سلام محمد رضا جان .
نوشته ات رو خیلی دوس داشتم. چند وقت پیش متنی با موضوع ” من شما را به چالش داشتن سرطان دعوت می کنم ” نوشتم. تقدیمش می کنم به تو . گاهی اوقات دعوت به چالش خیلی هم خوبه محمد رضا ، بهش رطی که یه درونمایه ای پشتش باشه و مسیر واقعی رو گم نکنیم ! نه مثل چالش خالی کردنه کیف.( این نظر شخصی منه و می تونه با نظر دیگران متفاوت باشه ) .
من شما را به چالش ” داشتن سرطان”دعوت می کنم !

برای چه پای به این جهان گذاشته اید ؟
روزنوشت های محمد یوسفی

مدتهاست که سبک زندگی ام را عوض کرده ام و تصمیم گرفته ام شبیه یک بیمار مبتلا به سرطان زندگی کنم ! آنها که سرطان دارند خوب می فهمند که من از چه چیزی سخن می گویم ! وقتی سرطان داشته باشی احساس می کنی که زمانی محدود پیش رویت است. سعی می کنی بیشتر لبخند بزنی ، سعی می کنی قطره های باران را بر روی صورتت احساس کنی ، سعی می کنی به پیرمرد تنهای پارک لبخند بزنی ، سعی می کنی به دیگران عشق بورزی ، وقتی سرطان داشته باشی سعی می کنی بیشتر عشق بورزی و با مردم مهربان باشی ،وقتی سرطان داشته باشی ،ندایی به تو می گوید که لذت ببرو تو به خودت اجازه نمی دهی که چیزی در دنیا حالت را خراب کند . سعی می کنی تجربه هایی را داشته باشی که تا به امروز آنها را نداشته ای . سعی می کنی بی نظیر باشی ! شاید ساعتها تنها بمانی ،گریه کنی و به زندگیت عشق بورزی ، شاید به خودت و به وجودت بیشتر فکر کنی ، وقتی سرطان داشته باشی دیگر لمس کردن دست عزیزانت برایت معمولی نیست ! شاید کمی از نیستی بترسی،اما تلاشت را برای زنده بودن می کنی ، تمامی تلاشت را برای ادامه دادن می کنی . دیگر دیدن طلوع و غروب خورشید برایت یک تجربه معمولی نیست ! دیگر قدم زدن در خیابان و دیدن آدم ها برایت معمولی نیست ! کافی است سرطان داشته باشی تا بدانی تا بتوانی حس بوییدن گل را به خوبی درک کنی ! آنها که سرطان دارند ، می دانند که چرا پای به این جهان گذاشته اند .

دیگر تا بوق سگ ،سگ دو نمی زنی تا پول در بیاوری . دیگر خودت را نمی کشی تا از دیگران جلو بزنی ! ماشین مرسدس بنز و ساعت رولکس برایت جذابیتی نخواهد داشت ! وقتت را به راحتی نابود نمی دانی ! تمامی تلاشت را می کنی تا از لحظه به لحظه بودنت لذت ببری ! دیگر گفتن ” دوستت دارم ” به عزیزانت برایت سخت نخواهد بود ، بلکه آن را به راحتی هدیه خواهی داد . گاهی از همه چیز خسته می شوی ! می گویی چرا من ؟ می گویی خدایا چرا این اتفاق برای من می افتد ؟! نا امید می شوی. شاید گلدان های اتاقت را بشکنی . به فیسبوک می آیی ، به عکس پروفایل آنها که دوستشان داری نگاه می کنی ، گریه می کنی ! یک آهنگ آرام می گذاری و به روزهایی که گذشته اند فکر می کنی. گاهی اوقات لحظات زیبای زندگیت از جلوی چشم هایت عبور می کنند و تو لبخند می زنی ! شاید صفحه فیسبوکت را هزاران بار بالا و پایین کنی ! به دنبال معجزه هستی ! می خواهی کسی تو را آرام کند !دوست داری سرت را روی شانه های کسی بگذاری و گریه کنی ! دیگر تجربه بقل کردن برایت زیباترین حس رنیا خواهد بود . به دریا می روی ، کویر را تجربه می کنی ! در جاده ها رانندگی می کنی ! دیگر دیدن ستاره ها برایت معمولی نخواهد بود ! ازکودک دستفروش خرید می کنی ، و همه وسایلش را یکجا می خری !یعد به او می گویی که حال می تواند همه وسایلش را به مردم هدیه بدهد ! حس خواستن را از او می گیری و بخشیدن را به او هدیه می دهی !

وقتی سرطان داشته باشی ،غیر ممکن است اگر شمال تا جنوب ولی عصر را تنهایی قدم نزنی و به مردم نگاه نکنی ! غیر ممکن است اگر به بازی کردن با احساسات دیگران فکر کنی ! دیگر برایت مهم نخواهد بود که آن زن یا مرد درباره تو چگونه فکر می کند ! غیر ممکن است اگر به محل کارت بروی و به همکارانت گل هدیه ندهی ! به حانه سالمندان می روی ! دست مادر و پدری را می بوسی . شاد کردن دیگران برایت الویت پیدا می کند ! پول گردش کل یک چرخ و فلک را در شهر بازی حساب می کنی ! به محله های فقیر نشین می روی ! به آدمها کمک می کنی ! دیگر زیر باران قدم زدن برایت سخت نخواهد بود ، با چتر خداحافظی می کنی !
به لیست مخاطبین موبایلت نگاه می کنی ! آنها که مدتهاست بخاطر پول درآوردن و خودخواهی و کینه فراموششان کرده بودی ! تماس می گیری ، دعوتشان می کنی به لحظه ای با هم بودن و صحبت کردن !

سرطان که داشته باشی ، دیگر همه اش فکر نمی کنی این کار برای من چه سودی دارد ؟ بلکه بیشتر سعی می کنی در جهان یادگاری و نیکی و خوشی به یادگار بگذاری !
گاهی روزها درد خواهی کشید ، بدنت تو را اذیت خواهد کرد ! ممکن است موهایت بریزد ! اما چه اهمیتی دارد ! تو دیگر زندگی کردن را یاد گرفته ای و نظر دیگران برایت اهممیتی ندارد ! شاید آن موقع بتوانی لذت برخورد باد بر سرت را احساس کنی ! سعی می کنی با زندگیت کنار بیایی ، درد ها برایت عادی می شوند . گاهی اوقات در انتظارشان خواهی بود ! دردها مثل خیلی از اتفاقات ناگوار ما در زندگی هستند ! وقتی سرطان داشته باشی ،دیگر جواب ندادن پیامکت توسط دوست دخترت برایت خنده دار است ،چرا که تو حال الویت های مهم تری داری ! بخشیدن را یاد می گری ، سعی می کنی کینه ها را کنار بگذاری.

با آنچه هست زندگی می کنی ، سعی می کنی در لحظه حال زندگی کنی ! از لحظاتی که در آن هستی ! شاید گاهی اوقات پشیمان شوی از اینکه چرا قبلا در لحظه حال زندگی نکرده ای ؟! گاهی اوقات ممکن است دست به دامن داروها و پزشک ها شوی ! اما این خنده دار است ! کم کم یاد می گیری که در زندگی روی خودت حساب کنی ،نه هیچ چیز دیگر . دیگر دست به دامن هیچ چیز نخواهی بود ، روی خودت کار می کنی و سعی می کنی لذت ببری ! شاید به سفر بروی ، شاید بخواهی مردم شهر ها و کشور های دیگر را ببینی ! شاید به سرت بزند که یک کتاب بنویسی و یا قهرمان دوی جهان شوی ! به دنبال رویایی هستی تا با آن زندگی کنی .خوشت نمی آید که دیگران برایت دل بسوزانند و درباره تو نظری بدهند ! می فهمی ، آن روزها که به فکر طرز فکر و نظر دیگران نسبت به خودت بودی چه به پوچی گذشتند ! سرطان که داشته باشی ، بعد از مدتها می فهمی ،اصولا مردم در تمامی این سالها به تو فکر نمی کرده اند !

می بینی ؟ زندگی یک سرطانی آنقدر ها هم که فکر می کنی بد نیست ! می دانی چرا ؟ دلیلش آنقدر ها ه سخت نیست ! چون می فهمی که تنهای تنهایی ،چون می فهمی که زمان تو محدود است ! چون م یفهمی که زندگی واقعی جایی به دور است ماشین یک میلیاردی و ساعت ۵ میلیونی است ! چون می فهمی تنها عشق است که می ماند ! چون می فهمی زمان،زیباترین هدیه زندگی توست . چون گاهی اوقات از این که نتوانی عزیزانت را ببینی نگران می شوی و سعی می کنی دوستشان داشته باشی.

دو سالی هست که صبح ها از خواب بلند می شوم و به خودم می گویم :
ممکن است فردا به تو بگویند که سرطان داری ! پس به شکلی زندگی کن که پس از شنیدن این خبر دیگر نا امید و نابود نشوی ، بلکه لبخند بزنی و بگویی که من زندگی را زندگی کرده ام …
زندگی را زندگی کنیم .
دوستتان دارم. با مهر و تواضع
محمد یوسفی

سلام اقای شعبانعلی من یه دانش اموزم همه حرفاتون توزندگی
من خیلی تاثیرداشته هم ازنظرتحصیلی هم اخلاقی که باعث شده درباره هرموضوعی ژرف ترازگذشته بیندیشم.باتشکرازشما