رهای عزیزم.
میدانم برای زندگیت هدفها و رویاهای زیادی داری. میخواهی درس بخوانی. بالاترین مدرکها را بگیری. بزرگترین شغل ها و زیباترین خانه ها را. تندروترین خودروها و خیره کننده ترین لباس ها را…
اما دیر یا زود، زمانی میرسد که عشق را تجربه خواهی کرد. زمانش را نمیدانم. مکانش را نیز. چرا که عاشق شدن، زمان و مکان مشخصی ندارد. اما ناگهان این حس را با یکی از ضربان های قلبت لمس خواهی کرد و آن لحظه، تمام داراییهای مادی و معنویت را پیش رو خواهی گذاشت تا ببینی آیا میتوانند برای جلب نظر کسی که روبرویت نشسته است، کافی باشد؟
احساس گناه نکن و آزاد باش. لحظه ای را که میتوانی صرف عاشقی کنی برای هیچ کار دیگری حرام نکن. آرام باش و لذت ببر:
«تلاش» اگر یک جا مفید باشد، برای جلب محبت کسی است که دوستش داری.
«متقاعدسازی» اگر یک جا اثربخش باشد، برای متقاعد کردن اوست.
«غفلت» اگر یک جا توصیه شود، «غفلت از تمام دنیا و مافیها است» برای آنکه لحظه ای تنها به آنکه دوستش داری بیندیشی.
بکوش و بجوش و لذت ببر و بدان که عشق، عمیق ترین تجربه ی زندگیت خواهد بود. اگر چه عمق واقعی آن را جز در لحظه ی از دست دادن عشق، درک نخواهی کرد. دنیای عشق الزاماً دنیای شادی و رضایت نیست. انسان معمولی میتواند در هر چیز ساده ای، بهانه ای برای خندیدن بیابد اما انسان عاشق، عموماً باید از لابه لای اشک و اندوه، دلیلی برای لبخند زدن بسازد.
اما مهم ترین رازی که زندگی به من آموخت را به تو میگویم. امیدوارم که آن را با «شنیدن» فرا گیری و باز «تجربه» نکنی. برای نشان دادن عشقت، چیزی را که او دوست دارد به دست بیاورد، هدیه نده. بلکه چیزی را که تو دوست نداری از دست بدهی، هدیه بده…
و در پایان، یادت باشد که در عشق واقعی، طرف مقابل تو بیش از شور و شوق، بیش از اتاق های تاریک و شمع های روشن، و پیش از شام در سالن های مجلل، دوست دارد که برای تو «دومین» نباشد…
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
سلام محمدرضای عزیز. مرا تا مرز اشک ریختن پیش بردی. بارها با خودم کلنجار رفتم که ای کاش در این سن و سال علاقه‌مند نمی‌شدم. زمانی که چیزی ندارم و نمیدانم همراه کردن کسی با خودم در اوج جوانیش آیا به خیر اوست یا نه.همین حس‌ها جلوی من را می‌گیرند که علاقه‌ام را ابراز کنم، نگرانم که این همراه کردن کسی که به او علاقه‌مند شده ام خود مصداق خودخواهی من باشد،گویی آتشی در درونم هست و دهان را سخت بسته‌ام که بیرون را نسوزاند و هر چه در درون هست را سوزانده.
میدانم خیلی کم پیش می‌آید که نوشته‌ی کسی را بخوانی و فرصت سوزی است اما این متن را که خواندم بی‌اختیار دستم به کیبرد رفت.
شعبانعلی عزیز; “پدر رها” ! , “پدر رهایی” ..!
برای من فرزند دلنشین ترین ترانه زندگی ست ;
چه معنوی , چه غیرمعنوی .
و چه زیباتر و دلنشین تر فرزندی که بدست دل نوشته های پدری معنوی , معنویت را در “رها” بودن خویش بیابد! که “رها ” بودن فرزندم بزرگترین دغدغه ساز شدن “ترانه زندگی” ام بوده و هست .. از آنجا که لذت به تماشا نشستن تجربه نوشتار زیبایتان سهم دلهای پدر و مادرهاست ( چه معنوی یا غیر معنوی) رخصت خواستم تا سهم رهایی فرزندانم را از قلم شیوای جناب شما ادا کرده باشم , و انتقال دهنده کلامتان باشم البته با اسم و رسم آنچه شایسته است..؟
برای نشان دادن عشقت، چیزی را که او دوست دارد به دست بیاورد، هدیه نده. بلکه چیزی را تو دوست نداری از دست بدهی، هدیه بده…
در عشق واقعی، طرف مقابل تو بیش از شور و شوق، بیش از اتاق های تاریک و شمع های روشن، و پیش از شام در سالن های مجلل، دوست دارد که برای تو «دومین» نباشد…
جملاتی که من رو به فکر فرو برد…
محمدرضا شعبانعلی عزیز،
زیبا، خردمندانه و دردآور.
زنده باشید.
سلام سپاس بابت نوشته های زیباتون یاد جمله جبران راجع به عشق افتادم که می گفت : عشق چیزی نمی دهد مگر خود را و چیزی از شما نمی گیرد مگر چیزی که از ان خودش باشد ، عشق کسی را تصرف نمی کند و هیچ کس نیز نمی تواند ان را در اختیار خویش گیرد ، زیرا عشق با عشق زنده است و بر پایه مهر و محبت استوار است
با قلبم نوشته تون رو خوندم ، زیبا، زیبا، زیبا…. زندگیتون زیبا . همراه با خبرهای خوبی که منتظرش هستید و پر از خیر استاد عزیز
انقدر خوب مينويسيد.. كه حال آدم بد ميشه.. نه از نوشته هاتون كه تك به تك كلماتتون و دوست دارم.. كه از حقيقتي كه تو نوشتهاتون كاملا لمس ميشه..
با خوندن نامه هايي كه به رها نوشتيد بدجوري غم به دلم نشست:(
قلمت پايدار