه دوستان
در این باره مطالب پراکنده ای برام تداعی میشه و مینویسم… محض تمرین و یادآوری به خودم؛

*عادت به بی عادتی قاعدتن ویژگی خوبیه … تجربه مرگ در زندگی!
*عوامل عادت ساز و غالبا پراکنده ساز قوای ذهنی و جسمی زیاد هستند
*ناچاریم انتخاب کنیم منابع و توان خود را کجاها بیشتر و کجاها کمتر هزینه کنیم(یا اصلا نکنیم)…
*حریت و رهاشدگی از قیود مختلف از جمله عادات نامناسب میتونه احتمالا به هدف زندگی انسان نزدیکتر باشه …یا اگر هدف غایی رو هم ازش خبر نداریم لااقل کیفیتِ بودنِ ما رو بالا میبره.(درمورد افرادی که صرفا عادت به فضای مجازی دارند. و خودم داشتم عادت میکردم و الان مدتیه تقریبا مهار کردم).
*از یک استراتژیست و معلم چیز غریبی نیست که تصمیمی بگیره تا زمان و انرژی خود را گزینشی و بنوعی عادلانه تر تقسیم کنه. (تخصیص بهینه منابع). من این رو یک درس عملی از معلم خودم میبینم.
*برای افرادی که بخش عاطفی فعالتری دارند هر امری معمولا هزینه های بیشتری برمیداره چون از دل و جان خود مایه میگذارند. این گروه شاید لازم باشه بیشتر در انتخابهای خود دقت کنند، حتی انتخاب فضای فعالیت و صرف انرژی و منابع
از جمله زمان…(با توجه به مقایسه حال با گذشته خودم که الان مسایل اثر بیشتری نسبت به قبل در عواطف من ایجاد میکنند.)
*فضای بی تفاوت یا مخرب در شبکه ها زیاد هست و واقعیتش اینه که از یک حدی بیشتر نمیشه برای اون دسته مخاطب انرژی گذاشت چون همون طور که بارها ذکر شده، شرح و بسط ممکن نیست و طیف کاربران عموما دنبال مطلب جدی و استفاده از اونها نیستند.
*هنر تمرکز خیلی ارزشمنده، امروزه مقداری به این مطلوب نزدیکتر شدم با حذف عوامل پراکنده ساز.

**بیشترین وقت رو صرف متمم و مطالب آموزنده میکنم. احساس بسیار بهتری با لذتی عمیق تجربه میکنم.

***بیربط نگاریهای من رو ببخشید. با بیماری و حین سفر نوشته شده. خیلی بلندبلند فکر کردم!

سلام

شاید Seth Godin رو هم بشه هم فکر محمد رضا دونست تو زمینه تمرکز به وبلاگش به جای فعالیت های متنوع تو شبکه های اجتماعی مختلف. ایشون تو قسمتی از صحبت هاش با مثال زیبای دلیل استفاده نکردن از توییتر رو اینطور بیان می کنه :
پست گذاشتن تو توییتر مثل بازی کردن همزمان تنیس با ۱۵۰نفر می مونه!

سلام

محمد رضا عزیز بسیار خوشحالم که این تصمیم رو گرفتی چند دلیلش رو اینجا میگم (که شاید نامقعول باشه)

۱- کلا آدم کند و خلوت پسندی هستم و با اینکه وبلاگ نویس آی تی هستم و سال هاست مطالبت رو دنبال میکنم اما توی متمم تازه چنده هفته اس عضو شدم و توی فیس بوک،اینستاگرام و.. هم به همین شکل بوده،یکی از دلالیش اینه که من دوست دارم وقت رو به اراده خودم و با تمام حس و حواس به مطالب تو (که اغلب طولانی هستند) اختصاص بدم نه اینکه یک عکس از تو بین زمانی که من حوصله ندارم و به قول تو مشغول پشه له کردم توی اینستا هستم من رو به سوی مطالبت بکشونه

۲- احساس میکنم اینطوری کم تر احساس خستگی میکنی و سرزنده تر میشی و این باعث خوشحالی من میشه

۳- روزمرگی ها با وبلاگ نویسی به نظرم یک ترکیب عالی هستند هم از نظر امکانات هم از نظر تاثیر گذاری و مخاطب

۴- من به همون دلیل کندی و.. معمولا کم و کوتاه نظر میدم ولی اینجا دوست دارم نظر بدم چون احساس میکنم وقتی که میزارم و تایپ میکنم هم دیده میشه و هم ارزش داره به علاوه اینکه بعد از نظر دادن ده تا درخواست از دوستان فعال در حوزه میدریت برای فالو و.. نمیگیرم

امیداورم این وبلاگ همیشه برقرار باشه 🙂

با سلام
صراحت در نوشتار شما را بسیار دوست دارم و آرزوی بهروزی برایتان دارم.
و همیشه برای خواندن نوشته های شما با طیب خاطر وقت می گذارم
دوستدارتان
بهزاد

درود استاد
من از طریق اینستا با پستی که برای دخترتون رها نوشته بودین آشنا شدم
و از این بابت خرسندم و بعد اسمتون رو پیش جناب آقای علی امیرماهانی(کرمان) آوردم و ایشون از شما بسیار نیک گفتن و سایت هاتون رو بهم معرفی کردن و باز از این اتفاق خوشحالم.
انشاءا… بتونم اینجا سوالاتی رو که نمیتونستم توی فضای اینستا بپرسم با ایمیل بپرسم.
شما زیبا می اندیشید…زیبا می نویسید…زیبا رفتار می کنید و زیبا همه کار میکنید…حتی زیبا میگید شبکه های نااجتماعی نریم و که تصمیم گرفتم بشدت کمش کنم،مگر برای کارم.
سپاس فراوان استاد

من خیلیییییییییی خوشحال شدم.چون من هم حدود دوماهه که تمامی اکانت های دیگمو تعطیل کردم وبه هیچ کدوم سر نمیزنم وفقطط تمامی فرصتهای یاد گیری ومطالعه تحت وب م رو در متمم میگذرونم.
ممنونم که اینقدر به شاگردانتون متعهدید

سلام و خدا قوت به استاد شعبانعلی عزیز
مدتی بود که اطرافیان از فضای اینستاگرام تعریف میکردند
ولی من عضو این شبکه نمیشدم
دلیلش هم بخاطر این بود که فضای مشابهش رو در فیس بوک تجربه کرده بودم
خلاصه نمیدونم چرا دیروز تصمیم گرفتم
یه سرک بکشم ببینم , اینستاگرام به چه صورتی هست
و اولین نفری که فالوو کردم شما بودید
با توجه به مطالب فوق , تصمیم گرفتم
به همین یک روز اکتفا کنم
و به این فضا سر نزنم

موفق باشید

مطلب بسیار آموزنده ای بود. ممنونم. تلنگری بود به خیلیهای ما

سلام
نوشتتون بوی اون حرفای با لباس راحتی رو میداد…خیلی خوشحالم…نوشتتون درس بزرگی بود…سپاس

سلام وعرض ارادت …آدم بسیاری از اوقات افکار واندیشه هایی به ذهنش خطور می کند که می پندارد باید عینک ذهنش را جابجا کند ولی وقتی درگیر جابجایی ش می شوی و درهمان احوال کسی به تایید شک پنداشته هایت مهر تایید بزند آرامش عمیق نصیبت می شود .غرض از اینهمه الفاظ ادبی را کنارهم چیدن این بود که مدتها ست ذهنم درگیر بود که شبکه های اجتماعی هیچ بر اجتماعی شدن نیفزودند که بسیاری از فرصت ها را نیز ربودند ارتباطهای زودهنگام وگرم ولی کوتاه گریز پا وسست ریشه؛ برداشت من از شبکه های اجتماعی سیاستی ست تا ذهن آدمها را ازمطالعه وفیلم دیدن وموسیقی شنیدن وبه یکدیگر سرزدن نه ازجنس مجازی بلکه حقیقی دور کند ومدیریت ذهن وزمان را در اختیار بگیرد ونه تنها فاصله ها را کم نکرده است بلکه در بسیاری موارد انگار شکاف هایی را باعث شده است.کوتاه سخن …حال آنکه رفتن شما از اینستا مهر تاییدی بود بر وهم وتردید خداحافظی م از شبکه اجتماعی .سپاس ازشما که صمیمانه ناگفته هایتان را به معرض عموم میگذارید شاید اگر هرکسی دل نوشته هایش را میگفت یک نفر برای ادامه مسیر جانی تازه میگرفت.

در پناه ایزد منان

سلام استاد
واقعا با اين حرفاتون يه شوك به همه وارد كرديد كه يكبار ديگه يادورآورى كرديد كه ميشه از وقتمون درست استفاده كنيم

سلام آقای شعبانعلی؛ خیلی خوشحالم که این تصمیم رو گرفتید چون من هم از حدود ۸ ماه پیش که اکانت خودم رو در اینستا ساختم، نتونستم خوب با محیطش ارتباط برقرار کنم و از اونجایی که خیلی آدم خسیسی هستم نگران مصرف حجم اینترنت بابت تماشای عکس های نه چندان مفید اشخاص یا گروه هایی که follow کردم بودم، برای همین اصلا سر نمی زنم.
به نظر من تخصیص وقت و انرژی بیشتر به من و کسانی که دنبال یادگیری هستند و به غذای فکری و شخصیتی نیاز دارند ارزشی دو چندان داره. یک ماه پشت سر هم هر روز صبح که با ماشین به اداره می رفتم «فایل صوتی عزت نفس» رو تا اداره و عصرها تا منزل گوش می کردم، انصافا خیلی از رفتارام رو اصلاح کردم، واقعا تاثیر مثبت گذاشت… در متمم هم از خواندن مطالب لذت می برم ولی بازم فکر میکنم هیچی نمیدونم… من واقعا به این فایل های صوتی مثل عزت نفس، و مطالب شخصیتی در متمم نیاز دارم، و خوشحال شدم که انرژی که صرف اینستا می شد به کتابخانی و انتقال دانسته ها به امثال من از طریق وبگاه های اینترنتی متمم، تراست زون و شعبانعلی دات کام اختصاص خواهد یافت
آخر حرفام یه سوال هم دارم: آیا شبکه اجتماعی یا برنامه ای است که در ایران هم کاربری را داشته باشد که در دنیا دارد؟ بحث توییتر و اینستا شد، آیا چیزی هست که در ایران همان کاربرد و استفاده ای را داشته باشد که در دنیا دارد؟ الآن LinkedIn هم شاهد پست های نامرتبط و حتی توهین بین ایرانیان است، ما در کدام یک از شبکه های اجتماعی چه عام و چه خاص توانسته ایم مانند بقیه ی دنیا رفتار کنیم؟
با سپاس فراوان

سلام محمد رضای عزیز
من همیشه چه اون وقتها که برای فراموش کردن بوود چه الاان که روزنوشته ها هست از خوندن نوشته هات آرووم میشدم برام مهم بوود صبح ها قبل از ترک کردن اتاق اولین کاری که می کنم چک کردن روزنوشته ها باشه و هست از همون اول خیلی کامنت نمی نوشتم و بیشتر از خواندن مطالبت اونم نه یه بار چندین و چند باار کیفووور می شدم ….

یلداای ۹۲ را هیچوقت فراموش نخواهم کرد چون معنای دیگه ای به دوستی من با تو هدیه داد و من از اون موقع خودم را به تو نزدیک تر احساس کردم و از اینکه در این فرصت عمر حضور معلمی مهربوون و در زندگیم تجربه کردم و می کنم بسیاار خوشحاالم …

نکته آخر : برا محمد رضا معلم عزیزم که تو باشی و همه هم قبیله ای هام در این خونه گرم
برای یلدای امسال یه هدیه موسیقیایی دارم امیدوارم که بتونه اندکی حال خوب
واستون به ارمغان بیاااره

پاینده باشی دوست و معلم عزیزم ☺

سلام محمدرضا

تبریک میگم برای تصمیم شجاعانه ای که گرفتی…

یک جایی جمله جالبی را خواندم: تکنولوژی و شبکه های اجتماعی انسان ها دور را به هم نزدیک کرده اما ادم های نزدیک را دور!

موفق باشی

سلام محمدرضا،
اینستا عضو نیستم و تصمیم داشتم سرم که خلوت تر شد از دی ماه عضوش بشم…
اینجا یکبار از اینستات نوشته بودی و من شروع کردم به خوندن پستهای شما در اینستا بدون عضو بودن و الان چندین ماه است که اینستا شما (و سپس برخی از دوستان شما ) را چک میکردم. این مدت که اینستا نبودی، صفحات دیگران هم بسیار به ندرت چک میکردم. اما یک دلیل من برای آغاز رفتن به اینستا شما بودی. بعضی از دست نوشته هات رو خیلی دوست دارم.
======
تلگرام عضوم، قبلا انقدر بهش وابسته نبودم … ولی الان این اتفاقه افتاده
و این مسئلهوقت بسیار نازنینی از من رو در دو- سه ماه اخیر گرفت و بعد بهتر شدم…
======
محمد رضا گزارش روزمرگی هات هم توش تلنگر داشت برای من
اینها اولویت من نیست … میخوام به اولویتم برسم، ممنون بابت تلنگرت
میخوام این وقت ارزشمند رو برای ساختن اون بنای مهم زندگی بزارم.
من اینجا به به خاطر تلنگرت به خودم قول میدم از همین لحظه گذران وقتم تو تلگرام رو کاملا کنترل کنم و به جاش به اولویت هام حسابی برسم.
======
ممنون که اینجا هستی و مینویسی.

سلام محمدرضا

بابت انتخابت بهت تبریک میگم

روزمرگی ها، ادویه ی خوش عطری برای روزنوشته ها خواهدبود

««اگر بخواهم به تجربیات شخصی تکیه کنم، با مرور خاطراتم، فقط یک گروه دیگر را می‌شناسم که در “شتابزدگی برای موفقیت” و “همه چیزدانی” از Developerها جلوتر باشند و آن MBA خوانده‌ها هستند »»
با خوندن این جمله کلی خندیدم 🙂
میخوام بگم تمام جمله هایی که شما در این مدتی که باهاتون آشنا شدم،(چه به زبان طنز و چه جدی) به نقد از مدیریت و MBAخونده ها فرمودین باعث شده بت این کلمه در ذهن من بشکنه و دیگه با دید یک «همه چیز دان» به خودم !!نگاه نکنم 🙂

ممنونم

خیلی خوبه که آدم بعضی وقتها توقف بکنه و فکر کنه که چرا من دارم توی فیس بوک پست میگذارم یا چرا وقتم را در تلگرام میگذرانم ، چیز با ارزشی که تو این ۲ یا ۳ سال از شما یاد گرفتم مهارت فکر کردن بوده و خیلی هم به من کمک کرده . همینطور سیستمی فکر کردن هر چند مورد دوم رو یه کم دیرتر یاد گرفتم . خدا نعمت عقل رو به ما داده ولی ازش زیاد استفاده نمی کنیم فکر کنم پاسکال یه جمله داره میگه : سخت ترین کار برای انسان اینه که یک ساعت در یک اتاق خالی بشینه و فکر کنه . این کار برای من لذت بخشه و خیلی توی تصمیم گیری به من کمک کرده . از کتابهات برامون بگو محمد رضا مثل شاگرد سمج دنبال پستها و سایت متمم راه افتادم و هر کتابی که میخونی یا معرفی میکنی من هم میخوام بخونم بعد میفهمم دقیقا کتابیه که باید میخوندم .

اون روز ی که اکانت اینستاگرام ساختم بخاطر تو بود و الان هم که دیگه مطمئن شدم دیگه بهش سر نمیزنی بخاطر تو unisntal میکنم .گرچه برخی مطالبش مثل معرفی کتابها خوب بود ولی باعث میشد وقتی اکانت تو رو مرور میکنم وقت زیادی هم برای اکانتهای بقیه صرف کنم و الان خوشحالم یکی از بیهوده ترین کارهای روتین رو حذف میکنم
واقعا برام دغدغه بود که ایا باید در این شبکه ها حضور داشت یا نه . این مطلبی که نوشتی برای این سوال موثر بود .گرچه بیشتر با توجه به شرایط خودت بود ولی من دوستش دارم و میخوام مثل خیلی رفتارهای دیگه تو ازش پیروی کنم.

سلام، حالا که اینجا جواب میدید، لطفا کامنت ۱۶۲۳۸ من در متمم را پاسخ دهید (متن کامنت را در ادامه آورده ام):-)

سلام
از زحمات شما ممنون
واقعیتش اینقدر بحث توصیه به ساختن اپ موبایل برای سایتی مثل شما واضحه که تا حالا ازتون درخواست نکردم و حدس زدم در برنامه هاتون هست، اما به علت ترافیک کاری اولویت نداره
اما به نظر من اولویت بالایی داره!
نیازی به توضیح اینکه استفاده از موبایل برای مطالعه محتوا چقدر رشد کرده که نیست! تصور کنید من در فید ریدرم متمم را دارم
مطالب خوب که عموما نیاز به لاگین دارند در نتیجه الان بیش از هشت ماهه اغلب مطالب خوب متمم برای من ذخیره برای مطالعه بعدا که عملا انجام نمیشه شدن. چرا؟ چون قبول کنید لاگین کردن و استفاده از مرورگر ان هم روزانه راحت نیست
اما اگر اپلیکیشنی بود که یکبار من را تایید می کرد تا هر بار نیاز به لاگین نداشته باشم، مطالب را به صورت افلاین بخوانم، حتی کامنت ها را به صورت افلاین بدهم و در زمان اتصال با سینک شدن منتقل شود، مطالب خوانده نشده یا دسته بندی ها راحت در دسترس باشند، پرداخت عضویتم را با ussd یا درگاه انجام دهم و … خیلی بهتر بود
حالا چرا پایین این پست نوشتم؟ به دو دلیل: یکی اینکه فهمیدم تیم فنی خوبی دارید، پس توان تولید اپ دارید
دوم اینکه کارنامه مطالعه و مشارکتم در سایت را دیدم و یادم امد من که خیلی وقت است عضو متمم، چرا مدتهاست مطالب را نمی توانم دنبال کنم
امیدوارم اگر در رابطه با اپ موافق من شدید، اولویت با آی او اس باشد:-)

سلام محمدرضاجان
قبل از اینکه این متن رو بنویسم ازت تقلید کردم و ۳۰ دقیقه کتاب خوندم، خیلی سخته ،مثل خوردن شلغم میمونه به جای ویتامین سی برای سرماخوردگی، اما فکر کنم اینجوری زودتر خوب شم .ادم وقتی مریضه (خودم رو میگم) نباید نگران برداشت دیگران باشه،مگر اینکه واقعا مریض نباشه( نخواد بفهمه)

چقدر منتظر روزمرگي نويسيتون بودم.خيلي از تصميمتون خوشحال شدم.نميدونم چرا روم نميشه كامنت بزارم اينجا شايد چون سنم احتمالا از بقيه خواننده ها كمتره و اينكه به اين فك ميكنم وقتتون رو نگيرم چون اصولا حرفي جز تشكر ندارم و فهميده ام كه شما خيلي نمي پسندين.براي همين كامنت نميزارم اما منم چند وقتيه كه اكثر ساعات روزم رو يا اينجا هستم يا متمم يا مشغول گوش كردن فايل هاي صوتيتون.تشكر ازتون هم دو كلمات نميگنجه

سلام
مدت زیادی نیست با شما آشنا شدم، به قول متمم ۱۳۸ روزه همراهتونم،
زیاد هم نمینویسم چون مهارت نوشتن بالایی ندارم،
در مورد تصمیمی که گرفتین اول حس خوبی نداشتم ولی الان که متن رو کامل خوندم میفهمم که کار درستی انجام دادید!
به خصوص اون بخش از دلیل تصمیمتون که به خاطر الویت اهمیت مخاطبین بود…

محمدرضا شعبانعلی برای من مثل خیلی از دوستان دیگه با سرچ جمله “آموزش زبان انگلیسی” در گوگل شروع شد. تا اون روز شاید مجموع مطالعات غیر درسی من به هزار صفحه در طول بیست و هفت سال زندگیم نمیرسید. اما امروز و به برکت این آشنایی شب و روز من رو کتاب پر کرده. حتی همین الان که نوشتن این کامنت رو شروع کردم دو ساعت از شروع مطالعه صبحگاهیم گذشته. (کتاب جنبه های مثبت بی منطق بودن، دن آیرلی). اگرچه فقط یک بار و آنهم از دور این معلم دوست داشتنی رو دیدم (در فینال مسابقه سخنرانی) اما حس میکنم بعد از پدر و مادرم احتمالا به هیچکس به اندازه محمدرضا شعبانعلی مدیون نیستم. چون محمدرضا به من “کتاب خواندن ” رو هدیه کرد.

تاثیر گذار بودن، بزرگترین معنای زندگی هر انسانه.. خوشحالم که شما این حس رو تجربه کردید و امیدوارم چشیدن این لذت نصیب ما هم بشه..

سلام محمدرضای عزیز.
من سالهاست که در همه شبکه های اجتماعی اکانت دارم و تقریبا دو سال است که به جز لینکدین در هیچکدام فعالیت نمیکنم. همین اواخر بود قلقلک شدم که به خاطر شما هم که شده به اینستاگرام سر بزنم، اما از ترس غرق شدن در فضای آنجا منصرف شدم. اگر تا به حال احساس میکردم دارم چیزی از دست می دهم الان دیگر چنین حسی ندارم. ممنون از این که بیشتر می‌توانیم تو را اینجا ببینیم.

یه چند وقت بود حسابی درگیر اسباب کشی بودم و خیلی فرصت نمی کردم بیام اینجا، امشب با خوندن پست رها شده در آب و کامنت شما اومدم اینجا و شروع کردم به خوندن چند پست آخر که از قلم افتاده بودن. خواستم بگم اینجا خیلی پر از آرامشه. فکر می کنم از معدود جاهای آنلاینی باشه که بعد از خوندنش من عمیقا به فکر فرو می رم. شاید متمم هم اینکار رو بکنه اما اینجا جنسش برای من متفاوته، یه جور غرق شدن تو افکاره به دور از شتاب زدگی، انگار یه روز تعطیل رفتی یه جای خوش آب و هوا و قصد داری حسابی نفس عمیق بکشی و هوشیارانه از تک تک لحظه هات غرق لذت بشی..
این جنس پست ها -روزمرگی ها- من رو یاد سال ها پیش میندازه که وبلاگ نویسی هنوز محبوب بود و دستنوشته های خوب زیادی بود که می شد با یه فنجون شیر داغ یه گوشه زانو به بغل نشست و آروم آروم از خوندنش لذت برد.
چه خوب که هنوز می شه حال و هوای اون روزا رو تو این جنس پست هاتون پیدا کرد و ممنون که آرامش این روزهاتون رو با ما تقسیم می کنید.

سلام
چیزایی که درباره توئیتر گفتید رو واقعا قبول دارم.
یکی دیگه از چیزایی که منو درباره توئیتر اذیت میکنه اینه که توئیتر شده محلی برای نمک پرونی آدما،نمیدونم مردم چرا انقد تو توئیتر احساس باحال بودن بهشون دست میده؟!!

سلام و درود بر معلم عزیزم
اتفاقا امروز داشتم به شما و اینستاگرام فکر می کردم و اینکه همین روزها روزه نبودنت تمام میشه و دوباره از تصاویر و مطالب مفیدتون بهره مند می شوم. قطعا تصمیمی که گرفتید قابل احترامه و برای امثال من که معتاد متمم و روزنوشته های شما هستیم مکان حس حضور شما فرقی نمی کنه مهم حس بودن شما و آموختن از شماست ، هر چند که این کار شما باعث میشه من هم کمتر به سراغ موبایلم برم و بیشتر وقتم را که زمانش گاهی از دستم در میره با شما و مطالب ارزشمندتون بگذرونم . از بودنتون خوشوقتم . جاودانه باشید.

سلام دوست عزيز
اين اولين كامنت من بعد از حدود دو سال مطالعه سايت شماست و شايد آخرين آن.
اين قسمت روزنوشتهايتان بهترين قسمت سايتتان ميباشد و كاش واقعاً هرروز ، روزنوشته اي مينوشتيد. من گاهي از اينكه ميبينم در طول يكهفته فقط يك روزنوشته نوشته ايد دلم ميگيرد،
گاهي با خودم ميگويم، شما براي نوشتن به اين دنيا آمده ايد و بايد بنويسيد، مهم نيست چه مينويسيد و در چه مورد… فقط بنويسيد… اميدوارم هميشه قلمتان پابرجا باشد، بخصوص نگاه متفاوت و خود نقاداتان را دوست دارم.
موفق باشيد و لطفاً بنويسيد

محمدرضا خوشحالم از اینکه در یک مورد زودتر از تو دست به کار شدم(ترک شبکه های اجتماعیو میگم).
البته فکر کنم تو هم خوشحال باشی چون هر معلمی دوست داره شاگردش ازش جلو بزنه!

محمدرضای عزیز ، یادم هست اولین بار با جمله ” اشتباه تو تنها به دام انداختن کبوتر نبود.تو گندم را بی اعتبار کردی ” باهات آشنا شدم.از طریق صفحه دکتر حلت.تو همون اینستاگرام.
حداقل ، من از اینستاگرام بابت این که منو باهات آشنا کرد ممنونم.
راستش من یه کم ناراحتم.از این که هیچوقت نتونستم تو کلاس هات شرکت کنم.چون وقتی باهات آشنا شدم دیگه کلاس عمومی برگزار نمیکردی.تو سمینارهاتم هیچوقت نتونستم شرکت کنم.آخرین سمینار رو خیلی خیلی دوست داشتم باشم اما بخاطر مشکلاتی نشد.هنوز هم عکس هارو که میبینم حسودیم میشه.
امیدوارم ، تو روزنوشته ها همیشه ببینمت ، آقا معلم دوست داشتنی من.
بلد نیستم چجوری باید بنویسم اما بخاطر خیلی چیزها ازت ممنونم.

ممنونم استاد گرامی درباره درس سم زدایی شبکه های اجتماعی.حتما امتحانش میکنم.
یه مورد محدودیتی هم که در اینستاگرام به شخصه باهاش مواجه هستم اینه که مثلا صفحه شخصی من به دلایلی که برام قابل قبوله همچنان به اصطلاح private شده است و از سویی میدیدم شما به صفحات بچه هایی که بازنشر میدن متن ایمیل های هفتگی رو سر میزدید.خیلی حس خوبی بود وقتی خودم رو جای اون بچه ها میذاشتم که استاد بهشون توجه کرده.هیچ راه مناسبی برای حل این مشکلم نیافتم!
درباره Developer ها واقعا حرف دل خیلی ها رو زدید.واقعا بعضی از اونا به نوعی برخورد میکنن و حرف مشتریان و خواستشون رو متوجه نمیشن(یا نمیخوان بشن) که متعجب میشم.به فرض یک مشتری برای داشتن یه سایت با یه کارکرد ساده مراجعه میکنه و هزینه اش رو هم میده ولی انتظار حداقلیش هم برآورده نمیشه.بله، این اتفاق در تمام اصناف ممکنه رخ بده اما اینجا یه تفاوتی هست که در زمینه مثلا IT زبان مشتری و توسعه دهنده یکی نیست و این کلی سوتفاهم به وجود میاره.از طرفی از مشتری که نمیشه درخواست کرد فنی صحبت کنه و این توسعه دهنده محترم هست که می بایست نیاز مشتری رو درک و انتظارش رو برطرف کنه.اما گاهی میبینیم که بعد از پایان پروژه ضمن اینکه نیاز طرف رو بر طرف نکرده در برابر مشتری شروع میکنه با زبان فنی توجیه کردن اشتباهات خودش! و از اینجا به بعد نگاهی عاقل اندر سفیه به مشتری داره و فکر میکنه مشتری از انسان های نخستینه و اون فقط میفهمه چی درسته و چی غلط! آخر سر هم میبینیم این میشه که کلی وب سایت هست که نه کارایی دارن و نه زیبایی و صاحب اون کسب و کار کلی هم پول براش پرداخت کرده و باید احتمالا در آینده یه بار دیگه هزینه مجدد کنه با این تفاوت که بسیار بدبین شده به حوزه آی تی و کل توسعه دهنده ها!
عذرخواهی میکنم از اینکه بحثم در این فضا کمی شاید شخصی شد و طولانی.

بعضی از مواقع واژگانی پیدا نمی کنی که در مقام تشکر یا توصیف خوبی ها از طرف مقابل ت بکار بیاد.

الان یکی از همون مواقع ست…

محمدرضا سلام.
بیشتر از یک سال از آشنایی من با اکانت اینستاگرامت گذشته. اوایل به چشم یک فعال شبکه اجتماعی می‌دیدمَت.
اما از لابه لای پست‌های آنجا بیشتر با تو آشنا شدم؛ برای فراموش کردن را حفظ شدم، روزنوشته ها را خواندم. با متمم هم قدم شدم.
اگر خودخواه باشم باید از توجه بیشتر تو به متمم و اینجا خوشحال شوم.
اما از این که می‌بینم پلی که روزی از آن گذشتم(اینستاگرام) اکنون خراب شده ناراحتم. شاید هم فقط یک دلبستگی باشد.
به هر حال شاید غنی‌تر شدن مطالبت، از سهل الوصول‌تر شدنشان بیشتر به نفع همه باشد.
سلامت باشی

سلام
از بابت این حس جدید به شما تبریک میگم
و دقیقا درک میکنم
چیزی که همیشه منو قلقلک میداد تا با حضور در شبکه های اجتماعی فعالیت کنم اما همیشه در منتهای ذهنم به هدر رفت وقتم با این کار میرسیدم
هرچند که شاید انجام امور مفیدم در طول روز در مقابل شما صفر باشه اما جریان اعتیاد به این شبکه ها چیزی نیست که بین ادمها مخفی بمونه به همین دلیل همیشه وسوسه خریدن حتی گوشی اندروید واسه شخص خودم رو سرکوب کردم تا زمانی که قدرت ارادم برای اداره ی زندگیم محکم تر بشه
جالبه که همین احساس در یه هفته ی اخیر در من شدت گرفته بود و برای دست برداشتن از تنبلی و عینیت بخشیدن به تصمیمم وبلاگ کوچکی راه اندازی کردم تا حداقل برنامه ی روزانه خودمو در اون ثبت کنم تا الزامی باشه واسه ادامه این راه
http://goldenstart.blogfa.com

تصمیم داشتم از نوشته های شما هم در اون استفاده کنم مخصوصا برای شروع کار از مطلب ” موفقیت : آرزو یا خواسته؟” که بارها اونو خوانده ام و می خوانم و برایم واقعا انگیزه بزرگی بوده استفاده کنم

در مورد جایگیزین کردن مطالعه به جای شبکه های اجتماعی جرقه های خوبی بود واسه تغییر محیط فیزیکی برای سوق پیدا نکردن ناخداگاه انسان برای برگشت از تصمیم

از وقتی که میزارین خیــــــــــلی ممنونم

دوستاني كه بتوانيم احساساتمان را با آنها در ميان بگذاريم
بعضي وقتها مي توانند كمك بزرگي باشند
خصوصا اگر احساسات ما را درك كنند
اما بيش از حد تحت تاثير آنها قرار نگيرند .
دنيل كانمن ، نقل از متمم .