به نظرم برنامه ریزی شاید برای همه خوب نباشه، مثلا من در دوران پیش دانشگاهی برای کنکور ورود به دانشگاه برنامه ریزی بلند مدت و کوتاه مدت می کردم و گاهی برنامم انجام میشد گاهی نه
اما بعضی از دوستام فقط با برنامه ریزی بلند مدت (در حد چند ماه) و بدون برنامه ریزی کوتاه مدت دزس میخوندن بر خلاف من که همیشه با وسواس سعی می کردم همه جزئیات رو در نظر بگیرم زمان برنامه ریزی ، و جالب اینکه عملکرد درس خوندن اونها خیلی بهتر بود هم در مقایسه با من هم در مقایسه با خودشون ، زمانی که مثلا برنامه ریزی میکردن
در کل به نظر من که اکثر برنامه ریزی هام در حد نتیجه دلخواه عملی نشدند، عامل تعیین کننده برنامه ریزی کردن یا نکردن نیست، هر چند که چیز خوبیه اما به نظرم یه پیش نیاز هایی مهمتری داره که هرکسی باید قبل از برنامه ریزی کردن اونها رو با خودش حل کنه.

من رابطه خوبی با برنامه ریزی ندارم، البته یه تایمی تو پیش دانشگاهی برنامه ریزی های خیلی قوی ای میکردم و میتونستم براس همه چی به اندازه وقت بذارمو …ولی بعدها از برکات دانشگاه این بوود که کلن علاف شدم و دیگه برنامه ریزی معنایی نداشت برام…
جالا چند سالیه دوباره رفتم سراغش و لی هیچ وقت دوباره انتظاراتم روبراورده نکرد
دلایلش شاید اینها که می نویسم باشه:
۱. عملی نشدن برنامه ریزی ها و نصفه کاره ول کردن کارها
۲. برنامه ریزی های احساسی و غیر دقیق
۳. گاهی اوقات هم حس می کنم عاخه الان برای چه هدفی برنامه ریزی کنم که بعدها با مطالعه پرورش استعدادها در متمم یادگرفتم که چه جوری هدف بذارم برای خودم البته تا حدودی..

۱- من نگاه می کنم مثلا فردی مثل محمدرضا شعبانعلی ۲۰ تا کتاب خونده در هفته، من برنامه ریزی می کنم ۴۰ تا کتاب بخونم تا روی محمدرضا را کم کنم. در حالی که نمیدانم ویژگی های فردی او و عادت های مطالعاتی او با من خیلی تفاوت دارد.
۲- فکر می کنم چمعه برنامه ریزی نکنم، دیگه شنبه نمیشه برنامه ریزی کرد و باید تا هفته دیگه منتظر باشم که جمعه بیاد و من برنامه ریزی کنم.
۳- همه چیز را می خوام در لیست برنامه ریزیم بنویسم تا کامل و قشنگ و دقیق برنامه ریزی کنم که خدایی نکرده یک دقیقه زمان را از دست ندهم. در حالی که به لیست برنامه ریزی نگاه می کنم، متوجه می شوم که چه قدر برنامه ها زیاد شده و اصلا نمی ارزد برنامه ریزی کنم.
( اگر اشتباه نکنم در فایل صوتی که در مورد مدیریت زمان صحبت کردید، دلایلی برای همین عدم پایبندی به برنامه ریزی باشد )
۳- کلا ما برنامه ریزی می کنیم تا به همه نشان بدهیم که ما چه انسانهای با نظمی هستیم و کلا مدیریت زمان خوبی داریم.

من همیشه ۵۰% برنامه هام عملی میشه…علتش هم اینه که خیلی بلندپروازی میکنم، چون وقت کمی دارم اما کارهام خیلی زیاده، حجم زیادی از کارهامو توی مدت زمان کم میذارم تا به همه ی کارهام برسم…که هیچ وقت عملی نمیشه و برای همین تو برنامه هام شکست می خورم و امیدم رو برای برنامه ریزی از دست میدم.
متممم عزیز تو این مدت کوتاهی که با شما همراه بودم یاد گرفتم که اگر هدف های بزرگ رو به اهداف کوچک تر تبدیل کنم و اون هارو اولویت بندی کنم و نیازهای اون هارو درنظر بگیرم، دسترسی به اهدافم امکان پذیرتره 🙂

بنام خدا
باسلام و تحیت الهی
خدا قوت
من با سنی که ازم گذشته (۴۲ ساله) و احساس پیری زود رس میکنم در درونم اما در اجتماع خودمو سرحال و پرانرژی نشون میدم واقعیتش دیگه تمایلی به برنامه ریزی ندارم چونکه حس بد زندگی در جایی که هیچوقت با برنامه نبوده و همه چی پیش رفته ( شاید پیشرفتی نبوده) رو دارم

بهترین برنامه ریزی این که کاری رو که اون لحظه بایستی انجام بدی رو باید انجام بدی. یه داستان کوتاهی در یکی از کتب ادبیات دوران دبیرستان قدیم بود. ماجرای یک سنگریزه تو کفش نویسنده. هی جا به جاش می کرد می انداختش تو گودی کف پا لای انگشت ها گوشه کفش و همینطور به خودش زجر می داد و اینور و اونورش می کرد. تا اینکه بالاخره پاش رو از تو کفش در می اره و سنگریزه رو می اندازه بیرون و راحت می شه . ما اگر کاری رو که باید انجام بدیم رو بدیم بهترین برنامه ریزی.

متمم عزیز
هر بار که برنامه ریزی رو شروع کردم تا چد هفته ای ساعت های روزم پر بار می گذشت و به همه کارهام می رسیدم و از درون هم خوشحالی زیادی داشتم که من برنامه دارم و من به همه کارهام می رسم . اما همیشه نمی دانم چطور می شود که از برنامه خارج می شوم . وقتی حواس جمع می شود و به خودم می آیم می بینم که چند روزی است از برنامه بیرون رفته ام . بعدش تا مدتها خودم رو سرزنش می کنم که بازهم نتونستی. تجربه با برنامه بودن قسمت شیرین زندگی ام است.

به نظر من برنامه ریزی مثل آشپزیه، نباید بعد از هر برنامه ریزی بلافاصله انتظار داشته باشیم اتفاق بزرگی بیفته و همین طور هر برنامه جدیدی احتیاج به زمان داره تا ما باهاش مچ بشیم، توی یک مقاله روانشناسی که درباره عادت ها نوشته شده بود خوندم که، ۸۵ درصد فعالیت های روزانه ما رو عادتامون تشکیل میدند، پس اگه بعد از هر برنامه ای کمی صبور باشیم اون هم به یکی از عادت های ما تبدیل میشه، به عبارتی اعتیاد مثبت شکل میگیره.

یکی از دلایلی که من از برنامه ریزی خوشم نمی یاد اینه که احساس می کنم تحت تسلط هستم ولو این سلطه گری از جانب خودم باشد. رهابودن را بیشتر دوست دارم. شاید هم چون برنامه ریزی هایی که کردم انعطاف کافی را نداشته و باعث شده این نگرش در من ایجاد شود

به نظرم دلیل برنامه‌ریزی نکردن یا اجرایی نکردنش، جدای از همه گزینه‌هایی که مطرح فرمودید، همان طور که قبلا هم در متمم گفته‌اید، ترس از تصمیم‌گیری باشه یا همون فوبیای تصمیم‌گیری.
برنامه‌ریزی نوعی تعهد به بار خواهد آورد؛ لذا برای فرار از تعهد برنامه‌ریزی نمی‌کنیم.
برنامه‌ریزی موجب می‌شود رفتارمان را عوض کنیم؛ لذا چون با رفتارمان عادت کرده‌ایم، برنامه‌ریزی غیر ممکن می‌شود.
برنامه‌ریزی سبب حذف عوامل و موانع رسیدن به هدف خواهد شد؛ لذا به سبب خو کردن با برخی افراد، برنامه‌ریزی شروع نمی‌شود.
برنامه‌ریزی از سر درد است؛ لذا چون دردی نداریم، خوشیم و نیازی نمی‌بینیم که برنامه‌ریزی کنیم.
مرد را دردی اگر باشد خوش درد بی‌دردی علاجش آتش است.

سلام
متشکر از مطالب مفیدتون
منم مشکلم با برنامه ریزی اینه که برنامه ریزی می کنم و بعدش انجام نمی دم و رهاش می کنم
و این کار خیلی سر خودم می کنه و باعث می شه عزت نفسم را کاهش بده
خوشحال می شم راهکاری براش پیدا کنم

چرا من برنامه‌ریزی را دوست ندارم ؟
در جواب این سوال که بهتر است برای خودم اینگونه عنوان کنم که ” چرا برنامه‌ریزی را دوست نداشتم” باید بگویم بدین علت که برنامه‌ریزی را تنها راه رسیدن به هدف در نظر می گرفتم. هر بار که برنامه‌ای می‌ریختم و به هدفم نمی رسیدم بیشتر از برنامه ریزی زده می‌‌شدم. اما با مرور این شکست ها فهمیدم که برنامه‌ریزی نقش همان تخم مرغ در املت را دارد نه خود املت است. اینکه گوجه این املت چه باشد هرکس با توجه به کمبودهایی که دارد گوجه اش را تعریف می کند: یکی نحوه اجرای برنامه است یکی نامیدی از اجرا نشدن آن و….
اگر بخواهم با کلمات بازی کنم باید بگویم که من اکنون برای برنامه ریزی اهمیت قائلم و نه اصالت که در یک موجود مرکب اجزا فقط اهمیت دارند اما اصالت با نحوه ترکیب است.

برنامه ریزی برای من بسیار شوق برانگیز بود و احساس میکردم با برنامه ریزی به تنهایی میتوانم پیشرفت کنم ولی تنها کافی بود اول برنامه ام بد اجرا شود دیگر تلاشی برای انجام آن نمیدادم. وقتی بیشتر فکر میکنم میبینم اینکار را در خیلی دیگر از روابط و کارها نیز تکرار میکردم و میکنم. و با کوچکترین خرابی در آنها کلا از آن برنامه خارج میشوم و به ساخت چیزی که حس میکنم شاید کامل کار کند میپردازم. اما دیگر دوست ندارم اینطور باشم و سعی میکنم اگر مثلث ارتباطیم حتی تبدیل به خط شد هم اول سعی کنم که مثلث شود و اگر واقعا راهی نبود آن مسئله را کنار بگذارم.

• دیگران برای رسیدن به خواسته های خود ، برایم برنامه ریزی کرده اند( خانواده / محل کار)
• در برنامه ریزی به ظرفیت های وجودی خودم توجه نکردم و بیش از توانم از خود انتظار دارم.
• الزام به اجرای برنامه ای که ، در مسیر شغلی خود باید / بهتر/ معمول است .
• برنامه های قبلی را که بسیار دوست داشتم به دلایل ناخواسته و ناخوشایند اجرائی نشد. ترس از برنامه ریزی!