واقعا ممنون خیلی زیاد واقعا روی بنده تاثیر مفید و بسزایی گذاشتید. هر چقد بگم ممنون بازم کمه. انشالله همیشه موفق و موید باشید. دوست گرامی

با شما موافقم من ارشد فيزيك از يكي از دانشگاه هاي تهران هستم. همه هم ميگن چرا دكترا نميدي!! جوابم همين فلسفه شماست.

مطلب مفید و بجایی بود. در ادامه مطالبتون تاکیید کنم که لیسانس یا فوق یا دکتری مهم نیست. در هر مرحله ای هستید دست نگه دارین و جستجو کنید ببینید کدام فضای خالی کشور رو می تونید پر کنید و جلو ببرید. ما به کسانی که عالم عملگرا هستند بیش پیشدکتر و پرفسور نیاز داریم. ممنون ازتون

سلام

چقدر خواندن مطلب شما و کامنت های دوستان در حال و هوایی که این روزها دارم خوب و برایم جالب بود.

من به تازگی از مقطع لیسانس دانشگاه اصفهان در رشته آی تی فارغ التحصیل شدم. توی دانشگاه به نسبت دانشجوی قوی به حساب میومدم مخصوصا در زمینه برنامه نویسی. همیشه فکر می کردم چون توی دانشگاه آدم موفقی هستم بعد از فارغ التحصیلی در دنیای کار و تجارت واقعی هم می توانم قوی ظاهر شوم. تا این که در همین دو سه روز گذشته یک موقعیت نسبتا خوب شغلی را به خاطر نداشتن مهارت کافی از دست دادم. وقتی مشارکت در این پروژه به من پیشنهاد شد واقعا خوشحال بودم و فکر می کردم می توانم خودم و توانایی هایم را در آن نشان دهم. اما وقتی وارد پروژه شدم و آن چه از من انتظار می رفت را با مهارت های خودم مقایسه کردم، کاملا متوجه شدم که مطمئنا از پس آن بر نخواهم آمد و با مدیر پروژه تماس گرفتم و با ناراحتی تمام و با نهایت شرمندگی از او عذرخواهی کردم و با صداقت به او گفتم که چه مشکلی دارم. گرفتن تصمیم انصراف از پروژه بسیار برایم دردناک و ناراحت کننده بود چرا که نه تنها یک فرصت خوب برای کسب اولین درآمد را از دست داده بودم بلکه دیگر معلوم نیست چه زمانی چنین فرصت خوبی برای من که هیچ گونه تجربه کاری ندارم پیش آید.
تا قبل از این ماجرا همیشه به دوستانم که بدون کنکور و تنها با معدل به مقطع کارشناسی ارشد رفته بودند غبطه می خوردم و خودم را به خاطر این موضوع و این که نتوانستم بدون وقفه به دوره ارشد بروم سرزنش می کردم. اما در این چند روز دیدم نسبت دانشگاه به کلی عوض شده. با این که به خاطر از دست دادن پروژه ناراحتم ولی به خاطر فهمیدن این موضوع که
توانایی هایی که در حال حاضر دارم به درد نیازهای کشور نمی خورد بسیار خوشحالم. این نکته چیزی بود که اگر مستقیم به دوره ارشد رفته بودم شاید دوسال دیرتر آن را می فهمیدم و شاید هم با قبول شدن در دوره دکترا هیچ گاه آن را نمی فهمیدم و مثل استادانی که امروز بدون توجه به آنچه که نیاز کشور است، تدریس می کنند و بسیار هم به تعداد مقالات ISI و مدارک خود افتخار می کنند(البته همه اساتید این گونه نیستند)، من هم با چنین روشی شروع به تدریس می کردم.
حالا نه تنها به خاطر نرفتن به دوره ارشد ناراحت نیستم بلکه خدا را شاکرم که این فرصت را به من داد تا با واقعیت های جامعه و آن چه کشورم واقعا بدان نیاز دارد آشنا شوم و از نادانی که در آن به سر می بردم رها شوم و دیگر مدرکم و آن چه را که در دانشگاه یاد گرفتم را مایه افتخار و معیار سنجش توانایی هایم قرار ندهم. چرا که افتخار واقعی از آن کسانی است که می توانند واقعا به جامعه خود خدمت کنند. یکی از اساتید خوبم در پاسخ به سوال من درمورد ادامه تحصیل یا کار گفتند: جامعه به مهندس فعال بیش از محقق بیکار نیاز دارد.

سلام دوست خوب
من متن شمارا خوندم اتفاقیبه اون برخوردم دوست دارم تجربه کوچکم را به قلم بیاورم شاید مثل سخنان شما به درد یک نفر بخورد .در سال ۷۹ در ازمون فنی حرفه ای هنرستان در رشته کاردانی عمران قبول شدم ولی به علت داشتن تجدید نتونستم به دانشگاه برم سال بعد در دانشگاه ازاد قبول شدم خیلی هم درس خون نبودم ولی علاقه داشتم به درس همیشه هم میگفتم نوشتن جزوه و بردن ان روی جلسه کار اشتباهی نیست چون همه نمی تونن خوب درس بخونن پس کاردانی را بدون اینکه درسی بفتیم پاس کردیم اواخر دانشگاه یک پراید قسطی اونم با پارتی ریس بانک که اشنا بود گرفتیم بعد به عسلویه رفتم برای رانندگی در یک شرکت هفت روز اونجا بودم که یک نفر عمرانی میخواستن چون هوا گرم بود کسی گیرشون نیومد ومارا به صورت کمکی گرفتند هم راننده بودیم هم تکنسین عمران گذشت تا اینکه عمر کاریمان در ان شرکت یک ساله شد بعدش به علت حاشیه اخراجمون کردند چون رشته عمران را دوست داشتم به هزار تلاش دوباره بعد از هفت روز اخراجی سر از شرکت خاتم دراوردیم حدود دوسالی هم در ان شرکت بودیم که همزمان برای کارشناسی درس میخوندم و در دانشگاه ازاد قبول شدیم خداییش روی هم ۵ساعت درس نخوندم ولی قبول شدم هم کار میکردم هم دانشگاه میرفتم ترم اول که تموم شد فقط یک درس نمره اوردم ولی اونترم دوست خوبم برادر مشروطی کنارم بود حدود ۴ترم ما را همراهی کرد خداوکیلی ۵۰ساعت برای کل کارشناسی درس نخوندم راهش پیدا شده بود به مغزم فشار نمیاوردم ولی به جیبم خیلی فشار اوردم درخاتم که بودم شبها از خداوندخیلی کمک میگرفتم تا حایی چون که کارمون راه سازی بود وخاک بازی تو خاکها از خداوند خیلی کمک گرفتم تا اینکه یکروز در پتروشیمی که زیر نظر وزارت نفت بود قبول شدم حدود ۶سال است در این مجتمع هستم الانم دارم برای ارشد میخونم راضی هستم خیلی چند نکته دارم که دوست دارم به همه جوانان بگویم :۱-برای کارکردن هیچ کاری عیب نیست فقط دزدی نباشد
۲-همیشه در کارم پرتلاش بودم چون دانشجوی درس خونی نبودم برای کارم خیلی ارزش قاعل بودم ودودستی بهش میچسپیدم هیچ وقت خدایی کم کاری نکرده ام
۳-درس فقط یک مدرک است درایران در دو صورت نان میخوری یا دزد باشی یا خیلی پرتلاش باشی منظورم از تلاش تلاش در کار است خوب به کارفرمات جواب بدی
۴-مطمعن باشید اگر از خداوند کمک بخواهیم ۱۰۰درصد میدهد نه اینکه کمک بخواهیم ولی نیازمندیهایش را انجام ندهیم فقط خدا
۵-خداییش اگر الان به صورت مجانی بهم بگویند بروم دانشگاه شریف درس بخونم نمیرم نه اینکه به دوستان عزیزم در دانشگاه محترم شریف جسارت کنم اینکه جایم اینجاست نه در شریف
کلام اخرم هم اینست :هروقت احساس کردید برای اجتماع مفید واقع شدید بدانید موفق هستید موفقیت در مدرک نیست حتی اگر پروفسور باشید باید برای اجتماع مفید باشید خیلی دوستتان دارم به امید ایرانی پایند کوچک همه اریا

من دقیقا نظر شما را دارم، یک بنده خدایی توی آشنایان ما هست که از طریق این دانشگاههای پردیس مدرک دکترا mbaگرفته، برای خالی نیودن عریضه هم یک کتاب داده یکی از این شرکتهای تولیدی کتاب! نوشته است.
الان هم نشسته خونه داری میکنه ، خونه داری خیلی محترمه ، اما این خانم اصرار داره خانم دکتر… صداش کنن، در حالی که حتی فکر مدیریت خونه را هم نداره!

سلام وقتتون بخیر
مطالب شما بسیار جداب و خواندنی هست بخاطر صداقت و صراحت کلامتون..ممنونم .من دانشجوی ارشدم و با شما موافق هستم متأسفانه در جامعه ما سطح علمی تحصیلکرده ها پایینه آخه سیستم آموزشی ما به صورت آموزش کلاسی و نظری هست و مهارت آموزی ضعیفه ولی با این اوضاع جامعه و اشتغال که خودتون بهتر واقفید اکثرأ با ادامه تحصیل بدنبال شغل و شرایط بهتری برای خودشون هستند.

راستی چرا اینجوری شد؟!! چرا اینجوری کردن؟!! خدا برسه داد اون دانشجو متوسط و متوسط پایینهایی که بیخودی خودشونو الاف دکترا و دانشگاه کردن مثل رفیق ما که با گذشت ۳۶ سال از بهترین روزای عمرش نه زنی داره نه زندگی و خونه ای و نه امید به استخدام و درامدی و الان داره ترم دهم دکتراشو میگذرونه .باید خدارو شکر کنیم که ما نتونستیم این راهو دنبال کنیم